Συμμορία του Μαρκαδόρου: Το Χρυσό Τρίγωνο

chapter 1

Η Βιολέτα Λώρεν έλαβε ένα ανώνυμο γράμμα. Ήξερε οτι έχει πολλούς θαυμαστές, αλλά ποτέ κανείς δεν τόλμησε να της γράψει γράμμα και μάλιστα ανυπόγραφο. Πήγαινε κι ερχόταν πάνω κάτω στο πολυτελές υπνοδωμάτιό της, μέσα στη μεταξωτή ρόμπα της, με το φάκελο στο χέρι. Πριν το ανοίξει είχε απειλήσει θεούς και δαίμονες, ότι θα τους απολύσει όλους, ότι θα τους στείλει σε αποστολές στο Πακιστάν, που τόλμησαν να της παραδώσουν κάτι τέτοιο, χωρίς να φέρουν τον κόσμο ανάποδα να μάθουν ποιος το στέλνει. «Γιατί χρυσό μου να με χωλοσκάσεις βραδιάτικα; Δεν έχω χρόνο για τέτοιες σκοτούρες!», ούρλιαξε στη Φιλίτσα, την προσωπική της γραμματέα. Όταν όμως το άνοιξε, είχε πράγματι λόγους να ανησυχεί και να χωλοσκάει… Μπορεί το γράμμα να έμοιαζε ερωτικό, αλλά κάθε άλλο, παρά έρωτα μύριζε η υπόθεση…

«Τα μάτια σου θα κάνω τατουάζ στο κορμί μου, δεν σε ξεχνώ. Το χρυσό τρίγωνο της Ινδίας με στενεύει, αλλά δεν σε ξεχνώ. Είσαι το κλειδί της ελευθερίας μου κι απ' το ροζ κλουβί θα βγω , αν με θυμάσαι, σε περιμένω…». Η Βιολέτα ήξερε ότι γλυκόλογα και τέτοιες μαλακίες μόνο ένας από τους εραστές της ήταν ικανός να γράψει. Κι ύστερα, θα είχε μάθει για το παραλίγο φονικό του εκτελεστή του, Σεντρίνκ. Ο Λόρδος Εντουάρ ήταν ξεκάθαρος και προκαλούσε τη Βιολέτα Λώρεν ανοιχτά. «Φιλίτσααααααααααααα;» ούρλιαξε υστερικά, έτοιμη να εκραγεί από τα νεύρα της, «βαλίτσα γρήγορα! Πάμε Ινδία!», είπε κι έστειλε μήνυμα εξίσου συναρπαστικό στον Κοντό «Έλα να στεγάσουμε την αγάπη μας στο Ταζ Μαχάλ… Φέρε και δυο κουμπάρες…». Ο Κοντός σκάλωσε για λίγο, έχει δει πολλούς να τρελαίνονται ύστερα από έναν αριθμό αποστολών. Όμως πίστευε βαθιά μέσα του ότι η Βιολέτα δεν θα τα έχανε από τόσο νέα… Κι έτσι με τη σειρά του, μάζεψε την Τσίχλα και την Αρχιμαφιόζα για να τους πει τα νέα. «Κάτι σοβαρό έχει συμβεί… Φεύγουμε για τις Ινδίες! Θα μάθουμε εκεί την αποστολή. Η Λώρεν θα μας περιμένει…».

Μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα η Συμμορία του Μαρκαδόρου είχε καταφέρει να φτάσει στο Νέο Δελχί. Η Τσίχλα είχε φουντώσει από τη ζέστη, την είχε πιάσει κι η μανία με την καθαριότητα, "αυτό το μέρος... δεν αντέχεται! Δεν αντέχεται!". Η Τσίχλα έπασχε και από μικροβιοφοβία… Μέσα στην τσάντα της, τσάντα τεραστίων διαστάσεων, είχε πάντοτε μαζί της τα προσωπικά της μαχαιροπίρουνα, αντισηπτικά σαπούνια, οινόπνευμα, μικρό φαρμακείο (κυρίως αντιισταμινικά για τις χιλιάδες αλλεργίες της) και πέντε έξι κραγιόν. Κάποιες φορές μάλιστα, χρησιμοποιούσε τα καλούδια και σαν όπλα.

Η Αρχιμαφιόζα ήταν πεσμένη ψυχολογικά, προτιμούσε να πάνε στην Αφρική για να μετρήσει ξανά τις regions μήπως τις βρει λιγότερες αυτή τη φορά. Άσε που κουβαλούσε έναν βαρύ σταυρό, ο πατέρας της την τελευταία φορά που μιλήσανε, την είχε πει αγεωγράφητη, ανάμεσα σε πολλά άλλα κοσμητικά επίθετα.

Αν και συνηθισμένες σε κρυφές αποστολές που ξεκινούσαν πριν να μάθουν το σκοπό τους, αναρωτιόνουσαν έντονα τι έκανε η Συμμορία του Μαρκαδόρου στην «πρωτεύουσα των χρωμάτων»; Γιατί η Βιολέτα δεν είχε δώσει κάποιο στοιχείο ακόμη;

Τις πρώτες ώρες έκαναν λίγο τουρισμό, μέχρι που η Βιολέτα Λώρεν, ντυμένη Ινδή, τους πλησίασε αγκαλιά με μια μαϊμού και τους είπε με νόημα «follow me». Μπήκαν στο αμάξι της… Το επόμενο δίωρο ήταν μαρτυρικό… Οι Ινδοί οδηγούσαν σαν τρελοί, δεν υπήρχε σήμανση, αυτοκίνητα, άνθρωποι και ζώα πετάγονται από παντού… Η Τσίχλα είχε γατζωθεί πάνω στην Αρχιμαφιόζα και ούρλιαζε «σας το ορκίζομαι!!! Δεν έκανα τίποτα στα φανάρια!!!Σας το ορκίζομαι!!! Αφήστε με να κατέβω!!!». Στην αρχή δίστασε να δείξει τον τρόμο της, για να μη προσβάλει την οδήγηση της Λώρεν. Ξεκίνησε να λέει ευγενικά «Μήπως θα μπορούσαμε να σταματήσουμε; Θα ήθελα να πετάξω την τσίχλα μου…».

Ο Κοντός άναψε την πίπα του. «Τι συμβαίνει Βιολέτα; Γιατί είσαι ντυμένη έτσι;», τη ρώτησε σε τόνο ειρωνικό. «Α, τίποτα, ήθελα να μπω στο κλίμα απλά, να νιώσω λίγο ανάλαφρα! Κάτω από το σάρι φοράω Σανέλ!», είπε και το έκλεισε το μάτι. «Κοίτα μπροστά σου καλέ!», της φώναξε αυστηρά η Αρχιμαφιόζα, που άρχισε να δυσανασχετεί κι εκείνη. Όταν επιτέλους έφτασαν στο ξενοδοχείο, η Βιολέτα Λώρεν τους αποκάλυψε την αποστολή. «Έλαβα ένα γράμμα. Ανώνυμο. Τον κατάλαβα όμως, είναι ο Λόρδος Εντουάρ και προκαλεί. Είναι εδώ… !». Ο Κοντός σκύλιασε… Σούφρωσε τα χείλη κι αυτή τη φορά δεν ήταν για να βγάλει πόρισμα, αλλά για να βρίσει τον Λόρδο με πολύ πιο ευφάνταστες λέξεις κι από «κονάρ». «Αυτό με το τατουάζ δεν το κατάλαβα», είπε η Τσίχλα διαβάζοντας το ανώνυμο… Κανείς δεν έλαβε σοβαρά υπόψη αυτή την παρατήρηση, όμως θα έπρεπε. «Θα τον γδύσουμε και θα μάθουμε αν είναι αλήθεια», είπε η Αρχιμαφιόζα με τη γνωστή της κυνικότητα για να την ξεπετάξει. «Πρώτα όμως πρέπει να τον βρούμε…». Η Λώρεν γέλασε πικρά, «αυτό είναι το πρόβλημα. Μετακινείται συνέχεια… Κάνει κύκλους μέσα στο χρυσό τρίγωνο…». Αυτό ήταν πάντοτε ένα πρόβλημα με τους μυστικούς πράκτορες σαν τον Λόρδο Εντουάρ. Τετραγώνιζαν τον κύκλο και έκαναν κύκλο το τρίγωνο… «Αύριο φεύγουμε για Τζαιπούρ», είπε εύθυμα η Βιολέτα, «έχω σχέδιο! Και έναν εξαιρετικό τουριστικό οδηγό!».

