Το "Φυτολόγιο" των αναμνήσεων

Ένα Σάββατο στο κατάφυτο πάρκο, μια ακόμη παιδική ανάμνηση ξεπήδησε από το υποσυνείδητό μου. Θυμήθηκα το "Φυτολόγιο" και την υπόσχεση ότι μια μέρα θα φτιάξω με τα παιδιά μου τη δική μας συλλογή.

Μικρή έπαιζα πολύ στο γραφείο του παππού μου. Εκεί περνούσε τα απογεύματά του ενόσω εγώ σκάλιζα όλα τα συρτάρια του γραφείου και τα ντουλάπια της βιβλιοθήκης – στο μυαλό μου ήταν πολύ μυστηριώδες και πολύ ενδιαφέρον πεδίο εξερεύνησης, ιδίως αν τύχαινε να βρω κάποιο ασυνήθιστο για εμένα αντικείμενο. Όπως μια σβούρα, παλιές μικρές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, λογιστικά φύλλα, κάτι ξεχασμένα προπολεμικά Marlboro, ένα παράξενο άλμπουμ με ακόμη πιο παράξενες μικρές πλαστικές θηκούλες. «Τι είναι αυτό;», ρώτησα.

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς απάντησε ο παππούς, αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή ήμουν κάτω στον κήπο και μάζευα φύλλα από τους θάμνους και τα δέντρα μας. Μην φανταστείς ότι είχαμε τους κήπους των Βερσαλλιών, αλλά και πάλι, βρήκα αρκετά διαφορετικά φύλλα. Κάθε ένα τους, μπήκε μέσα σε μια πλαστική θήκη, σε εκείνο το άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, εκείνο το άλμπουμ ήταν για να αρχειοθετείς… επαγγελματικές κάρτες!

Στο σκούρο μπλέ εξώφυλλο από δερματίνη, έγραψα με blanco «Φυτολόγειο», έτσι ανορθόγραφα. Την επόμενη ημέρα, μάζεψα κι από το πάρκο μερικά ακόμα και συμπλήρωσα τη συλλογή. Κράτησα αυτό το άλμπουμ για αρκετά χρόνια, με μόλις 2-3 σελίδες γεμάτες, δεν το εμπλούτισα περαιτέρω, έχασα το ενδιαφέρον μου, άλλωστε δεν μπορούσα να ονοματίσω τα φυτά για να το κάνω όσο σπουδαίο ενδεχομένως φαντάζει. Ήταν μια από τις πολλές απασχολήσεις με τις οποίες πειραματιζόμουν ως μοναχοπαίδι, είχα μεγάλη φαντασία, σπανίως βαριόμουν.

Το αυτοσχέδιο φυτολόγιό μου χάθηκε μέσα στα χρόνια, πιθανώς το πέταξα άκαρδα σε κάποια φάση που ούτε θυμάμαι χρονικά. Όταν όμως, πολλά χρόνια μετά την ενηλικίωσή μου, έμεινα έγκυος στην κόρη μου, η μνήμη του επανήλθε και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο κάποτε, να φτιάξω με το παιδί μου ένα φυτολόγιο.

Η στιγμή έφτασε σήμερα το πρωί, καθώς με δύο πλέον παιδιά, βρισκόμασταν σε ένα κατάφυτο πάρκο στη γειτονιά μας. Είχα κάνει κούνια και τραμπάλα, τις είχα βοηθήσει να σκαρφαλώσουν, είχαμε παίξει 2 γύρες κρυφτό και τώρα καθόμουν κατάχαμα χαζεύοντας τα δέντρα, προσπαθώντας να αντισταθώ να βγάλω το κινητό και να χαζέψω σαν ηλίθια στα social media. Και τότε μου ήρθε!

«Θα το φτιάξουμε!», σκέφτηκα, αλλά αυτή τη φορά, θα είναι πιο διασκεδαστικό. Σηκώθηκα πάνω και τους ζήτησα να παρατηρήσουν πόσα διαφορετικά δέντρα και θαμνώδη βλέπουν γύρω τους. Τους εξήγησα τι είναι το φυτολόγιο και πως μπορούμε να φτιάξουμε ένα.

Καθώς εξηγούσα, αποφάσιζα ότι δεν θα κατηγοριοποιήσουμε τα είδη φυτών, αλλά τα μέρη που τα βρήκαμε. Έτσι λοιπόν, θα έχουμε μια σελίδα για κάθε κήπο ή πάρκο, με τα φύλλα που μαζέψαμε.

Η ιδέα μου άρεσε πολύ στα παιδιά και με μεγάλο ενδιαφέρον μαζέψαμε όσα μπορούσαμε να βρούμε. Όποια αναγνώρισα, τους τα ονόμασα χωρίς να επιμείνω ή να γράψω από κάτω την ονομασία αυτή – για να μη δυσκολευτώ αργότερα. Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ φτωχές γνώσεις στη… βοτανική! Αλλά κι επειδή η ουσία δεν είναι να μάθουμε τα φυτά, αλλά να διατηρούμε την περιέργεια, τη διάθεση για εξερεύνηση, τη φαντασία, τη δημιουργία, την ψευδαίσθηση ότι κάνουμε κάποια σπουδαία συλλογή. Είναι σπουδαία συλλογή, απλώς όχι για τη βοτανική,  αλλά για τις αναμνήσεις μας.

Πήγαμε αμέσως σε ένα βιβλιοπωλείο. Ήμουν έτοιμη να κάνω σοβαρή επένδυση σε ντοσιέ, φύλλα πλαστικοποίησης και λευκό χαρτόνι, όταν εξηγώντας στον βιβλιοπώλη τι θέλουμε να φτιάξουμε μου είπε πως υπάρχουν έτοιμα φυτολόγια. Θα μου κόστιζε λιγότερο από 2 ευρώ και σίγουρα δεν θα κινδύνευα να κάνω μια κακοτεχνία-κουασιμοδολόγιο. Σίγουρα το handmade θα είχε άλλη αξία, αλλά ας μη γελιόμαστε, οι πιθανότητες να συνεχίσουμε το φυτολόγιο με το ίδιο πάθος την επόμενη φορά που θα θυμηθώ να μαζέψουμε φύλλα, είναι μηδαμινό. Ξέρω ότι ίσως αργήσει πολύ η επόμενη φορά, ότι οι σελίδες του μπορεί να μείνουν κενές, όπως στο δικό μου "Φυτολόγιο". Αλλά ας του δώσουμε μια ευκαιρία, ποτέ δεν ξέρεις.

Κι όλα αυτά, ξεκίνησαν εκείνο το απόγευμα στο γραφείο του παππού. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν δική του ιδέα να πάω να μαζέψω φύλλα, ή το σκέφτηκα μόνη μου. Ωστόσο, θα επιλέξω να πω, ότι ήταν δική του προτροπή, είτε το είπε, είτε όχι. "Έφτιαχνα ένα φυτολόγιο με τον παππού μου όταν ήμουν μικρή", τους αφηγήθηκα, γιατί λατρεύω κάθε αφορμή να τους μιλάω για εκείνον κι έτσι, μέσα από τις αφηγήσεις μου να τον γνωρίσουν κι εκείνες.

Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν!