Είναι μια από τις κρυφές ιστορίες που βγαίνει στο φως της δημοσιότητας κατόπιν εορτής, ακριβώς επειδή έπρεπε να μείνει κρυφή. Αλλά δεν βαριέσαι… Πόσο πιθανό είναι ο εργολάβος μου να πέσει σε αυτό εδώ το άρθρο και να ξεμπροστιαστώ;
Ήταν Ιούλιος 2022, όταν θα έμπαιναν μάστορες στο σπίτι μας για να αλλάξουμε πάτωμα. Όλα τα έπιπλα ήταν στοιβαγμένα στην αυλή και στα υπνοδωμάτια, τα οποία δεν θα άλλαζαν πάτωμα, σε αντίθεση με το υπόλοιπο σπίτι – πλην των μπάνιων που είχαν ανακαινιστεί ένα χρόνο νωρίτερα. Μια κουλή κατάσταση γενικά.
Δεν ήταν στα αρχικά σχέδια να αλλάξουμε το πάτωμα στους συγκεκριμένους χώρους, αλλά, αλλάξαμε γνώμη. Οι εργασίες θα κρατούσαν 3 ημέρες, μας είπαν. Μου φάνηκε πολύ γρήγορο, αλλά είπα μέσα μου και 4 να είναι, δεν πειράζει. Ο Χάρης θα έφευγε στο νησί για λίγες ημέρες κι εγώ με τις μικρές – το μωρό 5 μηνών τότε!!! – θα μέναμε στη μητέρα μου, στην ίδια πολυκατοικία.
Το χρονικό περιθώριο ήταν πολύ στενό, καθότι την 5η ημέρα από τις εργασίες, ο Χάρης θα επέστρεφε, και δύο μέρες μετά θα φεύγαμε όλοι μαζί για τις οικογενειακές διακοπές μας. Λίγες ημέρες πριν, ο Χάρης ήταν ένα ωρολογιακό ρολόι έτοιμο να εκραγεί, πολύ πολύ κουρασμένος από τη δουλειά του, αλλά όχι όπως συνήθως. Σερνόταν και παραπονιόταν όλη την ώρα, ότι δεν την πάλευε καθόλου. Ύστερα, άρχισε ο γαιδουρόβηχας…
Έχοντας στο μυαλό μου την επερχόμενη ανακαίνιση του πατώματος, δεν έδωσα πολλή σημασία, γιατί ο Χάρης είναι πάντα κουρασμένος τον Ιούλιο και σχεδόν βήχει όλο το χρόνο. Όμως, επειδή ήταν η μόδα τότε, μόλις βήξεις, να βάζεις και μια μπατονέτα στη μύτη, έκανε test Covid και φυσικά, ήταν καραθετικός.
Το 1ο βράδυ εκείνο, ο Χάρης κοιμήθηκε στην κρεβατοκάμαρα κι εγώ στο σαλόνι, μπαινόβγαινε από τη μπαλκονόπορτα σαν τον διαρρήκτη και χρησιμοποιούσε μόνο το μικρό μπάνιο.
Το 2ο βράδυ, προσπαθώντας να κοιμηθώ στο σαλόνι, άρχισα να βήχω κι εγώ. Το ξημέρωμα, αφού ο βήχας μου δεν σταματούσε και δεν ήμουν τόσο αφελής να πιστέψω ότι πρόκειται για τυχαίο γεγονός, πήρα το μαξιλάρι μου και επέστρεψα στο κρεβατάκι μου. Ο Χάρης άνοιξε τα μάτια έντρομος, έβαλε τα χέρια στο στόμα και άρχισε να μουγγρίζει «Τι κάνεις; Θα κολλήσεις! Θα κολλήσουν τα παιδιά!». Οκ, μπορεί και να μην το είπε, δεν θυμάμαι, αλλά για χάρη της αφήγησης, θα κάνουμε ότι το είπε. «Βήχω όλη νύχτα, έχουμε κολλήσει όλοι ήδη, σίγουρα. Γιατί να με πιάσει κι η μέση μου;».
Το επόμενο πρωί, ενημερώνω τον παιδικό σταθμό και κάνουμε όλοι τεστ, μικροί μεγάλοι. Ο Χάρης είναι πλέον αρνητικός, έτοιμος να φύγει για τις διακοπές του… Αλλά εμείς, είμαστε και οι τρεις θετικές όσο δεν πάει.
