Αφορμές για την πρόταση γάμου υπήρξαν πολλές. Καταρχήν, αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια που σας περιγράφω, έχουμε πάει στη Σαντορίνη πολλές φορές, αλλά αντί για κάποιο ρομαντικό δείπνο για δύο, άλλοτε πηγαίναμε με τους Κουμπαροσυγκούμπαρους για γαμομπάτσελορ*, είτε με τους φίλους μας για Πάσχα, ή για να δούμε τον κουνιάδο μου που ζει εκεί, τέλος πάντων, μια ομαδικότητα (και δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ που θεωρούσα απαραίτητο να φορέσω κάλτσες για να κοιμηθώ κι έψαχνα τη μια κάλτσα και είχα πάθει αυτό που σας έλεγα, ότι ψάχνω κάτι με μανία, σα να κολλάει ο εγκέφαλος… στο παρόν σκηνικό ήταν μπροστά και ο κουμπάρος του γάμου μας, δεν με είχε ξαναδεί να παθαίνω κρίση ψαξίματος, έχει να το θυμάται. Που είναι η κάλτσα, και που είναι η κάλτσα, και όλα τα πράγματα απ’έξω, και να έχω αραδιάσει τα πράγματα του Πτι Κερ χύμα στο πάτωμα κατηγορώντας τον ότι μου την πήρε και μετά, άρχισα να ψάχνω και όλο το σπίτι του κουνιάδου, λες και θα βρισκόταν η κάλτσα οπουδήποτε και όχι τελικά, κρυμμένη μέσα σε κάποιο άλλο μου ρούχο. Επίσης, είχα και άλλο ζευγάρι κάλτσες, αλλά δεν είχε σημασία, έπρεπε να βρω τη συγκεκριμένη για να ηρεμήσω!).
Αναφορικά με το γαμομπάτσελορ, ο καλός μου και οι δύο παιδικοί του φίλοι και Κουμπαροσυγκούμπαροι (από τους δικούς τους γάμους που είχαν προηγηθεί), έχουν εθιμοτυπικό, πριν το γάμο, να βγαίνουν για μια χαλαρή μπίρα και να γυρνάνε την άλλη μέρα το πρωί – και το τονίζω αυτό, το πρωί. Την έχουμε πατήσει ήδη δύο φορές με τις κουμπαροσυγκουμπάρες μου(μπορείτε να θυμηθείτε ένα από αυτά στο «Γάμος στη Χαβάη», που ναι, η πραγματική τοποθεσία ήταν και πάλι η Σαντορίνη) και τώρα, ήταν πέντε το απόγευμα όταν είπαν στον Πτι Κερ να πάνε για μια μπίρα, απογευματινή, αντί για μπάτσελορ. Κατάλαβα ότι θα γυρνούσε το πρωί, δεν περίμενα κάτι λιγότερο. Την άλλη ημέρα το πρωί, οι κουμπαροσυγκουμπάρες με ενημερώσανε ότι τα «αγόρια» βρίσκονται στην Πάτρα. Ποιος με είδε και δεν με φοβήθηκε… «Μα δεν μπορεί να πάρει μια εικοσιτετράωρη άδεια;», έλεγε δήθεν με αφέλεια ο Μπιλ, κι εγώ να πετάω σπίθες από τα μάτια και να τους βρίζω και όταν κατάλαβα ότι έχουν σκοπό να το κάνουν πράγματι εικοσιτετράωρο, να τους στέλνω απειλητικά μηνύματα «μη και μου τον γυρίσετε πίσω!», από τα νεύρα μου. Σε όλο αυτό το μαρτυρικό εικοσιτετράωρο, να τονίσω ότι ο Πτι Κερ δεν είχε κινητό.
