Ήμουν κι εγώ κάποτε 14 ετών, όπως όλοι μας. Ήμουν στη Γ’΄Γυμνασίου και το πιο παραβατικό που είχα κάνει ποτέ ήταν να μασάω κρυφά τσίχλα την ώρα του μαθήματος. Κανένα κορίτσι, ούτε τα πιο δημοφιλή και τα πιο έξαλλα, δεν ερχόταν στο σχολείο με crop top και γαμψό νύχι καρακάξας, βαμμένο λαχανί με στρασάκια και φουντίτσες. Υπήρχαν κορίτσια που πήγαιναν ήδη σε «clubs» της εποχής και κάποιες είχαν και γκόμενο. Υπήρχαν συμμαθητές που νόμιζαν ότι γίνανε μάγκες επειδή έκαναν κανένα τσιγάρο στα κρυφά. Υπήρχαν λίγοι που ίσως είχαν δοκιμάσει και κάτι παραπάνω, αλλά δεν ήταν ο κανόνας. Είχαμε κινητά, αλλά όχι σαν τα σύγχρονα με ίντερνετ. Αντί να παρακολουθούμε βιντεάκια τύπου GRWM και βλακώδεις ιστορίες (story time πως έσπασε το νύχι μου αλλάζοντας σερβιέτα), διαβάζαμε κανένα cosmopolitan για να μάθουμε τα μυστικά, πώς να κάψουμε τα σπυριά της περιόδου από το πρόσωπό μας με οδοντόπαστα. Δεν είχαμε ιδέα από skincare, αν μας έλεγε κανείς τέτοια λέξη τότε, θα νομίζαμε ότι είναι κάτι σαν τον σταφυλόκοκκο. Αλλά ούτε το σταφυλόκκοκο ξέραμε.
Ερωτευόμασταν, ζηλεύαμε, μαλώναμε μεταξύ μας τα κορίτσια. Αν τα βάζαμε με κάποια κοπέλα, την τιμωρούσαμε με το να μην την καλέσουμε σε ένα πάρτυ, κάτι τέτοιο. Είμαι απόλυτα βέβαιη για όλες τις συμμαθήτριες που είχα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, για όλες ανεξαιρέτως, ότι αν γινόντουσαν μάρτυρες σε σκηνικό, όπου κάποιος χτυπάει οποιαδήποτε συμμαθήτριά μας, δεν θα καθόμασταν θεατές ούτε θα βγάζαμε βίντεο. Όποια από εμάς βρισκόταν στη θέση του θύματος, ακόμη κι η μεγαλύτερη "αντίζηλος", θα μπαίναμε στη μέση να τη βοηθήσουμε, θα φωνάζαμε βοήθεια, θα την προστατεύαμε.
Τώρα πια έχω δύο κόρες και μάλιστα η μία, σε λιγότερο από 10 χρόνια θα είναι 14 ετών. Και σκέφτομαι αλίμονό μου αν κάποιος την πειράξει, γιατί θα καταλήξω εγώ στο κρατητήριο αντί για τον bully. Γιατί θα τον σκίσω, το ορκίζομαι. Είναι εύκολο να φανταστώ την οργή που νιώθουν οι γονείς αυτοί, που όλη η Ελλάδα είδε σε βίντεο τον μαζικό ξυλοδαρμό του κοριτσιού τους. Το πιο σοκαριστικό όμως δεν είναι πως θα νιώθουν οργή, αλλά πως πιθανώς θα νιώθουν φόβο! Φόβο και απόγνωση μαζί, αφού περνούν οι ώρες, περνούν οι μέρες και μας γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως συνέπεια για τους θύτες. Οι θύτες επέστρεψαν στο σχολείο τους σα να μην έγινε ποτέ τίποτα. Κι η 14χρονη είναι στο νοσοκομείο! Και ενώ σίγουρα θα θέλουν να αντιδράσουν, όλοι τους λένε ότι δεν θα βγάλουν άκρη και καλύτερα να... σωπάσουν!
Νιώθω τόσο πολύ ενοχλημένη με αυτή την ιστορία και δεν είναι η πρώτη φορά που με απογοητεύει το σύστημα, αλλά ναι, ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ευαισθησίες και σαν κοριτσομάνα, το συγκεκριμένο περιστατικό με κλόνισε. Οι θύτες θα έπρεπε να τιμωρηθούν παραδειγματικά και δεν εννοώ το αναμορφωτήριο. Θα μπορούσαν όμως να τεθούν για ένα διάστημα υπό κατ’ οίκον περιορισμό, με βραχιολάκι κανονικά, όπως στις ταινίες. Όπως και να έχει δεν είναι δουλειά μου να σκεφτώ ποια θα ήταν η ορθότερη τιμωρία για αυτά τα ξόανα, αλλά σίγουρα δεν θα πρέπει να μείνουν ατιμώρητες.
