Είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση, να ζεις με δύο παιδιά και να καταφέρνεις να μην αναρωτιέσαι σχεδόν καθημερινά, αν είσαι επαρκής. Τις περισσότερες ημέρες, νιώθω εντελώς ανεπαρκής αν με ρωτάτε. Νιώθω ότι με ένα παιδί τα κατάφερνα πολύ καλά, να έχω μια καλή ισορροπία προσωπικού χρόνου, χρόνου για παιχνίδι, χρόνου για ξεκούραση και χρόνο για τα λειτουργικά (καθάρισμα, μαγείρεμα κλπ). Πολύ καλύτερη διαχείριση νεύρων, πολύ καλύτερη διαχείριση κούρασης – αυτά τα δύο καμιά φορά είναι το ίδιο. Περισσότερη υπομονή, περισσότερη αφοσίωση, λιγότερο ρομπότ. Τώρα πια, ναι, νιώθω ένα ρομπότ, που κάθε μέρα επιτυγχάνει να έχει τα παιδιά σε μια σχετικά καλή κατάσταση από άποψη καθαριότητας και φαγητού, αλλά σπανίως με διάθεση για εκπαιδευτικό παιχνίδι και ζουζούνισμα. Οι μέρες που δεν τσίριξα είναι ακόμη σπανιότερες.
Τις περισσότερες ημέρες ξυπνάω μεταξύ 6:00 – 07:00 και πάντα από κάποιο υστερικό κλάμα χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Πολλές από αυτές τις ημέρες, το κλάμα της μιανής, ξυπνάει την άλλη με γκρίνια και κλάμα, οπότε έχω χορωδία. Σχεδόν πάντα, λέω καλημέρα και δεν παίρνω απάντηση και είναι χαζό να παρεξηγηθείς με το 1,5 έτους και το 3χρονο, αλλά θέλοντας και μη, όταν ξυπνάς με ουρλιαχτά, είναι προδιαγεγραμμένη η κακή διάθεση για τις πρώτες πρωινές ώρες. Κάθε που πάει μεσημέρι να τις πάρω από το σχολείο, ξεκινάω με ένα βαρύ «αχ», γιατί δεν ξέρω αν το απόγευμα θα είναι υποφερτό, ή θα συνεχίσει με ουρλιαχτά και γκρίνια.
Είμαι από τις μαμάδες που είμαι πολύ ανεκτική σε ζημιές και σε λερώματα, αλλά η ευαίσθητη χορδή μου είναι η γκρίνια άνευ αιτίας. Εκεί μπορώ να το χάσω τελείως. Είμαι ο χειρότερος αποδέκτης γκρίνιας, δεν μπορώ να την αγνοήσω. Σαν να μου πατάς ένα κουμπί.
Το άλλο που δεν αντέχεται, είναι τα χτυπήματα. Μπορεί και κατά λάθος, να σου πατήσουν το πόδι. Πονάς. Μπορεί κατά λάθος να φας μια μπούφλα. Πονάς όμως. Δεν το κάνουν επίτηδες, αλλά όταν νιώθεις ήδη ταλαίπωρη και κακοποιημένη ψυχολογικά, ο πόνος που δέχεσαι εκείνη τη στιγμή από το οποιοδήποτε ατύχημα, βγάζει μια άμυνα. Εκείνη τη στιγμή, προσπαθώ να συγκρατήσω τόσο πολύ τα νεύρα μου, που μπορεί και να βάλω τα κλάματα. Όχι επειδή πονάω τόσο πολύ, δεν είναι δα και γροθιά στο στομάχι. Μπορεί λίγο να σου βγάλει το μάτι με το δαχτυλάκι του. Μπορεί λίγο να μείνει καμιά τούφα από τα μαλλιά σου στα χέρια του. Ο ψυχικός πόνος είναι πιο σοβαρός, γιατί στο Instagram υπάρχουν μαμάδες με τέλειο καθαρό σπίτι, χαμογελαστά παιδιά και ξέγνοιαστες στιγμές στο σπίτι. Που φυσικά είναι ένα τεράστιο ψέμα, ή από πίσω τρέχουν σαράντα νταντάδες εκτός από επαγγελματίες φωτογράφους. Αλλά την ώρα που το δάχτυλο έχει μπει στο μάτι σου, θες να κλάψεις με όλο σου το είναι, επειδή η ζωή δεν μοιάζει στο ελάχιστο με το Instagram.
