Η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου είναι εδώ! Το φθινόπωρο με βρίσκει πάντα με πολλή όρεξη για τα πάντα. Από το μαγείρεμα, μέχρι νέα ξεκινήματα, ιδέες για το podcast, ιδέες για λίστες, για θεματικά πάρτυ τύπου Χάλογουιν, για πιο αξιοπρεπές ντύσιμο (μα σόρι, όταν έχει τέτοια ζέστη που ζήσαμε φέτος, τι ρούχο να βάλεις; Ένα σεντόνι να το τυλίγεσαι και ούτε!). Μέσα σε όλα, έχω ανακαλύψει την καλύτερη λίστα μουσικής στο Spotify για όσες ώρες δουλεύω στον υπολογιστή, που με χαλαρώνει και δεν με μπερδεύει και δεν είναι άλλη από το “Café de Paris”.
Στα μέσα του Σεπτεμβρίου κι έχω ήδη δει όλα τα νέα επεισόδια από Emily In Paris – ίσως με επηρέασε κι αυτό, δεν ξέρω.
Φέτος, η «μεγάλη» πάει προνήπιο. Ακούγεται τόσο μικρό για να ανήκει στην «υποχρεωτική» εκπαίδευση. Πότε φτάσαμε ως εδώ; Νιώθω ότι παθαίνω διαλείψεις και ξεχνάω ολόκληρους μήνες πως πέρασαν. Πολλές φορές άλλες γυναίκες με μεγάλα παιδιά, με φοιτητές ακόμη και γιαγιάδες με εγγόνια, μου λένε ότι ο χρόνος θα περάσει πολύ γρήγορα και τα παιδιά θα φύγουν από το σπίτι. Με νευριάζουν εκείνη τη στιγμή, αλλά μέσα μου ξέρω ότι έχουν δίκιο. Κάποιες φορές, νιώθω σαν η ζωή μας να έχει φτάσει ήδη στο τέλος της και όλα όσα ζω τώρα είναι απλές αντανακλάσεις, μνήμες, ή κάτι σε déjà vu. Έτσι σκεφτόμουν την 1η ημέρα των διακοπών, κι έλεγα μέσα μου πως είναι σαν να έχω ήδη ζήσει την ημέρα της επιστροφής. Πέρασε ένας μήνας και πράγματι, την ημέρα της επιστροφής ένιωθα ότι ήταν μόνο μια στιγμή! Σαν όλα να είναι γραμμένα και όσο μεγαλώνω, κάνω την ανάγνωση γρηγορότερα… άθελά μου!
Σημειώνουμε όλοι αυτό που λέω, για την επόμενη φορά που θα αγανακτήσω από κάποιο τάντρουμ και θα ευχηθώ «να μεγαλώσουν να ησυχάσουμε». Όχι, το παίρνω πίσω! Δεν θέλω να ησυχάσουμε! Όσες ώρες κι αν αφιερώσω στα παιδιά μου, όσο κι αν δυσανασχετώ με τα κοκαλάκια των μαλλιών και με τα μαλλιοτραβήγματά τους, ο χρόνος μαζί τους δεν μου φτάνει κι έχω πλήρη επίγνωση ότι ζω την καλύτερη φάση τους, την καλύτερη φάση μου ως μαμά, το κομβικό σημείο της ζωής μου όπου είμαι νέα αλλά όχι άμυαλη, είμαι ενήλικη αλλά όχι ορφανή και όχι ακόμη τόσο πνιγμένη και κουρασμένη από τις υποχρεώσεις. Η ζωή θα έπρεπε να μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι και να αφηνιάζω λιγότερο με τους μαρκαδόρους και τα παιχνίδια στο σαλόνι.
Φέτος η μικρή γίνεται παιδάκι και δεν έχω πλέον κανένα μωρό να φροντίσω. Το κεφάλαιο πάνες έκλεισε για εμένα. Οτιδήποτε μωρουδιακό είχα, το έχω πλέον δώσει. Ξέρω ότι δεν θα κάνω τρίτο παιδάκι και είναι παράξενο γιατί όσο αποφασισμένος κι αν είσαι ότι τελείωσε εδώ το θέμα εγκυμοσύνες-γέννες-μωρά, όταν ξέρεις ότι βιολογικά μπορείς «ακόμα», ένα μικρό, ανεπαίσθητο ίχνος νοσταλγίας για όλα αυτά, μένει πάντα μέσα σου. Ξέρεις Αλεξία, λέω στον εαυτό μου, είσαι σίγουρη ότι δεν θέλεις άλλο ένα, γιατί μετά θα το μετανιώσεις όπως σου λένε; Ναι, είμαι σίγουρη ότι τώρα πια η αληθινή μου επιθυμία είναι να απολαύσω αυτά που έχω ήδη και είμαι υπερπλήρης με όσα έχω. Δεν αποτρέπω φυσικά κανέναν από το να κάνει 3ο παιδί, απλώς δεν είναι για εμένα.
Ήδη έχω δυσκολευτεί ψυχολογικά με δύο παιδιά και με κοντινή ηλικία, όχι λόγω κούρασης, όσο της κάλυψης διαφορετικών αναγκών και αυτό το βάρος ευθύνης. Το βάρος του να νιώθω ότι πάντα κάποια θα αδικηθεί ό,τι κι αν κάνω ή δεν κάνω. Ότι δεν έκανα ακριβώς τα ίδια και στις δύο περιπτώσεις, ότι το δωμάτιο της μιανής είναι μεγαλύτερο από της άλλης, ότι στη μια διάβαζα περισσότερο και την άλλη τη χάιδεψα περισσότερο, ότι η μικρή ακολουθεί τις παρέες της μεγάλης και βαριέμαι λίγο να γνωριστώ και με άλλους γονείς… Ότι όταν ξεκινήσει το σχολείο και τα διαβάσματα η μεγάλη, δεν θα πηγαίνει κούνιες η μικρή και άρα οι εργατοώρες μου στην παιδική χαρά δεν θα είναι μοιρασμένες δίκαια! Ότι δεν θυμάμαι! Κυρίως αυτό! Γιατί προσπαθώντας να είμαι λειτουργική και να τα φέρω εις πέρας, ο χρόνος κύλησε και χωρίς να το καταλάβω έχω τώρα δύο παιδιά που μόνο από τις φωτογραφίες θυμάμαι ότι ήταν μωρά.
Τεσσεράμισι χρόνια πέρασαν από το ξύπνημα εκείνο της πρώτης νύχτας στο μαιευτήριο, όπου στον ύπνο μου είχα ξεχάσει ότι λίγες ώρες πριν έγινα μαμά. Ήμουν εξαντλημένη και κοιμόμουν βαθιά για λίγα λεπτά και η μαία με σκούντηξε να με ξυπνήσει για να ταΐσω το μωρό μου. Να και κάτι που δεν χρειάζομαι φωτογραφία για να το θυμηθώ! Ήταν η κορυφαία στιγμή συνειδητότητας της ύπαρξής μου έως τώρα.
Έρχονται στο μεταξύ πολλά μωράκια από φίλους γύρω-γύρω, πρώτα, δεύτερα, τρίτα μωράκια… Και η ζωή συνεχίζεται χωρίς να μπορεί κανείς να πει με σιγουριά αν ζούμε μια ντετερμινιστική πραγματικότητα ή ζούμε με ελεύθερη βούληση.
Comments