chapter 2

«Πολύ θόρυβο έχει αυτή η πόλη, πως ζουν εδώ; Θα κουφαθούμε… Διάβασα κάπου ότι η συνεχής έκθεση σε υψηλά ντεσιμπέλ μπορεί να προκαλέσει…» η Τσίχλα παραληρούσε, η Βιολέτα έψαχνε με μανία την τσάντα της να βρει εκείνη τη βεντάλια, ασορτί με το ψάθινο καπέλο της. Εκείνη την ημέρα είχε ντυθεί τουρίστρια, άλλωστε δεν χρειαζόταν πια την παραλλαγή, αλλά ήθελε να την αναγνωρίσουν οι πληροφοριοδότες για να προχωρήσει σε σχέδιο. Μα που στο καλό είχε βάλει τη βεντάλια; «Α! Να’τη!», είπε κοκκινισμένη από τον ήλιο. Με μια κίνηση όλο θηλυκότητα ανοίγει τη βεντάλια και πεταρίζει τα βλέφαρα στον Κοντό. Ο Κοντός σούφρωσε τα χείλη… «Έλα καλέ μετά από τόσα χρόνια…» είπε κολακευμένη. Ο Κοντός τους την έσκασε πάλι, δεν φλέρταρε, κάθε άλλο, το τούρλωμα κάτι ήθελε να πει… «Ψώνιο… Γύρνα τη βεντάλια ανάποδα να δεις κάτι…», είπε κοφτά - συνήθως της μιλούσε πιο τρυφερά, σαν γνήσιος ερωτύλος. Η Βιολέτα Λώρεν αγνόησε επιδεικτικά την κολακεία του Κοντού (άκου εκεί ψώνιο!!!) και γύρισε τη βεντάλια… Κάποιος είχε γράψει πάνω με μαύρα χοντρά γράμματα «αρμονία». «Τι στο διάβολο είναι αυτό;», αναρωτήθηκε και το έδειξε στην Αρχιμαφιόζα. «Στους πάγκους! Πρέπει να ψάξουμε όλους τους μικροπωλητές!», της είπε με αγωνία, ενώ μόλις είχαν μπει στο παζάρι του Τζάιπουρ…

Η Αρχιμαφιόζα ήξερε «την αρμονία» της ροζ πόλης, γιατί της είχε μιλήσει κάποτε ο πατέρας της γι' αυτό, σε κάποιο αυτοσχέδιο μάθημα Γεωγραφίας - Ιστορίας - Αστρονομίας. Πρόκειται για μια αρχαία φιλοσοφία της Ινδίας, έναν μύθο, που έλεγε ότι κάτω από τους πάγκους των μικροπωλητών βρισκόντουσαν τα 9 στοιχεία του αρχαίου ζωδιακού κύκλου. Οι μοντέρνοι Ινδοί δεν είχαν ιδέα για τη σημαντικότητα των συμβόλων, όπως φαίνεται όμως, ο άγνωστος αυτός άνδρας, που άφησε μηνύματα τη Βιολέτα Λώρεν, ήξερε καλά. Η Αρχιμαφιόζα ήξερε λίγα από αστρολογία, αλλά το βασικό είναι πως ήξερε να προσποιείται ότι ξέρει περισσότερα… «Τι ζώδιο είσαι Βιολέτα;», τη ρώτησε ψιθυριστά. Η Βιολέτα της απάντησε ακόμα πιο ψιθυριστά… Η Αρχιμαφιόζα βολιδοσκόπησε γύρω της κι εντόπισε το αντίστοιχο σύμβολο. Τους έκανε νόημα να πάνε στον πάγκο του μικροπωλητή. Τον πλησίασε και του είπε σε άπταιστα Ινδικά, «Kanya» κι έδειξε τη Βιολέτα. Η Τσίχλα είχε μπει για τα καλά στο ρόλο της… Έπιανε τα φουλάρια, τα τύλιγε γύρω από το λαιμό της, έκανε συνέχεια σχόλια «Αααα καλέ, τι ωραίο που είναι αυτό! Κι αυτό! Και εκείνο!!! Κοίτα χρώμα; Χάρμα!!!». Ο Κοντός είχε χάσει λίγο το παιχνίδι… Το βλέμμα του μικροπωλητή σκοτείνιασε. «Welcome…», είπε με την περίεργη προφορά του και ύστερα καρφώνοντας την Αρχιμαφιόζα με τα μάτια του της απάντησε «Mesha» (= κριός). Η Αρχιμαφιόζα, που πράγματι ήταν Mesha… του εξήγησε ότι η Kanya είναι η Βιολέτα, απλώς εκείνη δεν μιλά Ινδικά. Εκείνος δίστασε, τις κοίταζε με αμφιβολία, αλλά τελικά τις πίστεψε… «Πηγαίνετε στο παλάτι του Hawa Mahal, στις 9 το βράδυ », τους είπε σαν να δίνει τουριστικές οδηγίες, όμως ήταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για κάποιο σημείο συνάντησης. Είχαν δύο ώρες για να αποφασίσουν τι θα κάνουν…

«Έχω βγάλει σπυράκια, από τα φουλάρια θα είναι… Τι ήθελα και τα έβαλα πάνω μου, μού λες; Κι αν έχω κολλήσει πανούκλα; Χολέρα; Κάτι; Πηγαίνετε με σε ένα νοσοκομείο! Να δεις για πότε θα περάσει το δίωρο!», έλεγε στον Κοντό, ο οποίος πλέον είχε πεισθεί ότι ο σκοτεινός εχθρός, δεν είναι ο Εντουάρ. «Κορίτσια, δεν είναι ο Λόρδος Εντουάρ… Άλλον ψάχνουμε…», είπε σίγουρος. «Κι εγώ την ίδια εντύπωση έχω, αλλά πως το κατάλαβες;», είπε η Λώρεν προβληματισμένη. «Έχει αρχίσει και γίνεται περίπλοκο… Φαίνεται έξυπνος… Αποκλείεται να είναι ο Λόρδος Εντουάρ! Και γιατί να αφήνει μηνύματα σε εσένα μόνο; Άσε που δεν θα έκανε ποτέ τατουάζ, έχει πολύ ευαίσθητο δέρμα. Το ξέρω γιατί τον έχω δει γυμνό! Φοβούμαι ότι πρόκειται για κάτι πιο προσωπικό…». Η Τσίχλα λύσσαξε να ξύνεται, «είναι ζήτημα ζωής και θανάτου! Έχω φουντώσει! Να, ορίστε, νιώθω ένα φούσκωμα στο πόδι…! Είναι αλλεργία!», διέγνωσε κι έβγαλε μερικά αντιισταμινικά σαν καραμέλες και τα πήρε ξεροσφύρι.

