top of page
Αναζήτηση

«Θέλω να μείνω για πάντα παιδάκι»

Εικόνα συγγραφέα: Alexia ZervoudiAlexia Zervoudi

Νιώθω ήδη περίεργα από τον τίτλο κιόλας, να εξιστορήσω κάτι τόσο προσωπικό για το παιδί μου, αλλά είναι οι συγκυρίες που με έκαναν να αποφασίσω να το μοιραστώ. Άλλη μια φορά όλη η Ελλάδα ανατριχιάζει με την εγκληματική κακοποίηση που υπέστη ένα τρίχρονο παιδί, ως που οδηγήθηκε σε  θάνατο από τα τέρατα γονείς του και το ίδιο βράδυ αυτής της εφιαλτικής είδησης, συνέβησαν όσα θα σας αφηγηθώ.



Η πεντάχρονη κόρη μου είναι γενικά ένα ώριμο παιδί, εύστροφο, αλλά και πολύ αθώο. Παρότι κάποιες φορές ξεχνιέμαι και νομίζω ότι καταλαβαίνει όσα κι εγώ, κι ότι μπορώ να της μιλήσω όπως θα μιλούσα σε μια έφηβη, παραμένει πάντα ένα μικρό παιδάκι, τρυφερό, ντροπαλό, με τις φοβίες του, τις φαντασιώσεις του, την παιδικότητά του. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, είχαμε μια στιγμή οι δυό μας, μόνο οι δυό μας. Καθίσαμε αγκαλιά στο κρεβάτι και της έλεγα ότι κάποτε ήταν μικρό μωράκι τόσο δα, τώρα έγινε κοριτσάκι και μια μέρα θα είναι μια μεγάλη κοπέλα, όμορφη, έξυπνη, χαρισματική. Όλα όσα θα ήθελα να ακούσει από τη μαμά της… Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την αφήγησή μου για τη μελλοντική ζωή της, ξέσπασε σε κλάματα με αναφιλητά. Σαν να συγκινήθηκε πολύ. Η έντονη και πρωτόγνωρη αντίδραση με ξάφνιασε, έτσι την αγκάλιασα ακόμη πιο σφικτά και χαμογελώντας τη ρώτησα γιατί κλαίει. «Δεν θέλω να μεγαλώσω, θέλω να μείνω για πάντα παιδάκι», είπε συνεχίζοντας να κλαίει.


Τι ήταν αυτό που την τρόμαξε στην ιδέα ότι θα μεγαλώσει; Γιατί είχα την εντύπωση, πως ένα παιδί βιάζεται να μεγαλώσει; Ίσως επειδή ως παιδί, ευχήθηκα πολλές φορές να μεγαλώσω (τι ηλίθια!), πιστεύοντας ότι θα είμαι ανεξάρτητη κι ότι αυτό είναι κάτι οπωσδήποτε καλό και θεμιτό. Ακόμη και σήμερα, παρότι μου λείπουν οι κόρες μου ως μωρά και νιώθω να γλιστρούν οι στιγμές μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να προφταίνω να τις χορτάσω, βαθιά μέσα μου η ευχή μου είναι να μεγαλώσουν! Φυσικά και να μεγαλώσουν και να μεγαλώσω κι εγώ. Εύχομαι να γίνω γριά, να είμαι καλά κι ας είμαι γριά για να τις βλέπω να ανθίζουν και να ζουν τη ζωή τους, ακόμη κι όταν δεν θα θέλουν να καθόμαστε αγκαλιά στο κρεβάτι, όταν δεν θα με χρειάζονται τόσο κοντά τους.


Προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη σε αυτό το μικρό αλλά λαμπρό μυαλουδάκι, μου ήρθε αστραπιαία μια ανάμνηση. Ήμουν στην ηλικία της, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Ξαφνικά, μια ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό μου: Όταν μεγαλώσω, δεν θα έχω παππού και γιαγιά. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος δεν ζει για πάντα. Σηκώθηκα από τα σκεπάσματά μου και έκανα σαματά να κατέβω στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς λες κι αυτό θα απέτρεπε όσα μοιραία θα συνέβαιναν στο μέλλον, λες και θα πρόφταινα να τους χορτάσω για μια ολόκληρη ζωή, αν περνούσα εκείνα τα λεπτά μαζί τους. Έψαχνα παρηγοριά, σε κάτι που κανείς δεν μπορεί να τη λάβει. Όταν συνειδητοποιεί ένα παιδί, ότι όλοι κάποτε πεθαίνουν, δεν υπάρχει επιστροφή.


