Μήπως ζηλεύεις λίγο τη δασκάλα;

Πριν από λίγο καιρό σας έλεγα ότι η 5χρονη κόρη μου ζει μια «εφηβική» επανάσταση. Το πείσμα της, οι κόντρες μας, ο θυμός μου, όλα αυτά μαζί, έκαναν το κλίμα κάπως… τροπικό! Πολύ κλάμα και από τις δύο πλευρές, βροχή με το τσουβάλι, αλλά και ζέστη, ζεστές αγκαλιές και αγάπη που δεν χάνεται ποτέ μεταξύ μάνας και παιδιού. Αφού λοιπόν μου αρέσει να παίζω το ρόλο του παρατηρητή και να αναλύω διάφορα, ξεκίνησα να παρατηρώ τον εαυτό μου. Αυτό που εντόπισα με ξάφνιασε! Με έπιασα να ζηλεύω τη δασκάλα!

Η κόρη μου ξέρει να γράφει το όνομά της και το όνομα της δασκάλας της. Σε όλες τις ζωγραφιές της, γράφει τα δύο αυτά ονόματα. Είναι βάλσαμο στην ψυχή σου να ξέρεις ότι το παιδί σου αγαπά τη δασκάλα του, ότι μαθαίνει από εκείνη, ότι περνά καλά μαζί της, ότι τη θαυμάζει. Είναι και ανθρώπινο όμως, να ζηλέψεις λίγο, όταν την αφήσεις ένα πρωί που είστε μαλωμένες, κι αισθάνεσαι την ανακούφισή της που φεύγει από εσένα και τις φωνές σου και βρίσκει καταφύγιο και φροντίδα στη δασκάλα. Αν συμβεί και δεύτερη ημέρα σερί, να μαλώσεις έξω από την πόρτα του σχολείου, είσαι μέσα στο σημερινό μας θέμα!

«Η δασκάλα μου δεν θα μου μιλούσε ποτέ έτσι. Δεν θα φώναζε τόσο πολύ. Δεν με μαλώνει όλη την ώρα όπως εσύ. Δεν με πονάει όταν μου φτιάχνει τα μαλλιά! Με παρηγορεί όταν κλαίω. Έχει περισσότερη υπομονή. Είναι καλοσυνάτη, καλοπροαίρετη. Με κάνει να νιώθω ασφαλής», σκέφτομαι ότι θα λέει μέσα της, αν έβρισκε τις λέξεις. Και η αγκαλιά μου αδειάζει, εκείνη συνεχίζει τη μέρα της στο σχολείο και εγώ μένω όλη μέρα στη δυστυχία μου και στις τύψεις μου και δεν περνάει η ώρα για να πάω να την πάρω και να τη σφίξω στην αγκαλιά μου. Να της ζητήσω συγνώμη, είτε φταίω, είτε όχι.

Εκείνες τις ημέρες, τις κακές ημέρες των πρωινών καβγάδων, θα προσπαθήσω να πάω νωρίτερα να την πάρω. Θέλω να επανορθώσω. Δεν αντέχω να είμαστε μαλωμένες. Και τότε έρχεται η μαχαιριά στην καρδιά, «γιατί ήρθες νωρίς; Ήθελα να κάτσω κι άλλο στο σχολείο!», θα πει με παράπονο και θα αρχίσει να κλαίει. Και όσο κλαίει, θα σκέφτομαι ότι δεν περνάει καλά μαζί μου, ότι προτιμάει το σχολείο, δηλαδή ότι προτιμάει τη δασκάλα της. Η σκέψη αυτή, με στεναχωρεί στιγμιαία, αλλά ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα με εμάς τους ανθρώπους; Πολλές φορές τη λύπη μας, την εκφράζουμε με θυμό. Κι αυτό, ανοίγει ένα νέο κύκλο καυγάδων, απογευματινών αυτή τη φορά. Οκ είμαι και λίγο ανώριμη παραπάνω για την ηλικία μου, αλλά το έχω διασταυρώσει, συμβαίνει και σε άλλες! Το πρόβλημά μας κατά βάση είναι ότι όλα αυτά ενισχύουν το φόβο μας ότι κάτι δεν κάνουμε καλά ως μαμάδες.

Δεν ζηλεύεις πράγματι τη δασκάλα, με την έννοια, ότι κάπου μέσα σε όλη τη λύπη και το θυμό σου και την αυτοματαίωσή σου, τις μαμαδοτύψεις, τις ορμόνες σου και τις δικές σου σκοτούρες, ξέρεις ότι είσαι αναντικατάστατος για το παιδί σου. Το ξέρεις, όμως πληγώνεσαι, όμως θυμώνεις, όμως στεναχωριέσαι. Ποτέ δεν φταίει το παιδί, ούτε φυσικά η δασκάλα. Πάντα φταίμε εμείς, οι γονείς. Κι άμα μέσα σου δεν το ήξερες, στο λέω εγώ. Θα ζηλέψεις κάποιες φορές. Είναι καλό. Σημαίνει ότι είστε τυχεροί που έχετε πέσει σε τόσο καλή δασκάλα, εκεί θέλω να καταλήξω.