Το 3ο βράδυ, όπου την επομένη ο Χάρης θα έφευγε για το νησί, εκτός από τον βήχα, με πιάνει τρομερό συνάχι. Ζητάω από τον Χάρη να μου φέρει το vicks, μήπως νιώσω καλύτερα.
Στο μεταξύ, τα παιδιά με πυρετό να κοιμούνται στα δωμάτιά τους, χωρίς βήχα ευτυχώς, αλλά ούτε και καταπονημένα. Είχαν πυρετό όπως σε όλες τις ιώσεις και ήμουν πάρα πολύ σίγουρη ότι θα το περάσουν πολύ ελαφριά όπως και έγινε.
Φέρνει ο Χάρης το vicks και χώνω τη μύτη μου μέσα στο βαζάκι παίρνοντας όσο το δυνατό μεγαλύτερες εισπνοές. Μια, δύο, τρεις βαθιές ανάσες. Τίποτα. Βουτάω το δάχτυλο στο vicks, να βάλω λίγη γέλη στην είσοδο του ρουθουνιού. Πάλι τίποτα. Κοιτάω το βαζάκι, είχε λήξει από το 2014. Πετάγομαι σαν ελατήριο, έξαλλη μαζί του, κι αρχίζω να φωνάζω ότι μου έφερε το ληγμένο και πως δεν έχει καν μυρωδιά! Ο Χάρης σαστισμένος, με ενημερώνει ότι όχι απλά μυρίζει, αλλά ότι έχει ποτίσει όλο το δωμάτιο. Είχα χάσει την όσφρηση μου εντελώς.
Την επόμενη ημέρα, ο κύριος έφυγε κανονικά για το νησί, κι εμείς οι τρεις λεπρές δεν μπορούσαμε πλέον να πάμε στο σπίτι της μητέρας μου, για να μην την κολλήσουμε κι εκείνη… Αλλά ούτε να ακυρώσουμε τους μάστορες μπορούσαμε, γιατί έμπαινε Αύγουστος, θα φεύγαμε διακοπές και προφανώς, ούτε τα συνεργεία δουλεύουν τον Αύγουστο.
Τα έπιπλα στην αυλή, το σπίτι ανάστατο. Δεν μπορούσαν να μείνουν εκεί μέχρι τον Σεπτέμβριο όπως καταλαβαίνετε!
Ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα με έτρωγε, αν θα πρέπει να τους το πω ή όχι. Αν το έλεγα, πιθανό να μην έρχονταν, γιατί σκασίλα τους αν θα μείνουν τα έπιπλά μου στον κήπο ένα μήνα. Τα λόγια του εργολάβου, την τελευταία φορά που τον είδα στο μεταξύ, ήταν «άντε να τελειώσουμε κι εσάς, να πάω διακοπές! Δύο χρόνια έχω να φύγω από Αθήνα!» . Τι θα κάνουμε; Να λέω στον εαυτό μου. Αυτός περιμένει δύο χρόνια να πάει διακοπές και θα τον κολλήσω κόβιντ!
Να μη σας τα πολυλογώ, δεν είπα τίποτα και την επόμενη ημέρα, ήρθαν τα συνεργεία. Είχα αφήσει ορθάνοιχτα πόρτες και παράθυρα σε όλο το σπίτι, κι εγώ με τις μικρές ήμασταν κλειδαμπαρωμένες μέσα στο υπνοδωμάτιό μου, που πλέον είχε γίνει ένα τσαντίρι με όλες τις ανέσεις.
Η γιγαντιαία τηλεόραση του σαλονιού, μέσα εκεί μαζί μας. Να παίζει ΛΑΜΑ ΛΑΜΑ όλη μέρα.
Όλα τα γεύματα της ημέρας – φρουτάκια, μεσημεριανό – απογευματινό, προπαρασκευασμένα και έτοιμα σε τάπερ μέσα στο δωμάτιο, από τις 7 το πρωί, πριν έρθουν τα μαστόρια. Νερά, φάρμακα, παιχνίδια, όλα εκεί. Ύπνος, παιχνίδι και φαγητό, πάνω στο κρεβάτι. Ύπνος πάνω σε ψίχουλα.
Με το που έφευγαν οι μάστορες, κατά τις 3:30 βγαίναμε από το δωμάτιο.
