top of page
Αναζήτηση

Baby blues & ωτίτιδα

Εικόνα συγγραφέα: Alexia ZervoudiAlexia Zervoudi

Έγινε ενημέρωση: 4 Φεβ 2022


Σε προηγούμενα επεισόδια....


Είχαμε μείνει εκεί που ο παππούς έφυγε λίγες μέρες πριν γεννηθεί η δεύτερη κόρη μου και που κρατιόμουν να μην κλάψω, αφενός για να μην ταράζεται το έμβρυο, αφετέρου για να είμαι δυνατή για τη μαμά μου. Την ημέρα τα ψιλοκατάφερνα και το βράδυ αφέθηκα σε ένα ξέσπασμα ιδιωτικό, γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ. Μπούκωσα και το επόμενο πρωί ξύπνησα με φοβερό και τρομερό συνάχι. Εντάξει λέω, θα περάσει, έχω 5 ολόκληρες μέρες μπροστά μου.


Εισαγωγή:

Όμως αυτό δεν περνούσε και φτάσαμε παραμονή πριν τη γέννα και μπήκα να λουστώ να μην είμαι σαν τη βρωμολίγδα στο μαιευτήριο (και μετά στο σπίτι με δύο παιδιά ένας Θεός γνώριζε πότε θα μπορέσω να ξαναλουστώ). Και βγαίνω από τη ντουζιέρα με ωτίτιδα, που όσο περνούσε η ώρα γινόταν χειρότερη. Τι κομπρέσες έκανα, τι μαξιλάρια δάγγωνα, τι ασκήσεις του δύτη έκανα, η ωτίτιδα με κράτησε κυριολεκτικά άγρυπνη και έφτασα στο χειρουργείο μου κουφή!


Προσπερνάω την εμπειρία του δεύτερου τοκετού και των ημερών - διακοπών στο υπέροχο μαιευτήριο και πάμε κατευθείαν στο δυσβάσταχτο "μετά". Είχαν περάσει 22 μήνες από την πρώτη φορά που έγινα μαμά και νόμιζα ότι έχω πλέον τον έλεγχο του εαυτού μου και πως αυτή τη φορά δεν θα με πιάσουν τα baby blues. Αλλά όχι! Τις ορμόνες δεν τις ελέγχει το μυαλό τελικά.


Μπαίνω στο ψητό...

Το πρώτο κλάμα ξεκίνησε στο αυτοκίνητο φεύγοντας από το μαιευτήριο, διότι ο Πτι Κερ δεν έβαλε σωστά τον καθρέπτη για να βλέπω το μωρό στο πίσω κάθισμα και με έπνιγε το παράπονο. Ο Πτι Κερ γέλασε... "Σε δέκα μέρες θα είσαι καλά", είπε διόλου ανήσυχος (την πρώτη φορά είχε τρομάξει που έκλαιγα με τα πάντα). Τον ανάγκασα να σταματήσουμε μέσα στη μέση του δρόμου για να το φτιάξω - δεν το πέτυχα και έκλαψα λίγο ακόμα.


Το ίδιο βράδυ απέτυχα παταγωδώς και στο άλλαγμα της πάνας, και στο μπανάκι του μωρού και νόμιζα ότι δεν έχω ξαναπιάσει νεογέννητο και πως είμαι παντελώς άχρηστη! Και έκλαιγα πάνω από το μωρό που δεν μπορώ να το φροντίσω όπως θα έπρεπε. Σε όλα αυτά, να τονίσω και πάλι πως από το προβληματικό αυτί ήμουν κουφάλογο.


Οι πρώτες 10 ημέρες...


Δεν έχω ακούσει ποτέ καμία μαμά να λέει ότι ήταν εύκολες οι πρώτες μέρες στο σπίτι, παρότι καποιανών οι ορμόνες τους κάνουν τη χάρη να μη χτυπήσουν αλύπητα σε ξεσπάσματα με δάκρυα. Δυστυχώς, δεν γλίτωσα ούτε τη δεύτερη φορά. Και κλάμα στο κλάμα, το χρώμα της μύξας γινόταν ολοένα και πιο εξωγήινο, αλήθεια πίστευα ότι δεν θα φύγει ποτέ η ωτίτιδα και θα με οδηγήσει σε τραγικό θάνατο. Και πως κανείς δεν θα με πιστέψει αν του πω ότι τα πράγματα μπορεί να είναι ΤΟΣΟ άσχημα ώστε να συμβεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Μαύρες σκέψεις για τη μόνιμη κώφωσή μου κατέκλυζαν το μυαλό μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου, ούτε καν τα μισάωρα που θεωρητικά θα μπορούσα να κοιμηθώ.


