Ό,τι κορόιδευες, το λούζεσαι;

Τελευταία έχω την υποψία πως ό,τι κορόιδευα αρχίζω να το λούζομαι και δεν είναι η θεία Δίκη, αλλά μόνον τα «χρόνια της ωριμότητας». Όλα αυτά τα «εγώ δεν θα έκανα ποτέ…», «δεν θα έλεγα ποτέ…», «εγώ στη θέση σου/του/τους» συνδέονται με ένα χαρακτηριστικό που ακούει στο όνομα «απολυτότητα» και που τελικά νομίζω ότι συνδέεται με τα νιάτα, δηλαδή με την άγνοια. Θεωρώ φυσιολογικό σε έναν άνθρωπο, καθώς μεγαλώνει, και άρα καθώς μαθαίνει – εκτός κι αν παραμένει ξύλο απελέκητο- να γίνεται πιο ανοιχτόμυαλος και λιγότερο απόλυτος στις απόψεις του.

Όταν είσαι νέος, επειδή δεν έχεις την εμπειρία από τα διάφορα ερεθίσματα και τις διάφορες καταστάσεις της ζωής, έχεις ανάγκη να χτίσεις απόψεις για όσα δεν γνωρίζεις πριν τα γνωρίσεις, να τα χαρτογραφήσεις και να τοποθετήσεις τον τωρινό ή μελλοντικό εαυτό σου μέσα σε αυτό. Όταν δεν υπάρχει η εμπειρία για κάτι και μιλάμε για αυτό πιστεύοντας ότι ξέρουμε, είναι αναμενόμενο να είμαστε απόλυτοι, είτε θα είναι άσπρο είτε θα είναι μαύρο.

«Εγώ δεν θα παντρευτώ ποτέ!», «δεν θα ανεχτώ ποτέ αυτό στη δουλειά μου!», «στη θέση σου δεν θα το σκεφτόμουν δεύτερη φορά!», ή πολύ πιο απλά πράγματα όπως, «μαμά δεν καταλαβαίνω γιατί κοιμάσαι νωρίς και γιατί σου αρέσει ο ύπνος τόσο πολύ, είναι χαμένος χρόνος!» - στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα! Είναι από αυτά που λούζομαι καθημερινά πλέον.

Αντιθέτως, όταν πια υπάρχει η εμπειρία αυτού, είναι δύσκολο να είμαστε απόλυτοι, συνειδητοποιούμε ενδεχομένως ότι δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Καθώς μεγαλώνουμε εμφανίζονται ανάγκες που δεν πιστεύαμε ότι έχουμε και θέλουμε να τις ικανοποιήσουμε και όχι να παραιτηθούμε από αυτές, επειδή κάποτε ο νεαρός εαυτός μας είπε «εγώ ποτέ!». Τότε, που δεν υπήρχε η ανάγκη/ η εμπειρία/ η αίσθηση, υπήρχε μόνο η θεωρία.

Φυσικά σε κάποιους μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή, στα νιάτα τους να είναι πολύ ανοιχτοί και να μην έχουν απόλυτες ιδέες και απόψεις, και καθώς μεγαλώνουν να γίνονται πιο κλειστοί και πιο απόλυτοι, έχοντας δει και δοκιμάσει διάφορα κι έχοντας άρα κατασταλάξει στο τι θέλουν, τι πιστεύουν, τι τους αρέσει. Κι αυτοί είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, ίσως πιο ώριμοι στη νιότη τους και καθώς μεγαλώνουν γεροντοπαραξενεύουν μέσα στην απολυτότητά τους.

Έχω δε, την υποψία, χωρίς να είμαι απόλυτη, ότι η πρώτη κατηγορία, οι άνθρωποι μεγαλώνοντας, είναι πιο ανεκτικοί με τη νέα γενιά, έχοντας παραιτηθεί από την απολυτότητα και τη σιγουριά τους, ενώ οι άλλοι, στη δεύτερη κατηγορία, είναι αυτοί που «δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους νέους».

Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις;