Τα παράξενα της ζωής, που ίσως δεν είναι παράξενα αλλά απολύτως φυσιολογικά. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, αποχαιρετήσαμε από τη ζωή τον παππού μου τον Λευτέρη και υποδεχτήκαμε στη ζωή την μικρή μου κόρη, Σμαράγδα. Ακούσαμε συλλυπητήρια και συγχαρητήρια μέσα στην ίδια πρόταση από συγγενείς και φίλους. Από τα δάκρια του πένθους, στα δάκρια της απόλυτης ευτυχίας... και όλα μαζί στην ωτίτιδα!
Ο παππούς μου υπήρχε στη ζωή μου για 33 χρόνια και ήμουν πολύ τυχερή για αυτό. Η τελευταία κουβέντα που μου είπε είναι ότι με αγαπάει πολύ, ενώ του κρατούσα το χέρι. Η τελευταία σωματική επαφή μας, ήταν η αγκαλιά που χρειάστηκε από εμένα για να σηκωθεί από μια δύσκολη κατάσταση και μετά δεν τον ξαναείδα, έπρεπε πλέον να μεταφερθεί σε θεραπευτήριο όπου δεν επιτρεπόταν η επίσκεψη λόγω covid 19. Δεν είμαστε σίγουρες (εγώ και η μητέρα μου) ότι είχε πλέον επαφή/επικοινωνία εκείνες τις τελευταίες ημέρες, ευτυχώς ήταν λίγες και με τη φροντίδα που έλαβε δεν υπέφερε. Έσβησε σιγανά, σαν κεράκι, από βαθιά γεράματα, δύο εβδομάδες πριν την ονομαστική του εορτή, που είναι σήμερα.
Αγαπούσε πάρα πολύ τη ζωή, έλεγε συχνά "Δόξα το Θεό", χωρίς ιδιαίτερο λόγο, σα να εκτιμούσε όλα τα απλά πράγματα, όπως το νερό που έπινε. Είχε πάντα μια καλή κουβέντα να σου πει και έδειχνε θαυμασμό για τους ανθρώπους.
Είχε πάντα καλή υγεία, οπότε μπορούσε να τρώει μέχρι πολύ τέλος όποια λιχουδιά του ερχόταν... Γλυκατζής ο παππούς, με ιδιαίτερη αγάπη στο μέλι και το ταχίνι. Στη σοκολάτα όχι. Η μυρωδιά του στη μνήμη μου είναι μια μίξη τσικουδιάς, σταφίδας με καρύδια και paco rabanne κολόνια. Αγαπούσε πολύ την οικογένειά του και προστάτευε με κάθε κόστος τα μέλη της. Του άρεσε να γράφει, κυρίως με μολύβι. Σκέψεις, ιστορίες, ποίηση, πολιτικές αναλύσεις... Αλλά πάντα έκανε οικονομία στο χαρτί για κάποιο λόγο, δεν άφηνε αράδα ανεκμετάλλευτη στα μπλε του τετράδια. Όπως δεν άφηνε σταγόνα από το μέλι στο κουτάλι, σα να ήταν χρυσός και έπρεπε να καταναλωθεί στο 200% αν ήταν δυνατό. Ήταν πλακατζής. Δεν τραγουδούσε καλά, αλλά δεν τον σταμάτησε ποτέ από το να τραγουδάει!
Όταν ήμουν μικρή έπαιζα ατελείωτα στο γραφείο του ενώ εκείνος δούλευε και δεν τον ενοχλούσε ποτέ η ζωηράδα μου. Την Πρωτοχρονιά συνήθιζε να μας κάνει δώρο ένα λαχείο. Μου έμαθε τάβλι, κάποτε. Με συμβούλευσε να αγαπάω τον άντρα μου παρότι δεν μου παίρνει λουλούδια, γιατί κι εκείνος δεν έπαιρνε στη γιαγιά μου κι εκείνη παραπονιόταν. Αλλά όλοι ξέρουμε πόσο την αγαπούσε και πως τη φρόντισε μέχρι το τέλος, κι ας έζησε άλλα 12 χρόνια χωρίς εκείνη.
