Θα κάνω μια άσχετη εισαγωγή, αλλά σχετική στο τέλος αυτής της ιστορίας (που δεν βρίσκεται στο παρόν ποστ για να σας κρατήσω σε αγωνία)
Αχ, οι αναμνήσεις… Μπορείς να τις ξεθάψεις στα πιο απίστευτα μέρη, στις πιο άκυρες στιγμές. Έβαζα που λέτε ένα λιπγκλός, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μυρίζει όπως το ασανσέρ της φοιτητικής εστίας στην Τουλούζη. Αυτό κι αν ήταν παράξενο, καθότι πλέον πίστευα ότι αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά προέρχεται από κάποιο φθηνό απορρυπαντικό, και αναφέρω το «πλέον», γιατί τους πρώτους μήνες στην εστία νόμιζα ότι απλώς κάποιος μέθυσος φοιτητής έκανε εμετό μέσα στο ασανσέρ. Και τώρα μου μύρισε, αυτό το αίσχος, στο λιπγκλός. Ήταν μια παραπλανητική μυρωδιά, έσπευσα να το ξαναμυρίσω πριν το πετάξω στα σκουπίδια, με τη δεύτερη τζούρα δεν μύριζε ακριβώς έτσι και η ανάμνηση θόλωσε. (Και το λιπγκλός γλίτωσε)
Σαν μικρή γριά που είμαι όμως, ζω πολύ συχνά βυθισμένη στο παρελθόν και πάντα κάνω αναφορές στις αγαπημένες μου αναμνήσεις. Το κάνετε κι εσείς αυτό άραγε ή έχω σοβαρό πρόβλημα;
Ένιγουέη, το 2016 ήμουν ήδη δέκα χρόνια σε σχέση με το Χάρη (από τις ιστορίες θα τον έχετε διαβάσει και ως «Πτι Κερ»). Ζούσα ήδη ένα χρόνο μόνη μου και φυσικά υπήρχε το εξπετέσιο της συγκατοίκησης -από πλευράς μου. Είχα ήδη φτιάξει τα πρώτα μου μελομακάρονα και εξολοθρεύσει μια οικογένεια λαθροποντικών και γενικά ένιωθα έτοιμη για το επόμενο βήμα. Αυτό, της συγκατοίκησης! Όσο εγώ ήμουν έτοιμη όμως, ο Πτι Κερ όχι! Δεν ήξερα τι φταίει και γιατί δεν το αποφασίζει και τρελαινόμουν (σαν ψεκασμένη κατσαρίδα) κι αυτό μας έφερε σε καβγά αρκετές φορές. Νομίζω ότι πολλές γυναίκες, αν όχι οι περισσότερες, θα αντιδρούσαν όπως εγώ, ωστόσο, κοιτάζοντας πίσω, έχω να πω σε όλες σας, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, μην πιέζετε καταστάσεις, απολαύστε το ότι φτιάχνεστε, βάφεστε, στολίζεστε και βγαίνετε μαζί του ραντεβού. Μια ολόκληρη ζωή θα σας βλέπει με τα μπικουτί μετά το "βήμα".
Η συγκατοίκηση ήρθε ένα χρόνο μετά, δηλαδή έμεινα μόνη μου δύο χρόνια, οπότε και τελειοποίησα τα μελομακάρονα. Ήμασταν στις καλοκαιρινές διακοπές και είχα πλέον σταματήσει να μελετάω τη συγκατοίκηση, να μη χαλάω το σάλιο μου. Σε μια στιγμή, που δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, σαν να σου λέει ο άλλος ξαφνικά, "λέω να γραφτώ γυμναστήριο από Σεπτέμβριο", εκείνος μου είπε, "μετά τις διακοπές θα έρθω". Και ήρθε!
