Τα χωράφια της εκδίκησης
Κάποτε στα «Υπόλοιπα Αττικής» δεν υπήρχαν δρόμοι. Δεν υπήρχε παραλιακή, ούτε παράδρομοι, τα Μεσόγεια ήταν κατσικοχώρια, «ας’τα μαλλάκια σου ανακατεμένα» και «στα κακοτράχαλα βουνά». Δεν υπήρχαν kite στη θάλασσα, αυτή που χάλασα, για να σε βρω! Οι παραθεριστές έφταναν ζήτημα μέχρι τη Γλυφάδα για μπάνιο, μετά τη Βούλα ήταν το άγνωστο…
Δεν υπήρχαν βίλες και πολυκατοικίες, κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι η Σαρωνίδα θα καίγεται για να χτιστούν σπίτια στο βουνό, όπως κι η Κερατέα, αυτές οι περιοχές ήταν εντελώς out of the picture και δεν υπήρχε καν η θεϊκή ταβέρνα «Τρίγωνο» στα Καλύβια. Ναι, για τόσο παλιά μιλάμε. Κάποιες οικογένειες είχανε για περιουσία ολόκληρες εκτάσεις- χωράφια/κτήματα- στο παραλιακό κομμάτι. Μιλάμε για Αγ. Μαρίνα, Λαγονήσι… Φιλέτα για τη σημερινή εποχή, μα δώρον άδωρον για τότε, αφού δεν υπήρχε πρόσβαση. Άσε που παλιά, δεν την έβλεπαν με καλό μάτι τη θάλασσα… Το παραθαλάσσιο σπίτι σήμαινε αυτόματα «έξοδα», «υγρασία», «θα σε φάει η αλμύρα»… Επίσης σήμαινε δύσκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό, σκοτάδι καθότι ο ηλεκτρισμός ήταν κάτι σαν – σαν κάτι που δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι θα υπάρξει στο μέλλον, ας πούμε (π.χ. οικονομική άνθηση στο Ελλάντα, μη-κρίση κ.ο.κ.!!!) Αυτά τα χωράφια με θέα θάλασσα, ποια θέα δηλαδή, πάνω στο κύμα είναι, δεν ανήκουν πλέον στους πρωτοκατόχους. Επειδή αυτοί που τα είχανε τα θεωρούσανε μεγάλο μπελά… τα έδιναν ως προίκα σε ανεπιθύμητους γαμπρούς (!!!!) ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΝ και να τα ξεφορτωθούν! Άκουσον-άκουσον! Δεν είναι πολύ καλή ιδέα όμως βρε παιδιά; Αν θέλει κάποιος, στην εποχή που ζούμε εμείς, να εκδικηθεί τον γαμπρό ή τη νύφη του, ή ακόμη και τον/την πρώην σύζυγο, το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να του/της γράψει ένα ακίνητο! Θα τρέχει και δεν θα φτάνει! Φόροι! Εφορίες! Χαράτσια! Χαμός! Άσε που πλέον, έχουμε και νερό και ηλεκτρισμό, αν το ακίνητο διαθέτει και πισίνα δε σου λέω τίποτα, φοβερό πανηγύρι, μέχρι και φυλακή μπορείς να στείλεις τον άλλον! Ό,τι πρέπει είναι! Τέλος, κλέβοντας την τραγουδιστή ατάκα «πέθανε η θεία, πέθανε η θεία» (από παλιά ελληνική ταινία ) θα λέγαμε ότι πλέον οι κληρονομιές αποτελούν ασήκωτο βάρος και όχι θείο (θείας) δώρο! Η περιουσία στην Ελλάδα πλέον, είναι σα να πνίγεσαι στη θάλασσα και να μη μπορείς να ξεφορτωθείς τις αρβύλες που σε πάνε στον πάτο! Πετάξτε τις αρβύλες κι ελάτε να φωνάξουμε όλοι μαζί «Πουλήσαμε τα αμπέλια στο χωριόοοοοο! Πάααααααν τα’αμπέλιααααα!».