Η ώρα πήγε εννέα παρα τέταρτο κι η Συμμορία του Μαρκαδόρου ήταν ήδη έξω από το παλάτι, με επικεφαλής τη Βιολέτα Λώρεν. Η Βιολέτα δεν φοβήθηκε να αντικρύσει τον εχθρό κατάματα… Και τότε, μέσα στο μισοσκόταδο εμφανίστηκαν δύο αντρικές φιγούρες… «Να! Ο Έντουαρτ είναι… Αλλά… σαν να έχει φάει ξύλο… Αυτός δίπλα ποιος είναι;», είπε η Αρχιμαφιόζα, που δεν πήγαινε το φτωχό της μυαλό παρακάτω… Από τον τρόπο που περπατούσαν φαινόταν ότι ο άλλος έκανε κουμάντο, αυτός ο άγνωστος άνδρας έστελνε τα μηνύματα, εξ αιτίας αυτού είχαν βρεθεί στο Τζαιπούρ… Όταν επιτέλους έφτασε στα δύο μέτρα τη Βιολέτα Λώρεν έβγαλε το φακιόλι του και σήκωσε το κεφάλι του προς τον έναστρο ουρανό. Η Βιολέτα παραλίγο να λιποθυμήσει! «Lan King Tchang; Εσύ κρυβόσουν πίσω από όλα;», του είπε μη μπορώντας να κρύψει την ταραχή της…

chapter 3

Ο Lan King Tchang χαμογέλασε κι άνοιξε τα χέρια για να την αγκαλιάσει, «Αγάπη μου Βιολέτα, δεν σου έλειψα λιγάκι; Από τα δικαστήρια έχω να σε δω…Εμένα πάντως μου έλειψες πολύ!». Η Βιολέτα είχε παγώσει, χειρότερο δεν μπορούσε να της συμβεί. «Άσ’τα σάπια και λέγε τι θες! Μη με αγγίξεις, το άκουσες;», του είπε κι έκανε ένα βήμα πίσω. Εκείνος κατέβασε τα χέρια του και σταμάτησε να παριστάνει το γόη. «Με φοβάσαι αγαπούλα; Μετά από όσα πέρασα εξ αιτίας σου δεν αξίζω ούτε μια αγκαλιά;», της είπε νευριασμένος. «Τι πέρασες μωρέ μπανανόφλουδα; Που σε πάτησα και γλίστρησα η στον βούρκο μαζί σου! Πότε βγήκες; Γιατί σε άφησαν;», τον ρώτησε έξαλλη πλέον. «Τι πέρασα;» της ούρλιαξε κι έσκισε το αέρινο λευκό πουκάμισο εκτοξεύοντας κουμπιά παντού. Σαν μικρά μαργαριτάρια φαινόντουσαν στο σκοτάδι. Σκίζοντας το πουκάμισο ξεπρόβαλαν δύο μεγάλα πράσινα μάτια ζωγραφισμένα στο στήθος του. Τα μάτια της Λώρεν. «Ξέρεις τι πόνο πέρασα; Πέντε ώρες του πήρε για το κάθε μάτι, κουκλάρα μου!», είπε ο Lan King Tchang και την άρπαξε στην αγκαλιά του, σφίγγοντας τη στο γυμνό στήθος του. Ο Κοντός τεντώθηκε, ήθελε να του ρίξει κουτουλιά, αλλά η Αρχιμαφιόζα τον κράτησε.

Ο Lan King Tchang ήταν ο πρώην σύζυγος της Βιολέτας Λώρεν. Εκείνος την είχε μπάσει στα κόλπα από μικρή. Ήταν αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία, αλλά οι δυό τους είχαν ζήσει έναν έρωτα τρελό… Μερικοί έλεγαν ότι είχε τινάξει τα πέταλα, η Βιολέτα είχε σκηνοθετήσει έτσι το θάνατό του, ώστε να μην ακουστεί παραέξω το ξεφτιλίκι τους… Ο Lan King Tchang είχε καταδικαστεί ισόβια στη Τζακάρτα, επειδή τον έπιασαν δίγαμο. Τόσο ξεφτυλλισμένος ήταν… Παντρεύτηκε τη Βιολέτα αφού είχε ήδη παντρευτεί στα νιάτα του μια όμορφη ντόπια Ταυλανδέζα. Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, η Βιολέτα έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της, τον μίσησε θανάσιμα. Πήγε στο δικαστήριο μόνο και μόνο για να τον φτύσει στα μούτρα… Όταν όμως είδε να τον οδηγούν στο κελί η καρδιά της έγινε χίλια κομμάτια… Κι όταν πια γύρισε πίσω, ανακοίνωσε τον θάνατο του Lan King Tchang, για να μη μάθει ποτέ κανείς ότι ο άντρας που τόσο αγάπησε, την είχε προδώσει. «Ό,τι είσαι, σε εμένα το χρωστάς, κατάλαβες αγάπη μου;», της είπε απειλητικά.

«Συγνώμη που διακόπτω αυτή την όμορφη στιγμή,» διέκοψε ο Κοντός, «αλλά ο Έντι που κολλάει;», είπε και τον έδειξε με το δάχτυλο. Η Τσίχλα εντωμεταξύ φαγουριζόταν ανελέητα… «Πηγαίνετε με σε ένα νοσοκομείο! Δεν είμαι καλά… Έχει αρχίσει και ξεραίνεται ο λαιμός μου!». Κανείς δεν έδωσε σημασία, άλλωστε υπήρχαν φλέγοντα ζητήματα να λυθούν. «Ποιος Έντι; Ο Εδουάρδος; Α, δεν ξέρω, τον αγόρασα στο παζάρι… Είχε έρθει λέει για σταζ, έμπλεξε σαν βλάκας, πιάστηκε σκλάβος…Προχθές τον πήρα, μαζί με έναν ελέφαντα και δύο κατσίκες. Τον ξέρετε;», είπε με απόλυτη φυσικότητα.

«Αηδιάζω μαζί σου! Νομίζεις ότι μπορείς να αγοράσεις τους ανθρώπους, εμένα όμως όχι …», του είπε η Βιολέτα και τον έσπρωξε μακριά της. Ο Κοντός συγκινήθηκε για λίγο… Δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον Εντουάρ τον κονάρ, αλλά όχι κι από Λόρδος να γίνει σκλάβος! Πάνω στη στιγμή, η Τσίχλα μη μπορώντας άλλο να σηκώσει το βάρος της συγκίνησης, λιποθυμά. Ο Lan αποσυντονίζεται και μέσα σε δευτερόλεπτα, «Γρήγορα! Στο Nouakchott Hospital!», φωνάζει ο Κοντός και περνάει κάτω από τα πόδια του Lan King Tchang! Τον ακινητοποιεί και με τη βοήθεια του σκλάβου Εντουάρ, τον δένουν με το ίδιο σχοινί που ήταν δεμένος και ο σκλάβος. Δεν μπορούσαν να τον πάρουν μαζί και άλλωστε, τώρα πια ήταν ιδιοκτησία του King. Ήταν ριψοκίνδυνο να συλληφθούν για κλοπή σε μια χώρα που σου κόψουν το χέρι αν κλέψεις μια ντομάτα. «Θα τα πούμε αύριο αγάπη μου!», φώναξε τον Lan King η Βιολέτα και του έκανε κωλοδάχτυλο. Του πήρανε και το αυτοκίνητο. «Άσε, θα οδηγήσω εγώ καλύτερα…» είπε η Αρχιμαφιόζα στη Βιολέτα Λώρεν, που ήταν εμφανώς τρομοκρατημένη από την όλη εξέλιξη των πραγμάτων…

