Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, η δουλειά μου έχει κάποια σχέση με τον κλάδο υγείας τέλος πάντων, κυρίως τη μαιευτική και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Κάπως έτσι, ούσα πολλά χρόνια σε αυτό τον κλάδο, έχοντας δει και ακούσει πολλά, είχα μια επιφύλαξη για το εάν θα μπορέσω να κάνω παιδί- αν και ούτε το είχα προσπαθήσει ούτε ήταν ο σκοπός της ζωής μου.
Όταν ήρθε η στιγμή να το ανακαλύψω, γνωστή άλλωστε για την ανυπομονησία μου, δεν έδωσα στον εαυτό μου το δικαίωμα να αποτύχει, επομένως, πολύ πολύ σύντομα από την πρώτη τυχαία και αποτυχημένη προσπάθεια, με κυρίευσε το άγχος και καταδίκασα τον εαυτό μου σε αιώνια στειρότητα. Την ημέρα των γενεθλίων μου ξύπνησα ασυνήθιστα ανάλαφρη και ξεκούραστη και τίποτα δεν μαρτυρούσε ότι επρόκειτο να αδιαθετήσω. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα στο κρεβάτι που τεντωνόμουν είχα μια ευφορία και μια μεγάλη ελπίδα ότι μέσα στις επόμενες ημέρες θα ανακαλύψω ότι είμαι έγκυος! ;Όμως όχι. Λίγα δευτερόλεπτα μετά βρέθηκα να κλαίω πάνω από μια always.
Τον επόμενο μήνα η κατάστασή μου χειροτέρεψε, διότι έκανα ό,τι εξέταση υπήρχε και δεν υπήρχε - τελείως περιττές και χωρίς κανένας γιατρός να με παραπέμψει. Φυσικά όποιος ψάχνει βρίσκει και ενώ όλες οι εξετάσεις ήταν καλές, μια από αυτές ήταν μέτρια. Όχι κακή, αλλά μέτρια. Αυτή η εξέταση είναι η ΑΜΗ για όποιον την έχει ακουστά. Επαναλαμβάνω, δεν ήταν κακή, ήταν απλώς μέτρια... Ε, αυτό ήταν. Έπεσα να πεθάνω... Και για να ξεχάσω το κακό που με βρήκε, δεκαπέντε ημέρες μετά έφυγα τριήμερο στην Πάρο με τα "κορίτσια"...
Εκεί στην Πάρο που λέτε, ήπια ό,τι τεκίλα υπήρχε στο νησί... Είχαμε 9 χρόνια να πάμε διακοπές "οι τρεις μας", με τη Τζέν - Τζέν και την Ειρήνη, οπότε καταλαβαίνετε...
Ένα απόγευμα ήμασταν με τα μπανιερά στις Λεύκες - τα μαγιό είχαν στεγνώσει πάνω μας και πίστευα ότι θα πάθουμε διάρροια και οι 3 μαζί και θα καταστραφούν οι διακοπές μας. Παραπέρασε η ώρα κι ήθελα επιτέλους να πάω σπίτι να βγάλω το μαγιό να ντυθώ σαν άνθρωπος. Πολλά νεύρα είχα... Η Ειρήνη καθυστερούσε κι άλλο, γιατί ήθελε να αγοράσει γλυκά για το σπίτι. Ήμουν όρθια, το νευρικό πόδι πήγαινε κι ερχόταν κι ήμουν έτοιμη να βρίσω τους πάντες, όταν η κυρά Μαρία δίνοντας το γλυκό στην Ειρήνη, της είπε "Μα τι έχει πάθει και βιάζεται τόσο πολύ η φίλη σας; Έγκυος είναι;". Νόμιζε ότι βιάζομαι να φάω το γλυκό, όχι ότι ήθελα να γίνω καπνός. "Ποιος ξέρει! Μπορεί!", είπε η Ειρήνη λίγο χαζοχαρούμενα κοιτάζοντας προς το μέρος μας - τα βιονικά αυτιά μου το άκουσαν και νευρίασα ακόμη πιο πολύ.
Γενικά όταν προσπαθείς να μείνεις έγκυος και δεν μπορείς (ή έτσι νομίζεις), αυτές οι ατάκες των φίλων σου μπορούν να σε στείλουν στο τρελοκομείο. Επομένως, λίγες ώρες μετά βρεθήκαμε παρεξηγημένες, η Ειρήνη στο δωμάτιό της να βλέπει το Κυπριακό "Είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος" και εγώ στο μπαλκόνι με το σκυλί, που δεν μιλάει και δεν λέει τέτοιες εξυπνάδες, οπότε ήταν καλύτερη επιλογή παρέας. Ξαφνικά περνάει ένα μηχανάκι από το δρόμο, η Ίντι (το σκυλί) τρελαίνεται και πηδάει από το μπαλκόνι! Οι φωνές μου ακούστηκαν μέχρι τη Νάξο, η ταραχή δεν περιγράφεται, ευτυχώς όμως η Ίντι είχε πέσει στην πέργκολα του από κάτω σπιτιού, ήταν ολοζώντανη, δεν είχε χτυπήσει, αλλά είχε τρομοκρατηθεί. Κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει να μαζέψω την Ίντι από εκεί, είναι και 25 κιλά ζώο. Μη με ρωτήσετε πως έγινε ακριβώς, αλλά μετά από υπερπροσπάθεια και κόπο τη μάζεψα μόνη μου και αυτό το σκηνικό ήταν αφορμή για να τσακωθώ πάρα πολύ με τη μητέρα μου - ούτε θυμάμαι τώρα που κόλλαγε αυτό με το πέσιμο της Ίντι και γιατί με νευρίασε τόσο, ώστε να ακολουθήσουν αυτά που ακολούθησαν...