Υπήρχαν άραγε εκπλήξεις, μετά από τόσα χρόνια; Κάτι που θα μας έκανε να συγκρουστούμε και να κινδυνεύσουμε να (ξανά)χωρίσουμε; Σημ.: σε κάποια φάση παλαιότερα είχαμε χωρίσει για λίγους μήνες και νομίζω ότι τελικά, αυτό μας έκανε να είμαστε μαζί τόσο καιρό. Όσο για τη συγκατοίκηση, ναι μέναμε μαζί αρκετές ημέρες την εβδομάδα, αλλά δεν είναι το ίδιο, ωστόσο πίστευα ότι θα πάει καλά, γιατί μετά από 11 χρόνια πλέον, τι θα μπορούσε να με ξαφνιάσει σε μια συγκατοίκηση; Ήδη είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για τα βασικά (ότι θα μαγειρεύω, θα πλένω, θα τακτοποιώ για δύο, ότι ευτυχώς που δεν φοράει συχνά πουκάμισο γιατί δεν ξέρω να σιδερώνω, ότι θα υπάρχουν μονές κάλτσες στο συρτάρι και τα ταίρια τους θα βόσκουν στο σαλόνι).
Αν και στα περισσότερα ζευγάρια αυτό που στραβώνει τη φάση είναι η οικονομική διαχείριση της συμβίωσης, το βασικό μας πρόβλημα ήταν ότι ξαφνικά, το κρεβάτι ήταν πολύ μικρό. Πανέμορφο, ξύλινο σκαλιστό, βίντατζ της γιαγιάς ανακαινισμένο, αλλά μικρό. Δηλαδή, στενό. Αλλά και κοντό! Δεν ήταν υπερβολή, για κάποιο λόγο ακόμη και στο εξοχικό, το κρεβάτι της γιαγιάς ήταν στενό και κοντό και αλήθεια η γιαγιά μου είχε συνηθισμένο μέτριο ανάστημα, δεν ήταν πόλιπόκετ σάιζ. Αρχικά, αλλάξαμε το στρώμα μήπως έφταιγε αυτό, καθότι εγώ δεν ήθελα με τίποτα να αποχωριστώ το κρεβάτι, να φανταστείτε από μικρή μου ήμουν, μου έλεγε «μια μέρα θα πεθάνω και θα πάρεις εσύ το κρεβάτι μου», δεν ξέρω γιατί το έλεγε αυτό, είναι κουλό και ίσως φρικτό επίσης, μα ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. Αφού αλλάξαμε το στρώμα, πάλι δεν βολευόμασταν και αποφασίσαμε να κρατήσουμε το κεφαλάρι και να αλλάξουμε τη βάση, οπότε πήγε στράφι το κάτω μέρος. Διατηρούσε κάπως το στυλ του δωματίου, αλλά μαντέψτε, δεν βολευόμασταν και πάλι. Φέραμε άλλο κρεβάτι και αποσύραμε και το κεφαλάρι, αλλά κι αυτό ήταν στενότερο από τα συνηθισμένα και δεν σταμάτησα ποτέ να παραπονιέμαι ότι το κρεβάτι είναι μικρό. Καθώς οι μήνες της εγκυμοσύνης περνούσαν κι ένιωθα ότι σε λίγο πράγματι δεν θα χωράμε και οι δύο, επιτέλους, πήραμε ένα κρεβάτι που κατά τη γνώμη μου θα χωρούσαμε, ακόμη κι αν ήμουν έγκυος σε τρίδυμα. Αν με ρωτάτε βέβαια, θα ήθελα ακόμη μεγαλύτερο και γενικά, ένα κρεβάτι δεν είναι ποτέ αρκετά μεγάλο ίσως.
Ένα άλλο σημαντικό θεματάκι που αντιμετώπιζα, ήταν ότι ο Πτι Κερ έχει πολλές (ΠΟΛΛΕΣ) παραξενιές στο φαγητό. Μέχρι τότε αυτό δεν ήταν πρόβλημα, γιατί όταν βγαίνεις dates, ακόμη κι όταν αυτό συμβαίνει με τον ίδιο άνθρωπο επί 11 χρόνια, θα φας έξω, θα παραγγείλετε, ή θα κάνεις τη μεγάλη Μάστερ Σεφ φτιάχνοντας σίγουρα κάτι που τρώει. Παρότι δεν μου φαίνεται στο παρουσιαστικό μου, εγώ στην καθημερινότητά μου τρώω αρκετά υγιεινά, με τα φρουτάκια μου, τα λαχανικούλια μου, τα ψαράκια μου, τις μελιτζάνες, τα μανιτάρια, τα πατζάρια με τα οποία ο Χάρης Πτι Κερ έχει τσακωθεί και πολλά άλλα που βαριέμαι να αναφέρω. Ωστόσο, κάναμε και οι δύο υποχωρήσεις, εκείνος έβαλε στη ζωή του τα κολοκυθάκια κι εγώ μια φορά την εβδομάδα φτιάχνω κάτι τελείως τζανκ κι έχω παραχωρήσει ένα ντουλάπι στην κουζίνα για όλα τα ανθυγιεινά σνάκ του Πτι Κερ. Το κακό είναι ότι συχνά του τα τρώω κιόλας.
