Συνάντησα τον νεότερο εαυτό μου...

Σιγά που δεν θα έκανα κι εγώ το trend! Αφού ψοφάω για κάτι τέτοια...

Συνάντησα τον νεότερο εαυτό μου έξω από μια καφετέρια στη Γλυφάδα, που πλέον έχει κλείσει. Ήμασταν κι οι δύο στην ώρα μας ακριβώς!

Μου μίλησε στον πληθυντικό! Μιλούσε σε όλους στους πληθυντικό αν ήταν πάνω από 30 ετών, ω Θεέ μου! "Ξέρεις, καλά κάνεις, αλλά κι αυτό ακόμη, κάποτε θα αλλάξει. Θα σου είναι πιο εύκολο να μιλήσεις σε κάποιον στον ενικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είσαι ευγενική!".

Έπιασα το κινητό μου να δω την ώρα, κάπως μηχανικά. Παρατήρησα ότι όση ώρα στεκόμασταν είχα κάνει την ίδια κίνηση αρκετές φορές, ενώ εκείνη όχι. Το κινητό της χτύπησε εκείνη την ώρα, το έβγαλε από την τσάντα. Ήταν ένα SMS που την έκανε να χαμογελάσει - θα τη ρωτήσω αργότερα, σκέφτηκα. Τι μπακατέλα! Και δες τη καμάρι, νομίζει ότι είναι πολύ σύγχρονο, έχει κρεμάσει κι ένα μπιχλιμπίδι πάνω του.

-Ας πάρουμε κάτι στο χέρι και να περπατήσουμε, είπα.

-Δεν θα κάτσουμε κάπου;, απόρησε. Βαριόταν να περπατήσει, αλλά με ακολούθησε.

Πήρα ένα ζεστό διπλό καπουτσίνο, πήρε ένα φρέντο μέτριο που ποτέ δεν της άρεσε, αλλά θα το καταλάβει πολλά χρόνια αργότερα. Κάποτε θα πίνει ζεστό καφέ και τον Αύγουστο στην παραλία χαχαχαχαχα

Κρατούσε και μια longchamp. Ε, αυτό δεν μπορούσα να μη το σχολιάσω!

-Κρίμα που την πέταξες, είναι ξανά στη μόδα της είπα!

Είχε τρελές ξανθές ανταύγειες, που συνέθεταν μια ατίθαση αφάνα. Αποκλείεται να περνούσε χτένα από εκεί μέσα! -Να βάζεις λάδι στο μαλλί σου, γιατί θα έχουμε ξηροδερμία τη συμβούλευσα. Μακάρι να μην τα είχαμε βάψει ποτέ βασικά!

-Δεν παθαίνω τίποτα εγώ, είμαι ταύρος. Αλλά ... μου ακούγεσαι λίγο μπουκωμένη; απόρησε.

-Ναι, ξέρεις, πλέον αρρωσταίνουμε συνέχεια και παίρνουμε βιταμίνες και τέτοια. Βασικά αν τύχει και αρρωστήσεις, θες τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να συνέλθεις, γκρινιάζεις πολύ, νομίζεις ότι θα πεθάνεις...

Φρίκαρε!

-Τι μας έκανες κι είμαστε σε τέτοιο χάλι; Με ρώτησε.

-Ξέρεις, έχουμε δύο παιδιά που πάνε παιδικό σταθμό... Περάσαμε και μια Πανδημία, κάναμε και κάτι εμβόλια, γενικά θαύμα είναι που με βλέπεις ζωντανή!, της εξήγησα χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες.

-Έχουμε δύο παιδιά; Έκανα εγώ παιδιά;; Πες μου ότι είναι κορίτσια!!!

-Ναι, είναι κορίτσια!

Χαμογέλασε μέχρι εκεί που δεν πάει. Της άρεσε να λέει ότι δεν την ενδιαφέρουν τα παιδιά, αλλά στην ιδέα ότι είχε δύο κόρες φάνηκε η αλήθεια! Μικρή ψευτοεπαναστάτρια!, σκέφτηκα.

