Σ’ αυτό το πάρτι εγώ, δεν ήθελα να πάω

Ο τίτλος παραπέμπει σε Λιβιεράτο, απλώς μου φάνηκε χαριτωμένο και είπα να το κοτσάρω. Στην πραγματικότητα, το παρόν άρθρο δεν αναφέρεται στα πάρτι που εγώ δεν ήθελα να πάω, αλλά στα πάρτι που οι άλλοι δεν θέλουνε να πάω και φυσικά, εννοώ τα παιδικά πάρτι. Αλλά κυρίως, το πως από τα παιδιά μας «μαθαίνουμε».

Πριν από κάποιο καιρό, έγινε ένα παιδικό πάρτι που η κόρη μου δεν ήταν καλεσμένη. Όλες οι φίλες της ήταν καλεσμένες, αλλά εκείνη όχι. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία, όμως ήταν η πρώτη φορά που το παιδί ήταν σε ηλικία να καταλάβει τι έχει συμβεί. Τα παιδιά συζητούν μεταξύ τους, αυτό εννοώ.

Μπορείς να καλέσεις όλη την τάξη, ή μπορείς να καλέσεις μόνο τους φίλους του παιδιού σου, ή ένα μίγμα φίλων του παιδιού σου και παιδιά, τους γονείς των οποίων γνωρίζεις λίγο καλύτερα, κυρίως όταν το πάρτι γίνεται σε σπίτι και όχι σε έναν ουδέτερο χώρο, βλέπε, παιδότοπος. Άλλοι καλούν μόνο κορίτσια, άλλοι μόνο αγόρια. Άλλοι έχουν budget και άλλοι όχι! Κάποιοι είναι πολύ κοινωνικοί και άλλοι καθόλου. Είναι όλα αποδεκτά, φυσιολογικά και δεν πρέπει να παρεξηγείσαι.

Άσχημο θα ήταν να καλεστεί όλη η τάξη, εκτός από ένα παιδί, αλλά δεν ήμασταν αυτή η περίπτωση. Σε εκείνο το πάρτι δεν εξαιρέθηκε μόνο το δικό μου παιδί και κατά τα φαινόμενα, δεν θα έπρεπε να απασχολήσει καθόλου το ταλαίπωρο mommybrain μου. Ήταν ένα μικρό σπιτικό πάρτι, όπου η εορτάζουσα είναι φίλη με το δικό μου παιδί κι εγώ, ήμουν κάποτε φίλη με έναν από τους γονείς της. Τυχαία δηλαδή ξαναβρεθήκαμε στο σήμερα, αλλά τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι μια ξαφνική συμπάθεια προς όσους γνώριζα όταν ήμουν έφηβη! Ούτε αυτό σημαίνει βέβαια, ότι όλοι πρέπει να αισθάνονται το ίδιο.

Το θέμα όμως δεν ήταν πως αισθάνθηκα εγώ, αλλά πως πίστευα ότι θα αισθανθεί η κόρη μου. Πίστευα ότι θα ζηλέψει, ότι ίσως στεναχωρηθεί. «Η ματαίωση είναι μέρος της ζωής», σχολίασε μια άλλη μαμαδοφίλη μου, που παρά το νεαρό της ηλικίας της κουβαλά πολλά κιλά σοφίας. Οι μέρες πέρασαν, το πάρτι έγινε, η κόρη μου έμαθε ότι οι φίλες της είχαν καλεστεί και προς έκπληξή μου, ούτε που την άγγιξε!

Τότε κατάλαβα, ότι όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μου προκάλεσε η ιστορία αυτή δεν έχουν καμία σχέση με το δικό μου παιδί, αλλά με εμένα και τα βιώματά μου. Αρχικά, όταν έμαθα για το πάρτι το πρώτο που σκέφτηκα είναι πως δεν την κάλεσαν επειδή μπορεί να μη συμπαθούν εμένα κι όχι εκείνη. Έπειτα, με κυρίευσε ο φόβος ότι ίσως να μη συμπαθούν εκείνη, παρότι στα μάτια μου είναι το πιο υπέροχο πλάσμα της Γης. Αυτό ήταν το χειρότερο σενάριο.

Είναι πολλοί οι λόγοι που τα παιδιά μπορεί να μη συμπαθούν κάποιον συμμαθητή τους κι αυτοί οι λόγοι να μη γίνονται κατανοητοί από τους γονείς. Αφενός, το παιδί που έχεις σπίτι σου δεν είναι το ίδιο με το παιδί που στέλνεις στο σχολείο. Εγώ ήμουν μια τέτοια περίπτωση! Στο σχολείο ήμουν μαζεμένη, ντροπαλή, ήσυχη. Έξω από το σχολείο ήμουν loud, θαρρετή, πλακατζού.  Αλλά κάπως γίνεται και σε μια ομάδα μαθητών, καθένας παίρνει ένα ρόλο και ευτυχώς ή δυστυχώς, ο ρόλος παγιώνεται σε πολύ γρήγορους χρόνους και δύσκολα αλλάζει αργότερα. Αφετέρου, τα παιδιά ήταν πάντοτε σκληρά και παρότι τους έχουμε πλέον ζαλίσει τα αυτιά με την ενσυναίσθηση  και το gentle parenting, όλα δείχνουν ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο. Το bullying πάει από το κακό στο χειρότερο κι η ψαλίδα μεγαλώνει. Αν λοιπόν, το δικό σου παιδί δεν γίνει αρεστό στην ομάδα από την αρχή της σχολικής χρονιάς, είναι πιθανό να αναλάβει άθελά του έναν περιθωριοποιημένο ρόλο. Θα εκπέμπει αυτό το σήμα χωρίς να το καταλαβαίνει. 

Αυτός είναι κι ο λόγος που έδωσα τόση σημασία σε αυτό το συμβάν, γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να αντιληφθώ πως το υπέροχο πλάσμα μου φαίνεται στα μάτια των άλλων παιδιών. Η αδιαφορία της ωστόσο ήταν θαυμαστή και ανακουφιστική για εμένα. Εδώ λοιπόν, θέλω να σημειώσω το εξής: Δεν θεωρώ ότι η αντίδρασή της είναι αποτέλεσμα δικής μου καθοδήγησης. Δεν είπα ή δεν έκανα κάτι που τη βοήθησε να έχει αυτό το ζαμανφού mindset. Είναι θέμα χαρακτήρα! Η εξωστρέφεια, η πηγαία χαρά, η αισιοδοξία είναι μέσα της.

Η τετράχρονη κόρη μου είναι από τα άτομα που θαυμάζω περισσότερο για τις αρετές του χαρακτήρα της και πραγματικά μου δίνει σημαντικά μαθήματα ζωής.