Ήταν μια μέρα με ήλιο, ζέστη, κάπου αρχές Δεκεμβρίου του 2012. Χτύπησε το τηλέφωνο που τόσο περίμενα, ήταν μια κοπέλα με λίγο μπάσα, βραχνή, σέξυ φωνή. «Έχει εγκριθεί η πρόσληψή σας!», μου είπε και έσπευσα σε μια ώρα να είμαι εκεί για τα τυπικά χαρτιά κλπ. Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα με τη Νάνσυ, τη συνάδελφό μου από το HR και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου σε εκείνη τη δουλειά.
Έφυγα κλαίγοντας γιατί ο τότε Διευθυντής ήταν πολύ αυστηρός στο καλωσόρισμά του. Σαν να μην του άρεσε που μπήκα στην ομάδα του. Σαν να ήθελε να μου σπάσει τον τσαμπουκά που ούτε κατά διάνοια είχα στα 23 μου, ήταν τελείως περιττό και αχρείαστο, αλλά έτσι έγινε.
Πρώτη ημέρα στη δουλειά και δεν έχω ακόμα υπολογιστή, αλλά μου ζητάνε 2 ευρώ συμμετοχή για την τούρτα έκπληξη της Νάνση. Ωραία, λέω. Ξεκινήσαμε με φέσι…
Πρώτο σαββατοκύριακο έχοντας ξεκινήσει τη δουλειά και πρέπει να παραστώ σε εταιρική εκδήλωση για τα παιδιά των εργαζομένων. Πάρα πολύ ωραία, λέω. Δεν θα πάει καλά αυτό, δεν ξεκινήσαμε καλά…
Κάπου εδώ υπενθυμίζω ότι δεν έμεινα στην προηγούμενη δουλειά γιατί ήταν ξενοδοχείο πολλών αστέρων κι έπρεπε να υποστώ σαββατοκύριακα κλπ.
Δεν θα μείνω για πολύ, είπα. Κι έμεινα 11 χρόνια…
Υπήρξαν χρονιές, που δούλεψα μετρημένα, τα μισά σαββατοκύριακα του χρόνου.
Ο αντιπαθητικός Διευθυντής, έγινε πιο συμπαθητικός με τα χρόνια, ώσπου μια μέρα έφυγε.
Έφυγαν κι άλλοι… Το οποίο είναι λογικό, δεν μπαίνεις σε μια δουλειά για να πάρεις σύνταξη από εκεί, εκτός ίσως αν αυτό είναι το ελληνικό Δημόσιο. Η ιδέα με φρικάρει.
Υπήρξαν μέρες που έκλαιγα… Που δεν μπορούσα να κοιμηθώ από το άγχος.
Υπήρξαν μέρες που ζητούσα συγνώμη από το παιδί μου, που πάλι πρέπει να φύγω.
Κι ήρθε η στιγμή, που έκλαψα, γιατί αποφάσισα ότι τώρα θα φύγω.
Υπήρχε ένα χαρτί «Συνέντευξη παραίτησης» στο πρώτο συρτάρι του γραφείου μου, που συμπλήρωνα κάθε φορά που ήθελα να παραιτηθώ. Κι έλεγα, μια μέρα, απλώς θα συμπληρώσω την ημερομηνία, θα το δώσω και θα τελειώσει.
Όμως όταν ήρθε η σωστή στιγμή να φύγω, τύπωσα ένα νέο κι έγραψα απλώς «Προσωπικοί λόγοι», γιατί όλα τα άλλα σβήστηκαν από τη μνήμη μου και δεν είχαν πια σημασία. Κατάλαβα ότι δεν φταίει κανείς και τίποτα, αλλά η οπτική μου σε αυτούς και αυτά. Δεν θα αλλάξω εγώ τον κόσμο!
Ήμουν καλή στη δουλειά μου; Νομίζω ήμουν. Δεν μου το είπε ποτέ κανείς. Γι’ αυτό, φρόντισα λίγα λεπτά πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου, να στείλω ένα τελευταίο μειλ στους συναδέλφους που ήρθα πιο κοντά, για να τους διαβεβαιώσω, ότι κάνουν πολύ καλή δουλειά. Αυτό μόνο ήθελα να τους μείνει από εμένα. Να ξέρουν ότι παρά τους καυγάδες μας, τις ρίξεις μας, την ένταση της καθημερινότητας… Εγώ μέσα μου ξέρω ότι ήταν καλοί όλοι τους.
Λοιπόν, παραιτήθηκα. Και το περίμενα σαν απελευθέρωση. Νόμιζα ότι θα έχει γεύση γλυκιά, σαν Pina Colada, μιας που είναι καλοκαίρι.
Δεν συνέβη ακριβώς έτσι, γιατί κόπηκε ένας μεγάλος δεσμός και όπως σε κάθε χωρισμό, βιώνεις μια κατάσταση πένθους. Θα έλεγα ότι τελικά, η γεύση ήταν πιο κοντά στο Negroni.
Πως θα είναι άραγε χωρίς εμένα τώρα πια;
Η ζωή θα συνεχιστεί και κανείς δεν θα με μνημονεύει, γιατί πολύ απλά, ήταν μόνο μια δουλειά!
Τώρα φαίνεται τεράστιο, στενάχωρο λίγο, αλλά καθώς απομακρύνομαι, βλέπω πιο καθαρά, ότι δεν χωρούσα πια εκεί μέσα. Εξετελέσθηκε η αποστολή μου και το κάρμα μου και με απίστευτη ακρίβεια, συγχρονίστηκαν τα πάντα στο σύμπαν γύρω μου, ώστε να ανοίξει η πύλη της εξόδου την καταλληλότερη στιγμή και με τον πιο υποφερτό τρόπο. Είμαι αληθινά ευγνώμων που πέρασα από εκεί, εξίσου ευγνώμων που μπόρεσα να φύγω τη στιγμή που ήθελα και με τον τρόπο που ήθελα.
Η ζωή είναι περίεργη!
Αλλά και πανέμορφη!
Καλή συνέχεια σε όλους…
Comments