Πέρα από τα συνηθισμένα προβλήματα, που σχεδόν όλοι οι άντρες θα δημιουργήσουν σε μια συγκατοίκηση (δεν ξέρουν ποτέ που βρίσκεται το κάθε πράγμα, δεν βρίσκουν ούτε το καλάθι των απλύτων για τα ρούχα, δεν κλείνουν τα φώτα αν δεν το πεις εκατό φορές, δεν βλέπουν ότι τα σκουπίδια έχουν υπερχείλιση…), ο Χάρης Πτι Κερ έχει ένα ακόμη "συνήθειο" που μου τη δίνει στα νεύρα. Κυκλοφορεί χωρίς κλειδί σπιτιού. Το αποτέλεσμα αυτού βεβαίως, είναι ότι πολλές φορές τον έχω κλείσει απ’έξω, αλλά γενικά είναι άνθρωπος με υπομονή και χιούμορ και στην τελική, φταίει πάντα όταν τσακωνόμαστε, ακόμη κι όταν φταίω εγώ. Επίσης, μια φορά έτυχε να έχει κλειδί, αλλά εγώ από συνήθεια είχα το δικό μου από πίσω. Είχε βγει με φίλους ως αργά και δεν\ ήθελε να με ξυπνήσει. Για καλή του τύχη, είχε ένα σλίπιν μπάγκ στο πορτ μπαγκάζ (περίεργο, αλλά είχε), και μαντέψτε ποιος κοιμήθηκε στον κήπο τη μισή νύχτα, μέχρι να καταλάβω ότι "αποκλείεται να μην έχει γυρίσει ακόμη" και τον πήρα τηλέφωνο.(?!)
Σημασία όμως δεν έχουν μόνο αυτά που σε ενοχλούν στον άλλον ξαφνικά όταν μείνεις μαζί, αλλά και όλα αυτά που ανέχεται ο άλλος από εμάς κι έτσι μια συγκατοίκηση είναι επιτυχής. Ας πούμε, για εμένα είναι σημαντικό ότι ο Χάρης αγαπούσε πάντα τα σκυλιά κι ανέχεται την τρίχα τους στο σπίτι μας. Ότι δεν τον νοιάζει καθόλου αν καθάρισα, μαγείρεψα ή έπλυνα (συνήθως είμαι καλή νοικοκυρούλα, ακριβώς επειδή δεν ζητάει τίποτα - Κριός) και δεν κάνει ποτέ παρατηρήσεις και υποδείξεις. Δεν είναι ποτέ επικριτικός και κακοπροαίρετος. Κι αυτό ισχύει για όλα, όχι μόνο στα του σπιτιού. Ποτέ δεν έχει λογοκρίνει ένα ρούχο, ένα βάψιμο, αν πήρα ή έχασα κιλά, και έχει τρομερή υπομονή όταν χάνω τα πράγματά μου (που χάνω πολύ συχνά κάτι και γίνομαι αλλόφρων μέχρι να το βρω, δεν μιλιέμαι, μετά βρίζω, μετά παθαίνω εμμονή και θυμάμαι και τα άλλα που έχω χάσει - ;για εμένα ισχύει το "όταν ψάχνω γίνομαι άλλος άνθρωπος, μετά ψάχνει κι αυτός και γίνεται χαμός" - θα με χώριζα).
Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε δύο εβδομάδες πριν το γάμο- σημ.: η πρόταση γάμου έγινε μια εβδομάδα πριν το γάμο, Inception. Θα περίμενε κανείς ότι ένα κοντρόλ φρικ σαν εμένα, θα μπορούσε να διοργανώνει το γάμο μήνες πριν, αλλά, έκπληξη! Το θέμα του γάμου, μου ήταν παντελώς αδιάφορο… (συνεχίζεται)