Όπως σας έχω γράψει και παλαιότερα, δυσκολεύτηκα αρκετά να κάνω φιλίες όσο πήγαινα σχολείο, κυρίως στο Δημοτικό. Έχω αρκετές δυσάρεστες αναμνήσεις από αυτή την εμπειρία, αλλά σήμερα θυμήθηκα το αποκριάτικο πάρτι μου στην ΣΤ’ Δημοτικού, στο οποίο ήρθαν όλοι, πέρασαν τέλεια, αλλά εμένα δεν με έπαιζαν! Επίσης να σημειώσω ότι κάηκε το φωτογραφικό φιλμ από αυτό το πάρτι, οπότε δεν έχω καμία απόδειξη ότι συνέβη.
Και που λέτε, ήταν η φάση που παίζανε όλοι μπουκάλα και εμένα δεν με παίζανε – δεν ήμουν κακάσχημη θεωρώ, ούτε βρωμούσα, οπότε κάτι άλλο θα έφταιγε, δεν μάθαμε ποτέ. Δεν με ενδιέφερε καθόλου η μπουκάλα γιατί κανέναν δεν ήθελα να φιλήσω από αυτούς ούτως ή άλλως, αλλά ήταν αμήχανο, αν όχι παράλογο, να καλείς παιδιά στο πάρτι σου και να σε αφήνουν στην απ’έξω. Τα παιδιά είναι απαίσια ορισμένες φορές! Σε εκείνο το πάρτι λοιπόν, ο μόνος που με υπερασπίστηκε ήταν ο Θ.Κ., ένας συμμαθητής μας, αγαπητός σε όλους, χαμηλών τόνων – αν ήταν χώρα, ας πούμε, θα ήταν η Ελβετία.
Με τον Θ.Κ. είχαμε ανταλλάξει σπάνια κουβέντες, δεν κάναμε παρέα. Είχε τύχει να παίξουμε ποδόσφαιρο μαζί (γιατί εκτός από την Ηλιάνα Παπαγεωργίου, έχω παίξει κι εγώ ποδόσφαιρο). Δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη σχέση και κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα μεταξύ μας και δεν είχε πραγματικά τίποτα περισσότερο στο μυαλό του, είχε μόνο ευγένεια, όταν είπε «θα παίξει κι η Αλεξία». Αλλά ούτε μετά από αυτό γίναμε περισσότερο φίλοι.
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς έκανε κι εκείνος πάρτι και μάλιστα, δεν ήταν μόνο το τέλος της σχολικής χρονιάς, ούτε μόνο το τέλος του Δημοτικού. Ήταν το τέλος γενικά, γιατί ο Θ.Κ. άλλαζε σχολείο.
Το πάρτι έγινε σε πάρκο με νεροτσουλήθρες λίγο έξω από την Αθήνα. Από το μασκέ πάρτι μέχρι αυτό το πάρτι είχα κάνει κανά δυό φίλες, αλλά μη φανταστείς. Ήταν η εποχή που ακούγαμε με πάθος το «Σε ένιωσα μέσα μου παντού, σα να μην πέρασε μια μέρα» και σε εκείνο το πάρτι άρχισα να υποπτεύομαι ότι πολλά κοριτσάκια ήταν ερωτευμένα με τον Θ.Κ. γιατί όταν πια είχε νυχτώσει, ακούγανε τέτοια καψουροτράγουδα και κλαίγανε επειδή ο Θ.Κ. θα άλλαζε σχολείο. Επίσης, νομίζω ότι το όλο θέμα με τη «μπουκάλα» είχε σκοπό να φιλήσουν όλες τον Θ.Κ. τελικά! Σίγουρα πάντως ήταν ένα πολύ καλό παιδί, που όσοι έκαναν παρέα μαζί του τότε, θα στεναχωριόντουσαν που φεύγει.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγω από το πάρτι, αποχαιρέτισα κι εγώ τον ευγενικό Θ.Κ., και δεν θυμάμαι πως έγινε, αλλά έφυγα με έναν… βάτραχο! Κυριολεκτικά. Δεν φίλησα κανέναν άνθρωπο, ή βάτραχο. Βρήκα πράγματι έναν μικρό βάτραχο και μου φάνηκε καλή ιδέα να τον πάρω μαζί μου. Την επόμενη ημέρα έπρεπε να βρω φαγητό για το βατραχάκι και έτσι, έπιασα μια μύγα, από τις μεγάλες, τις μαύρες, τις χονδρές. Η μύγα άρχισε να χάνεται μέσα στο στόμα του ώσπου το βατραχάκι έπεσε ανάσκελα και δεν κουνιόταν πια, μόνο ανέπνεε ανήσχυα. Μάλλον, η μύγα παραήταν μεγάλη για το στομάχι του, οπότε αποφάσισα πως για να σώσω το βατραχάκι έπρεπε να αφαιρέσω τη μύγα και έτσι, ετοίμασα ένα χειρουργείο– δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Ο βάτραχος δεν επιβίωσε από την επέμβαση…προφανώς! Αλλά αυτό θα το έχετε μαντέψει ήδη.
Το διανοείστε ότι τα παιδιά της ηλικίας μου έπαιζαν μπουκάλα κι εγώ προσπαθούσα να χειρουργήσω ένα βάτραχο; Μήπως αυτό απαντάει στο ερώτημα, γιατί δυσκολεύτηκα τόσο να κάνω φίλους;
Τέλος πάντων, τον Θ.Κ. δεν τον ξαναείδα ποτέ και είχα ξεχάσει την ύπαρξή του μέχρι σήμερα. Είναι προφανώς από τα σπάνια άτομα που δεν έχουν ούτε σόσιαλ μίντια. Δεν έχω ιδέα πως μπορεί να μοιάζει, την τελευταία φορά που τον είδα ήμασταν 11 χρονών. Αλλά μιας που τον θυμήθηκα, να πω ένα τεράστιο μπράβο στους γονείς του, για την καλή ανατροφή του. Κι ένα μπράβο και στη δική μου μαμά, που μη δίνοντας αξία σε κακιές συμπεριφορές απέναντί μου από άλλα παιδιά, με έκανε να πιστεύω ότι δεν ήταν μπούλινγκ, αλλά κάτι ασήμαντο. Αλλά εδώ που τα λέμε, ήταν λίγο μπούλινγκ, ε;