Φτάσανε στο νοσοκομείο όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Ο Κοντός έτρεξε να τακτοποιήσει τα γραφειοκρατικά… «Lmde!», να εξηγεί στους Ινδούς κι αυτοί να μην καταλαβαίνουν την Τουλουζιάνικη προφορά του. Η Βιολέτα Λώρεν άρπαξε το πιεσόμετρο από έναν γιατρό κι αυτοεξεταζόταν, έκανε ασκήσεις αναπνοής, αδύνατο να ηρεμήσει. Η Τσίχλα είχε αρχίσει να συνέρχεται αλλά τα σημάδια της αλλεργίας ήταν εμφανή σε όλο της το σώμα. Κι επιτέλους εμφανίστηκε ο γιατρός… «Παρακαλώ βγείτε όλοι έξω να εξετάσω την ασθενή!», είπε σε σπαστά Ινδικά κι έξυσε το δεξί του αυτί με το αριστερό του χέρι, φέρνοντάς το κυκλικά πίσω από το κεφάλι… Ήταν κάπως περίεργος ο γιατρός…

chapter 4

Ο μυστηριώδης γιατρός, με την περίεργη προφορά, κούνησε το κεφάλι του απελπισμένος πλέον με την κατάσταση της Τσίχλας… Τα πράγματα ήταν σοβαρά, αποφάσισε να ενημερώσει το πιο κοντινό της πρόσωπο. Φώναξε μέσα τον Κοντό για να της κρατάει το χέρι. Όμως ο Κοντός, κρατούσε ήδη το χέρι της Βιολέτας Λώρεν, η οποία τώρα είχε βάλει τα κλάματα και μουρμουρούσε «δεν το πιστεύω ότι γίναμε έτσι, qui? Nous!Qui?Nous! Εγώ και ο King…». Τέλος πάντων, με την κλάψα της Βιολέτας μπήκανε μαζί μέσα, ενώ η Αρχιμαφιόζα σαν το μαύρο πρόβατο έμεινε έξω από τον θάλαμο κι ανασκουμπώθηκε, «ώρα είναι τώρα να με κάνουν νοσοκομειακή σκλάβα!», σκέφτηκε. Τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά. Τα χέρια του Κοντού είχαν ιδρώσει, τον έσφιγγε η Βιολέτα από τη μία, τρυφερά συνάμα, τον έσφιγγε κι η Τσίχλα από την άλλη, άτακτα και ατσούμπαλα, στον ρυθμό που μασούσε την τσίχλα της.

«… Η φίλη σας έχει ντήθεν», τους είπε. «Ντήθεν;; Τι εννοείται γιατρέ;», είπε ο Κοντός ξαφνιασμένος, τέτοια λέξη δεν είχε ξανακούσει σε καμία γλώσσα. «Ντήθεν αλλεργία». Η Τσίχλα από την αγωνία ανοιγόκλεινε τη μασέλα με φοβερή ταχτύτητα… «Πείτε μας επιτέλους Δόκτωρ, τι είναι αυτή η ντήθεν αλλεργία; Εμείς γιατροί δεν είμαστε, δεν ξέρουμε από τούτα τα πράματα. Δε θωρώ να έχει πρόβλημα η κοπελιά!», είπε η Βιολέτα με κρητική προφορά, πάνω στη σύγχυση. «Πάσχει από Καπιλαρίζον Φολκλοραριζασιόν, με προδιάθεση για Μουζεομανί Μπαναλιζασιόν και Μπουλιμίκ Μακντοναλιζασιόν». Τι ήταν αυτά; Κανείς δεν κατάλαβε! «Υπάρχει γιατριά;» είπε ο Κοντός, ενώ μέσα του σκεφτόταν πως αν της συμβεί κάτι, θα πρέπει να την αφήσουν πίσω στο Τζαιπούρ, όπως στον πόλεμο. Αν τραυματιστεί ένας στρατιώτης, πρέπει να τον αφήσεις πίσω, για χάρη του αγώνα… δεν χωράνε συναισθηματισμοί σε τέτοιου είδους κρίσεις. «Όχι! Κάθε φορά που θα την πιάνει αλλεργία θα της λέτε ότι εδώ στο Τζαιπούρ υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, που δεν έχουν τίποτα παρά μόνο ένα βρακί και περιμένουν έναν Ευρωπαίο ή έναν Αμερικάνο να τους δώσει ένα στυλό! Αυτά είναι τα αληθινά προβλήματα, θα τα δείτε κι εσείς στη ζωή σας…». Ήταν ξεκάθαρο πλέον… Η «ντήθεν αλλεργία» ήταν σοβαρή, αλλά όχι θανατηφόρα. Ο Δόκτωρ ήταν παράλληλα και Γκουρού… Κι αν εξαιρέσουμε τα μερικά κιλά παραπάνω, θα έλεγε κανείς ότι φέρνει λίγο του Γκάντι. «Γιατρέ μου, πώς να σας ευχαριστήσουμε! Τα λόγια σας στάζουν μέλι! Μαλακώσατε τον πόνο μας απόψε…» είπε συγκινημένη η Βιολέτα κι έπεσε να του φιλήσει το χέρι. Πάντα τη γοήτευαν οι μεγαλύτεροι άνδρες. «Δεν είμαι παπάς! Τι μου φιλάς το χέρι; Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος, ένας self made man… Αχ… Τι καλά κορίτσια που είστε. Όλος ο κόσμος με θαυμάζει εκτός από αυτή την ανεπρόκοπη την κόρη μου, όλο διακοπές με την Πάρις Χίλτον είναι, κρουαζιέρες στο Αιγαίο, αγεωγράφητη, έχει και δύο τρείς γκόμενους… Αχάριστο παιδί, δεν το κατάλαβα ποτέ. Καθόλου ντεν μου έμοιασε σε τίποτα!!! Ούτε καν τη μύτη μου ντεν πήρε! Ούτε τα αυτιά! Ούτε καν την τσαχπινιά!». Τα κορίτσια τον αποχαιρέτησαν και κίνησαν να βρουν την Αρχιμαφιόζα.

Η Αρχιμαφιόζα και ο γιατρός δεν συναντήθηκαν ποτέ. Διαβολικές συμπτώσεις... Ο γιατρός ούτε φανταζόταν τι μούτρο είναι η κόρη του… πολύ πολύ χειρότερη απ’όσο πίστευε… Το αγεωγράφητη δεν ήταν πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν ένα μήνυμα που είχε λάβει, όση ώρα μετρούσε μύγες στο καθιστικό του Νοσοκομείου. Το μήνυμα το είχε φέρει ένα κοράκι... «Ο Lan King Tchang βρίσκεται στο Iswari Minar Swarga Sal, το υψηλότερο κτίριο του Τζαιπούρ… Απειλεί ότι θα πετάξει τον Έντι από κάτω αν δεν πάμε αμέσως!», είπε η Αρχιμαφιόζα κι ούτε ρώτησε για την υγεία της Τσίχλας. Κρίμα… Αν της είχαν πει για το «ντήθεν αλλεργία» θα είχε καταλάβει ότι ο γιατρός που την εξέτασε ήταν ο πατέρας της. «Ε ας τον πετάξει! Τι μας νοιάζει εμάς;», είπε ο Κοντός, αλλά μέσα του αναστατώθηκε. Όχι από έρωτα, αλλά από τον πληγωμένο του εγωισμό. Στην τελική, αν έπρεπε κάποιος να τον σκοτώσει, θα ήταν ο ίδιος, όχι να πάει από ξένα χέρια ο σκλάβος-σταζιέρ. «Διαφωνώ! Θα πάμε. Πήρα απόφαση να τον αντιμετωπίσω στα ίσια… Στην τελική, το χρωστάω στον εαυτό μου!», είπε η Βιολέτα Λώρεν.