Ρε παιδιά, δεν μπορεί για όλα αυτά να φταίει η trap! Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει πιο αισχρό είδος μουσικής και βασικά, δεν τη θεωρώ καν μουσική. Καμία τέχνη, τίποτα. Ωστόσο, δεν μπορεί να έχουν ξεφύγει τόσο οι έφηβοι, επειδή πέντε τράπερ κοάζουν στιχάκια που δεν βγάζουν καν νόημα. Πρέπει να είσαι ηλίθιος, πέραν από έφηβος, για να ταυτιστείς με το στίχο, ότι είσαι γκάγκστερ, πουλάς ναρκωτικά, ξεφτιλίζεις τις γυναίκες, γαμάς αβέρτα, και γενικά λεφτά λεφτά λεφτά, αμάξια, ελικόπτερα και κότερα… Είναι σαν παρωδία, είναι εντελώς γελοίο! Δεν ξέρεις τίποτα για τον κόσμο, η δουλειά σου αυτή τη στιγμή είναι να μάθεις να κλίνεις το Λύω.
Όχι, δεν μπορεί να έχει χαλάσει μια ολόκληρη γενιά από την κακή μουσική. Έχουν κλονιστεί θεμελιώδεις αξίες μέσα από την οικογένεια. Ο σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή, η κριτική ικανότητα, η ικανότητα να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό, έστω ο φόβος για την παρανομία, κάτι να σε συγκρατεί αν δεν έχεις από μόνος σου ηθικούς φραγμούς. Τα παιδιά είναι ζαμπόν, δεν νιώθουν τίποτα! Δεν έχουν συναισθήματα, αυτό πιστεύω. Δεν υπάρχει η ντροπή, δεν υπάρχει η ενσυναίσθηση και για αυτά, δεν θα φταίει ποτέ καμία μουσική, όσο άθλια κι αν είναι.
Ναι, υπήρξε μια οικονομική κρίση, υπάρχει τρομερό στρες, το άγχος να γεμίσεις το ψυγείο, να έχει το παιδί σου καθαρά ρούχα να φορέσει στο σχολείο, ένα πιάτο φαγητό, να βγουν τα χρήματα για ένα ιδιαίτερο, να κάνει εξωσχολικές δραστηριότητες, αλλά να βγαίνει και το ενοίκιο, να πληρωθεί το ρεύμα, να του πάρεις το Iphone που το θέλει γιατί έχουν όλοι στο σχολείο… Και έτσι να καλύψεις, νομίζεις, όλο το συναισθηματικό κενό, όλο τον ποιοτικό χρόνο που δεν βρήκες να περάσεις με το παιδί σου… Νιώθω ευγνώμων και για όλες τις συζητήσεις που από μικρή έκανα με τους γονείς μου. Με δίδαξαν τόσα πολλά χωρίς να το καταλαβαίνω. Για το σεβασμό σε κάθε μορφή ζωής, για την αξία της φιλίας, τον αυτοσεβασμό, τη συγχώρεση… Για τα όρια, για τα πρέπει και τα μη… Τους καλούς τρόπους επίσης! Σε κάθε μικρή στιγμή, σε κάθε μια μικρή κουβέντα, σε ένα σ’αγαπώ και σε ένα «όχι»…
Πηγαίναμε διακοπές και μου έλεγαν ότι είμαι τυχερή που ο μπαμπάς μου δουλεύει και μπορεί να με πάει διακοπές και να μη το έχω δεδομένο. Το λέω κι εγώ στα παιδιά μου. Μπορούσα να έχω όσα δώρα ήθελα, αλλά μου έδιναν ένα. Είδα να δίνουν χρήματα σε ζητιάνους. Με έβαλαν να αγοράσω κάτι με το χαρτζιλίκι μου για να καταλάβω την αξία των χρημάτων. Όταν ζήτησα να βγω βράδυ και δεν ήταν ακόμη η ώρα μου άκουσα το «όχι». Όταν ήρθε η ώρα να βγω, δεν το έκανα ποτέ κρυφά και ήμουν πάντα πίσω στην ώρα μου, γιατί μου έδειχναν εμπιστοσύνη και ήθελα να φανώ αντάξια αυτής! Πως έφτασα στο σημείο να μη θέλω να απογοητεύσω τους γονείς μου; Μα αυτό δεν συνέβη επειδή άκουγα Shakira αντί για trap. Έγινε γιατί το δούλευαν καλά όλα τα χρόνια πριν φτάσω στην εφηβεία. Έκαναν και λάθη δε λέω, όλοι κάνουν. Αλλά ήταν γονείς, όχι δούλοι μου, ούτε αφεντικά μου, ούτε τράπεζά μου. Συζητούσαμε μεταξύ μας. Κάναμε παρέα. Περνούσαμε χρόνο. Με τους γονείς μου ήμουν και είμαι φίλη. Όλες οι σχέσεις στη ζωή μου, με όλους τους ανθρώπους, φιλικές, κοινωνικές, ερωτικές, βασίστηκαν στα θεμέλια της σχέσης που είχα με τους γονείς μου. Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά είμαι σίγουρη ότι παίζει ρόλο. Οπότε, ας μην τα ρίχνουμε στην trap… Ο ξυλοδαρμός της 14χρονης στη Γλυφάδα δεν είναι παρά μια ακόμη ένδειξη πως κάτι πάει λάθος με τις αξίες της κοινωνίας, ασχέτως μουσικής υπόκρουσης.
Comentários