Είχα κάποτε ένα σπίτι, και αυτό το σπίτι ήταν το πατρικό μου και όχι αυτό στην Πάρο, από όπου είχαμε αφήσει την ιστορία με τα σπίτια.
Γεννήθηκα μια ανοιξιάτικη ημέρα στην Τουλούζη της Γαλλίας και το πρώτο μου σπίτι, το αναφέρουν οι γονείς μου, ως "το σπίτι της οδού Μαριμανιέ". Κατόπιν αυτού, μείναμε για λίγο στο Ραμονβίλ της Τουλούζης, στο σπίτι των παππούδων μου, έως ότου έρθουμε τελικά στη Βούλα Αττικής. Και αυτό είναι το πατρικό μου γιατί τα προηγούμενα δεν θα θυμάμαι.
Οι αναμνήσεις είναι αμέτρητες, καθότι έζησα σε αυτό μέχρι τα 27 μου, από όταν δηλαδή ήρθα στο τωρινό δικό μου σπίτι. Ήταν ψηλοτάβανο και με πολλές χτιστές εσοχές και διάφορες άλλες αρχιτεκτονικές τσαχπινιές και όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να ξαπλώνω στους καναπέδες και να κρεμάω το κεφάλι μου, κοιτάζοντας το ταβάνι. Φανταζόμουν πως θα ήταν το σπίτι ανάποδα και να περπατάω στο ταβάνι αντί για το πάτωμα. Ήταν μεγάλη περιπέτεια στην παιδική μου φαντασία, περνούσα πολύ ωραία με αυτό! (αν δεν έχεις δει το σπίτι ίσως δύσκολο να το καταλάβεις γιατί!).
Στα παιδικά μου χρόνια μου άρεσε πολύ να εξερευνώ κάθε ντουλάπι και συρτάρι (είχαμε πολλά), ενώ συχνά μετέτρεπα το σαλόνι σε σκηνή και ανέβαζα θεατρικά με τις φίλες μου. Το κόσμημα, έμβλημα του πατρικού μου, ήταν το πιάνο μας, που τα τελευταία χρόνια έχει μεταφερθεί στο νέο μου σπίτι. Ναι θα σας το πω χωρίς ντροπή, στην ταράτσα έκανα και χορευτικά και δεν με ενδιέφερε καθόλου αν με βλέπουν. Επίσης στην ταράτσα ανέβαινα κάτι τρελά βράδια και ξάπλωνα "στο κατηφορικό" για να χαζέψω τα αστέρια ή να κλάψω για κάποιον γκόμενο.
Σε αυτό το σπίτι έμαθα να μαγειρεύω και να σιδερώνω και πολλές άλλες δουλειές (δεν τις έκανα τόσο καλά τότε, αλλά κάτι κουτσοέκανα). Τα πρώτα μου σαφάρι κατσαρίδας επίσης τα έζησα εκεί (όχι και τόσο αγαπημένη ανάμνηση!) όπου και τελειοποίησα την αποτελεσματικότητα των μεθόδων εξολόθρευσης του αιώνιου εχθρού μου.
Όλες τις μεγάλες προσωπικές στιγμές μου τις έζησα εκεί - δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, φαντάζεστε από την έλευση της πρώτης έμμηνου ρύσης, μέχρι την ετοιμασία μου για το γάμο μου (παρότι έμενα ήδη αλλού, αλλά μιας που δεν κράτησα σχεδόν καμία παράδοση, τουλάχιστον έκανα αυτό). Γκάδερινγκς με συμμαθήτριες, με συμφοιτήτριες... Wine tastings αργότερα...
Πηγαίνοντας πιο πίσω. Τις φοβερές διακοσμήσεις της μαμάς μου ανάλογα την εποχή! Μάσκες και σερπαντίνες την Αποκριά, κοτοπουλάκια και αυγά το Πάσχα, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα στο τζάκι... Και φυσικά τα ασύλληπτα παιδικά πάρτυ! Δεν είχα ιδέα πόσο κοπιαστικά είναι όλα αυτά μέχρι τώρα που τα κάνω για τα δικά μου παιδιά.
Από όσα μπορώ να θυμηθώ σε αυτό εδώ το μπλόγκ, το καλύτερο ήταν οι ερωτικές απογοητεύσεις. Περνούσα τέλεια! Νοίκιαζα DVD (τώρα μαρτύρησα και την ηλικία μου) και έβλεπα ατελείωτα, ξανά και ξανά, τα αγαπημένα μου ερωτικά δράματα και έτρωγα σοκολάτες δίχως τύψεις τη μια μετά την άλλη και δεν έβγαινα από το σπίτι για μέρες (και το απολάμβανα πολύ), παρά ερχόντουσαν οι φίλες μου να με συνεφέρουν και περνούσαν κι αυτές τέλεια μέσα σε όλη αυτή την τραγωδία που ζούσα, γιατί είχε πολύ πλάκα ακόμη και για εμένα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα της "Μπέμπας", που ήρθε Τρίτη και με βρήκε να κλαίω με τις πιτζάμες. Ξανάρθε Πέμπτη και με βρήκε με τις ίδιες πιτζάμες, "Α, δεν άλλαξε τίποτα από την Τρίτη", είπε, αλλά ήταν ο τρόπος που το είπε.