Κόντευε να ξημερώσει, η Συμμορία του Μαρκαδόρου βρισκόταν στο 100στό σκαλί κι η Αρχιμαφιόζα είχε αποκάμει. «Έλεος πια, δεν έχει ασανσέρ; Πόσους ορόφους έχουμε ακόμα;», είπε με τη γλώσσα έξω. Ανέβηκαν και τα χίλια κακοτράχαλα σκαλιά, η Αρχιμαφιόζα έβριζε θεούς και δαίμονες, «έτσι και κάναμε τόσο κόπο να ανέβουμε, και μας κατεβάσει με μόνο μια σπρωξιά, θα σας κυνηγήσω σε όλες τις επόμενες ζωές μου!»…

chapter 5

To Iswari Minar Swarga Sal ήταν επιβλητικό, ο Lan King Tchang έδειχνε τόσο μικρός μπροστά του, δεν είχε επιλέγει σοφά το σκηνικό του τρόμου. «Πανέμορφη θέα!», είπε η Τσίχλα και κοίταξε κάτω το ύψος, σαν να της ήρθε λίγο ίλιγγος. Ο Lang King ήταν έτοιμος να χάσει την υπομονή του, τον αγνοούσαν τελείως και χάζευαν την πόλη από ψηλά κι εύχονταν να είχαν φωτογραφική μαζί τους. Μόνο ο Κοντός κοντοστάθηκε μπροστά του, είχε βρει το σωστό σημείο να καπνίσει πάλι την πίπα του. «Που τον έχεις;», του είπε και φύσηξε τον πυκνό καπνό στα μούτρα του σχιστομάτη King… «Τον έχω στο υπόγειο! Δεμένο. Ο Έντι περνάει το βασανιστήριο της σταγόνας… Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μια σταγόνα τρυπάει το μέτωπό του… Στο χέρι σας είναι να τον σώσετε κι αυτόν και κάποιον άλλον…», είπε ο Lan King Tchang αγριεμένος κι άρπαξε τη Βιολέτα Λώρεν από το μπράτσο. «Εσύ θα έρθεις μαζί μου!». Η Αρχιμαφιόζα είχε αρχίσει να εκνευρίζεται, άλλωστε ήξερε ότι στο σίριαλ αυτό κανείς δεν πεθαίνει. «Κοίτα Λάκη…», του είπε για να τον μειώσει, ''πρέπει να φινί τερμινέ αυτή την ιστουάρ, νισάφι!», κι έκατσε σε ένα τειχάκι γιατί έτρεμαν τα πόδια της με τόση γυμναστική. Ο Lan King Tchang εκνευρίστηκε, κατάλαβε ότι κανείς δεν ενδιαφερόταν για τον σκλάβο - ίσως μόνο ο Κοντός, αλλά όχι ξεκάθαρα- κι έβγαλε όπλο σημαδεύοντας τη Βιολέτα Λώρεν. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε ότι εκείνο το ξημέρωμα το Lan King Tcang φορούσε μακριά φούστα κολλητή, για να μη μπορέσει ο Κοντός να περάσει ανάμεσα από τα πόδια του και να του τη φέρει πάλι πισώπλατα.

Ξέρω, ακούγεται απλοϊκό το σχέδιο του Lan King Tchang, αλλά μη σας παραξενεύει. Σε όλες τις ταινίες δράσεις θα έχετε παρατηρήσει ότι τα θύματα αντί να τρέχουν στην αυλή για να το σκάσουν, ανεβαίνουν στον τελευταίο όροφο του ουρανοξύστη για να παγιδευτούν. Κι άλλωστε, η Συμμορία δεν είχε όπλα ποτέ, μόνο μαρκαδόρους, άντε και κανένα δηλητήριο, ποιος θα φανταζόταν ότι τα πράγματα θα δυσκόλευαν τόσο πολύ. Ο Lan King Tchang ήταν πάντοτε επικίνδυνος, αλλά στη φυλακή πήρε ντοκτορά. «Μα δεν σε αγαπώ πια χρυσέ μου!», του είπε θαρραλέα Λώρεν. «Δεν πειράζει, χρυσή μου, δεν θέλω εσένα, τη χρυσή βέρα σου θέλω…», είπε ο Lan King Tchang κι έπεσε σε παραλήρημα. «Η Βιολέτα, η Τασούλα και η Γιφέι, οι τρεις γυναίκες της ζωής μου…θα μου κάνουν ένα υπέροχο δώρο!», γέλασε σατανικά. Ήταν πανούργος… Είχε μαζέψει τις τρεις συζύγους του στα τρία σημεία του Χρυσού τριγώνου με σκοπό να ανοίξει τον κρυφό θησαυρό του στην Άγκρα. Ένα ελικόπτερο εμφανίστηκε στον ορίζοντα, ο Lan King Tchang δεν ήταν μόνος όπως φαινόταν… Μέσα σε δευτερόλεπτα είχε απαγάγει τη Βιολέτα Λώρεν κι είχαν εξαφανιστεί. «Μέχρι το Σάββατο το βράδυ να έχετε φέρει τη βέρα της στο Ταζ Μαχάλ, αλλιώς ξεχάστε τη!», είπε όταν ήδη το ελικόπτερο άρχισε να χάνεται στον μαβί ουρανό…

«Τι στο διάβολο;», είπε η Αρχιμαφιόζα έκπληκτη. Ο Κοντός σούφρωσε τα χείλη όπως ποτέ ξανά δεν είχε κάνει με τόσο πάθος… «Πάμε να σώσουμε τον Έντι… αυτός κάτι θα ξέρει!», είπε κι άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά δύο-δύο χοροπηδώντας, δεν κρατιόταν. Η Τσίχλα έκανε διατάσεις κι ακολούθησε με κέφι τον κοντό, έχοντας ξεπεράσει όλες τις ντήθεν αλλεργίες. Η Αρχιμαφιόζα κατέβηκε βρίζοντας κι αγκομαχώντας… Φτάσανε στο υπόγειο, ο Έντι πράγματι ήταν σχεδόν λιπόθυμος, σαν να του είχε στρίψει βίδα παράλληλα… Τικ- τικ- τικ, σε κάθε δευτερόλεπτο και μια σταγόνα νερού έπεφτε ρυθμικά στο μέτωπό του και τον τρέλαινε. «Σας ικετεύω, σταματήστε το κινέζικο βασανηστήριο!», παρακαλούσε. «Ξέρεις τίποτα για τη βέρα της Βιολέτας; Τις βέρες γενικά; Ο θησαυρός που είναι;», του είπε ο Κοντός αγνοώντας τα παρακάλια του, άλλωστε με το πιτσίλισμα δεν πέθανε ποτέ κανείς… Θέλει μήνες για να ανοίξει τρύπα το νερό στο δόξα πατρί, είχανε χρόνο να τον συγχωρέσει και να σκεφτεί αν θα τον σώσει. «Ποια βέρα; Δεν ξέρω τίποτα! Βγάλτε με από την τρύπα!!!», είπε ξεχνώντας ότι τους είχε ανάγκη, ούτε «παρακαλώ» δεν είχε πλέον υπομονή να πει… Άλλες δέκα σταγόνες και θα τρελαινόταν… «Σκέψου ηλίθιε σκλάβε!», του φώναξε ο Κοντός κι ένιωσε πολύ καλά που τον αποκάλεσε έτσι. Και τότε η Τσίχλα έσκυψε να δέσει το κορδόνι της, ακούμπησε το χέρι της στο πάτωμα, κάτω από το οποίο περνούσε ο σωλήνας με το νερό κι η ροή κόπηκε σχεδόν αμέσως από το "μαγικό" της άγγιγμα. «Τι κάνεις εκείιιιιι!!!!» ούρλιαξε ο Κοντός. «Αχ συγνώμη, δίκιο έχεις, θα έχει μικρόβια το πάτωμα…» δικαιολογήθηκε εκείνη για να τη σκαπουλάρει κι άρχισε να παραπονιέται ότι ήδη την τρώει η παλάμη της. Τότε ο Κοντός κοίταξε την ώρα για να πάρει μια απόφαση και θυμήθηκε κάτι…

