Αχ, αγαπητοί μου φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι! Σας γράφω από τον καναπέ μου, είναι Παρασκευή και 13 του 2020 και προς το παρόν δεν έχει έρθει η συντέλεια, άρα όλα καλά. Το παιδί είναι στο σχολείο, έξω έχει λοκντάουν 2 και μέσα έχει χριστουγεννιάτικο στολισμό, για να γίνει ο εγκλεισμός μας πιο ατμοσφαιρικός. Αυτή τη φορά, δεν με έχει κουράσει καθόλου η καραντίνα, ούτε που την έχω καταλάβει για την ακρίβεια. Επίσης, μετράω αντίστροφα τις ημέρες για να γυρίσω στο γραφείο και στους φίλους μου στη δουλειά! Ευτυχώς που δεν είμαι ακόμη το ίδιο σταυρόξυλο που ήμουν κάποτε, κι έκανα μερικούς φίλους εκεί, αλλιώς δεν θα την πάλευα καθόλου. Εσείς τι νέα;
Πρόσφατα με ρώτησε κάποια φίλη γιατί δεν σας γράφω πλέον, μα λέω ποιος με διαβάζει; Όλοι θέλουν εικόνα, βίντεο, ίνσταγκραμ και γιουτιούμπ. Εμένα μου ταιριάζει περισσότερο το κείμενο, τι να κάνουμε; Ίσως τώρα που είστε σε καραντίνα να βρείτε λίγο χρόνο και για εμένα και πείτε μου αλήθεια, θέλετε να σας γράφω συχνότερα; Και τι θέλετε να σας γράφω;
Σίγουρα έπρεπε να σας γράψω ένα λάιφ απντέητ γιατί σας άφησα εκεί που βασανιζόμουν στις καλοκαιρινές διακοπές κι από τότε έχουν αλλάξει τόσα πολλά! Το παιδί έβγαλε δόντι, μπουσουλάει, σηκώνεται όρθιο, γραπώνεται από οτιδήποτε, βάζει στο στόμα τα πάντα και επίσης πάει σχολείο!… Ας μιλήσουμε για αυτό, ναι.
Που λέτε, εγώ θα γυρίσω στην εργασία μου, για την οποία έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Κάπου έπρεπε, λοιπόν, να αφήνω το παιδί τις ώρες που θα λείπω, καθότι ο μπαμπάς της δουλεύει επίσης, και η επιλογή «γιαγιάδες» δεν υπήρχε. Η μια επιλογή ήταν η νταντά (ναι, αλλά ποια;), στην οποία κατευθυνόμουν το καλοκαίρι. Η άλλη επιλογή ήταν ο βρεφικός σταθμός (ναι αλλά ποιος;). Η σκέψη ότι το παιδί θα είναι σπίτι του, στο χώρο του, και ένας άνθρωπος θα είναι συνέχεια από πάνω της, ήταν πιο ανακουφιστική από το να σκέφτομαι το παιδί μου σε έναν άγνωστο χώρο, με ένα τσούρμο άλλα παιδιά, με ιώσεις, με μια δασκάλα για ποιος-ξέρει-πόσα-παιδιά. Είχα στραφεί προς την επιλογή της νταντάς και δεν είχα ιδέα που θα την βρω, είχα υπόψη τη γνωστή πλατφόρμα από όπου άλλες φίλες μου έχουν βρει κατά διαστήματα διάφορες συμπαθητικές κυρίες – μια πολύ συμπαθητική μάλιστα είχε μάθει στο παιδί της φίλης μου να τη λέει μαμά – εγκεφαλικό η φίλη μου – νύχτα έφυγε η νταντά. Να βρεις μια νέα κοπέλα; Κι αν είναι με το κινητό με το γκόμενο όλη μέρα τσούκου-τσούκου (ήχος από όταν είχαμε κουμπιά στα κινητά και στέλναμε sms). Κι αν το παρκάρει μπροστά στην τηλεόραση να το ξεφορτώνεται και το παιδί αποβλακωθεί; Και αν δεν συμπαθεί τα σκυλιά; Και αν είναι αλλεργική; Και αν η Ίντι πάθει ψυχολογικά; ΧΕΣΕΜΟΥΤΗΤΗΝΤΑΝΤΑ.
