Ας μιλήσουμε για κάτι «κοντέπορέρι», είπε ο Τζέραρντ εκ του Χάρλεμ. Ναι, αρκετά εξυμνήσαμε το παρελθόν. Τα νιάτα είναι υπερεκτιμημένα άλλωστε. Σαφώς και είμαστε όλοι καλύτεροι τώρα – εκτός από κάποια κόκκαλα στο σώμα μας που έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Με τα αντισηπτικά μας, με τα μαντηλάκια μας, καθαρά χεράκια σαν μωρού.
Για τα τωρινά, θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον να μιλήσουμε σε καμία δεκαριά χρόνια πάλι, όταν πια θα έχει γίνει ο απολογισμός της Πανδημίας του κορωνοιού και θα έχουμε σαφέστερη εικόνα για το που τελειώνει η Ελλάδα και που αρχίζει η Τουρκία, με λίγη τύχη ο Ρετζέπ θα έχει δει τα ραδίκια ανάποδα μέχρι τότε. Το τώρα δεν έχει νόημα να το συζητάμε, έχει όμως νόημα να το ζούμε.
Φέτος άνοιξε το κεφάλαιο διακοπές με παιδί. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα πρέπει να κουβαλήσεις μαζί στις διακοπές όταν έχεις παιδί, κυρίως μωρό. Ευτυχώς, ήμουν πάντα πορωμένη με το tettris, το οποίο μου καλλιέργησε τη δεξιότητα να τα χωρέσω όλα στη Γκρίζα Θύελλα (απόγονος του Μαύρου Σίφουνα) και πάλι, όταν πέρασαν οι πρώτες ημέρες στο νησί, κατάλαβα ότι μου λείπουν τα μισά. Δεν είχα προβλέψει ας πούμε, να πάρω μαζί το πίλερ. Που πας κυρά μου χωρίς πίλερ, λίγες μέρες πριν το παιδί να ξεκινήσει να τρώει πουρέ λαχανικών; Σε αντίθεση με τη δεξιότητα του tettris, στο να ξεφλουδίσω μια πατάτα με απλό μαχαιράκι δηλώνω ανάπηρη. Να μη συζητήσω καλύτερα για την αποβίβαση στην παραλία. Από εκεί που ούτε αντηλιακό έπαιρνα μαζί, ούτε δεύτερο βρακί, μου είναι ξαφνικά απαραίτητο να κουβαλήσω το μισό ΙΚΕΑ και το άλλο μισό Hondos Center. Όσο για το υπέροχο μαύρισμά μου – ερωτεύσιμο κάποτε- κι αυτό το έχω αφήσει πίσω μου, δεδομένου ότι την παραλία τη βλέπω μετά τις 5 το απόγευμα. Σε όλα αυτά, προσθέστε και την ποικιλία αντισηπτικών, και μάσκες και γάντια. Φορτωμένη σαν γαϊδούρι, μια σκέτη Ιάσο Γκούκλα.
Παρ’όλ’αυτά, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να ανακαλύπτεις ξανά, από την αρχή, την αθωότητα και να χτίζεις για το παιδί σου έναν κόσμο, όπως θα ήθελες να είναι. Μια ζωή χαρούμενη, με όμορφες αναμνήσεις. Να κάνεις την κάθε μέχρι πρότινος ρουτίνα, μια εκπληκτική περιπέτεια, αλλά και να προβλέπεις και να φροντίζεις για όλα. Να βγάζεις ξανά φωτογραφίες με φωτογραφική και όχι με το κινητό – επιτέλους! Ακούγεται κουραστικό και είναι, αλλά η μαγεία όταν γίνεσαι γονιός τελικά, είναι πως οι μπαταρίες σου φορτίζονται αδειάζοντας. Τι παράξενο!
Η αφηγήτρια έβαλε για ύπνο το παιδί και κατέβηκε στη Νάουσα για ένα ή δύο ποτάκια με την καλή της φίλη, Καλαμάρι, που στο εξής θα αναφέρεται για συντομία ως «Κ». Περπατώντας στα σοκάκια κρατούσε την αναπνοή της για να μην κολλήσει κορωνοιό, για δευτερόλεπτα ο εγκέφαλος δεν οξυγονώταν επαρκώς.