Όταν η Βιολέτα Λώρεν συνήλθε από το πένθος, τότε που όλοι νόμιζαν ότι ο Lan King Tchang τα τίναξε, είχε ευχαριστήσει τον Κοντό, που της στάθηκε όσο κανένας άλλος, δωρίζοντάς του ένα χρυσό ρολόι… Ο Κοντός, που πάντα ήταν κρυφοερωτευμένος με τη Βιολέτα Λώρεν, αν και τη θεωρούσε ψώνιο, δεν έβγαζε το ρολόι του ποτέ από το χέρι… Του είχε κάνει εντύπωση που η Βιολέτα του έδωσε γυναικείο ρολόι. Ήταν πολύ μικρό και διακριτικό, υπερβολικά μικρό θα έλεγε κανείς… Κι άμα το παρατηρούσες λίγο καλύτερα, έβλεπες ότι η διάμετρός του ήταν όσο και μιας γυναικείας βέρας… «Δεν την πιστεύω ότι είναι τόσο πονηρή!», είπε κι έκανε νόημα στις άλλες να βγούνε έξω. Η Αρχιμαφιόζα κι η Τσίχλα υπάκουσαν, ο Κοντός έσκυψε πάνω από το κεφάλι του Έντι και με ένα χάδι του στέγνωσε το μέτωπο. «Αντίο Έντι, ήρθε ο καιρός να συμφιλιωθούμε και να μη συναντηθούμε ποτέ ξανά…», έσκυψε κι άλλο, του έριξε ένα ζουμερό φιλί στο στόμα και παράλληλα τον έλυνε με το ένα χέρι. Για το φιλί μη με ρωτάτε, εγώ λέω απλά τι έγινε…

chapter 6

"Πως θα πάμε στην Άγκρα;", ρώτησε η Τσίχλα κοιτάζοντας έντρομη το χάρτη. «Τι σε απασχολεί;», η Αρχιμαφιόζα υποπτεύτηκε ότι η ντήθεν αλλεργία θα υποτροπιάσει. «Να…έχω μαουντενοφόμπια…», είπε διστακτικά, ελπίζοντας ότι δεν θα τη βρίσουν. Δεν της απάντησαν κι επιβιβάστηκαν στο τζιπάκι που νοίκιασε η Αρχιμαφιόζα. Ο δρόμος ήταν ατελείωτος, έρημος, κακοτράχαλος… Η Τσίχλα είχε φρικάρει κι ο Κοντός στραβοκοίταγε την Αρχιμαφιόζα, η οποία λες και το έκανε επίτηδες, όπου έβλεπε λακκούβα πήγαινε κι έπεφτε μέσα… Στη διασταύρωση με τον περιφερειακό του Ρατζαστάν, πετάχτηκε μπροστά τους ένας άντρας, γυμνός από τη μέση και πάνω, κουνούσε το ιδρωμένο μπλουζάκι του σαν λευκή σημαία και τους έκανε νόημα να σταματήσουν. «Μη σταματήσεις, είναι κόλπο, μας την έχουν στήσει! Δεν βλέπεις; Δεν έχει αμάξι, πως βρέθηκε εδώ;», ο Κοντός έκανε όλο το σενάριο στο μυαλό του και το αυτοκίνητο τον προσπέρασε.

Σταματήσανε για βενζίνη μετά από μία ώρα δρόμο. Η Τσίχλα έτρεξε στο μαγαζάκι να αγοράσει τσίχλες και μια μπανάνα, την είχε κόψει λόρδα. Ο Κοντός κοίταγε μία το ρολόι και μια τον ορίζοντα. Από τη μια ήθελε να σώσει τη Βιολέτα με οποιοδήποτε κόστος, από την άλλη, έπρεπε να εξασφαλίσει την ασφάλειά της. Που ήξερε ο Κοντός, πως όταν ο Lan King Tchang θα πάρει το τρίτο κλειδί στα χέρια του, δεν θα της έκανε κακό; «Γρήγορα! Μας κυνηγάνε! Επιβιβαστείτε! Αυτός ο τρελός και ημίγυμνος, που ήταν στο σταυροδρόμι του Ρατζαστάν έρχεται ξωπίσω μας με ένα γρήγορο γαϊδούρι!!!!!». Πράγματι ο μυστηριώδης ηλιοκαμμένος άνδρας έτρεχε να τις προλάβει σαν παλαβός. Αλλά το τζιπ δεν σταμάτησε ούτε τότε.

Μετά από πολλές ώρες φτάσανε στην Άγκρα. Είχαν άλλες 24 ώρες για το ραντεβού, πράγμα ανυπόφορο καθότι δεν είχαν καθόλου νέα της Βιολέτας.

-Θα του τη δώσεις; , ρώτησε η Αρχιμαφιόζα τον Κοντό.

-Δεν έχουμε επιλογή, πρέπει να πάρουμε πίσω τη Βιολέτα… Αν μη τι άλλο, είναι φίλη μας.

- Και εμείς που ξέρουμε ότι είναι καλά; Λέτε να την έχουν νηστική; (εννοείται ότι η Τσίχλα το είπε αυτό)

- Αν μη τι άλλο (κλασσικός Κοντός) ένα πιάτο φαί φαντάζομαι, θα της το έχουν δώσει…Αν μη τι άλλο, έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο! (είπε και χλόμιασε)

Νοικιάσανε ένα απαίσιο φτωχοδωμάτιο σε μοτέλ τρίτης κατηγορίας, βρώμικο κι άθλιο. Η Τσίχλα απολύμανε το χώρο με τα εργαλεία που έχει πάντα στην τσάντα, αποφάσισε να καθαρίσει και τα παράθυρα. Και ξαφνικά, σαν να είδε φάντασμα άρχισε να τσιρίζει «Αααααα!!!! Αυτός είναι! Ο γυμνός με τη λευκή σημαία! Είναι έξω από το παράθυρο!!!!». Ο Κοντός κατάλαβε αμέσως ότι πρόκειται για τον μυστηριώδη άνδρα, που πρώτα έκανε οτοστόπ γεμάτος αγωνία και στη συνέχεια βασάνιζε το γαϊδούρι για να πιάσει μεγαλύτερη ταχύτητα μπας και τους προλάβει. Έβγαλε τον μαρκαδόρο από την κωλότσεπη, έτοιμος να επιτεθεί. Θα του μουτζούρωνε τη μούρη άγρια, μέχρι να γίνει μπλε. Άνοιξε την πόρτα έτοιμος να αντιμετωπίσει τον εχθρό, αυτό τον σιχαμερό κατάσκοπο, που ούτε να κρυφτεί δεν ήξερε! «ΑΛΤ!», πετάχτηκε μπροστά και κόντεψε να καταπιεί τη γλώσσα του… Ήταν ο Ψηλός! Είχε φτάσει πριν δυο ημέρες στην Ινδία και προσπαθούσε να τους βρει… Μια μαϊμού του είχε κλέψει όλα του τα πράγματα κι έτσι δεν είχε ούτε χαρτιά, ούτε λεφτά, ούτε κινητό, τίποτα… Ο Κοντός κατέβασε τον μαρκαδόρο και έβαλε μέσα στο δωμάτιο τον Ψηλό. «Τι ήρθε να κάνει αυτός εδώ μου λες;!», έλεγε ο Κοντός αναστατωμένος. «Μπορεί να φανεί χρήσιμος…θα δούμε…» της απαντούσε ψιθυριστά η Αρχιμαφιόζα στο κουζινάκι, ενώ του ετοίμαζαν κάτι να φάει να συνέλθει από την ηλίαση.

