Είμαστε όλοι εξαιρετικοί στο να συμβουλεύουμε τους άλλους για τα προσωπικά και τα επαγγελματικά τους. Είμαστε άριστοι κριτικοί σε όλα τα case studies των φίλων και γνωστών μας. Εμείς θα το κάναμε έτσι, εμείς θα το κάναμε αλλιώς. Εντοπίζουμε τα λάθη, πολύ απλά γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ρυθμισμένος ακριβώς έτσι, ώστε να εντοπίζει τον λάκκο που έχει η φάβα. Όταν όμως πρόκειται για το δικό μας πρόβλημα, τη δική μας ιδέα, το δικό μας δράμα, να με συγχωρείτε, αλλά τα σκατώνουμε λίγο.
Γιατί τα όνειρα μένουν όνειρα; Νιώθετε βαθιά μέσα σας ότι αυτό κάπως βολεύει; Ότι δεν τα δώσατε όλα; Ότι δεν πιστέψατε αρκετά; Ότι δεν παλέψατε αρκετά; Ίσως ότι σας φταίνε οι άλλοι; Ίσως επειδή νιώθετε ότι παλεύετε για τόσα άλλα, που αυτό το κάτι ευχάριστο, θα έπρεπε να βγει αβίαστα και ευχάριστα; Μήπως τελικά, είμαστε οι χειρότεροι εκτελεστές των σχεδίων μας και το να είμαστε σύμβουλοι των άλλων είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο;
Το κάνω να φαίνεται σαν ερώτηση, αλλά δεν είναι. Είναι ακριβώς αυτό που θέλω να σας πω. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαστε αντικειμενικοί, είμαστε πολύ αυστηροί ή πολύ ελαστικοί με τον εαυτό μας.
Τίποτα δεν κερδίζεται εύκολα. Θέλει κόπο, θέλει σωστό τρόπο, καλό timing και πολλή πειθαρχία, είτε αυτό λέγεται ξεκινάω μια δίαιτα, ξεκινάω να γράψω ένα βιβλίο, ακόμη και ότι θέλω να κάνω ένα παιδί. Η προσπάθεια δεν είναι πάντα διασκεδαστική, ή όχι τόσο διασκεδαστική όσο νομίζαμε. Ο πρώτος παράγοντας είναι ο φόβος της αποτυχίας. Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ είναι μεγαλύτερος από την αποτυχία την ίδια, ακόμη κι αν το εμπόδιο που έχουμε μπροστά μας είναι απλώς η μύτη μας η ίδια. Ο δεύτερος παράγοντας είναι και πάλι ο φόβος. Αυτή τη φορά, ο φόβος της ανταγωνιστικότητας, ο φόβος πως «υπάρχουν πολλοί» που κάνουν το ίδιο, που το κάνουν καλύτερα, ή που έχουν πλάτες από άλλους ενώ εμείς όχι… Ή ότι ήταν πιο τυχεροί. Σπάνια πιστεύουμε ότι όντως κόπιασαν περισσότερο ή είχαν περισσότερο ταλέντο από εμάς. Αυτοί οι φόβοι μας κάνουν αναβλητικούς, αρνητικούς, απρόθυμους, ανιαρούς, και πολλές άλλες λέξεις από άλφα που μπορώ τώρα να σκαρφιστώ. Ο τρίτος και βασικότερος όμως, είναι ότι βαριόμαστε και λίγο, τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες. Βαριόμαστε, γιατί πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο, να έχουμε πρόγραμμα, να έχουμε μια μέθοδο που απαιτεί στάδια, άρα όχι τόσο γρήγορο αποτέλεσμα και βαριόμαστε να περιμένουμε.