Με την Τατιάνα, που παίζαμε μεθυσμένες στο Wii.
Με την Ειρήνη, που έχουμε κάνει ό,τι κοινωνικοφιλοσοφική ανάλυση μπορείς να βάλεις με το νου σου. Και όλες κατέληγαν στο συμπέρασμα πως αν η κοιλίτσα σου είναι γεμάτη, όλα θα πάνε καλά.
Με την Τρίσια, μεταξύ άλλων, το κοινό μας πάρτυ στην ταράτσα. Καλέσαμε κυριολεκτικά ΟΛΟ το Λύκειο και ΟΛΗ τη Βούλα, με σκοπό να έρθει αυτός, ο ένας και μοναδικός μου έρωτας εκείνα τα χρόνια (τρελή εγώ). Στάθη, αν μας διαβάζεις, να ξέρεις ότι το ρολόι σου δεν πήγαινε πέντε λεπτά μπροστά, όπως νόμιζα.
Με την Κλαίρη, το πρώτο μας sleep over, 3 ετών και η επανένωσή μας πολλά χρόνια μετά, με Kill Bill.
Με την "Μπέμπα", ο Μαραθώνιος με "walking dead".
Με τη Μαριλένα και την Κωνσταντίνα, συζητήσεις περί πτυχιακής και ταινίες μικρού μήκους MAK productions.
Σε αυτό το σπίτι απέκτησα το "πρώτο μου παιδί", τον Κύριο Τζέρι και μείναμε πολύ οι δυό μας, για πολλά πολλά χρόνια.
Φυσικά, ζήσαμε και επικές στιγμές, όπως τον σεισμό του 99, που το πιάνο έφυγε βόλτα από τον ένα τοίχο στον άλλο! Τους Δίδυμους Πύργους, την εμφάνιση του Ρουβά στη Eurovision. (αυτή η πρόταση δεν βγάζει κανένα νόημα ίσως)
Κάθε Δευτέρα μετά το φροντιστήριο μαζευόμασταν με τις φίλες μου να δούμε "Στο πάρα πέντε", αλλά επειδή η τηλεόραση ήταν "κουφή", βλέπαμε στο σαλόνι και ακούγαμε από τη μικρή τηλεόραση του υπνοδωματίου της μαμάς μου.
Είναι το σπίτι, που γύριζα στις μύτες των ποδιών μου από τα ξενύχτια των 20s μου και που με ξύπναγε η ηλεκτρική της μαμάς αντίστοιχα - όπως έχετε ζήσει όλοι οι τυχεροί με τη μαμά σας.
Είναι το σπίτι, που στην ηλικία της κόρης μου έτρεχα γυμνή γύρω γύρω και με κυνηγούσαν για να με κάνουν μπάνιο (η δική μου κόρη προτιμά να τρέχει μετά το μπάνιο της, αλλά σόι πάει το βασίλειο).
Είναι το σπίτι, που αν τύχαινε να τυφλωθώ, θα ήξερα τα κινηθώ παντού χωρίς να κουτουλάω (όχι επειδή το ξέρω τόσο καλά, αλλά επειδή μικρή έβαζα μια μαύρη κορδέλα στα μάτια μου και το πρόβαρα συχνά, γιατί εμείς τα μοναχοπαίδια αυτά κάνουμε όταν βαριόμαστε).
Δεν υπάρχει λόγος να γράψω άλλα, κουράστηκα κι εγώ που δεν μπορώ να τα βάλω στη σειρά...
Λίγα πράγματα άλλαξαν με τα χρόνια στην επίπλωση και τη διακόσμηση. Πρώτα καταργήθηκε το δωμάτιό μου, με τη μετακόμισή μου στο τωρινό σπίτι. Αργότερα πήρα και το πιάνο, αλλά εξακολουθούσα να έχω το σύνδρομο του "άκρου-φαντάσματος", παρότι το έβλεπα κάθε μέρα στο δικό μου σαλόνι, όποτε επισκεπτόμουν τη μητέρα μου, πήγαινα προς τα εκεί που ήταν η θέση του για να παίξω καμία νότα. Για πολλά χρόνια - ίσως ακόμα- στον ύπνο μου, όταν ονειρεύομαι πως βρίσκομαι στο σπίτι μου, βλέπω ακόμα αυτό το σπίτι και όχι εδώ που μένω τα τελευταία 7 χρόνια και που ζω με την δική μου οικογένεια. Παράξενο;
Σήμερα μπήκα και τα έπιπλα δεν ήταν εκεί - σοκ!
Ήρθε η ώρα να φρεσκαριστεί! Να ανακαινιστεί όπως του πρέπει! Άλλωστε εγώ δεν μένω πια εκεί... Αλλά όποιος μείνει, θα έχει τη μαμά μου για σπιτονοικοκυρά κι αυτό είναι παρήγορο, γιατί τουλάχιστον δεν αλλάζει ιδιοκτήτη, μόνο ένοικο.
Πάει καιρός πια που το σπίτι μου είναι αλλού, μεγάλωσα... Αλλά θα μου λείψει λίγο αυτό το κίτρινο φωσφοριζέ ταβάνι!