Άφηνα σημειώματα στον εαυτό μου, όταν ένιωθα καλύτερα, για να τα βρω όταν θα θέλω να κλάψω. Του τύπου "μην κλάψεις πολύ θα κουφαθείς κι άλλο!". Σε αντίθεση με την πρώτη φορά που έκλαιγα τα απογεύματα, τώρα το κλάμα ήταν 24ωρο! Έκλαιγα γιατί θα έμενα κουφή, που ίσως κολλήσω το μωρό ωτίτιδα, έκλαιγα γιατί η μεγάλη μου κόρη θα με απομάκρυνε από το μωρό που στο μαιευτήριο είχα συνέχεια αγκαλιά, αλλά και γιατί με το μωρό δεν μπορούσα να παίξω ξέγνοιαστα με τη μεγάλη και θα την παραγκώνιζα, άρα τελικά, δεν θα ήμουν καλή μαμά με καμία από τις δύο. Έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώ, έκλαιγα γιατί έπρεπε να περιμένω τον Πτι Κερ για να κάνω μπάνιο συγκεκριμένη ώρα, επειδή έπρεπε να μείνω μέσα στο σπίτι για τόσο πολύ καιρό αλλά δεν είχα χρόνο να μαγειρεύω και να καθαρίζω. Άρα ήμουν μια κακή νοικοκυρά, αλλά με κανέναν άλλο ρόλο και καμία αυτονομία ούτε για να πλυθώ, άρα τι ήμουν;


"Είναι οι πρώτες δέκα μέρες", ξανάλεγε υπομονετικά ο Πτι Κερ. Έκλαιγα για την ανυμποριά μου.


Αλλά μετά έκανα τρεις χάρες στον εαυτό μου και συνήλθα.


Πρώτον, αποφάσισα να κοιτάξω την τομή της καισαρικής κατάματα. Διότι ένας από τους λόγους που έκλαιγα και στις δύο γέννες ήταν που ο Πτι Κερ καθάριζε την τομή και μου άλλαζε τη γάζα μετά το μπάνιο-κατόπιν-ραντεβού. Να μη μπορείς να πλυθείς ό,τι ώρα σου καπνίσει δηλαδή και να εξαρτάσαι από τον άντρα σου για κάτι τόσο basic! Αλλά και που έπρεπε να βλέπει αυτή την τομή και να κάνει κάτι τόσο ξενέρωτο, που όσα χρόνια κι αν είσαι με τον άλλο, προσωπικά, θέλω να με βλέπει πάντα περιποιημένη. "Δεν είναι όπως νομίζεις", είπε. ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ!, είπα αποφασιστικά και κοίταξα. Ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που φανταζόμουν και έγραψα ένα σημείωμα στον εαυτό μου για αυτό. Πρέπει να σε αγαπάς. Η τομή σου είναι αριστούργημα! Το σώμα σου έφερε στον κόσμο δύο παιδιά! Και αυτή η τομή που ούτως ή άλλως με τον καιρό σχεδόν εξαφανίζεται, είναι κάτι που πρέπει να αγαπάς και όχι να φοβάσαι να δεις!


Έπιασε.


Δεύτερον, ανέβηκα στη ζυγαριά. Ήταν πολύ νωρίς, αλλά ήθελα να δω που βρίσκομαι. Δεν είχα ποτέ τέλειο σώμα να φοβάμαι μη το χαλάσω με τις γέννες και δεν μπορέσω να σταθώ ποτέ σε πασαρέλα! Αλλά να γινόμουν σαν ντουλάπα ήταν σίγουρα κάτι που ήθελα να αποφύγω. Όταν είδα ότι έφυγαν τόσο μα τόσο γρήγορα τα πρώτα κιλά αναθάρρησα και πήρα μεγάλη χαρά, κι ας φαίνεται άστοχο και επιφανειακό σε κάποιον που το διαβάζει. Δεν ήμουν τόσο χάλια όσο νόμιζα.


Καθότι τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης ένιωθα εγκλωβισμένη στο σώμα μου, τώρα που ήμουν εγκλωβισμένη στο μυαλό μου, το να βλέπω το σώμα να επανέρχεται με βοηθούσε και στο ψυχολογικό.


