Ήταν 14 Δεκεμβρίου του 2001, κι έγραφα με πράσινο στυλό "Σήμερα αποφάσισα πως όταν μεγαλώσω θα γίνω δημοσιογράφος". Φυσικά δεν θα το θυμόμουν, αν δεν το είχα γράψει...
Αυτή η εβδομάδα ξεκίνησε με μια προσωπική μου εσωτερική αναζήτηση. Άραγε ποιος είναι ο άνθρωπος που με ξέρει καλύτερα από όλους; Ποιος είναι αυτός, που γνωρίζει όλες τις ιστορίες μου, έχω μοιραστεί τις εμπειρίες μου, μπορεί να σκεφτεί όπως θα σκεφτόμουν και να πει αυτό που θα έλεγα, γιατί με ξέρει πιο καλά; Είναι η μαμά μου; Ο άντρας μου; Η καλύτερή μου φίλη;
Έκανα την ίδια ερώτηση στις φίλες μου. Οι περισσότερες "έδειξαν" κάποια φίλη τους, δύο από εκείνες έναν συγγενή τους (μαμά και αδελφή) και μια, που τυχαίνει να έχει το ίδιο ζώδιο με εμένα, είπε "κανείς". Κι αυτό με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο, γιατί είχα στο μυαλό να πω το όνομα της Τρίσιας, αλλά και η επιλογή Κανείς δεν φαινόταν λάθος σαν απάντηση. Αλλά ποιος είναι ο Κανείς; Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι μόνο ο εαυτός μας μας ξέρει 100% και εδώ έρχεται η αφηγήτρια να σας πει ότι ούτε αυτό ισχύει.
Η εσωτερική μου αναζήτηση στράφηκε προς τα εφηβικά μου χρόνια και στα εφηβικά μου ημερολόγια. Από το 2000 έως το 2007 έγραφα σχεδόν καθημερινά, σελίδες επί σελίδων, ημερολόγιο για τη ζωή μου, τις σκέψεις, τα συναισθήματά μου... Τις πιο κρυφές σκέψεις και τα πιο κρυφά συναισθήματα, που όπως η ίδια έγραφα, δεν μπορούσα ποτέ και σε κανέναν να εμπιστευτώ, παρά μόνο στο ημερολόγιό μου. Διάβασα αποσπασματικά, ημέρες της ζωής μου από διάφορες χρονιές του Γυμνασίου κυρίως, κι ενώ παρασύρθηκα για λίγο στις ιστορίες μου και ξαναμπήκα στα παπούτσια της έφηβης τότε Αλεξίας... Διαπίστωσα ότι ούτε αυτό ήταν αλήθεια.
Επέλεγα να γράφω για την καθημερινότητα του σχολείου, για τους έρωτές μου και τις αντιπαραθέσεις με τις φίλες μου... Διάβασα ένα σωρό μικρά ονόματα που δεν έχω ιδέα 20 χρόνια μετά, σε ποιους αναφερόμουν, που τότε ήμασταν φίλοι. Όμως, πως είναι δυνατό, να μην γράφω ποτέ, τίποτα, για όσα συμβαίνουν στο σπίτι; Για τους γονείς μου και το διαζύγιό τους, για τις κόντρες μας, για τα δικαστήριά τους, για τις αμέτρητες φορές που το έχανα τελείως, με έπιανε απελπισία, έκλαιγα, σπάραζα, έφτασα να σκέφτομαι ότι ίσως καλύτερα να μην υπήρχα. Είναι και παράξενη η εφηβεία, σε κάνει να σκέφτεσαι σκοτεινά. Ήταν δύσκολα με τους γονείς μου... Ήταν μια δυσάρεστη συνθήκη που δεν γινόταν να ξεχάσω να αναφέρω, αν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου. Ήταν μια καθημερινή δυσκολία για εμένα. Ήταν μια τεράστια στοίβα σκέψεων και συναισθημάτων που έπιαναν πολύ μεγάλο χώρο στο δωμάτιο της ψυχής μου. Πως είναι δυνατό, σε μια ηλικία που δεν είχα κανέναν αρκετά ώριμο φίλο ώστε να το μοιραστώ, να μην μπαίνω στη διαδικασία να γράψω για αυτό το κομμάτι ζωής μου και να το ξεσπάσω κάπου;
Το καλό σε όλο αυτό, είναι ότι τα ξέχασα. Όπως ξέχασα τους εφήμερους φίλους. Γνωρίζω την ιστορία μου, θυμάμαι ότι περνούσα δύσκολα, αλλά μην έχοντας καταγράψει τίποτα από αυτά τελικά, έχουν φιλτραριστεί και μετριαστεί όλα εκείνα που με τρέλαιναν τότε. Αυτό που έμεινε στην ιστορία των ημερολογίων μου ήταν πόσες φορές φταρνίστηκε ο Στάθης. Σαν τίποτα άλλο πάνω στη γη να μην είχε σημασία.
Μετά το σχολείο έγινα πιο λακωνική. Αλλά έχω σημειώσει πολλά από τα πρώτα ραντεβού μου με το Χάρη, πότε γνώρισα τους γονείς του (σημερινά πεθερικά μου), τους τσακωμούς μας, μεγάλες στιγμές συναισθηματικής φόρτισης - καλέ τι έρωτας κι αυτός! Από το 2008 και μετά, το ημερολόγιό μου μεταφέρθηκε Online, στο τότε blog μου, τον πρόγονο αυτού εδώ που διαβάζετε εσείς τώρα. Όμως είναι ακόμη πιο φιλτραρισμένα, γιατί είναι στον δημόσιο ιντερνετικό χώρο. Όση αλήθεια κι αν χωρέσω στα άρθρα μου, αυτόματα, σκέφτομαι και γράφω με πολλά φίλτρα και με μεγάλο συναισθηματικό περιορισμό και κυρίως, χωρίς να επικεντρώνομαι σε πράγματα που ενδιαφέρουν μόνο εμένα - είναι και τα προσωπικά δεδομένα άλλωστε!
Είναι μαγικό να διαβάζεις τις σελίδες των εφηβικών σου ημερολογίων. Είναι σαν να μπαίνεις σε χρονομηχανή... Και στο μεταξύ, με την απόσταση που έχεις πάρει πλέον από τα γεγονότα, τα μεταφράζεις εντελώς διαφορετικά από όσο τα βίωνες τότε. Σκεφτείτε να γράφαμε όλοι, κάθε ημέρα της ζωής μας με ειλικρίνεια και ελευθερία και να μπορούσαμε να ανατρέξουμε οποτεδήποτε σε αυτή την ανάμνηση/το βίωμα. Είναι σαν να κάνεις ψυχανάλυση στον εαυτό σου! (Ίσως μια καλή ιδέα αν δεν έχετε χρήματα για ψυχοθεραπεία). Κάντε ένα πείραμα... Πάρτε ένα χαρτί και ένα στυλό... Μπορείτε να αφεθείτε; Μπορείτε να εκφραστείτε; Μπορείτε να αφηγηθείτε με απόλυτη διαφάνεια και ειλικρίνεια πως νιώθετε και τι σκέφτεστε. γνωρίζοντας ότι δεν θα το διαβάσει ποτέ κανείς εκτός από εσάς;
Στο μεταξύ, Εφηβεία... Έχω αρχίσει από τώρα να τη μελετάω για να είμαι έτοιμη όταν θα έχω δύο έφηβες κόρες. Είναι η πιο άχαρη και βλαμμένη περίοδος της ζωής μας, αλλά και τόσο απαραίτητη και χρήσιμη - αυτό είναι επόμενο άρθρο, μεγάλη ιστορία.