Στο δρόμο για το Δημοτικό…

Τελευταία χρονιά προσχολικής ηλικίας και έρχομαι αντιμέτωπη για άλλη μια φορά με τον εαυτό μου. Είμαι μόνο εγώ τόσο ανώριμη άραγε;

Το μωρό μου εδώ και καιρό, δεν είναι πια μωρό. Γεννήθηκε ένα πρωί, τον Φεβρουάριο του 2020. Έκλαψε τόσο δυνατά μόλις γεννήθηκε, που οι συγγενείς μας το άκουσαν μέχρι έξω, στην αίθουσα αναμονής.  Οι πρώτες ημέρες στο σπίτι ήταν ήρεμες και ατελείωτες. Κάθε απόγευμα περίμενα να ακούσω τις εξελίξεις της Πανδημίας και ένιωθα το σπίτι μας σαν οχυρό. Όλος ο κόσμος μου μέσα σε αυτό και μέσα στην αγκαλιά μου.

Πήγε σχολείο πριν καν περπατήσει, γιατί έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά. Έκλαιγα πολύ το βράδυ πριν την επιστροφή μου στο γραφείο, από τύψεις που την αφήνω τόσο μικρή και γιατί θα μου έλειπε κάθε μικρή μας στιγμή. Κι όλα αυτά, για κάτι τόσο ασήμαντο, όσο η δουλειά. Εννοώ, ασήμαντο, μπροστά στην ανάγκη του μωρού να είναι με τη μητέρα του, αλλά και της μητέρας, να μεγαλώσει η ίδια το μωρό της. Ή μπορεί απλά, εγώ να έκανα μια ασήμαντη δουλειά, ενώ εσείς να κάνετε κάτι πιο σπουδαίο από το marketing μιας εταιρείας που δεν είναι καν δική σας. Όλα είναι σχετικά!

Δεν είχα επιλογή, παρά να εμπιστευτώ τον βρεφικό σταθμό και τη δασκάλα της κι ευχόμουν να την αγαπήσει κι ας μην είμαι εγώ. Τότε κατάλαβα, πόσο σημαντικό είναι η επιλογή του σχολείου, ειδικά για τις τόσο μικρές ηλικίες.

Δεν χρειάστηκε ποτέ να προσαρμοστεί. Πήγαινε χαρούμενη και επέστρεφε χαρούμενη. Αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να ξέρω στα σίγουρα για το σχολείο της κι ήταν αρκετό. Εγώ, μετρούσα αντίστροφα κάθε ώρα για την επιστροφή μου, να την ξανασφίξω στην αγκαλιά μου. Ένιωθα όπως ο ερωτευμένος, που δεν κρατιέται να ξαναδεί τα μάτια αυτού που αγαπά. Το καλοκαίρι εκείνο, βουρκωμένη από συγκίνηση την καταχειροκρότησα στην 1^η της γιορτή του σχολείου, με μια πορτοκαλί τουτού και την πάνα να φουσκώνει το ποπουδάκι της.

Ύστερα, άρχισαν να έρχονται στο σπίτι τα πρώτα έργα τέχνης. Έκανε τις πρώτες της φίλες, μου γνώρισε τις μαμάδες τους κι έκανα κι εγώ νέες φίλες. Ξεκινήσαμε τις καθημερινές κούνιες. Σε κάθε συνάντηση με τη δασκάλα, πριν προλάβει να μου πει οτιδήποτε, της έλεγα, «δεν με απασχολεί το μαθησιακό. Θέλω το παιδί μου να είναι χαρούμενο. Μόνο αυτό με νοιάζει».

Ήρθε η στιγμή για το Προνήπιο και μαζί του, ξεκίνησαν τα φύλλα εργασίας. Δεν σκοτίστηκα ούτε τότε για τα μαθησιακά, ήξερα ότι τα καταφέρνει. Λατρεύω τις συναντήσεις του σχολείου, είναι τα πολύτιμα λεπτά που περνάω μέσα στο χώρο που η κόρη μου περνά την ημέρα της. Μου αρέσει να τη φαντάζομαι μέσα εκεί, με τα φιλαράκια της, την μικρή της καθημερινότητα, όταν είμαστε χώρια η μια από την άλλη. Δεν είναι ότι "δεν με νοιάζει" τι λένε οι δασκάλες, μην με παρεξηγείς. Απλά, διακρίνω μια αγωνία από όλους τους εκπαιδευτικούς να παρουσιάσουν την καλή τους προετοιμασία για το Δημοτικό, που μέχρι τώρα φάνταζε σαν κάτι μακρινό. Κι ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω το σύστημα της Ελλάδας γενικότερα!

Έτσι λοιπόν, στις συναντήσεις, μου έδειχναν τις προγραφικές ασκήσεις της για να την καμαρώσω κι έλεγα μέσα μου, "κάνε ότι το κοιτάς με ενδιαφέρον, πρέπει να παριστάνεις την ενήλικη μπροστά στη δασκάλα". Όμως, η αλήθεια είναι ότι με την άκρη του ματιού μου σκάναρα την τάξη για να εντοπίσω κάποια ζωγραφιά, ακόμη και μουτζούρα, με το όνομά της.

Θα έχεις ακούσει, ότι τα παιδιά πολλές φορές έχουν διαφορετική συμπεριφορά στο σχολείο από ό,τι στο σπίτι. Επομένως, για εμένα το πιο σημαντικό ήταν να μάθω, πως είναι στο σχολείο ή καλύτερα, "ποια είναι" στο σχολείο. Εξαντλούσα το χρόνο της συνάντησης για να ρωτήσω, με ποιους παίζει, αν είναι αγαπητή στα άλλα παιδιά, αν μοιράζεται, αν στεναχωριέται, πως αντιμετωπίζει την αδικία, πως ξεπερνά έναν καυγά, αν είχε χρόνο για να ζωγραφίσει, τι έκανε στο διάλειμμα. Το αν κρατά σωστά το μολύβι, αν συγκεντρώνεται, αν βαριέται να κάνει μάθημα, δεν με απασχολούσαν, πολύ απλά γιατί μου είναι ξεκάθαρο, ότι ήταν 3,4 και 5 χρονών. Τόσο απλά.

Κάποιες φορές ζήτησα τη βοήθεια του σχολείου για θέματα που με απασχολούσαν, πάντα σε σχέση με τα συναισθήματα και την ψυχολογία της. Αν έβλεπα κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά της, αν είχαμε μαλώσει στο σπίτι, αν περνούσε μια περίοδος που έκανε ανήσυχο ύπνο, πάντα το συζητούσα με το σχολείο, ένιωθα σαν να τη μεγαλώνουμε μαζί.

Κι ήρθε το Νηπιαγωγείο. Παρά τη δική μου "κοσμάρα" όσον αφορά τα μαθησιακά, εκείνη άρχισε με μεγάλο ενδιαφέρον να προσπαθεί να γράψει λέξεις και να διαβάσει. Σε κάθε ζωγραφιά, γράφει επεξηγήσεις με τον φωνητικό τρόπο που μπορεί να αντιληφθεί τη γραφή, "ΚΑΛΙΚΙΡΑ ΒΔΟΜΔΑ" (η καλή Κυρά Βδομάδα). Και ξαφνικά, συνειδητοποίησα, ότι σε λίγους μήνες, θα είναι πρωτάκι, με διαβάσματα, με πρωινά ξυπνήματα, με άλλου είδους καθήκοντα, νέες πρωτιές και κατακτήσεις αυτονομίας. Και η ξεγνοιασιά και η παιδική ευτυχία όπως την είχα ως τώρα στο μυαλό μου; Θα σκοντάφτει σε υποχρεώσεις που δεν θα μπορώ να αγνοήσω πια; Θα πρέπει να κοιτάζω τις ασκήσεις και όχι τις ζωγραφιές; Θα αλλάξει κάτι μέσα μου ξαφνικά και θα αρχίσω να αγχώνομαι για τις επιδόσεις της στα μαθήματα; Είναι κάτι που σου έρχεται φυσικά, όταν το παιδί πάει Δημοτικό ή μπορεί να μη μου έρθει ποτέ; Τι δεν πάει καλά με εμένα τέλος πάντων;

Νιώθω ότι σε εμένα θα λείψει περισσότερο το μικρό σχολείο από ότι σε εκείνη. Η μικρή μου μαθήτρια είναι πιο έτοιμη για το Δημοτικό από εμένα, το μόνο σίγουρο. Κοίτα πόσα ξέρει, κοίτα πόσα καταφέρνει, λέω στον εαυτό μου. Άλλωστε, ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς της διαμορφώθηκε κατά την απουσία μου, εκεί στο μικρό της σχολείο. Πρέπει να αποδεχτώ, ότι έχει μια ζωή που δεν ξέρω, όσο κοντά κι αν προσπαθώ να είμαι, όσο προσεχτικά κι αν κοιτάζω, όσα λεπτά κι αν περάσω μέσα στην τάξη της στις συναντήσεις με τη δασκάλα.

Μεγάλο κεφάλαιο η προσχολική ηλικία. Σπουδαίο στην ανάπτυξη του παιδιού, όμως κάποτε τελειώνει. Και θα μου λείψει ΠΟΛΥ. Όπως κάποια στιγμή, ένιωθα ότι μου λείπει να βλέπω Peppa Pig στις 7 το πρωί, γιατί την είχε βαρεθεί. Όμως εμένα, η Peppa μου θύμιζε μια εποχή, που πάντα θα νοσταλγώ, όπως τα φιλιά στις πατούσες, όπως στο supermarket ο διάδρομος με τις πάνες. Για εμένα, είναι δύσκολα όλα αυτά τα μικρά «αντίο».

Πιάνω τον εαυτό μου ανώριμο και απροετοίμαστο για άλλη μια φορά. Σκέφτομαι το Δημοτικό και η έγνοια μου συνεχίζει να είναι αν θα πηγαίνει και θα επιστρέφει σπίτι της χαρούμενη. Αν θα κάνει φίλους, αν θα νιώθει άνετα, αν θα ξέρει να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αν θα συνεχίσει να μου μιλάει ανοιχτά για όσα την απασχολούν.

Δεν μπορώ να με φανταστώ να θυμώνω, επειδή δεν θέλει να κάνει τα μαθήματά της ή να αισθάνομαι αγωνία για τον έλεγχο του τριμήνου. Δεν ξέρω καν αν θα ήθελα να αλλάξω ως προς αυτά, αν πρέπει να αλλάξω. Όπως δεν μπορώ να φανταστώ, ότι η αξία ενός παιδιού κρίνεται από τους βαθμούς που φέρνει στο σπίτι, γιατί δυστυχώς υπάρχει και το άλλο άκρο από εμένα που είμαι στον κόσμο μου.

Κι αυτή, είναι μια από τις αλήθειες που ήθελα να μοιραστώ, γιατί κάπου εκεί έξω, ίσως υπάρχει κι άλλος γονιός που αισθάνεται ότι παριστάνει τον ενήλικα μπροστά στη δασκάλα και το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει με το εξάχρονο παιδί του, είναι πως όταν το κάνει αεροπλανάκι πονάει λίγο η μέση μας.