Το χιλιοειπωμένο "ταξίδι της μητρότητας" δεν υπάρχει. Υπάρχει το ταξίδι της εγκυμοσύνης, διότι υπάρχει προορισμός, υπάρχουν στάσεις, αλλά κυρίως υπάρχει τέλος. Το τέλος της κύησης. Στη μητρότητα δεν υπάρχει τέλος. Η μητρότητα δεν τελειώνει ποτέ όσο η μάνα είναι εν ζωή. Αλλά πάμε παρακάτω.
Στη διάρκεια της μητρότητας θα κακοποιηθείς ψυχολογικά από το παιδί σου, κάποιες φορές απλά θα στενοχωρηθείς, άλλες θα πληγωθείς. Πέρα από τις γνωστές εν έτει 2024 "μαμαδοτύψεις", είναι και οι στιγμές του πληγωμένου ζώου. Ένα θηλαστικό που αγαπάει και φροντίζει με ανιδιοτέλεια τα μικρά του, ενστικτωδώς, κάποιες φορές πληγώνεται - αλλά θέλω να πιστεύω όχι ανεπανόρθωτα, γιατί μέσα στη μαγεία της, η μητρότητα τα συγχωρεί όλα. Όταν το παιδί σου είναι μικρό, κυρίως στην προνηπιακή-νηπιακή ηλικία, κι έχοντας κατακτήσει το λόγο -αλλά δεν γνωρίζει ακόμα τη δύναμη των λέξεων,- μη έχοντας επίσης κατακτήσει τον έλεγχο και έκφραση των συναισθημάτων (όχι ότι εμείς οι ενήλικοι τα έχουμε κατακτήσει πλήρως και δεν χάνουμε ποτέ τον έλεγχο, γελούν οι πέτρες, τα χαλίκια και ο χλοοτάπητας μαζί), πιθανόν σε κάποια ένταση της στιγμής να σε πει "κακή μαμά", "παλιομαμά". Μπορεί ακόμη να σου πει ότι δεν σε θέλει, ότι δεν σε αγαπάει, ότι θα φύγει από το σπίτι και ότι θα πάει σε άλλη οικογένεια! Λίγο αργότερα μπορεί να σε ρωτήσει αν το ήθελες, γιατί το γέννησες... Στιγμιαία σε τσούζει λίγο, αλλά να ξέρεις ότι ούτε ξέρει γιατί το λέει, ούτε το εννοεί, ούτε θα το θυμάται λίγο αργότερα. Πιθανότερο να το μετανιώνει την ίδια στιγμή που το λέει.
Hold on mama. Βάστα γερά.
Μετά τα πρώτα 4-5 χρόνια, θα προτιμάει τους φίλους του από εσένα. Αυτό που τώρα σου φαίνεται ώρες-ώρες ανυπόφορο (να πέσεις στα τέσσερα να παίξεις ας πούμε... ή η πολυλογία του...), θα φύγει και ίσως το αναζητάς. Δεν θα μείνει για πάντα στα βρακιά σου. Το λέω στον εαυτό μου κυρίως για να αντλώ δύναμη και όρεξη να παίζω και να κάνω τις πιο κουλές συζητήσεις αυτό τον καιρό.
Θυμάμαι ήμουν διακοπές με τον μπαμπά μου στη Σκύρο. Ήμουν έκτη δημοτικού. Οι γονείς μου χωρισμένοι, επομένως διακοπές ξεχωριστά με τον καθένα. Ο μπαμπάς μου για να με ευχαριστήσει, με άφησε να διαλέξω τον προορισμό, να πάμε κάπου όπου ξέρω ότι θα είναι κάποια φίλη μου εκεί, για να έχω παρέα. Πόσο βαρετό πρέπει να ήταν για τους γονείς μου να πηγαίνουμε διακοπές κάπου που εγώ είχα παρέα αλλά εκείνοι είχαν μόνο εμένα!