Πάθαινα πανικό στην ιδέα ότι θα εξαρτώμαι από μια γυναίκα, που αύριο μπορεί να αρρωστήσει, να κλεφτεί με τον αγαπητικό της (από τη συλλογή υστερικών μυθοπλασιών μου «1820»), να μη θέλει το τετράποδο παιδάκι μου ή να μάθει, εν αγνοία μου, Σουαχίλι στο παιδί ξερωγώ. Κι έτσι, καθώς έβραζα μέσα μου, ανακοινώνω στον Πτι Κερ, «Μον αμουρ, δεν νιώθω άνετα με το θέμα νταντά. Καλύτερα να δούμε έναν παιδικό σταθμό…» και κάπως έτσι βρήκα το σχολείο που πηγαίνω τη μικρή μου εδώ και 3 εβδομάδες περίπου, για προσαρμογή. Και είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω και ΤΡΕΜΩ μην τα κλείσουν λόγω κορωνοιού.
Τα ερεθίσματα που δέχεται εκεί κι αυτά που μαθαίνει, είναι πολύ δύσκολο να της τα δώσω εγώ που δεν είμαι ούτε δασκάλα, ούτε έχω τόσα πολλά εκπαιδευτικά παιχνίδια, ούτε τόση υπομονή και από βδομάδα, ούτε τόσο πολύ χρόνο. Ο σταθμός μας είναι ιδιωτικός, ενημερώνομαι σε όλη τη διάρκεια της ημέρας με μηνύματα και φωτογραφίες για το πώς περνάει το παιδί μου εκεί. Κάθε μέρα, μου γράφουν αναλυτικά σε τετράδιο τι έκανε, πότε και πόσο έφαγε, πότε και πόσο κοιμήθηκε, πότε και πόσο έχ… ναι, καταλάβατε. Είναι τρομερό, πως από λαχανόπαιδο, έγινε ένα μικρό παιδάκι, με τόσες ανάγκες για επικοινωνία και παιχνίδι, τόση ενέργεια, που κάποιες στιγμές νομίζω θα τα φτύσω, πόσο μάλλον κάποια γιαγιά. Ηρωίδες ειλικρινά οι γιαγιές που κρατάνε τα εγγόνια τους!!! Επίσης, δεν είμαι σίγουρη για το κατά πόσο μια γιαγιά, όσο νέα κι αν είναι, έχει υπομονή και αντοχή να παίζει όλη μέρα και να το σηκώνει πέρα δώθε. Από τη δική μου εμπειρία, παρότι έχω νέα και μοντέρνα μητέρα, σας λέω ότι δεν αλλάζω τον σταθμό με τίποτα! Το παιδί γυρίζει τόσο ευχαριστημένο και χορτάτο κι αυτό τα λέει όλα.
Όσον αφορά στη δουλειά τώρα… Έλεγα ότι θα μπορούσα να μη δουλέψω ποτέ ξανά, αν είχα λύσει τα οικονομικά μου (αν ας πούμε γινόμουν διάσημη blogger, συγγραφέας, ή κάτι σχετικό με την φύση της ψυχής μου. Κάντε με διάσημη ρε παιδιά να τελειώνουμε). Από όταν άρχισε να πηγαίνει σχολείο η μικρή, ακόμη και χωρίς λοκντάουν, παιδιάααα, τι βαρεμάρα είναι αυτή; Όχι, δεν γίνεται να ζω τη μέρα της Μαρμότας για πάντα, πόσους καφέδες θα πιείς, πόσο κομμωτήριο θα πας, πόσο γυμναστήριο που σιχαίνομαι θα πήγαινα δήθεν; Ειδικά τώρα με την καραντίνα, τουλάχιστον θα σηκώνομαι, να βαφτώ, να ντυθώ, να πάω εκεί να δω κανέναν άνθρωπο, να πω μια κουβέντα. Από την άλλη, ε, ντάξει, θα μπορούσα άνετα να κάτσω λίγους μήνες ακόμη, ή να μπορούσα να πηγαίνω μόνο όποτε βαριέμαι, καλά που θα ήταν ε; Κοντός ψαλμός, φίλοι μου. Επιστρέφω δριμύτερη στη ντουλειά και θα φοράω μάσκα και όλα θα έχουν αλλάξει…
Αυτά από εμένα για την ώρα! Επόμενη αναμετάδοση, όταν θα είμαι εργαζόμενη-μαμά!