Καθίσανε σε ανοιχτό, πολύ ανοιχτό χώρο και παρότι συγκρατεί την ψυχραιμία της και δεν έχει κλειδωθεί σε αποστειρωμένο δωμάτιο, όσες ώρες βρίσκεται εκτός σπιτιού υπενθυμίζει στον εαυτό της αδιάκοπα "face is LAVA!" και σχεδόν μετράει όλες τις επιφάνειες που αγγίζει, ακόμη και το ποτήρι. Για την ακρίβεια, μετράει στατιστικά και πόσα χέρια το έπιασαν μέχρι να της το σερβίρουν και μετά, για να μη δείξει τρελή, πίνει τελικά από το ποτήρι, αλλά φαντάζεται οτι καταπίνει μικρούς πράσινους, χαιρέκακους, κορωνοιούς. Παράλληλα σκέφτεται την τρομερή επιχειρηματική ιδέα, να φτιάξει αντισηπτικό λιπγκλός. Προφανώς υπό πίεση και φλερτάροντας με το Χάρο σου έρχονται οι καλύτερες ιδέες. Αναθεματίζει και πάλι από μέσα της, που δεν έφερε το vicks στις διακοπές, για να το πασαλείβει στη μύτη της και γιατί όχι, να το φορέσει τελικά και σαν κραγιόν (πιστεύοντας ότι λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας απέναντι στην κορώνα).
Κάθονται διάφοροι αλλοδαποί στα διπλανά, πίσω και μπροστά τραπέζια. Εντωμεταξεί, από τους παππούδες στην παραλία το πρωί, η αφηγήτρια έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ότι αυτοί θα φέρουν τον ιό στο νησί μας και θαπεθανουμεολοι. Καθώς τα τραπέζια γεμίζουν πιάνει τον εαυτό της να κρατάει την αναπνοή της ανά διαστήματα, για παράδειγμα όταν κάποιος μιλάει έντονα (και σίγουρα θα φτύνει το σίχαμα). Όταν γελάνε... Καλά, άμα τολμήσει κανείς να βήξει θα κλείσω μύτη και στόμα επιδεικτικά με τα δύο χέρια, σκέφτεται. Αλλά τα χέρια έχουν πιάσει το ποτήρι... και το ποτήρι το έφερε η σερβιτόρα και πριν το έπιασε ο μπάρμαν και πριν από αυτό κάποιος το έπλυνε, αν το έκανε σωστά... Σε αυτό το σημείο παίζει μόνη της "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα".
"Χαλαρό ποτάκι" σου λέει μετά,ποιο χαλαρό, εδώ άμα χαλαρώσεις πάει τελείωσε, σου επιτέθηκαν τα ζόμπι! Το άλλο, είναι που δεν καταλαβαίνεις τι λένε οι σερβιτόροι πίσω από τη μάσκα και επειδή δεν τους ακούς, πλησιάζουν ολοένα και πιο κοντά και σκύβουν πάνω σου να στο πουν πιο δυνατά. Φλερτάρεις με την ιδέα να φοράς τα ακουστικά του παππού σου την επόμενη φορά, για να ακούς στη διαπασών και την κλανιά του διπλανού σου. Τουλάχιστον να φυλάγεσαι! (από τον ιό και εν προκειμένω και από τη μυρωδιά).
Ώσπου πρέπει να γίνει συναλλαγή με λεφτά (και με την κάρτα το παθαίνω, μη βιαστείτε να σχολιάσετε). Εντάξει, όταν αναγκάζομαι να πιάσω λεφτά είναι λες και μου έδωσες σκατά, για κάποιο λόγο μου φαίνονται τόσο βρώμικα όσο τίποτα άλλο. Σίγουρα μολυσμένα! Και εκείνη τη στιγμή αρχίζει να με τρώει η μύτη μου φρικτά, ή μπαίνει κάτι στο μάτι μου, ή μασάω άθελά μου κάποιο μέρος του μαλλιού μου... Συνήθως κάποια τρίχα την πήρε ο άνεμος και μου γαργαλάει το πρόσωπο. Βασανιστήριο και να λέω συνέχεια στον εαυτό μου "μην αγγίξεις πρόσωπο! Μη! Κρατήσου!!! FACE IS LAVA"!
Θα σας έλεγα "όλα καλά τελικά για την αφηγήτρια", αλλά δεν πέρασαν ακόμη οι 7 μέρες και στο μεταξύ, σίγουρα θα αποπειραθεί να ξαναβγεί γιατί της αρέσει να ζει επικίνδυνα.
Το ξέφρενο βράδυ βρήκε στο τέλος του την αφηγήτρια να βλέπει «Floor is Lava» στο Νetflix, όπου διάφορες ομάδες των τριών ατόμων, σαν αλλοτινά «Παιχνίδια χωρίς σύνορα», προσπαθούν να αποδράσουν από το θεματικό δωμάτιο πηδώντας σε έπιπλα και άλλα αντικείμενα. Στόχος είναι να μην πέσουν στο πάτωμα που είναι από λάβα (το παίζατε μικροί;;;). Έτσι κι εγώ, "face is LAVA" κι αναρωτιέμαι, αν πριν δέκα χρόνια είχαμε Netflix, ή έστω κορώναβάιρους, θα γυρνούσαμε στις 6 το πρωί σπίτια μας;