Α ξέχασα να σας πω! Εκτός από το πάτωμα, γινόντουσαν και κάποιες επισκευές στο ταβάνι. Αλλά ειλικρινά, τίποτα δεν ήταν χειρότερο από την ανακαίνιση του προηγούμενου χρόνου, που ήμουν 6 μηνών έγκυος στη μικρή, η μεγάλη 18 μηνών και ενώ γινόταν πλήρης ανακαίνιση σε μπάνια και κουζίνα, εμείς μέναμε μέσα! Δεν είχε καθόλου πλάκα αυτό.
3:30 βγαίναμε από το δωμάτιο και ξεχυνόμασταν στο άδειο σπίτι. Το μωρό 5 μηνών ούτε μπουσουλούσε, ούτε μιλούσε, το έβαζα μέσα στο ριλάξ και τώρα, έπρεπε να βρω πως θα διασκεδάσω τη μεγάλη, που είχε αφηνιάσει. Σε αυτή την κατάσταση, με χωρίς πάτωμα και με χωρίς ταβάνι, χωρίς έπιπλα, χωρίς όσφρηση, χωρίς τον Χάρη… να προσπαθώ να συνδέσω το ρούτερ που κι αυτό το βάζαμε και το βγάζαμε για να μην τους εμποδίζει, για να πιάσω ίντερνετ να βάλω ΑΚΑΝΤΟΥ ΝΤΟΥ ΝΤΟΥ στο κινητό και να στήσω μια πρόχειρη ντισκοτέκ στο γιαπί. Η Στεφανία ξετρελαμένη με την όλη φάση, λες και ζούσαμε τη μεγαλύτερη περιπέτεια με καλό τέλος, σαν σε παραμύθι. Να μπαίνω κι εγώ στον μικρόκοσμό της και να λέμε φαντασίες και να κάνουμε τρέλες - η σκόνη από ταβάνια και πατώματα να μη μαζεύεται φυσικά, χορεύαμε και παίζαμε πάνω σε αυτή, σας μιλάω για τραγική κατάσταση τώρα.
Όταν βαριόμασταν κι αυτό, βγαίναμε στον κήπο που ήταν… πλήρως επιπλωμένος και καθόμασταν σαν βασιλιάδες σε θρόνο, αφού η καρέκλα ήταν πάνω στην πολυθρόνα που ήταν πάνω στο τραπέζι, που ήταν πάνω στην τραπεζαρία.
Η μητέρα μου δε, ούτε στο μπαλκόνι δεν έβγαινε να μας μιλήσει μη και την κολλήσουμε.
Την 3η ημέρα της ανακαίνισης, ούτε βήχω, πυρετό δεν έκανα ποτέ και η όσφρηση έχει επανέλθει στο 100%. Οι μάστορες με φωνάζουν από μέσα επίμονα… Γιατί ήθελαν να μου πουν κάτι. Γενικά, οι μάστορες θέλουν πάντα να σου πουν κάτι που εσύ δεν θέλεις καθόλου να ακούσεις, αλλά εγώ τώρα δεν ήθελα ούτε να τους ακούσω, ούτε να τους πω και ούτε να με δουν. Φυσικά ούτε να με υποπτευτούν και να με βρίσουν που θα τους κολλήσω καλοκαιριάτικα "το κακό".
Με διπλή μάσκα, χωρίς να δώσω εξηγήσεις γιατί είμαστε κλεισμένες όλη μέρα μέσα στο δωμάτιο – θα με πέρασαν για αρρωστοφοβική ίσως– βγήκα από το φρούριο. Και τότε, ξανάρθε ο Εργολάβος και άραξε και στο πεζούλι κι ήθελε ψιλοκουβεντούλα για τις εργασίες, για τις διακοπές, για τη μαύρη μας τη μοίρα… Εγώ στο μεταξύ, να κάθομαι τρία μέτρα μακριά του. «Φοβάσαι μην κολλήσετε τίποτα πριν τις διακοπές ε;», μου λέει.
Αχ, να δαγκώνομαι, να δαγκώνομαι.
Που να ήξερες Αντώνη μου... για τις δικές σου διακοπές φοβόμουν!
Πάνω στην ώρα ακούγεται ένα γκντούπ και κλάμα. Το μωρό έχει πέσει από το κρεβάτι! Τον χαιρετάω όπως όπως και τρέχω στο παιδί. "Έπεχε", λέει η Στεφανία ατάραχη, συνεχίζοντας να βλέπει ΛΑΜΑ ΛΑΜΑ. Το μωρό σώο και αβλαβές, γιατί δεν υπήρχε σπιθαμή πατώματος ακάλυπτη φυσικά, μαξιλάρια, κουκλάκια και πολλά άλλα ακίνδυνα εμπόδια είχαν κάνει το πάτωμα κανονικό παιδότοπο και κατάλληλο για βουτιές από το κρεβάτι.