Της πρότεινα να κάτσουμε σε ένα παγκάκι, της φάνηκε παράξενο. Θυμήθηκα ότι πριν την οικονομική κρίση, καθόμασταν με τις ώρες στις καφετέριες και ποτέ σε παγκάκια ή σε πλατείες. Μετά από λίγο, χτύπησε πάλι το κινητό της. Πάλι SMS. Πάλι γέλασε πονηρά. Ερωτευμένη μου φάνηκε.

-Τι έγινε με εκείνο το αγόρι, τον Χάρη; Τον θυμάσαι; Πάνε λίγοι μήνες που βγαίνουμε... είπε προσπαθώντας να κρύψει την αγωνία της για την απάντησή μου.

-Αν τον θυμάμαι λέει; Για την ακρίβεια είναι ο πατέρας των παιδιών μας. Τον παντρευτήκαμε!

Α, στο καλό!, είπε ΠΟΛΥ ξαφνιασμένη.

-Πες μου για τον Τζέρι... Έζησε πολλά χρόνια; Τον φρόντισες καλά;

-Ο Τζέρι, ναι, έζησε 14 χρόνια με πολλή αγάπη. Πρόλαβε να μας δει και με μωρό! Τον βλέπω ακόμα στα όνειρά μου...

-Και τώρα δεν έχουμε σκύλο;, ρώτησε προβληματισμένη.

-Έχουμε! Είναι λύκαινα και είναι ήδη 10 ετών.

-Υποσχέσου ότι πάντα θα έχουμε σκύλο!, είπε.

-Είναι τόσο σημαντικό;, τη ρώτησα.

-Ναι, είναι σημαντικό. Είναι μέρος αυτού που είμαστε και αυτού που ήμασταν πάντα, από παιδιά!

Παρατήρησα ότι φορούσε μπαλαρινάκια χωρίς κάλτσες... κι έκανε τόσο κρύο!

-Μα καλά, δεν κρυώνεις;, τη ρώτησα.

Με κοίταξε με δυσπιστία και άρχισε να παρατηρεί πόσο καλά ντυμένη ήμουν. Κατάλαβε ότι κρυώνω! Σίγουρα θα σκέφτηκε ότι γέρασα...

-Δεν μου λες... Πηγαίνουμε διακοπές ή δεν έχουμε καν άδεια; Είναι πολύ απαίσια η ζωή τώρα που δουλεύουμε;

-Πηγαίνουμε αρκετές διακοπές, αλλά ξέρεις... το σπίτι στην Πάρο δεν υπάρχει πια.

Πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο έτοιμη να βάλει τα κλάματα!

Μην ανησυχείς, όλα έγιναν για καλό. Όταν έρθει η ώρα θα καταλάβεις... Και θα κάνεις πολύ ωραίες διακοπές σε πολλά διαφορετικά μέρη.

-Και τελικά, έγινα δημοσιογράφος;

-Ξέρεις... Θυμάσαι που ήθελες να αποφύγεις τους ιατρούς και την ιατρική γενικά;

-Ωχ ωχ, όχι! Μην μου πεις... ΟΧΙ ΑΥΤΟ!

-Ναι, βασικά, για πάνω από μια δεκαετία θα δουλεύεις σε νοσοκομείο, αλλά μην ανησυχείς. Θα βρεις την άκρη. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να γράφουμε. Θα έχουμε σκύλο και θα γράφουμε, τα μόνα σίγουρα σε αυτή τη ζωή!

Δεν μπήκα σε λεπτομέρειες γιατί δεν χρειάζεται να αποφύγει τίποτα από όσα είναι να της συμβούν. Άλλωστε, όλα όσα συνέβησαν, μας οδήγησαν στο σήμερα. "Πρέπει να πάρω τα παιδιά από το σχολείο...", της είπα. "Μην τρέχεις στο δρόμο. Να βάζεις ενυδατική κάθε μέρα και να κρατάς πάντα σημειώσεις", της είπα. "Μεγάλωσα για ημερολόγιο....", γκρίνιαξε. "Δεν πειράζει, άνοιξε ένα blog", της είπα. Ήταν 2007...