Η πρώτη φορά στο αεροπλάνο είναι συνήθως μια δυνατή συγκίνηση, που μετατρέπεται σε μια για πάντα ανάμνηση. Δεν είμαι σίγουρη ότι θυμάμαι την πρώτη πρώτη φορά, επειδή παραήμουν μικρή... αλλά θυμάμαι σίγουρα τη 2η! Ωστόσο ανυπομονούσα πολύ για την 1η φορά που οι κόρες μου θα είχαν αυτή την εμπειρία και τη σχεδίαζα ώστε να τους είναι υπέροχη. Μαζί με εκείνες, είχαμε κι εμείς άλλωστε να ζήσουμε μια πρωτιά πτήσεων: την πρώτη μας πτήση και συνάμα ταξίδι στο εξωτερικό, μετά τον COVID-19 και την απόκτηση των παιδιών μας.
Στην πρώτη μου πτήση στο εξωτερικό και δεύτερη γενικά, πηγαίναμε Παρίσι. Θυμάμαι ότι οι αεροσυνοδοί μου έφεραν κάτι να ζωγραφίζω. Νομίζω κηρομπογιές αν όχι ξυλομπογιές. Ύστερα υπήρχε ένα σύντομο σνακ και μετά το γεύμα. Το γεύμα ήταν δική μας επιλογή, ανάμεσα σε δύο πιάτα και μιλάμε πάντα για την οικονομική θέση όχι τη business. Το φαγητό ήταν νόστιμο! Είχε και επιδόρπιο. Στο χέρι της καρέκλας υπήρχε τρύπα για βύσμα ακουστικών και μπορούσες να ακούσεις διαφορετικά Playlist ανάλογα τα γούστα σου, πχ κλασική μουσική που άκουγε ο μπαμπάς μου. Επίσης, μπορούσες να απλώσεις τα πόδια σου. Όχι επειδή ήμουν μικρή και τα πόδια μου ήταν μικρότερα, αλλά επειδή έτσι ήταν τότε τα αεροπλάνα. Μετά το γεύμα προσφέρανε tea or coffee και εν ολίγοις, έτρωγες και έπινες σχεδόν σε όλη την πτήση. Κάπου ενδιάμεσα από τα γεύματα, ερχόταν και ένα άλλο καροτσάκι με duty free προϊόντα, κάτι ρολόγια, κάτι κοσμηματάρες, κάτι ακαταλαβίστηκα γκατζετάκια... Αλλά όλα αυτά, ανήκουν πια στο παρελθόν!
Έχω πολλά χρόνια να πετάξω με Emirates, που ίσως έχει κρατήσει κάτι από την παλιά χλίδα στις πτήσεις της. Αλλά τα τελευταία 10 χρόνια Ευρώπη και Αμερική, τα αεροπλάνα μοιάζουν περισσότερο με λεωφορεία και τα σνακ είναι για κλάματα. Θυμάμαι στο μεταπτυχιακό που συζητούσαμε πόσο έξυπνη ήταν μια εταιρεία, που σκέφτηκε να μειώσει τις ελιές στη σαλάτα και από 4 να τις κάνει 3 (κάτι τέτοιο) και με όλες τις ελιές που γλίτωνε ανά επιβάτη και ανά πτήση, τελικά είχε καταφέρει να κάνει οικονομία. Στόχος βέβαια των αεροπορικών δεν είναι να σου προσφέρουν τα κουκούτσια από την ελιά σαν γκουρμέ πρόταση, για να σε τρολλάρουν. Αλλά να κρατούν τα εισητήρια σε ανταγωνιστικές τιμές, αφότου έκαναν το ντεμπούτο τους οι Low cost. Απλά, πλέον, είναι όλες σαν Low cost...
Επομένως, φρόντισα να φέρω εγώ κηρομπογιές για απασχόληση, καθώς και κάποιες λιχουδιές. Η τρομάρα μου ήταν μην πονέσουν τα αυτιά τους, γιατί σε όλες τις πτήσεις μέχρι να γίνω 12 χρονών υπέφερα που έχω ευαισθησία. Οπότε, ξεκινήσαμε δύο ημέρες πριν, στην καθιερωμένη πλέον ρουτίνα πρωινής και βραδινής απόφραξης της μύτης με φυσιολογικό ορό, να προσθέσουμε και 2 σταγόνες σε κάθε ρουθούνι με otrivin-lofoto, το μαγικό μαντζούνι των παιδιάτρων. Το ίδιο και 1 ώρα πριν την πτήση. Επίσης στη "μεγάλη" έδωσα να μασάει τσίχλα για πρώτη φορά. Αυτό δεν ήταν καλή ιδέα...
Τα αυτιά τους δεν πόνεσαν από την πτήση, αλλά σίγουρα ενοχλήθηκαν τα αυτιά των άλλων επιβατών, αφού η μικρή δίχρονη Σμαράγδα δεν μπορούσε με τίποτα να αποδεχθεί ότι η τετράχρονη αδελφή της μασούσε κάτι που εκείνης της ήταν απαγορευμένο. Για να μην κλαίει σε όλη την πτήση, η κακούργα μάνα, υπέκυψα και της έδωσα μισή τσίχλα. Η δίχρονη Σμαράγδα μασούσε πολύ ευχαριστημένη, ώσπου ΧΛΟΥΠ, την κατάπιε. Δεν έπαθε τίποτα βεβαίως-βεβαίως, αλλά πόσο καλή μάνα με κάνει αυτό το σκηνικό;
Επίσης, λίγες ημέρες πριν, είχα πάρει ένα βιβλίο, κατάλληλο και για τις 2 ηλικίες, ώστε να δούμε με εικόνες το αεροπλάνο, το αεροδρόμιο, τα στάδια ενός ταξιδιού, με τον έλεγχο διαβατηρίων, το διάδρομο ανάκτησης των αποσκευών κλπ. Ήταν πολύ χρήσιμο και πολύ διασκεδαστικό, παρότι στην πραγματικότητα υπήρχαν κάποιες αποκλίσεις, όπως για παράδειγμα, ότι δεν υπήρχε σκάλα που ανεβήκαμε στο αεροπλάνο, αλλά η φυσούνα-διάδρομος-δεν ξέρω πως λέγεται και ότι ο πιλότος δεν ήταν ο Αρκουδάκος αλλά ένας άνθρωπος.
Η πτήση της επιστροφής ήταν πιο δύσκολη, διότι ήταν βραδινή, ώρα που κανονικά, θα έπρεπε να κοιμούνται. Ώρα που και οι άλλοι επιβάτες, θέλουν να κοιμούνται. Είχαμε δεύτερο γύρο πάλης για το θέμα της τσίχλας, όπου επαναλήφθηκε ακριβώς το ίδιο σκηνικό: η μεγάλη μασάει επιδεικτικά, η μικρή παθαίνει υστερία, η μαμά ντρέπεται, υποκύπτει, η μικρή μασάει τσίχλα, την καταπίνει ξανά μόλις χάσει τον ενθουσιασμό για την κατάκτηση.
Λεπτομέρειες για το ταξίδι μπορείτε να ακούσετε στο podcast "Μια Καθωςδενπρέπει Κόρη" στο Spotify και θα ακολουθήσει σύντομα νέο blog post για τον ετήσιο εορτασμό των γενεθλίων της αφηγήτριας!
XX
Αλεξία