Μέχρι να επιστρέψουν, η Τσίχλα είχε προλάβει να του πει όλη την ιστορία με τον Lan King Tchang…δεν έχασε το χρόνο της:

«O Lan King Tchang ήταν παντρεμένος με τη Λώρεν… Πριν από αυτό όμως, είχε παντρευτεί τη Γιφέι… Και κάποια στιγμή παντρεύτηκε και μια Τασούλα, αν κατάλαβα καλά. Η κάθε βέρα που τους έδωσε, είναι ένα κλειδί και τα τρία μαζί ανοίγουν τη θυρίδα του, ένα θησαυροφυλάκιο, δεν ξέρουμε ακριβώς, κάπου εδώ στην Άγκρα μάλλον… Μιλάμε για πολύ πράμα, έχει τον τρόπο του αυτός ο Lan King… πως τις παντρεύτηκε τις μικρούλες λες; Μέχρι και τον Έντι αγόρασε για σκλάβο, άσε, άλλη ιστουάρ κι αυτή, αλλά φινί τερμινέ τώρα! Που λες, τη βέρα της Λώρεν την είχε ο Κοντός, αλλά δεν το είχε καταλάβει μέχρι χθες… Και αύριο θα συναντηθούμε για να ανταλλάξουμε το κλειδί με τη Λώρεν…»…

(Ο Ψηλός είχε έρθει στην Ινδία, γιατί ανησυχούσε. Είχε μέρες να ακούσει νέα του Κοντού και πήρε όλα τα νοσοκομεία τηλέφωνο. Τηλεφωνώντας στα νοσοκομεία, βρήκε τον περίεργο γιατρό του Τζαιπούρ που του είπε ότι η Τσίχλα έπαθε Ντήθεν… κι ότι συνοδευόταν από έναν όμορφο κοντό με φουσκωμένα χείλη).

chapter 7 - the end

Η Βιολέτα Λώρεν φορούσε χειροπέδες από κρύσταλλα σβαρόφσκι… Δίπλα της ήταν δεμένη χειροπόδαρα με ίνες από μετάξι η Γιφέι, η πρώτη του γυναίκα και παραδίπλα, η Τασούλα, η σύζυγος μετά τη Λώρεν που του πήγαινε τσιγάρα στη φυλακή, τώρα κλεισμένη σε ένα χρυσό κλουβί. Βρισκόντουσαν μέσα στην κρύπτη των σαρκοφάγων, κάτω από την κεντρική αίθουσα των «δημόσιων», ψεύτικων, τάφων. Ο μόνος φωτισμός στην κάμαρα προερχόταν από τη φωτιά του λυχνία, κι έτσι ήταν κάπως σκοτεινά εκεί κάτω. Ο Lan King Tchang με τον βοηθό του Αλμπάν, έκοβαν βόλτες πάνω κάτω, περιμένοντας μήνυμα από τη Συμμορία του Μαρκαδόρου. Είχε βραδιάσει, η τουριστική ζώνη του Ταζ Μαχάλ είχε ερημώσει, κανείς δεν ήξερε ότι βρίσκονταν εκεί. Ποιος να φανταζόταν ότι ο πανούργος Lan King Tcang είχε διαλέξει το «σύμβολο της αγάπης» για να κρύψει έναν τέτοιο θησαυρό, έναν θησαυρό που θα ξεκλείδωναν οι αγάπες της ζωής του - και μετά θα τις σκότωνε φυσικά! "Γιατί καλή αγάπη, είναι η νεκρή αγάπη", εξήγησε στη Βιολέτα το σατανικό σχέδιό του. «Κι αν δεν έρθουν τι θα κάνεις;», είπε η Βιολέτα ειρωνικά, άλλωστε ο Tchang δεν είχε προνοήσει να της φορέσει μαργαριταρένιο φίμωτρο. Α, όλα κι όλα, σαν απαγωγέας είχε ακριβά γούστα στα εργαλεία του. «Την Τασούλα θα την πουλήσω στην Μπανγκόγκ. Τη Γιφέι θα τη δώσω στο χαρέμι του Αλί Μουσταφά, ξέρεις… τον κουμπάρο μας. Όσο για εσένα…δεν έχω αποφασίσει ακόμα που θα πάμε. Ίσως στο εξοχικό στο Μπουτάν, να μη μας βρει ποτέ κανείς…», είπε κι όπως χαμογέλασε άστραψε στο σκοτάδι ένα χρυσό του δόντι.

Στο Μοτέλ όλοι περιμένανε την Τσίχλα να φάει το τοστάκι της για να ξεκινήσουν. Είχαν ήδη καταστρώσει σχέδιο εξόντωσης κι από την πολλή σκέψη της είχε ανοίξει η όρεξη. «Τελείωνε επιτέλους!», έλεγε η Αρχιμαφιόζα νευρικά, ενώ ο Ψηλός προσπαθούσε να εκνευρίσει τον Κοντό, θυμίζοντάς του το αποτυχημένο σχέδιο στο εστιατόριο, τότε, με την αποστολή Σεντρίνκ. Ο Κοντός θα έκανε τις τάχα μου διαπραγματεύσεις με τον Lan King Tcang, για το πώς θα γίνει η ανταλλαγή. Θα έπρεπε να τον πείσει ότι θα γίνει η εν λόγω ανταλλαγή κι ήταν ο καλύτερος στα ψέματα. Ο Ψηλός θα έκανε τον κακό μπάτσο, θα έσκουζε συνέχεια «πάμε να φύγουμε ρε, δε του δίνουμε τίποτα!», για να δίνει τέμπο στη βραδιά και να σπείρει τον εκνευρισμό. Η Αρχιμαφιόζα ως συνήθως, θα περίμενε στο αμάξι καλωδιωμένη, παρακολουθώντας τις κινήσεις τους, από τις νανοκάμερες του τύπου AAF12capilarisation, που είχαν φυτέψει μέσα στα μαλλιά του Ψηλού, ώστε να βλέπει πανοραμικά την εξέλιξη της υπόθεσης. Και τέλος, η Τσίχλα είχε τον πιο δύσκολο ρόλο… Θα έπρεπε να σβήσει τη φωτιά του λυχνία, τη φωτιά που κανείς ποτέ δεν τόλμησε να σβήσει από το 1650, ούτε για μία ώρα, ούτε για ένα λεπτό. Σύμφωνα με τις διαταγές του αυτοκράτορα Σαχ Τζαχάν, η φωτιά δεν έπρεπε να σβήσει ποτέ κι έτσι είχε τηρηθεί μέχρι τότε… Όσο για τη βέρα… Αυτή την είχε ο Κοντός, δεν την εμπιστευόταν σε άλλον και ούτε τους είχε πει που την έκρυψε. «Να τα λες καθαρά και με σωστή προφορά να καταλαβαίνει! Μην αρχίσεις τα Γερμανικά!», μάλωσε ο Κοντός τον Ψηλό κι έδειξε με το βλέμμα την Αρχιμαφιόζα.

