Άλλη μια φορά που φέρθηκα ανώριμα!

Σήμερα ξύπνησα χάλια, γιατί με ταλαιπωρεί τρομακτικά η σκέψη ότι παιδιά στην ηλικία της Στεφανίας και της Σμαράγδας, ή και μικρότερα, θα πεθάνουν μέσα στις επόμενες ώρες, από την πείνα. Όλα αυτά που διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες για εκεί, στη Γάζα. Το Ισραήλ ανυποχώρητο, με στόχο την ξεκάθαρη νίκη. Η Χαμάς, σκληροπυρηνική, έτοιμη να θυσιάσει τόσες ψυχές, γιατί στην τελική, τον τρομοκράτη τον ενδιαφέρει μόνο η τρομοκρατία και σκοτώνει και τη μάνα του τυφλωμένος από μίσος, χωρίς κανένα έλεος. Καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει την παραμικρή ευαισθησία, βλέπουν τις απώλειες ως παράπλευρες και ως αναγκαίο κακό. Κι αν δεν ήμουν μάνα, κι αν δεν έβλεπα στις φωτογραφίες των πεινασμένων παιδιών τα πρόσωπα των δικών μου παιδιών… Κι αν δεν μου έλεγαν από μικρή, ότι τυχαία γεννήθηκα στην Ευρώπη και τυχαία ανήκω στο μικρό ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που θεωρείται προνομιούχο, επειδή έχω στέγη, φαγητό, κρεβάτι να κοιμηθώ, σχολείο να φοιτήσω… Αν λοιπόν δεν συνέβαιναν αυτά, ίσως να ήμουν κι εγώ συναισθηματικά ανάπηρη, να υποστηρίζω ότι το δίκιο είναι με το μέρος του Ισραήλ και «ναι, δυστυχώς θα πεθάνουν και παιδιά», σαν να λέω, «ναι δυστυχώς, πάλι πέθανε η ορχιδέα μου».

Δεν είναι μόνο η Γάζα, έχουμε και δικά μας προβλήματα. Αλλά «η δυστυχία είναι (κυρίως) οι άλλοι». Η δυστυχία των άλλων με επιβάρυνε πάντα, είτε πρόκειται για προβλήματα των φίλων μου, είτε για μεγάλες κοινωνικές αδικίες. Αλλά, επιτέλους, κάτω τα χέρια από τα παιδιά! Κι έτσι, με όλα αυτά στο κεφάλι, όταν τα παιδιά μου γκρινιάζουν τόσο πολύ για το φαγητό μου που δεν τους αρέσει, ή που δεν λένε «ευχαριστώ» όταν τους κάνουν ένα δώρο, χτυπάνε χίλια καμπανάκια μέσα μου και γίνομαι μάνα όλων των παιδιών της Γης και θέλω να αποκαταστήσω τη δικαιοσύνη. Θα ήθελα να μπορώ να τους ανοίξω το μυαλό και να τους φυτέψω από τώρα την ιδέα της ευγνωμοσύνης για όσα έχουν. «Παιδιά είναι, θα γκρινιάξουν, δεν μπορούν να ταυτιστούν με τα παιδιά στη Γάζα», είπε συμπονετικά μια φίλη μου που με βρήκε έξω από την πόρτα του σχολείου συγχυσμένη.

Το σημερινό ντέρμπι με την κόρη μου, πάλι κάτι σχετικό με τα ρούχα, το φαγητό και όλα όσα γκρινιάζει, έτυχε σε μια στιγμή που ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου για τα παιδιά στη Γάζα. Τα χίλια καμπανάκια χτύπησαν μέσα μου ξανά, έβγαλα το κινητό μου να της δείξω πως ζουν άλλα παιδιά, μέσα στα συντρίμμια, με λερωμένα ρούχα, στενά και φθαρμένα, πεινασμένα, διψασμένα. Της έδειξα τη φωτογραφία και φώναζα για να το ακούσει, «είσαι τυχερή! Δεν ζουν όλα τα παιδιά όπως εσύ! Πρέπει να χαίρεσαι τη ζωή μας και όσα έχουμε!». Η ευαίσθητη κορούλα μου έβαλε τα κλάματα. Καμιά φορά, στο 1ο παιδί ξεχνάς πόσο μικρό είναι και του μιλάς όπως σε έναν μεγάλο. Είμαι ΑΚΟΜΑ κακή σε αυτό, παρά τα τόσα άρθρα που έχω μοιραστεί για την ανωριμότητά μου. Δεν χρειαζόταν αυτό το σκηνικό πρωί- πρωί, δεν δικαιολογούμαι. Γι’ αυτό και την πήρα τηλέφωνο μια ώρα μετά, στο σχολείο, να της ζητήσω συγνώμη. Αλλά ναι, έχω μεγάλη αγωνία να το καταλάβουν νωρίς στη ζωή τους, ότι είμαστε πολύ τυχεροί. Να μην κοκορευτούν ποτέ, σε κανέναν, για κάτι που εκείνες έχουν, ενώ κάποιος άλλος όχι. Νιώθω μια μεγάλη αγωνία, να μεγαλώσω ανθρώπους που αύριο θα έχουν ενσυναίσθηση, με κυνηγάει συνέχεια η ιδέα «learn the early», μη μου ξεφύγει η ουσία μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας. Τι να το κάνω, να έχω ένα παιδί άριστο στα μαθήματα του σχολείου, αλλά χωρίς ανθρωπιά; Διδάσκεται η ανθρωπιά τελικά;

Και τελικά, πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις ισορροπία, μεταξύ ευγνωμοσύνης για την καλή σου τύχη (άρα ευτυχία) και ευαισθησίας για τη δυστυχία των άλλων (δυστυχία); Να ξυπνάς κάθε μέρα λέγοντας, «πωπω τυχεροί κι ευτυχισμένοι που είμαστε!», αλλά παράλληλα, «να ανοίγουμε τα μάτια να βλέπουμε τι γίνεται στον κόσμο» κι αυτό που βλέπουμε να μην μας καταστρέφει; Δύσκολο πρότζεκτ να είσαι Άνθρωπος, είτε είσαι Εσύ, είτε ο Άλλος, είτε είσαι απλά εσύ, είτε ο γονιός κάποιου Άλλου.