Ο Χουανίνιο ήταν πράγματι όμορφος και τροφαντός. Την ίδια στιγμή που όλο το προσωπικό του χειρουργείου έσπευδε να καμαρώσει τα κάλλη του Χουανίνιο, ο Βάνγκος προσγειωνόταν στην Αθήνα. Τα λεπτά φαινόντουσαν ατελείωτα μέχρι να ανοίξει ξανά το κινητό του, να βάλει τον κωδικό, να βρει σήμα και τελικά να λάβει την πρώτη φωτογραφία του γιού του. Η Παστρικιά του το είχε υποσχεθεί άλλωστε, θα ήταν ο πρώτος που θα έβλεπε τον Χουανίνιο, έστω και ψηφιακά, πριν κάνει την πρώτη του πασαρέλα στα σόγια.
Όσο ο Βάνγκος ταξίδευε από το αεροδρόμιο προς το μαιευτήριο, η Χουάνα είχε περάσει στο επόμενο στάδιο των παρενεργειών, τα χέρια της έτρεμαν και η μασέλα της ανοιγόκλεινε ανεξέλενγκτα. Όποιος την πλησίαζε, νοσοκόμοι, γιατροί, ακόμη και η Παστρικιά κουμπάρα, έτρωγε και μια σφαλιάρα, «ω, συγνώμη, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει!», έλεγε με ντροπή και χωρίς να το καταλαβαίνει συνέχιζε να κουνάει τα τρεμάμενα χέρια της πέρα δόθε δίνοντας σφαλιάρες σε όποιον τύχαινε να βρίσκεται κοντά της. «Να τη δέσουμε;», ψυθίριζαν μεταξύ τους οι νοσοκόμες, μέχρι που εμφανίστηκε ο Χαβανέζος ιατρός με την πολύ επιβλητική, πληθωρική θα έλεγε κανείς, παρουσία του. «Είναι νορμάλε. Είναι παρενέργκεια από αναισθησία και το συγκίνηση το πολύ. Να κάτσετε τις φάτε, ντεν πονάει πολύ!», χαμογέλασε και έσκυψε πάνω από τη Χουάνα για να διαπιστώσει ότι χαίρει άκρας υγείας. Ήταν ο μόνος που κατάφερνε να πλησιάσει αποκρούοντας τις σφαλιάρες της. Η Χουάνα άπλωσε προς το μέρος του τα χέρια και τον αγκάλιασε. Εκείνος χαμογέλασε αμήχανα.
Ύστερα ήρθε το επιτελείο μακιγιάζ-κομμώσεις-παραμορφώσεις, σουλούπωσαν τη Χουάνα και την περιέφεραν με το φορείο να τη δουν οι συγγενείς. Η πεθερά έτρεξε κατά πάνω της με δάκρυα συγκίνησης, «ωωω κούκλα μου, που μας έκανες τον εγγονό!» και δώστου να τρώει σφαλιάρες από τη Χουάνα, που ανοιγόκλεινε τη μασέλα με τρέμουλο, κι ανάμεσα στο τρέμουλο ρωτούσε, «Βάνγκος φτάνει;». Μαζί της αναρωτιόταν και όλο το νοσοκομείο. Τελικά, ο Βάνγκος έφτασε μισή ώρα μετά, κόκκινος σαν το παντζάρι από τη συγκίνηση και τότε το τρέμουλο της Χουάνα σταμάτησε. Στο μεταξύ η Παστρικιά κουμπάρα είχε γίνει πολύ ευσυγκίνητη και σκεφτόταν τη δική της μαύρη μοίρα με τον Διαβολοκουμπάρο, που την είχε αστεφάνωτη και τα μυαλά του στα μπάτσελορ. Κάθε φορά που κάποιος της έλεγε «και στα δικά σου», σκεφτόταν τον Διαβολοκουμπάρο και της ερχόταν να γελάει και να κλαίει ταυτόχρονα.
Ο Βάνγκος επισκέφθηκε τον μικρό Χουανίνιο λίγη ώρα μετά, στη θερμοκοιτίδα. «Αγόρι μου, παληκάρι μου, καμάρι μου, όμορφέ μου, πασά μου, αστέρι μου, φεγγάρι μου, άντρακλά μου…», συνέχισε με μια δεκαριά επίθετα και προσωνύμια, ώσπου τα μάτια του ξεθόλωσαν από τα δάκρια και είδε πιο καθαρά. «Ρε παιδιά, αυτός δεν είναι ο γιός μου!». Όχι, αυτό το μωρό δεν ήταν ο Χουανίνιο. Ο Χουανίνιο ήταν Χαβανέζος, αυτό το παιδί ήταν κατάλευκο, καμία σχέση με το μωρό της φωτογραφίας που είχε στείλει η Παστρικιά. «Για να δω… Α! Ναι! Δεν είναι αυτός ο γιός σας! Εκείνος εκεί είναι…», είπε η μαία ντροπιασμένη – αλλά δεν της φαινόταν. Για να σπάσει τον πάγο, αποπειράθηκε να κάνει λίγο χιούμορ, «τώρα ξαναπείτε τα!» και γέλασε με το αστείο της, αλλά ο Βάνγκος δεν γέλασε καθόλου. Πλησιάσε, αυτή τη φορά τη σωστή θερμοκοιτίδα και τα είπε ξανά – μέσα από τα δόντια του, έξαλλος με την ποντικομαμή – αλλά δεν του φαινόταν.
Ο Χουανίνιο κοιμόταν ανάσκελα και χαλάρωνε σαν γνήσιος μπον βιβέρ σε σπα πολυτελείας για δύο ημέρες, κατόπιν επέστρεψε στη μαμά και το μπαμπά του και σήμερα βρίσκεται στη Χαβάη, και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα – αλλά δεν μας φαίνεται.