Όταν έβλεπα χιομουριστικά βιντεάκια όπου οι γονείς κλαίνε που έκλεισαν τα σχολεία, που πετάνε τις τσάντες και τα παιδιά στην πόρτα των σχολείων με τεράστια χαρά όταν ξανανοίξουν, μέσα μου το κατέκρινα. Και λέω μέσα μου, γιατί δεν είμαι δικαστής του πληκτρολογίου, σιχαίνομαι αυτή την πρακτική. Επίσης δεν είχα και που να το πω, μιας που είμαι η πρώτη από την παρέα μου που έγινα μαμά. Κατόπιν, ήρθαν οι φετινές γιορτές των Χριστουγέννων, που το σχολείο θα ήταν ανοικτό μεν, αλλά εφόσον μπορούσα να τις κρατήσω σπίτι, δεν ήθελα να είμαι άκαρδη και σαν αυτές που κορόιδευα. Επομένως, έβαλα στόχο να τις κρατήσω για 2 εβδομάδες σπίτι. Εδώ άλλες τα κρατάνε μέχρι τα 3 κάθε μέρα και δεν τα πάνε παιδικό! Ε λοιπόν, μια εβδομάδα άντεξα και δικάστε με!
Το καλοκαίρι είναι πιο εύκολα τα πράγματα, γιατί θα πας στη θάλασσα και αυτό από μόνο του είναι ένα πλήρες ωράριο εργασίας, με τα κουβαλήματα, τις αλλαξιές και τα πήγαινε-έλα, την έφαγες τη μέρα. Τώρα όμως, πόσο κούνιες να πας; Πόσες ταινίες να δεις; Ειδικά όταν όλοι οι φίλοι σου με παιδιά λείπουν διακοπές στο χωριό. Εμείς δεν έχουμε χωριό και δεν πήγαμε εκδρομή κάπου, ο μπαμπάς τους δούλευε εκτός από τις επίσημες αργίες και η ζωή κυλούσε αργά και βασανιστικά. Η γκρίνια της μιανής (εμένα) επηρέαζε της άλλης (κάποια από τις δύο κόρες, που τα νεύρα τους και η γκρίνια τους εναλλασσόταν διαρκώς ή και συνυπήρχαν, φαντάσου κατάσταση τώρα!). Είμαι άκαρδη; Είμαι άψυχη; Είμαι κακή μάνα;
Επέστρεψαν στο σχολείο και βρήκαμε όλοι την υγεία μας. Έπαιξαν, διασκέδασαν, είδαν άλλα παιδάκια… Κι εγώ ξεκίνησα πάλι βιταμίνη D. Είχε πει η Ενδοκρινολόγος μου κάποτε, ότι είναι η βιταμίνη της χαράς. Δεν ξέρω αν με έπιασε τόσο πολύ, αλλά από την πρώτη δόση ένιωσα και πάλι καλά. Μόλις έμεινα μόνη στο αυτοκίνητο, κοίταξα τον ουρανό και φώναξα με χαρά «ελεύθερη!». Έβαλα τη μουσική μου πολύ δυνατά, σαν καγκουρογκόμενα και πήγα σουπερ μάρκετ, μη φανταστείς ότι πήγα σε disco. Αλλά ήμουν και πάλι μόνη μου, εγώ κι η τσάντα μου και τα χέρια μου ελεύθερα. Τόσο ελεύθερα, που ήθελα να χτυπάω παλαμάκια και να χορεύω στη μέση του δρόμου, σταματώντας την κυκλοφορία όπως οι ερωτευμένοι στις ταινίες. Το μεσημέρι, τις πήρα από το σχολείο και περάσαμε ένα υπέροχο απόγευμα οι τρεις μας, ξεκούραστες η μια από την παρουσία της άλλης. Από όσο φάνηκε, ήταν ευεργετικό και για το μεταξύ τους, διότι η συνεχής τριβή τις κάνει να τσακώνονται, κάτι που είναι πολύ εξουθενωτικό κυρίως για εμένα. Διότι μπορεί να τσακώνονται πολύ έντονα για πέντε λεπτά και να τα ξαναβρίσκουν, εμένα όμως διαλύεται η ψυχολογία μου για ώρα και πριν προλάβω να συνέλθω, έχουν αρπαχτεί ξανά.
Βιταμίνη D, δυνατή μουσική, όχι kids radio. Ελεύθερα χέρια. Μόνο αυτά χρειαζόμουν για να γεμίσουν οι μπαταρίες μου ξανά. Φτιάχνοντας ήσυχα τις φακές μου (τρελή διασκέδαση μετά το σουπερ μάρκετ), έβαλα ξανά δυνατά μουσική. Στο Playlist μου στο spotify άρχισαν να παίζουν James και θυμήθηκα τα νιάτα μου. Αγάπησα αυτή τη μουσική ημιμεθυσμένη σε ένα μπαρ στην Πάρο, κάποτε. Φαντάζει τόσο μακρινό, όμως δεν ξέχασα τους στίχους ποτέ. Με έκανε τόσο πολύ χαρούμενη αυτή η κατάσταση. Πως συνδυαζόταν το ροκ με το τζιν τόνικ τότε; Μου φάνηκε αστείο, γέλασα με τον εαυτό μου. Δεν θα με έλεγες ποτέ ροκού, όμως αυτή είναι η μουσική μου! Σαν να ξαναβρήκα ένα θαμμένο κομμάτι μου και το έβγαλα ξανά στην επιφάνεια. Υπάρχει ακόμα η εκείνη η Αλεξία βρε παιδιά! Εκείνη που ήταν πιο fun, μια αστεία drama queen, εκείνη που δεν φορούσε ποτέ ρολόι, που έλεγε πολύ πιο εύκολα ναι σε ένα κανόνισμα, που γενικά ήταν πιο χύμα και πιο ξέγνοιαστη, που έγραφε περισσότερο. Συγχώρεσα αμέσως τον εαυτό μου μόλις θυμήθηκα ποια ήμουν. Δεν είμαι κακή μαμά, είμαι απλά περισσότερες ώρες μαμά από αυτό που μπορώ να αντέξω και η παλιά Αλεξία με κάνει να ξεσπάω σε θυμό, επειδή δεν την αφήνω να υπάρχει. Βιταμίνη D και James και κρυφός ντροποχορός στο σαλόνι όσο βράζει η φακή.
Οι στόχοι για το 2024 έγιναν πολύ ξεκάθαροι μετά από αυτή την ημέρα.