Κάπως έτσι, ενώ πάντα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, μέχρι σήμερα που είμαι 36 ετών δεν το έχω κάνει. Κάπως έτσι, το blog που έχω δεκαπέντε χρόνια, έμεινε άσημο και ασήμαντο. Κάπως έτσι, παράτησα κάθε προσπάθεια να έχω ραδιοφωνική εκπομπή, πριν καν το προσπαθήσω στ’ αλήθεια. Γιατί αν το βιβλίο μου δεν θα γινόταν best seller, καλύτερα να μην υπήρχε! Αλλά αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις a priori. Γράφω ένα βιβλίο, δεν είναι όπως μπαίνω εδώ και σας γράφω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Θέλει πάλι πρόγραμμα, να γράφεις κάθε μέρα, να σβήνεις και να ξαναγράφεις και να πρέπει να αποχωριστείς κάποιες ιδέες. Θέλει δουλειά που δεν φαίνεται, θέλει χρόνο και αφοσίωση. Κι εγώ, βαριέμαι! Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση ή δικαιολογία.
Το ίδιο παθαίνεις και στις σχέσεις, κυρίως τις ερωτικές. Συμβιβάζεσαι, στεναχωριέσαι, πιάνεις λιγότερο χώρο, γιατί δεν πιστεύεις ότι αξίζεις τον καλύτερο σύντροφο. Αν έχεις έναν καλό σύντροφο, τότε δεν ευχαριστιέσαι την σχέση σου, γιατί έχεις το kill-joy thinking, με ένα γιγαντιαίο ΑΛΛΑ, μετά από κάθε θετική σκέψη ή θετικό συναίσθημα, ή γιατί στο Instagram βλέπεις ζευγάρια που τα πάνε ακόμη καλύτερα (φόβος του ανταγωνισμού), ή γιατί είναι προληπτικός/ή και φοβάσαι το μάτιασμα (φόβος της αποτυχίας).
Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η προσπάθεια αφορά την απόκτηση παιδιού. Εκτός αν υπάρχουν αντικειμενικοί ιατρικοί λόγοι που αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, κάτι το οποίο είναι μια εντελώς διαφορετική αφήγηση. Εκτός αν πρόκειται για μια τυχαία εγκυμοσύνη και για ένα μικρό ποσοστό που έπιασαν με τις πρώτες προσπάθειες. Αλλά αντικειμενικά τώρα. Έχω δύο παιδιά και θα μιλήσω εμπειρικά. Στο 2ο παιδί ήμουν τυχερή, γιατί το πιάσαμε σε συνθήκη μεταξύ τυχαία και με την πρώτη. Δηλαδή, τη λάθος μέρα, αλλά με τον σωστό τρόπο, θέλοντάς το, αλλά όχι προσπαθώντας το τη δεδομένη στιγμή. Στο 1ο όμως, μας πήρε κάποιους μήνες και τώρα θα προσπαθήσω να το συνδέσω με τα παραπάνω. Προσπαθώντας για το παιδί, με αυτό το «χωρίς πρόγραμμα, ό,τι κάναμε μέχρι τώρα αλλά ελεύθερα», το παιδί δεν έρχεται. Ο φόβος της αποτυχίας αναβάλλει τα σχέδιά σου, μέχρι να πάρεις απόφαση, ότι ακόμη και στο σεξ πρέπει να έχεις πρόγραμμα! Ξαναλέω, κάποιοι είναι πράγματι πιο τυχεροί και δεν το αντιμετωπίζουν, ακόμη κι εκείνοι όμως, θα έχουν ακούσει ουκ ολίγες ιστορίες που τα ζευγάρια «δυσκολεύτηκαν». Έβγαλαν το συμπέρασμα ότι δεν πιάνουν παιδί, γιατί έκαναν σεξ μια φορά το μήνα, στη γόνιμη ημέρα που αυθαίρετα υπολόγισαν ποια ημέρα είναι. Επειδή όμως αυτό το θέμα, είναι ένα άρθρο από μόνο του, θα το πούμε σε κάποιο επόμενο επεισόδιο!
Δεν είμαι γυναικολόγος, ούτε στατιστικολόγος, ούτε και ψυχολόγος. Για τη δημιουργία αυτού του post, απλώς αξιοποίησα γνώσεις από αποκόμισα από το σχολείο της ζωής, από όρους της Θετικής Ψυχολογίας και της δεκαετούς εμπειρίας μου αν και στο marketing, στον κλάδο της υγείας και της ανθρώπινης αναπαραγωγής!