...
Οδηγώντας από το σπίτι στη Νάουσα για τη βραδινή μας έξοδο, όλη η στεναχώρια και τα νεύρα ξέσπασαν με καυτά δάκρυα και φωνές επικίνδυνων ντεσιμπέλ, σε ένα μονόλογο ασυναρτησιών και παραπόνων. Η Τζέν -τζέν και η Ειρήνη άκουγαν σιωπηλές και σίγουρα θα αναρωτιώντουσαν από που προήλθε όλο αυτό το ξέσπασμα. Όσες έχουν περάσει τη δοκιμασία αυτή θα με καταλάβουν... Παράλληλα, εκείνο το βράδυ νιώθω το στήθος μου πρησμένο και πόνους περιόδου χαμηλά στην κοιλιά και ξέρω ότι θα αδιαθετήσω πάλι και μάλιστα νωρίτερα από το αναμενόμενο (θα φταίει η θάλασσα, τα πρώτα μπάνια... η τεκίλα ίσως). Δεν φτάνει που δεν έχω μείνει έγκυος - ΠΑΛΙ - θα μου καταστρέψει και τις διακοπές.
Πάνω στο παραλήρημα - έλεγα για αυτά που σας περιγράφω και άλλα τόσα, όμως πολύ πιο δραματικά και μη μπορώντας να μιλήσω σαν πολιτισμένος άνθρωπος, αλλά ωρυόμουν λες και δεν ήταν δίπλα μου άνθρωποι αλλά κουφάλογα! - αναρωτήθηκα φωναχτά "ΜΑ ΤΙ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΚΙ ΕΧΩ ΤΟΣΑ ΝΕΥΡΑ; Δηλαδή, πάντα έχω νεύρα, αλλά συνήθως μου περνάνε πιο γρήγορα... Τώρα... τώρα δεν μου φεύγουν!".
Μετά από εκείνη τη νύχτα αποφάσισα ότι πρέπει να αναζητήσω ψυχολογική βοήθεια και να πείσω τον εαυτό μου, ότι, ξέρεις κάτι τελικά; Δεν είμαστε όλοι για παιδιά και δεν πειράζει, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή και πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις... Ήταν η φωνή της λογικής, που σε γενικές γραμμές την αγνοούσα.
Στο τελευταίο μας μπάνιο σιγουρεύτηκα ότι θα πάθουμε διάρροια, γιατί επιστρέφοντας από την παραλία ένιωσα ένα πόνο χαμηλά δεξιά, σαν να με σούβλισαν. Τις επόμενες δύο ημέρες φορούσα προκαταβολικά την always και περίμενα να δω τους Ρώσους φίλους μου και κάθε φορά που πήγαινα στην τουαλέτα έλεγα στον εαυτό μου, "δεν θα κλάψεις αυτή τη φορά. Δεν θα κλάψεις!".
Απόγευμα Τετάρτης και μόλις έχω ξυπνήσει από την απογευματινή μου σιέστα, μετά τη δουλειά. Αυτή η ζέστη με κάνει σαν Μεξικανό... Ένιωθα κατάκοπη, λογικά από το ξεσάλωμα της Πάρου και κυρίως τα τόσα πολλά νεύρα. Οι Ρώσοι ακόμη δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους και αποφασίζω να κάνω ένα τεστ εγκυμοσύνης. Φυσικά δεν είχα καμία αληθινή ελπίδα, αντιθέτως είχα όλα τα συμπτώματα της περιόδου: νεύρα, πρησμένο και πονεμένο στήθος, πονάκια χαμηλά. Απλά αυτά τα "΄πρώτα μπάνια" τους είχαν καθυστερήσει και προφανώς περνούσα ανεμογκάστρι. Οπότε είπα, θα το κάνω να δω ότι δεν είμαι, να χαλαρώσει ο οργανισμός να έρθει επιτέλους η ριμάδα η "καταραμένη" (έτσι είχα διαβάσει να την αποκαλούν στα forums που έμπαινα εκείνο τον καιρό για να δω πως αντιμετωπίζουν άλλες γυναίκες την υπογονιμότητά τους).
Το αποτέλεσμα έδειξε αμέσως και εγώ δεν έμεινα πιστή στην υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου.
Έκλαιγα πάρα πολύ...
Έκλαιγα και δεν μπορούσα να συνέλθω...
Ήμουν έγκυος!