Όσοι με παρακολουθούν στο azedstory στο instagram μπορεί να πιστεύουν ότι είμαι πολύ καλή νοικοκυρά, αλλά κάνουν λάθος! Μπορεί να πιστεύουν ότι είμαι μια πολύ χαρωπή μαμά και κάνουν και πάλι λάθος! Η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι αρκετά με τα παιδιά κι αυτός είναι ο λόγος που νευριάζω πολλές φορές μαζί τους, γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ, έχω νεύρα. Τι ακριβώς βλέπουμε στις φωτογραφίες παραπάνω; Το Σάββατο του Λαζάρου φτιάξαμε κουλουράκια με τις μικρές κι αυτό όχι επειδή είμαι η πρώτη νοικοκυρά στα Νότια Προάστια της Αττικής, αλλά επειδή αγαπούσα πολύ τη γιαγιά μου!
Σε ετούτο εδώ το blog σας έχω μιλήσει αρκετές φορές για τον παππού μου, αλλά όχι για τη γιαγιά. Έφυγε πριν από 15 χρόνια περίπου, που σημαίνει ότι αισίως ο παππούς μου έζησε 11 χρόνια χήρος και δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο όταν έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή με τον άνθρωπό σου. Η γιαγιά Κωστούλα υπήρξε η Ελληνίδα γιαγιά που ζει στις πιο μυρωδάτες αναμνήσεις κάθε παιδιού. Τσακωνόμασταν πάρα πολύ και αγαπιόμασταν άλλο τόσο... Αρκετό, ώστε να ζει ακόμα στις αναμνήσεις μου και να με ακολουθεί στην τωρινή μου οικογένεια, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν σε πολλά επίπεδα. Σε αντίθεση με τη μοντέρνα μαμά μου, που είναι επίσης μια μοντέρνα γιαγιά, η γιαγιά Κωστούλα ήταν παραδοσιακή. Φορούσε τα διάφανα καλτσάκια μέχρι τη μέση της γάμπας, μύριζε "Μυρτώ", δεν είχε φορέσει παντελόνι ΠΟΤΕ, βλέπαμε μαζί "Λάμψη" και "Καλημέρα Ζωή" και μεταξύ πολλών άλλων, ήταν πολύ θρησκευόμενη και έφτιαχνε κάθε χρόνο κουλουράκια του Πάσχα. Και εδώ θα σταθούμε...
Η μαμά μου δεν έχει φτιάξει ποτέ κουλουράκια του Πάσχα, μήτε μελομακάρονα. Είχαμε τη γιαγιά για αυτές τις παραδόσεις κι από κοντά εμένα να συμμετέχω όπως μπορώ, κυρίως στο φάγωμα. Έλα όμως που οι εικόνες και οι μυρωδιές υπάρχουν ακόμη μέσα στο κεφαλάκι μου. Πριν αποκτήσω ακόμη παιδιά κι ενώ ζούσα σε δικό μου πλέον σπίτι, κάθε Χριστούγεννα έφτιαχνα μελομακάρονα και κάθε Πάσχα κουλουράκια. Όμως τώρα, με τις μικρές μου Σεφ, είναι ακόμη πιο σημαντικό να τηρώ το έθιμο ευλαβικά. Δυστυχώς η συνταγή που ακολουθούσε χάθηκε κάπου στο πέρασμα του χρόνου. Εκείνη χρησιμοποιούσε αμμωνία, εγώ ακολουθώ τη Μπαρμπαρήγου. Δεν έχει μεγάλη σημασία όμως! Το ταξίδι είναι ίδιο...
Μια κουζίνα χάλια, σαράντα μπολ και κουτάλες - κουταλάκια, δοσομετρητές, πολλά από αυτά ήταν πράγματι της γιαγιάς Κωστούλας στο μεταξύ! Αλλά το κυριότερο, είναι πως οι κόρες μου, που γεννήθηκαν πολλά χρόνια μετά και δεν την γνώρισαν φυσικά, μαθαίνουν για εκείνη και όσα απλόχερα μου χάρισε - εννοώ τις αναμνήσεις- καθώς τους αφηγούμαι για τα κουλουράκια που έφτιαχνα μαζί της. Και προσθέτω ίσως και λίγη σάλτσα! Δεν νομίζω ότι συμμετείχα τόσο ενεργά, εκείνα τα χρόνια δεν άφηναν τα παιδιά να πιάνουν μίξερ ή να κάνουν την κουζίνα άνω-κάτω. Θυμάμαι περισσότερο, από το σημείο όπου η ζύμη ξεκουράζεται και μετά, που φτιάχναμε τα σχέδια.
Τεράστιο φλεξ της ιστορίας: ούτε η γιαγιά ήταν καμιά σούπερ νοικοκυρά. Κέηκ έφτιαχνε ας πούμε, από τη συνταγή στο πίσω μέρος της συσκευασίας της Φαρίνα, μην τρελαίνεσαι κιόλας. Αλλά για εμένα, ό,τι έφτιαχνε ήταν γιαγιαδίστικο και πεντανόστιμο... Και τι δεν θα έδινα για να μπορούσε να έχει γνωρίσει τα παιδάκια μου και να φάει από τα κουλουράκια που φτιάξαμε. Θα δοκίμαζε μια σταλίτσα, γιατί είχε και ζάχαρο δεν μπορούσε να το παρακάνει.
Αυτό που θυμάμαι και που ήθελα να μοιραστώ με τις κόρες μου και με εσάς όλους, είναι το ένα και μοναδικό κουλουράκι σε σχέδιο "σταφύλι", που κάνει την όλη ανάμνησή μου τόσο ξεχωριστή. Οι συνταγές για τα κουλουράκια συνήθως υπεραρκούν για να φτιάξεις 2-3 ταψιά! Τα σχέδια είναι ψιλοκλάσικ... Η πλεξούδα, το κουλούρι, ο κύωνας, ο ιππόκαμπος... (δικές μου περιγραφές, αλλά κατάλαβες).
Δεν ξέρω τι φετίχ είχε η γιαγιά, αλλά κάθε χρόνο, ανάμεσα στα 3 ταψιά με επαναλαμβανόμενα τα κλασσικά σχέδια, υπήρχε ένα μοναδικό κουλούράκι σε σχέδιο σταφύλι (βλ. φώτο 1 το μεσαίο αποτυχημένο μου σχέδιο). Ήταν σαν τον ναρκαλιευτή... Υπήρχε κρυμμένο μέσα σε ένα σωρό από κουλουράκια και φυσικά ήταν πάντα το κυνήγι του θησαυρού, να το βρω για να το φάω!
Οπότε ναι, πολλοί έχουν την ίδια ανάμνηση από τις γιαγιάδες τους... Να φτιάχνει κουλουράκια το Πάσχα και να βάζει τα εγγονάκια να πλάθουν με τη ζύμη... Όμως στο δικό μας σπίτι, η παράδοση συνεχίζεται... Ανάμεσα στα 80 κουλουράκια του Πάσχα, υπάρχει το πολύ σπέσιαλ κουλουράκι της γιαγιάς Κωστούλας, που πριν ψηθεί μοιάζει με τσαμπί από σταφύλια - κι αφού ψηθεί είναι ό,τι να'ναι, αλλά ποιος νοιάζεται. Σημασία έχει να ειπωθεί η ιστορία...
Η αγαπημένη σας αφηγήτρια,
Αλεξία
Καλό Πάσχα
Comentários