4η ημέρα ανακαίνισης και οι μικρές δεν έχουν πια πυρετό. Καλό για την υγεία τους, κακό για τη δεδομένη κατάσταση, γιατί τώρα, είχαν πολλή ενέργεια και δεν κρατιόντουσαν άλλο μέσα σε ένα δωμάτιο. 7:00 ετοιμάζω πάλι τα γεύματα, αφήνω και μπίρες για τους μαστόρους, τις ντύνω και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Κάνω κι ένα selft test, είμαι φυσικά ακόμη θετική. Αποφασίζω να τις πάω σε κάτι εγκαταλελειμμένες κούνιες, παρατημένες από τις αρχές του 90, στη μακρινή Σαρωνίδα. Μισή ώρα να πάμε, μισή ώρα να έρθουμε, βάλε και τη βόλτα εκεί, τη φάγαμε τη μέρα, έλεγα στον εαυτό μου. Το μωρό ήταν ματζόβολο όπως σας είπα, κοιμόταν και περισσότερο, έτρωγε τα νιανιά του, δεν έβγαινε από το καρότσι. Η άλλη η σουρλουλού, έτρεξε, σκαρφάλωσε, έκανε λίγο κούνια, λίγο τσουλήθρα, λίγο απαρχαιωμένο γυρω-γυρω-όλοι… Της πήρα κι ένα παγωτό από περίπτερο κι ήταν πολύ ευχαριστημένη. Αποκοιμήθηκαν στο δρόμο της επιστροφής κι έκοβα βόλτες με το αυτοκίνητο μέχρι να πάει η ώρα 3:30 να σχολάσουν οι μάστορες να τελειώνουμε.
Η 5η ημέρα ήταν και η τελευταία, έκαναν κάτι μαζέματα και κάτι μερεμετάκια, έμειναν λιγότερη ώρα στο σπίτι μας οπότε, κάπως έτσι τελείωσε η διαμονή στο διαστημόπλοιο και την επόμενη ημέρα γύρισε και ο Χάρης. Τα έπιπλα έμειναν άλλες 2 ημέρες στον κήπο ώσπου να βγούμε όλοι αρνητικοί και να έρθει ο κουμπάρος να βοηθήσει να τα βάλουμε μέσα χωρίς να κινδυνεύσει… Δεν προλάβαμε να το χαρούμε γιατί το ίδιο βράδυ επίσης, ταξιδεύαμε για Πάρο.
Έτσι για την ιστορία, αξίζει να σας πω ότι δεν κολλήσαμε κανέναν, ούτε ο εργολάβος ούτε και το συνεργείο που δούλεψε. Πήγαν όλοι διακοπές χωρίς κανένα παρατράγουδο.
Το βράδυ που κατάλαβα ότι έχουμε κολλήσει κόβιντ από τον Χάρη και ο Χάρης θα έφευγε, δεν είχαμε που να μείνουμε και θα έπρεπε να γίνει η ανακαίνιση με εμάς κρυμμένες μέσα στο σπίτι… Ότι θα πρέπει για κάποιες ημέρες να ζήσω έτσι… Που το «έτσι» δεν ήξερα ακριβώς πως θα είναι… με ένα παιδί 2 χρονών και ένα παιδί 5 μηνών... Ήταν από τα πιο αγχωτικά βράδια της ζωής μου. Μου φαινόταν βουνό όλο αυτό.
Πρέπει όμως παραδεχτώ, ότι αλήθεια, είχε πλάκα και μέσα σε αυτή την εντελώς σουρεάλ συνθήκη, περάσαμε πολύ καλά. Είναι από τις πιο αγαπημένες μου και ξεχωριστές αναμνήσεις με τα δύο παιδάκια μου, που φορούσαν και τα δύο πάνα εκείνη τη φάση! Είναι μια συνθήκη που με ανάγκασε να γίνω καλύτερη μαμά, γιατί έπρεπε να σκεφτώ δημιουργικά, να παραμείνω ψύχραιμη και αισιόδοξη και αναγκαστικά, να είμαι 24 ώρες το 24ωρο μαζί τους, λες και ζούσαμε σε διαστημόπλοιο!