Λάτρευε την κόρη του (τη μαμά μου) και έζησε περισσότερο από όσο μπορούσε να ζήσει για να είναι σίγουρος ότι θα είμαστε καλά.
Γνώρισε την κόρη μου Στεφανία, δυστυχώς δεν πρόλαβε τη μικρή, αλλά θα μάθουν για εκείνον από εμάς και θα τον βλέπουν στις φωτογραφίες - όπου δεν χαμογελούσε ποτέ, νόμιζε πως όταν τον βγάζουν φωτογραφία πρέπει να μένει στήλη άλατος και αγέλαστος όπως πριν από 100 χρόνια!
Όσο τον θυμάμαι, έφτιαχνε συστήματα για να πετύχει τους αριθμούς του τζόκερ -δεν κέρδισε ποτέ! Δούλεψε πολύ σκληρά, πολλές δουλειές.
Ήταν Κρητικός, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Ήρθε από την Κρήτη 18 χρονών, σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική και δούλεψε ως λογιστής, μέχρι που έγινε συνέταιρος σε εργοστάσιο ελαστικών. Έδωσε δουλειά σε πολύ κόσμο... Εκείνα τα χρόνια, όταν ερχόταν το Πάσχα, έδινε σε κάθε οικογένεια των εργαζομένων του από ένα αρνί και διάφορα καλούδια, φορτώνοντας ολόκληρο φορτηγό από τον Βασιλόπουλο, χώρια το δώρο και το μισθό.
Μου είχε πάρει ένα γιογιό με διάφανο σχοινί πιστεύοντας ότι θα με εντυπωσιάσει, θα ήμουν 3 ετών. Όλη μου τη ζωή έλεγε πόσο έκπληκτος είχε μείνει, που κατάλαβα το κόλπο και δεν εντυπωσιάστηκα παρά τη γενναία του προσπάθεια!!! Στις σημειώσεις που βρήκαμε στο γραφείο του, για εμένα έγραφε ότι είναι υπερήφανος και ότι με θεωρεί πολύ επιτυχημένο άνθρωπο και πως εξελίσσομαι σε σπουδαία μητέρα. Δεν θα περιέγραφα ποτέ τον εαυτό μου ως επιτυχημένο, αλλά για εκείνον ό,τι έχω κάνει ήταν σπουδαίο και καμάρωνε - δεν μου το είχε πει ποτέ, αλλά δεν έπεσα από τα σύννεφα, γιατί όπως έγραψα, θαύμαζε και αγαπούσε τους ανθρώπους χωρίς να έχουν πάρει Νόμπελ ή να τον έχουν ευεργετήσει. Για παράδειγμα θαύμαζε πολύ τη φίλη μου Τρίσια, που είναι τόσο καλή οδοντίατρος και τον φρόντισε τόσο καλά! Για τον παππού, ήμασταν όλοι σπουδαίοι!
Το κρατάω για πάντα... Τον ευχαριστώ και θα τον ευχαριστώ για όλη μου τη ζωή που τον γνώρισα και μεγάλωσα κοντά του, για το σπίτι που μου έδωσε, για την αγάπη, τη γενναιοδωρία και την καλοσύνη. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.
Να λέτε την καλή κουβέντα. Να θαυμάζετε. Να ευχαριστιέστε το νερό που πίνετε. Να μη λέτε όχι σε ένα γλυκό που λαχταράτε. Να λατρεύετε την οικογένειά σας. Να μη σταματήσετε να τραγουδάτε και να χορεύετε ακόμη κι αν δεν το κάνετε πολύ καλά. Να γράφετε.
Υ.γ. Θα ακολουθήσει συντόμως το Baby blues με ωτίτιδα, stay tuned