Σεπτέμβριος, 2011
Έφτασα στην Τουλούζη στις 10 Σεπτεμβρίου του 2011… Φοβόμουν για όλα όσα θα ξεκινούσαν, δεν μου αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές, κι αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη της ζωής μου. «Αχ, Αλεξία, πρέπει να γίνεις πιο ντεμπρουγιάρ» (δε μεταφράζεται!), είπε η μητέρα. Οι φίλοι με βρίσκουν πολύ δυναμική, αλλά στην πραγματικότητα είμαι πολύ εξαρτημένη από τους ανθρώπους που αγαπάω… Έφτασα λοιπόν, μέσα στη νύχτα, τις 3.30 το βράδυ, στο μικρό μου διαμερισματάκι, η Μαριλένα με περίμενε στο σκάιπ άγρυπνη γεμάτη αγωνία…
Συνειδητοποίησα ότι το ίντερνετ είναι πολύ αδύναμο, ήμουν σε απελπισία. Ξύπνησα λίγο πιο αισιόδοξη και βρήκα την μοναδική Ελληνίδα από το Μάστερ μου. Την έλεγαν Φανή! Το ίδιο βράδυ ήμασταν σπίτι μου, πίναμε τσάι βανίλια-καραμέλα, δεν της αρέσει η ζάχαρη και κάνει πολύ πιλάτες, ήταν συμπαθητική, σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε ίσως να γίνουμε φίλες, αν και δεν είχαμε πολλά κοινά… Το δυσκολότερο πράγμα στη νέα μου καθημερινότητα ήταν η απουσία του σκύλου μου..!
Η πρώτη βδομάδα πέρασε γρήγορα, διότι είχαμε πολλά να κάνουμε (διάφορες δουλειές Πανεπιστήμιο, ρεύμα κτλ) και να ανακαλύψουμε (την πόλη, τους δρόμους…). Ωστόσο, ήμουν μελαγχολική, λίγο πολύ μου έλειπε το σπίτι μου. Και κάπου στα τέλη του Σεπτεμβρίου, ξεκίνησαν τα μαθήματα…«Τι τάξη είναι αυτή;», ήταν η πρώτη μου εντύπωση. Ο Mister O. ήρθε καθυστερημένος, ο Καθηγητής. Τον μάλωσε! Η πλειοψηφία των συμμαθητών μου ήταν Κινέζοι κι η μειονότητα Γάλλοι! Απίστευτο! Η Φανή πίστευε ότι η πιο συμπαθητική είναι η Καμίγ. «Είναι κρυόκωλη!», σχολίασα, αλλά για μένα υπήρχαν και χειρότεροι από αυτή, όπως για παράδειγμα ο Γκιγιόμ κι ο Μαξίμ. Δεν έλεγαν ούτε καλημέρα! Είμαι πολύ καχύποτπτη με τους ανθρώπους, το ξέρω…
Η Εμιλί ήταν κάπως πιο φιλική, αλλά υπήρχε πρόβλημα επικοινωνίας λόγω της γλώσσας. Το επίπεδό μου ήταν αδύναμο όπως το ίντερνέτ μου.
Ο κάθε καθηγητής ήθελε να μιλήσουμε λίγο για τον εαυτό μας (από πού είμαστε, πως μας λένε, τι έχουμε σπουδάσει…). Ήταν βαρετό να ακούς τις ίδιες ιστορίες δέκα φορές, οι συμμαθητές μου με κοιτούσαν περίεργα όταν έλεγα ότι είμαι δημοσιογράφος (κι εγώ περίεργο το βρίσκω!).Η νυχτερινή ζωή ήταν απογοητευτική. Πολύ μέτρια κοκτέιλ, αδιάφορα μπαρ, τσίσα παντού και μια ελαφριά προκατάληψη απέναντι στους Έλληνες (τότε ακόμα γνωρίζαμε μόνο τα μπαράκια του Σεν Πιέρ). Μέσα στον πρώτο μήνα, συνάντησα πολλούς Έλληνες, αλλά αυτό δεν μου άρεσε πλέον…Ήθελα να βρω τη γειτονιά και το σπίτι που ζούσαν οι γονείς μου όταν γεννήθηκα… Η περιέργεια… Τι θα ήμουν «αν»…Πολύ γρήγορα ωστόσο, μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι είναι Οκτώβριος…ήδη!