Διάλεξα τη Σκύρο, επειδή εκεί θα ήταν δύο δίδυμα αδέλφια από το σχολικό, δεν ήμασταν πολύ φίλοι, δεν ξέρω πως μου ήρθε! Ωστόσο, ο μπαμπάς μου που δεν φημίζεται για την κοινωνικότητά του, έκανε την υπέρβαση να κοινωνικοποιηθεί με τους γονείς των παιδιών και να κανονίσουμε παραλία, να πάμε στο σπίτι τους για παιχνίδι, να έρθουν στην πισίνα του ξενοδοχείου μας για μπάνιο... Δεν θυμάμαι περισσότερα, αλλά καλά πήγε. Στο γυρισμό, στο φέρι, παρότι ούτε εγώ ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική εκείνα τα χρόνια, βρήκα ένα κοριτσάκι μεγαλύτερο και κόλλησα σαν βδέλλα για να παίξουμε. Ο μπαμπάς μου ζήτησε να κάτσω μαζί του. Παραπονέθηκα ότι θέλω να παίξω! Τα λόγια ίσως ήταν κάπως διαφορετικά αλλά τα θυμάμαι έτσι: "Ξέρεις αυτό το κορίτσι 5 λεπτά και δεν θα το ξαναδείς ποτέ. Κάθισε λίγο μαζί μου, πέρασε λίγο χρόνο με τον μπαμπά σου". Έκατσα, αλλά ήμουν μουτρωμένη, αντιδραστική με τα πάντα, δεν είχα καμία διάθεση να το κάνω, ένιωθα ότι με αναγκάζει. Είκοσι χρόνια μετά (και κάτι παραπάνω) έκανα αυτή την ανάκληση μνήμης για να πω δημόσια πόσο τούβλο ήμουν! Ήμουν απλά παιδί, αλλά ναι τα παιδιά είναι χαζά σε αυτά. Είναι η φύση τους τέτοια. Δεν ξέρουν τι χάνουν, χάνοντας στιγμές με τους γονείς... Χάνοντας χρόνο κατηγορώντας τους, αποφεύγοντάς τους. Ευτυχώς με το λίγο μυαλό που έχω πλέον, ξέρω ότι είναι αναπόφευκτο, θα συμβεί και σε εμένα. Θα θέλω χρόνο και δεν θα μου δίνουν. Θα θέλω φιλιά και αγκαλιές, θα θέλω να παίξουμε, θα θέλω. Και είτε θα πρέπει με ενοχικό τρόπο να τα πείσω, είτε να υποστώ την απόρριψή τους... Αλλά υπάρχει και μια άλλη επιλογή, με μικρό ποσοστό πιθανής επιτυχίας. Να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ τώρα που είναι μικρά και εξαρτημένα από την παρουσία και τη διάθεσή μου... μήπως και τους βγαίνει αυθόρμητα να με προτιμούν που και που από τις άλλες ασχολίες τους!
Αντίστοιχα σκηνικά σίγουρα θα έχω κάνει με τη μαμά μου. Απλά με τη μαμά, επειδή εκείνη με μεγάλωνε και ζούσαμε στο ίδιο σπίτι, είχαμε ούτως ή άλλως περισσότερες ώρες να περνάμε μαζί. Επίσης δεν της ήταν τόσο δύσκολο να κάνει παρέα με τους άλλους γονείς, ως βασικός κηδεμόνας ήταν πιο εξοικειωμένη άλλωστε! Δεν το υποβαθμίζω βέβαια, γιατί επωμίστηκε και όλο το βάρος, τα πήγαινε έλα στις εξόδους και στα φροντιστήρια, άλλη μοναξιά και βαρεμάρα από εκεί.
Καλά, δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο να είσαι γονιός, δεν διαπραγματευόμαστε αυτό. Απλώς αναγνωρίζω ότι το να είσαι και καλός είναι δύσκολο, να είσαι τέλειος είναι ακατόρθωτο. Να αναγνωριστείς από το παιδί σου, θα του πάρει δεκαετίες! Να αποφύγεις το φτύσιμο, τα "κακή μαμά, κακός μπαμπάς!" δεν υπάρχει περίπτωση. Προχώρα σε ό,τι κάνεις ούτως ή άλλως. Δώσ'τα όλα, και δώσ'τα τώρα! Ούτως ή άλλως δεν θα ησυχάσεις ποτέ! Το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι θα θέλεις να δώσεις και κανείς δεν θα σου ζητάει. Κι αυτό, είναι η μεγαλύτερη απόρριψη...
Η καλύτερη πιθανότητά σου να αναγνωριστείς ως καλός γονιός κάποτε, είναι να αγαπάς τον μικρό σου κακοποιητή και να του τα συγχωρείς όλα, γνωρίζοντας ότι το χειρότερο δεν είναι να βαριέσαι να παίξεις τα πρώτα του χρόνια, αλλά ότι σύντομα και για το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής σας, θα είσαι στην απ'έξω.