Νοέμβριος, 2011
Εκείνο το βράδυ ο Γκιγιόμ πρότεινε να βγούμε κέντρο... Η πρόσκληση ήταν γενική, στο fqcebook…Στην αρχή δεν πολυγουστάραμε να πάμε, αλλά αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το ξενύχτι αλά γαλλικά. Φτάσαμε στο Ζαν Ζορές στις 10, λίγο καθυστερημένες και…δεν βρήκαμε άνθρωπο! Καμία από τις δυο μας δεν είχε τον αριθμό του Γκιγιόμ, «σκατάκια!», είπε η Φανή, εγώ είχα ήδη βγάλει συμπεράσματα, του τύπου «έφυγαν χωρίς εμάς!». Πέντε λεπτά μετά, εξίσου καθυστερημένοι, εμφανίζονται οι δυο Γάλλοι (Μαξίμ και Γκιγιόμ), περπατούσαν σιγά-σιγά κι είχαν την ίδια έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο όπως εγώ «φάκα!εμείς οι 4 είμαστε μόνο;», της λέω με ψεύτικο χαμόγελο! Λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας, στραυροφιλιόμαστε όπως κάνουνε συνέχεια εδώ οι Γάλλοι και μπαίνουμε στο Frog για ένα ποτάκι (ούτε τους είχα μιλήσει ποτέ ξανά, ήταν περίεργο). Μετά από ένα, δυό, πέντε ποτηράκια φύγαμε, σαν να είχαν αρχίσει να φαίνονται πιο συμπαθητικοί τελικά…
«Εκτός ότι ο Γκιγιόμ μου έκανε κωλοδάχτυλο…» είπε η Φανή κάπως μπερδεμένη. Εγώ αντιθέτως, ήμουν παρεξηγημένη σε μόνιμη βάση με τον Μαξίμ. Πάντα έτσι κάνω, τα ίδια με την Αθηνά και στο τέλος, αυτούς τους δύο τους αγάπησα περισσότερο από όλους τους άλλους! Εκείνη την εποχή ακόμα, δεν καταλάβαινα το χιούμορ του. Αξέχαστη ανάμνηση: Είμαστε της Καμίγ κι ο Μαξίμ με ρωτάει αν στην Ελλάδα έχουμε τηλεόραση (1-0). Έγινα έξαλλη και απάντησα αναλόγως κάνοντας μούτρα. Δεν σταμάτησε ούτε εκεί, μου είπε ότι μοιάζω μεγαλύτερη από την ηλικία μου (2-0) και ότι είμαι κρύα (3-0). Δεν είμαι σίγουρη, αλλά νομίζω ότι μετά ήπιαμε λίγο βότκα, έκατσε δίπλα μου και ξαφνικά γίναμε φίλοι. Παρόλαυτά, πίστευα ότι είναι λίγο φαλλοκράτης (3-1) και ότι πάσχει από ξενοφοβία (3-2) και στο τέλος τον αποκάλεσα ρατσιστή (3-3).
Πάντα στη ζωή μου, οι άνθρωποι νομίζουν ότι είμαι σνομπ και απόμακρη. Αλλά όχι ο Μουστάφ! Με βρήκε μόνη στο πάρκο μια μέρα, ήμουν πολύ καταπτοημένη, νομίζω έκλαιγα λίγο… (μυστικό το γιατί). Μιλήσαμε αρκετή ώρα, αυτή η συζήτηση με επηρέασε πολύ και με βοήθησε να προσαρμοστώ στη Γαλλία… (Μήπως μπορείς να κάνεις το ίδιο τώρα που δε λέω να γυρίσω στο Ελλαδιστάν;)
Στην Τουλούζ, ποτέ δεν είχα γυρίσει πολύ αργά ή μεθυσμένη σπίτι μου… μέχρι το Νοέμβριο. Ξεκινήσαμε από το σπίτι της Εμιλί… Κατά τη γνώμη μου δεν έφταιξε το αλκοόλ, αλλά η ρίγανη του ντάκου… Το παρουσίασα σαν ελληνικό τάπας…μετά από αυτό, καταφτάσαμε μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα περπάτημα στη βίλα του Γκοτιέ (τύπου Penthouse). Η Φανή δεν είχε πιεί τόσο, αντιθέτως ήταν αρκετά νηφάλια για να με ρωτήσει σε υστερικό τόνο κι ενώ εγώ ήμουν κοσμάρα «Αλεξία! Ξέρεις που είμαστε παιδάκι μου;», της λέω «ούτε καν!» και μου αποκάλυψε ότι είμαστε κοντά στο Πολ Σαμπατιέ, αρκετά μακριά δηλαδή… Ωστόσο ήταν από τις καλύτερες βραδιές!
Ααα, όχι! Αυτό έγινε 3 Δεκεμβρίου τελικά! Δεκέμβριος; Κιόλας; Πφ… ο χρόνος φεύγει πολύ γρήγορα…