Αχ μωρέ μαμά...

Αχ μωρέ μαμά, πόσα πράγματα με δίδαξες! Τόσα πολλά, που δεν τα είπαμε ποτέ στα λόγια, δεν έγιναν ποτέ σαν μάθημα. Ήσουν απλά η μαμά που χρειαζόμουν και τώρα ενεργοποιούνται

όλα τα διδάγματα αυτόματα, στο δικό μου παιδί. Και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, ότι έπραξα σωστά, ότι είπα στο σωστό και πως στο καλό θα το έκανα τώρα αυτό, αν τότε δεν είχα εσένα;

Η αγαπημένη μου ώρα με τη μεγάλη μου κόρη είναι τα τελευταία λεπτά πριν τον ύπνο. Εκεί που το αγρίμι γίνεται αρνάκι στην αγκαλιά μου, κάνουμε χαζομάρες, γαργαλητά, φιλιά, λέμε ιστορίες, τραγούδια... Εκεί που την κρατάω σφιχτά και της λέω πόσο υπερήφανη είμαι για εκείνη. Πόσο καλή και έξυπνη ήταν σήμερα. Πόσα όμορφα πράγματα κάναμε. Πόσο χαρούμενη είμαι που είμαστε μαζί. Που της αναγνωρίζω όλα τα μικρά και τα μεγάλα της κατορθώματα της ημέρας. Που βοήθησε την αδερφή της, που έπαιξε όμορφα, που ήταν ευγενική με έναν άγνωστο, που έφαγε τα φρούτα της, που με έκανε και γέλασα, που κολύμπησε, ή που είπε συγνώμη.

Σε περίπτωση που δεν το κάνετε, δοκιμάστε το, σας παρακαλώ! Ίσως το σημαντικότερο από όσα εντοπίζω στο μεγάλωμα της κόρης μου μέχρι τώρα, είναι να της υπενθυμίζω συνέχεια τα κατορθώματά της. Ακόμη κι αν δεν ακούγονται σαν κατορθώματα σε κάποιον τρίτο, για το παιδί κάθε τέτοια κατάκτηση είναι σημαντική. Θέλω να ακούει το μπράβο απλόχερα, θέλω να ξέρει ότι είναι καλή, ευγενική, έξυπνη. Και όμορφη. Γιατί όχι; Γιατί να μη λέμε στο παιδί μας ότι για εμάς είναι το πιο όμορφο του κόσμου; Γιατί να μη το βοηθάμε να χτίσει την αυτοπεποίθησή του;

Πολλές φορές, εκεί που είμαστε ξαπλωμένες κι αγκαλιασμένες στο κρεβατάκι της, νιώθω ότι θέλω να μείνω όλη νύχτα μαζί της. Επίσης σκέφτομαι ότι ενώ περνάμε τόσο πολύ χρόνο μαζί, ακόμη είναι κάτω από το όριο που η μνήμη της θα της επέτρεπε να με θυμάται αν πάθαινα κάτι ξαφνικά. Δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά το λέει η επιστήμη γαμώτο. Είναι ακόμη 2,5 ετών, αν αύριο εξαφανιζόμουν, δεν θα με θυμόταν, δεν θα θυμόταν τίποτα από όλα αυτά, λίγο καιρό μετά. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμή μου στο να συνεχίσω να γράφω σε αυτό το μπλόγκ. Τουλάχιστον αν κάτι μου συμβεί, να έχω καταγράψει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου και να μείνει κάτι πίσω. Μακάβριες σκέψεις, αλλά ακούς τόσα γύρω σου. Τόσες αδικίες, τόσο πόνο, τόσα "γιατί". Πλέον ζω με το όνειρο να γίνω γιαγιά μια μέρα! Ο στόχος μου είναι να καταφέρω να γίνω γριά. Απίστευτα πράγματα...

Κάποιοι, ξέρω, θα σκεφτήκατε, μα καλά, ένα παιδί έχεις; Για το μωρό δεν άφησες ούτε τα ψίχουλα; Φυσικά και όλα αυτά ισχύουν εξίσου για τη μικρή μου κόρη. Ούτε ενός έτους ακόμα... Και τόσο ανεξάρτητη! Ακόμη το ψάχνω πως γίνεται να είμαι μαμά δύο παιδιών, μοναχοπαίδι μεγάλωσα, δεν έχω ιδέα τι κάνω ώρες ώρες. Εδώ είναι τα δύσκολα γιατί δεν έχω να μιμηθώ κάποια τεχνική από τη μαμά μου, που όπως συνειδητοποιώ καθημερινά, σε εκείνη οφείλω το 90% της γονεικής μου συμπεριφοράς. Βοηθάνε βέβαια και τα εξελιγμένα εγχειρίδια παιδοψυχολογίας της εποχής μας, αλλά κακά τα ψέματα, η βασική επιρροή της μητρότητας είναι η μαμά σου.

Αχ βρε μαμά, πόσα πράγματα με μάθαινες χωρίς να το καταλαβαίνω... Το πιο αξιέπαινο από όλα όμως, είναι πως τίποτα από αυτά δεν θυμίζουν τη γιαγιά μου. Εκείνη πως τα έμαθε μου λέτε;