Τρίτον, πήρα τηλέφωνο τον ΩΡΛ. Έναν ΩΡΛ που δεν έχω δει ποτέ από κοντά και ντρεπόμουν να ζητήσω βοήθεια τηλεφωνικά, αλλά ήταν υπέροχος άνθρωπος και είπε όσα είχε να πει χωρίς να εκβιάσει ραντεβού εφόσον ήμουν τόσο φρέσκια λεχώνα και ο covid θέριζε (πάνω από 20.000 κρούσματα ανά ημέρα με αυξανόμενη τάση εν όψει Χριστουγέννων). Ξεκίνησα αντιβίωση και πράγματι σε μια εβδομάδα συνήλθα.


Τις επόμενες ημέρες γινόταν ένας μαραθώνιος ξυπνητηριών και υπενθυμίσεων για τα χιλιάδες φάρμακα και βιταμίνες που έπρεπε να πάρω αλλά να μην συμπέφτουν μεταξύ τους και που δυστυχώς όμως, δεν συνέπεφταν ούτε με τα ξυπνήματα για το τάισμα του μωρού, επομένως, δεν κοιμόμουν ποτέ - έτσι ένιωθα τουλάχιστον και δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα αν με ρωτάς. Κάπου εκεί στις 10 μέρες, σταμάτησαν όλα.


Πήγα στον γυναικολόγο μου (που είναι ο πιο cool του κόσμου γενικά) να κόψουμε τα ράμματα. Για να μη με πιάσει αδιάβαστη, ξέθαψα ένα χαρτί μετεγχειρητικών οδηγιών που μου είχε δώσει στην πρώτη γέννα, να δω, τα έκανα σωστά ή θα με μαλώσει; Και εκεί βρήκα στις οδηγίες του, όπου μεταξύ άλλων έγραφε "Χαμογελάμε πρωί μεσημέρι και βράδυ, εντολή γιατρού!", οπότε έπρεπε να το τηρήσω με ευλάβεια. Έτσι κι έγινε. Οδήγησα, πήγα στον ιατρό μου, κόπηκαν τα ράμματα και ως δια μαγείας συνήλθα.


Οι επόμενες ημέρες μέχρι τις 40...


Πριν το μήνα, έπρεπε να τακτοποιήσω κάτι γραφειοκρατίες στο Γαλλικό Προξενείο και η αποστολή "escape" μου για το κέντρο της Αθήνας και πάλι πίσω, έπρεπε να σχεδιαστεί τόσο καλά, όσο η ληστεία από το Casa de Papel. Η ιδέα ότι στο εξής για να πάω κάπου μόνη μου χωρίς να σέρνω καρότσια θα είναι τόσο περίπλοκη και αγχωτική μας έφερε σε ένα δεύτερο κύμα θλίψης, που με ακολουθεί μέχρι σήμερα, αλλά πιστεύω ότι θα μου περάσει. Κι εδώ κολλάει το "ένα ίσον κανένα" που μου έλεγαν και δεν το καταλάβαινα.


Σε αυτό το διάστημα έπρεπε να κάνω την τρίτη δόση του εμβολίου - που καμία στιγμή δεν θα ήταν καλή γιατί αν έπεφτα με πυρετό ή σε κώμα, τι θα απογινόντουσαν τα κακόμοιρα τα παιδιά; - αλλά όλα πήγαν καλά, σε σημείο που μέχρι να με πιάσει το χέρι μου την άλλη μέρα, μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν μου έκαναν καν εμβόλιο και με κορόιδεψαν.


Κατόπιν έπρεπε να τακτοποιήσω και την ελληνική γραφειοκρατία - σύγχρονη ελληνική τραγωδία. (ακόμα περιμένω τα επιδόματα...)


Και κάπως έτσι, γεμάτες αγωνία, πέρασαν οι 40 μέρες, αλλά συνεχίζω να ζω σε καθεστώς λοκντάουν μέχρι να γίνουν τα πρώτα εμβόλια "και βλέπουμε", και παρότι η ζυγαριά έχει κολλήσει λίγο (το κρασί και το τυρί με έχουν κερδίσει), καταφέρνω να μαγειρέψω και να καθαρίσω που και που, παίζω αρκετά με τη μεγάλη, κάθομαι αρκετά αγκαλιά με τη μικρή και όλα είναι καλύτερα από αυτό που μου περιέγραφαν και που φανταζόμουν ότι θα αντιμετωπίσω.


Κουράγιο μας μανούλες!


140 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων

댓글


©2018 by A Zed Story. Proudly created with Wix.com

bottom of page