Υπήρξα εξαιρετικά τυχερή σε αυτόν τον τομέα, γιατί οι παππούδες μου έζησαν πολλά χρόνια και κυρίως ο αγαπημένος μου παππούς που πολλές φορές σας έχω αναφέρει. Η μεγαλύτερη ευλογία αυτής της ιστορίας, ήταν πως ο παππούς ήταν στο γάμο μου και γνώρισε την κόρη μου και με είδε λίγες μέρες πριν γεννηθεί κι η δεύτερη κόρη μου και κάπου στη φαντασία μου, υπάρχει η ελπίδα ότι θα μετέφερε τα νέα στη γιαγιά όταν τη συνάντησε ξανά.


Επιστρέφοντας τώρα στο θέμα της Στεφανίας, που έκλαιγε γιατί δεν θέλει να μεγαλώσει, καταλαβαίνω ότι κάποια τέτοια ιδέα κλόνισε τον ψυχικό της κόσμο. Με τη ζηλευτή διαίσθηση που έχουν τα παιδιά για τις αλήθειες της ζωής, ακόμη κι αν δεν μπορούν με λέξεις να το εκφράσουν, η κόρη μου κατάλαβε, πως όταν εκείνη μεγαλώσει, θα έχουμε όλοι μεγαλώσει και αυτό συνεπάγεται απώλειες. Από την άλλη, της αρέσει η ζωή της ως έχει! Και τότε ένιωσα καλά, γιατί το παιδί μου είναι ευτυχισμένο μαζί μου. Απολαμβάνει την παιδική της ηλικία, περνάει καλά, δεν βιάζεσαι να φύγει από κοντά μου, από το πατρικό της σπίτι, από την προστασία μου, από την αγκαλιά μου. Επίσης, μετρίασα αυτή τη θλίψη μέσα μου, που όταν, χαζεύοντάς τες, σκέφτομαι πως μεγάλωσαν ήδη πολύ, δεν είναι μωρά και πως μου λείπει κάθε ημέρα που περνάει χωρίς να μπορώ να την ξαναζήσω. Σα να βλέπεις την αγαπημένη σου σειρά, θέλεις να δεις τι θα γίνει παρακάτω, αλλά δεν μπορείς να δεις ξανά κάποιο παλιό επεισόδιο. Ζεις μόνο με τη θύμισή του, που είναι κάπως θολή. Κι ύστερα σκέπτομαι, αν δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήμασταν πριν 2-3 χρόνια, αν η ανάμνηση είναι ήδη μακρινή, αν νιώθω ότι οι μέρες και οι μήνες και τα χρόνια γλιστρούν τόσο, μα τόσο γρήγορα, θα φτάσει ο καιρός που θα είμαι στα τελευταία μου και θα έχω παράπονο, ότι η ζωή πέρασε τόσο γρήγορα!


Εγκλωβίζομαι πολύ συχνά στο παρελθόν, αλλά πιάνω τον εαυτό μου να εγκλωβίζεται και στο μέλλον. Σαν μέσα μου να κλαίω κι εγώ επειδή δεν θέλω να μεγαλώσουμε! Ή απλώς, όλα αυτά σημαίνουν ό,τι και για τη Στεφανία. Πως είμαι ευτυχισμένη με τη ζωή που ζω. Παράξενος τρόπος να εκφράσει κανείς την ευτυχία του!


Κάθε φορά που κάποιος μου λέει «να τα χαρείς τώρα που είναι μικρά» θέλω να του φωνάξω «ΤΟ ΞΕΡΩ!». Το ξέρω. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό βοηθάει πολύ… Το ξέρω αλλά πάντα θα έχω αυτή τη μελαγχολία για όσα πέρασαν και το φόβο πως κάποτε θα πω, δεν ήταν αρκετό.


Υ.Γ. Κάθε φορά που ακούμε μια τέτοια ιστορία, σαν αυτή του τρίχρονου Άγγελου, να ευχόμαστε όλα τα παιδιά να μεγαλώνουν.

33 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων

Comments


©2018 by A Zed Story. Proudly created with Wix.com

bottom of page