Γυρνώντας από τις διακοπές πάλι, ένα πρωί πήγαμε στο Δημαρχείο και κάναμε αίτηση για τέλεση γάμου. Η απόφαση που έπρεπε να παραλάβουμε θα έβγαινε δέκα εργάσιμες μέρες μετά, επομένως, ακόμη (ένα μήνα πριν το γάμο) δεν οργανώναμε τίποτα. Και στην τελική, δεν πίστευα ότι θα έπρεπε να οργανώσω κάτι στον πολιτικό γάμο, δεν είχα σκοπό. Δύο εβδομάδες πριν το γάμο, κλείνουμε την ημερομηνία και ώρα και με ρωτάει ο Πτι Κερ τι θα φορέσω. Όπως σας είπα, μέχρι τότε, ουδέποτε είχε λογοκρίνει κάποιο ρούχο. «Το βρακί μου ανάποδα», ήταν μια πιθανή απάντηση, του είπα ότι σκεφτόμουν ένα τάδε ρούχο που είχα, που δεν ήταν λευκό. Ο Πτι Κερ θορυβήθηκε, ήθελε οπωσδήποτε κάτι λευκό αν όχι νυφικό. Εγώ νυφικό δεν θα έβαζα ούτε σε θεματικό αποκριάτικο πάρτι (σόρι κορίτσια, δεν μου αρέσουν καθόλου τα νυφικά, νιώθω ότι είναι κάποια «στολή»). Να μη σας τα πολυλογώ, «νυφικό» (λευκό φόρεμα) και παπούτσια, βρήκα μέσα σε μια ώρα και πολύ ευχαριστημένη ήμουν (βραβείο: η ευκολότερη νύφη του κόζμου).
Λίγο οι συμπεθέρες, λίγο ο γαμπρός, λίγο η βαρεμάρα μου, έφτιαξα και μια μπομπονιέρα να υπάρχει, που δεν την είχα δει ποτέ από κοντά μέχρι λίγο πριν το γάμο γιατί την παρήγγειλα On-line και δεν με ενδιέφερε και καθόλου. Όλα άσπρα, απλά και κλασικά τους είπα, καθότι το απλό, λευκό και κλασικό είναι safe επιλογή, τα κουφέτα αμυγδάλου δεν λιώνουν, είναι κι αυτά παραδοσιακά οπότε πάλι δεν είχα να σπαζοκεφαλιάσω… Και τελικά έσπαγες το δόντι σου με τα κουφέτα αυτά, και η μπομπονιέρα ήταν όμορφη να την κοιτάζεις αλλά όχι τόσο να την πιάνεις – βαριέμαι να εξηγήσω- αλλά να σας πω κάτι; Δεν με ενδιαφέρει και καθόλου. Τα προβλήματά μου ξεκίνησαν όταν μάνα και πεθερά κατέστρωναν σχέδια για την τούρτ… ΠΑΡΑΚΑΛΩ; ΠΟΙΑ ΤΟΥΡΤΑ; Δεν έχω χειρότερο, δεν έχω. Πόσο αμήχανο, πόσο ανούσιο, πόσο αγχωτικό, να έχεις μπροστά σου μια τούρτα πολυκατοικία από φελιζόλ και να εύχεσαι το μαχαίρι, που το κρατάτε σαστισμένοι μαζί – που στα φυσιολογικά σας ποτέ δεν έχετε κόψει ποτέ τίποτα με τα δυό σας χέρια, από ένα ο καθένας- κι εύχεστε να στοχεύσετε σωστά το ένα και μοναδικό αληθινό κομμάτι του φελιζόλ. Σα να μην έφτανε αυτό, πρέπει να ταΐσετε ο ένας τον άλλο – δεν έχω χειρότερο, δεν έχω – όρθιοι ενώ όλοι οι άλλοι κάθονται, να κάνετε ότι κοιτάζεστε στα μάτια και λιώνετε ο ένας για τον άλλον – ενώ απλά θέλετε να ανοίξει η γη να σας καταπιεί και ξέρετε ότι εγώ δεν είμαι ντροπαλή, αλλά αυτό δεν αντεχόταν. Από τη φωτογραφία καταλαβαίνετε ότι τελικά συνέβη και ήταν όσο άχαρο φοβόμουν! (φιλική συμβουλή: να το κάνετε πρόβα στον καθρέπτη πολλές φορές και όταν έρθει η στιγμή, you don't actually eat the cake, everybody knows that, εκτός από εμάς)
Όλα καλά μέχρι εδώ, τα είχαμε σχεδιάσει όλα σχεδόν…αλλά. Εγώ δέχτηκα όλα αυτά τα φολκλόρ, με τα άσπρα φορέματα, τα κουφέτα κι τις τούρτες… Είχα δεχτεί και το εικοσιτετράωρο μπάτσελορ, που έγινε πριν καν βγάλουμε τις άδειες του γάμου! Και πρόταση γάμου δεν μου είχε γίνει ακόμη… Δηλαδή, κάτσε… (ηχητικό εφέ: ταύρος λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεκοιλιάσει τον ταυρομάχο).
(συνεχίζεται...)
Comments