Δώδεκα τα μεσάνυχτα ακριβώς, εκείνου του Σαββάτου, η Συμμορία του Μαρκαδόρου κατέφθασε στο επιβλητικό Ταζ Μαχάλ. Η ομάδα Α’ με κωδικό όνομα «τα μάτια και τα αυτιά του βασιλιά» μπήκαν στο κτίριο από μια κρυφή πόρτα. Ο Ψηλός (τα μάτια) είχε πάρει στους ώμους του τον Κοντό (τα αυτιά, επειδή άκουγε στο αφτί τις οδηγίες της Αρχιμαφιόζας), για να μη ξεχωρίζουν οι σκιές τους στο σκοτάδι και γιατί ο Κοντός έχει μια τάση να επιβάλλεται στους άλλους όπως και να’χει. Η ομάδα Β’ με κωδικό όνομα «σκούπα και φαράσι», δηλαδή η Αρχιμαφιόζα κι η Τσίχλα περίμενανε στο αμάξι. Η Αρχιμαφιόζα (συντονιστής) άνοιξε το λαπτοπ, συνέδεσε τα καλώδια και παρακάλεσε την Τσίχλα να μην αγγίζει τίποτα. «Μπήκανε στο παλάτι… Σε έξι λεπτά ξεκινάς!», της είπε κι η Τσίχλα για τα επόμενα έξι λεπτά κοίταγε το ρολόι της. «Τώρα!», της είπε και της έκανε νόημα να εισβάλλει στο κτίριο… Η Τσίχλα φορούσε στολή δύτη, διέσχισε τον κήπο μπουσουλώντας, ύστερα με ένα μακροβούτι πέρασε στην άλλη όχθη της πισίνας μακρόστενης πισίνας κι έφτασε στην πρόσοψη του κτιρίου την ώρα που τα μάτια του Κοντού συναντήθηκαν ξανά με τα μάτια της Βιολέτας…όχι τα πραγματικά, αλλά αυτά του τατουάζ στο στήθος του Lan King Tchang. Ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις… «Εσύ πρώτος!», «όχι εσύ πρώτος!». «Μίλα του γλυκά κι όμορφα!», έλεγε η Αρχιμαφιόζα στο μίκρο κι έτσι το «εσύ πρώτος»- «όχι εσύ πρώτος», είχε αρχίσει να μοιάζει με «σ’αγαπώ πιο πολύ!», «όχι εγώ πιο πολύ!», «όχι, εγώ πιο πολύ». Κάπου στο ενδιάμεσο παρενέβαινε ο Ψηλός με το «ρε» (πάμε να φύγουμε ΡΕ, μη του δίνεις τίποτα ΡΕ, τι θες ΡΕ, άσε μας ΡΕ φίλε…). Η Τσίχλα εκείνη τη στιγμή είχε σκαρφαλώσει σαν το κοριτσάκι από τον εξορκιστή στους τοίχους του παλατιού, γραπωνόταν από τις κολώνες και παρακαλούσε μέσα της να μην προκαλέσει κανένα σεισμό πριν καταφέρει να φτάσει στη φωτιά. Η Αρχιμαφιόζα ίδρωνε και ξε-ίδρωνε κι η Βιολέτα Λώρεν είχε γουρλώσει τα μάτια της (απορούσε δε, πως βρέθηκε εκεί ο Ψηλός και γιατί είχε εγκαύματα στη μούρη). Ο Lan King Tchang έβγαλε τις άλλες δύο βέρες από την τσέπη, τις φίλησε και είπε απευθυνόμενος στον καινούργιο του δούλο, «ήρθε επιτέλους η στιγμή να ανοίξω τη σαρκοφάγο! Αλμπάν! Πιάσε τον Κοντό, είμαι σίγουρος ότι έχει τη βέρα πάνω του!», η Αρχιμαφιόζα έδωσε σήμα «Τώρααααααα!!!!!». Η Τσίχλα είχε φτάσει στη φωτιά, μέσα σε δευτερόλεπτα, μάσησε λίγο άτακτα στην τσίχλα της, άρχισε να κάνει το στόμα της σαν μαϊμού που τρώει μπανάνα, φούσκωσε τα μάγουλα και μια γιγαντιαία τσιχλόφουσκα ξεπρόβαλλε από τα καλοσχηματισμένα χείλη της… 4…3….2….1… η τσιχόφουσκα σκάει κι η φωτιά σβήνει! Μέχρι να ξεκλειδώσει τον φακό του iphone ο Lan King Tchang, ο Κοντός έχει σκίσει με τα δόντια του τις ίνες μεταξιού της Γιφέι, η οποία όρμησε στον Αλμπάν και τον άρχισε στο μπουνίδι. Η Βιολέτα Λώρεν άρχισε να τρέχει μέσα στο σκοτάδι χωρίς να βλέπει που πηγαίνει ακριβώς, φορώντας ακόμη τις χειροπέδες σβαρόφσκι, ελπίζοντας να φτάσει έξω, στο αμάξι με την Αρχιμαφιόζα (την Τασούλα την αφήσανε στο κλουβί γιατί δεν έβρισκαν το κλειδί).

Ο Ψηλός μέσα στο σκοτάδι βρήκε ευκαιρία να χουφτώσει λίγο τον Κοντό κι ο Lan King Tchang, που πλέον κατάφερε να ανοίξει το φακό στο iphone άρχισε να τους κυνηγάει για να κλέψει τη βέρα. Τη στιγμή που η Βιολέτα Λώρεν το έσκαγε, αποφασίζει να βγάλει επιτέλους τα τακούνια της για να τρέξει πιο γρήγορα. Το δεξί τακούνι είχε σφηνώσει στο πόδι και αφού τα χέρια της ήταν δεμένα, τινάζει τη γάμπα αλλοπρόσαλλα, ώσπου το τακούνι «ξεκλειδώνει» από την καμάρα του ποδιού κι εκτοξεύεται με φόρα στο κεφάλι του Lan KingTchang. Ο Lan πέφτει τέζα. «Ωραία! Βγάλε τις βέρες να πάρουμε τον θησαυρό!», είπε ο ματαιόδοξος Ψηλός κι ο Κοντός γύρισε και του άστραψε ένα χαστούκι. «Τι; Τόσο κόπο κάναμε, ένα ρουμπίνι δεν μας αξίζει;», είπε κι ο Κοντός τούρλωσε τα χείλη όσο δεν πάει άλλο. «Αυτό, ήταν για το χούφτωμα!», είπε κι ύστερα έβγαλε τον μαρκαδόρο, επειδή ήταν φωσφοριζέ, μήπως και δουν την τύφλα τους μέσα στο σκοτάδι. Η Αρχιμαφιόζα είχε βγάλει το μανό κι έβαφε τα νύχια της από την αγωνία… Η Τσίχλα ξεκρεμάστηκε από το ταβάνι και πήγε να τους βρει. «Θα περιμένουμε να ξυπνήσει ή θα φύγουμε τρέχοντας;», είπε πλέον αγανακτισμένη, η κοιλιά της γουργούριζε ήδη… «Που είναι η βέρα μου;», είπε η Βιολέτα Λώρεν αποφασισμένη για όλα πλέον, ενώ ο Ψηλός προσπαθούσε να βρει τις άλλες δύο. «Σας βλέπω τι κάνετε! Βγάλτε με από δω!», ούρλιαζε η Τασούλα. Η Τσίχλα με ένα άγγιγμα έσπασε την κλειδαριά και την ελευθέρωσε. Η Βιολέτα Λώρεν είχε ήδη πάρει από την τσέπη του Lan King Tchang τις άλλες δύο και κοίταξε με νόημα τον Κοντό. Ο Κοντός έβγαλε από την μπότα του την τρίτη βέρα. Τα τρία κλειδιά κούμπωναν τέλεια μεταξύ τους… Όταν τα τρία έγιναν ένα, η Βιολέτα πέρασε το δαχτυλίδι-κλειδί στο δάχτυλο της σαρκοφάγου κι εκείνη άνοιξε… Μόνο που για να ανοίξουν το δεύτερο κουτί, έπρεπε να λύσουν μια εξίσωση…

Δεν μάθαμε ποτέ αν τα κατάφεραν, αν έλυσαν τον γρίφο. Ο μύθος λέει ότι η μαθηματική εξίσωση δεν λύθηκε ποτέ από κανέναν κι έτσι, ο θησαυρός έμεινε κρυμμένος εκεί για πάντα. Ποιος ξέρει… Μπορεί και όχι… Πάντως η Συμμορία του Μαρκαδόρου συνέχισε να ζητιανεύει για ένα σταζ, να συμπεριφέρεται σαν όλους τους κανονικούς ανθρώπους, να πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ με τα πόδια και μπλέκει σε σκοτεινές και βρώμικες υποθέσεις… Όσο για τον Lan King Tchang, έμεινε ξερός μέχρι την άλλη μέρα το πρωί… Τον βρήκαν οι φύλακες του Ταζ Μαχάλ και τον έστειλαν σούμπιτο πίσω στις φυλακές...