Ήταν Τετάρτη πρωί όταν το κινητό της Παστρικιάς κουμπάρας χτυπούσε υστερικά μέσα στην απόλυτη ησυχία του γραφείου της. Η Σούτκεης ακουγόταν ανήσυχη και βιαστική, από την άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής «σπάσανε τα νερά της Χουάνα! Ο Βάνγκος έχει πάθει ντελίριο και δεν μπορούσε να σε βρει στον τηλεφωνικό κατάλογο.. είναι σε βάρκα στα ανοιχτά του Ατλαντικού, έρχεται!» Η Παστρικιά, σφιγμένη μέσα στο σακάκι της πετάχτηκε από την καρέκλα και βγήκε τρέχοντας στους δρόμους. Διέσχισε την οδό Ζησιμοπούλου, παραλίγο να γίνει αλοιφή από μια νταλίκα και με τον ίδιο ρυθμό τρεχάλας έφτασε στο μαιευτήριο…
«Που είναι; Γέννησε; Που την έχετε;», ρωτούσε όποιον έβρισκε μπροστά της. Ο κόσμος την πέρναγε για τρελή που το έσκασε από το Ψυχιατρείο, μέχρι που κάποιος τόλμησε να τη ρωτήσει «ποια γυναίκα ψάχνετε μαντάμ;». Η Παστρικιά ξεφύσηξε και ακούμπησε στον ώμο του να ξαποστάσει, «είναι ψηλή, μελαχρινή, κάπως… εξωτική. Μιλάει σπαστά Ελληνικά, τη λένε Χουάνα, είναι από τη Χαβάη».
Η Παστρικιά κουμπάρα βρισκόταν σε πιο κοντινή απόσταση από όλους τους άλλους κουμπάρους και ήταν υποχρέωσή της να συμπαρασταθεί στη Χουάνα, που μάταια προσπαθούσε να συνεννοηθεί στα Χαβανέζικα με τις μαίες και τους γιατρούς. «Θέλω γιατρό μου ΤΩΡΑ», έλεγε και κοπανούσε τα χαρτιά πάνω στις μαίες. «Μα γιατί κάνετε έτσι;», τη ρώτησε η Προϊσταμένη. «Άγχος!», απάντησε η Χουάνα και γούρλωσε τα μάτια σαν να ήταν το πιο προφανές πράγμα πάνω στη Γη. «Ε και τι αγχώνεσαι; Γεννάς, έγκυος είσαι, δεν θα γεννούσες κάποια στιγμή;». Το θράσος της Προϊσταμένης την έκανε έξαλλη. «Το άντρα μου θάλασσα, βάρκα, έρκεται, Νίνο κοιλιά μου έρκεται γρηγκορότερα», προσπαθούσε μάταια να εξηγήσει.
Την ίδια στιγμή, ο Βάνγκος έσκιζε τα κύματα, προσέγγιζε τους Κανάριους Νήσους από όπου θα ξεκίναγε τον μαραθώνιο των πτήσεων προκειμένου να φτάσει στην εξωτική Ελλάδα και Θεού θέλοντως να προλάβει τη γέννηση του Χουανίνιο, που βιαζόταν να βγει στο φως.
Τελικά η Παστρικιά έφτασε στην αίθουσα που είχαν αφήσει τη Χουάνα να περιμένει. «Χαρτιά, πολλά χαρτιά!», γκρίνιαξε η Χουάνα. Ύστερα απόλυτη ησυχία, ή σχεδόν ησυχία, ο μόνος ήχος ήταν το «τουκ-τουκ» του καρδιοτοκογράφου, ο Χουανίνιο καρδιοχτυπούσε και σε λίγη ώρα θα έκανε πρεμιέρα στον έξω κόσμο…
«Βρήκα πτήση για Μαδρίτη, από εκεί για Κωνσταντινούπολη και μετά Αθήνα. Μη γεννήσεις! Περίμενε!», ήταν τα τελευταία λόγια του Βάνγκου πριν μπει στο αεροπλάνο. Εκείνη τη στιγμή είχε καταφθάσει και ο γιατρός της Χουάνα, επίσης Χαβανέζος, γι’ αυτό και τον είχε επιλέξει. «Κοριτσάκι ε;», είπε για να γλυκάνει την ατμόσφαιρα. «Μα τι λέτε γιατρέ! Αγόρι έκω!», τον διόρθωσε η Χουάνα και η Παστρικιά μάζευε το σαγόνι της από το πάτωμα. Μα είναι δυνατό να μην θυμόταν ο γιατρός, αν το παιδί είναι αγόρι ή κορίτσι; «Α, ναι! Αγοράκι», είπε εκείνος, «Να ξεκινήσουμε με τους πόνους; Έκει ντιαστολή;», έκανε να σκύψει κάτω από τα σεντόνια να δει. Η Χουάνα άπλωσε το δίμετρο πόδι της κι του έριξε μια ελαφριά κλωτσιά. «Καισαρική ντεν είπαμε γκιατρέ μου;». Ο γιατρός ξαφνιάστηκε, σαν να το άκουγε για πρώτη φορά. Το βλέμμα του διασταυρώθηκε με το άγριο βλέμμα της Παστρικιάς κουμπάρας. «Α, ναι, ναι, τώρα τυμήθηκα!», είπε και χασκογέλασε. Ξαφνικά το γλυκομίλητο στόμα του στράβωσε. Κοίταξε το ρολόι του και φώναξε, «ΠΑΡΤΕ ΤΗ! ΕΤΟΙΜΑΣΤΕ ΤΗ ΓΚΙΑ ΧΕΡΟΥΡΓΚΕΙΟ!»….