Οι μέρες δεν περνούσαν και είχα σαρώσει όλο το ίντερνετ διαβάζοντας κάθε λεπτομέρεια για τα πάντα, από τη σύλληψη, μέχρι την αποστείρωση των μπιμπερό και τη διαδικασία που ακολουθείς για να πάρουν το παιδί σου στο βρεφικό σταθμό – και αργότερα στο φανταρικό. Αν και πάντα έλεγα πως αν κάνω παιδί θα ήθελα να είναι κορίτσι, καθώς θα αργούσαμε πολύ να μάθουμε το φύλο και προς το παρόν έπρεπε να αρκεστούμε στο ότι όντως υπάρχει μωρό και είναι καλά, προσπαθούσα να δω με συμπάθεια το σενάριο του να είναι αγόρι. Έτσι πέρασαν δύο βασανιστικές εβδομάδες, μέχρι που επιτέλους εκείνο το απόγευμα θα πηγαίναμε με τον Πτι Κερ στον Doctor T, με σκοπό να «ακούσουμε καρδιά».
Ξαπλώνω. Όλα μαύρα. Δεν βλέπαμε τίποτα (εγώ και ο Πτι Κερ). Δεν πρέπει να πέρασαν παρά λίγα κλάσματα δευτερολέπτων και είχα ήδη σκεφτεί την πιθανότητα ο σάκος να είναι άδειος και να μην υπάρχει μωρό. Έμενα μουγκή, ώσπου ο Doctor T μου ζήτησε να βάλω τα χέρια κάτω από τη μέση και κάπως, όταν ανασηκώθηκα, εμφανίστηκε στην οθόνη μια μικρή λευκή κουκίδα. «Αλεξία, αυτό εδώ είναι το μωράκι σου…», είπε.
Φυσικά το "μωράκι" ήταν 1,5 χιλιοστά και δεν έμοιαζε καθόλου με οποιαδήποτε γνωστή σε εμένα μορφή ζωής. Ανακουφίστηκα που υπήρχε η κουκίδα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα. Ο Πτι Κερ κοίταζε απορημένος – και λίγο φοβισμένος.
Η μικρή κουκίδα αναβόσβηνε σαν να εκπέμπει SOS. Αυτή η ανεπαίσθητη κίνηση ήταν η καρδιακή λειτουργία… Λίγο μετά ακούσαμε την καρδιά και πίστευα ότι σε αυτό το σημείο θα συγκινηθώ και θα με πάρουν τα ζουμιά – αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι αυτό που ακούγεται τόσο εκκωφαντικά ήταν η καρδιά του εμβρύου ή η δική μου (Τόσο χαζή!) Είμαι σίγουρη ότι ακόμη και ο πιο σύγχρονος υπερηχογράφος της Γης δεν μπορεί να έχει τόσο δυνατά ηχεία όσο φαντάζει στην ανάμνησή μου αυτός ο πρώτος ήχος της καρδιάς του μωρού. Αλήθεια, όταν το φέρνω στο μυαλό μου, νομίζω ότι τρίζανε τα έπιπλα, αυτός ο ήχος κάλυψε τα πάντα, για πάντα.
Τελικά, αυτό που ακουγόταν τόσο καθαρά και ρυθμικά ήταν όντως το μωρό και όχι εγώ, δεν έχει εφευρεθεί ακόμη μηχάνημα που σου κάνει καρδιογράφημα ενδοκολπικά (έλα, γελάστε λίγο εδώ…).
Και αυτή ήταν η ιστορία για το πώς έμαθα ότι θα γίνω μαμά, κάποιους μήνες πριν…