Αυτές οι παραπάνω παράγραφοι είναι η απάντησή μου σε όσους μου λένε συχνά πυκνά, «Ασχολείσαι πολύ», «φαίνεται ότι τα καταφέρνεις πολύ καλά», «είσαι σούπερ μαμά» και διάφορες παρόμοιες ατάκες…
Ωστόσο υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Υπάρχουν εκείνες οι λίγες καλές ημέρες, που σου δείχνουν την αγάπη και τον θαυμασμό τους. Που σου χαμογελάνε ή σε χαιδεύουν κοιτάζοντάς σε στα μάτια. Υπάρχει η επιτυχημένη έκπληξη που θα τους κάνεις, ένα παγωτό, ένα μαγικό, ένα παιχνίδι που μόλις σκέφτηκες, που θα τα ενθουσιάσει. Υπάρχουν οι σπάνιες ημέρες, που ξυπνάνε χαρούμενες και τρέχουν στο κρεβάτι σου για να σε ρωτήσουν «μαμά, που θα πάμε;» και θυμάσαι πως είναι να είσαι παιδί. Και θυμάσαι πως είναι να μην έχεις καθόλου έλεγχο της ζωής σου, με τα καλά και τα κακά του, οπότε αποφασίζεις ότι θα αντέξεις και σήμερα, αφού έχεις τον έλεγχο που θα πάτε, τι θα κάνετε, τι θα φάτε, ποιους θα συναντήσετε… βάζεις τα δυνατά σου, να είναι από τα «καλά». Βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου, ότι ανεξαρτήτως από το πόσο θα γκρινιάξουν και πόσες φορές θα χάσεις την ψυχραιμία σου, θα τους χαρίσεις μια όμορφη παιδική ηλικία, γεμάτη αγάπη και νέες εμπειρίες. Δεν μπορεί κάθε ημέρα να είναι μοναδική. Δεν μπορεί κάθε ημέρα να είναι ξέγνοιαστη σαν διακοπές, κάποιες μέρες θα πονάς, όπως εγώ σήμερα, δεν θα μπορείς να παίξεις, ούτε να τραγουδήσεις, ούτε να χορέψεις. Αλλά και μόνο που θα αναρωτηθείς «μα είμαι εγώ επαρκής; Πάλι φώναξα. Πάλι ήμουν κουρασμένη. Πάλι είδαν παιδικά για να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μου…», να ξέρεις, αν κι εσύ νιώθεις όπως εγώ… Ότι αναρωτιέσαι είναι καλό σημάδι.
Θα υπάρχει και η ρουτίνα, θα υπάρχει και η βαρεμάρα. Θα θέλεις κάποιες ημέρες να σκοράλλεις δίχως νόημα στο κινητό. Τις περισσότερες φορές θα χαζεύεις τις άλλες που πλασάρουν εκείνη την τέλεια εικόνα. Και εκεί, θα παγώσεις το δάχτυλό σου, γιατί θα με θυμηθείς. Θα παγώσεις το δάχτυλο στο σκρολλάρισμα και θα με ακούσεις μέσα στο μυαλό σου: «Είναι μόνο μια φωτογραφία. Τα παιδιά σου είναι στο δίπλα δωμάτιο. Σήκω, πάρε τα πόδια σου και πήγαινε να παίξεις». Αυτό έκανα σήμερα…
Ήθελα να μείνω μόνη μου. Κλείστηκα στο δωμάτιο και σκρόλλαρα ένα σωρό άχρηστα πράγματα, παρακολουθώντας άλλες ζωές, νομίζοντας ότι ξεκουράζω το μυαλό μου, ενώ στην πραγματικότητα, το δηλητηριάζα. Έχανα το χρόνο μου χαζεύοντας. Πονούσα γιατί μετά από 3 χρόνια επανήλθαν οι δυνατοί πόνοι περιόδου που είχα πριν τις εγκυμοσύνες. Ένας πόνος που με παραλύει. Αλλά μπορούσα να χαζεύω τα παιδιά μου να παίζουν, αντί τις τέλειες μαμάδες του Instagram.
Σηκώθηκα, έβαλα λίγο νερό στη φουσκωτή πισινούλα, τους έβαλα ένα μαγιό και κάθισα κουλουριασμένη και πονεμένη να τις κοιτάζω που παίζουν. Λιβάνιζα με το φιδάκι γιατί έχουμε και τα κουνούπια να μας τρώνε ζωντανές, αλλά δεν ήταν πιο κοπιαστικό από το σκρολλάρισμα, σας το υπόσχομαι.
Λίγο μετά, αφού ετοιμάστηκαν για ύπνο, τσακώθηκαν κι έσπρωξε πολύ η μια την άλλη. Τρόμαξα ότι θα χτυπούσε το κεφάλι της στη γωνία καθώς έπεφτε. Έχασα πάλι τον έλεγχο. Φώναξα πολύ, πάρα πολύ. Από τον τρόμο μου. Εκείνη που έσπρωξε και τη μάλωσα, κοιμήθηκε χωρίς καληνύχτα, χωρίς παραμύθι, ήταν απλά κουρασμένη και γκρίνιαζε. Κοιμήθηκε κι είμαστε μαλωμένες. Κι εγώ νιώθω πολύ χάλια, ας ξέρω ότι το πρωί δεν θα θυμάται τίποτα από αυτά. Θα θυμάται ότι έπαιξε τέλεια με την αδερφή της στην πισινούλα τους.
Είναι ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να μεγαλώνεις παιδιά και να είσαι παρούσα. Να ξεπερνάς όλον αυτό τον εσωτερικό διάλογο και να ψάχνεις να βρεις το κέφι να ξαναρχίσουν όλα την επόμενη ημέρα. Με κάποιο τρόπο γίνεται αυτόματα και κατά τη γνώμη μου, όχι απλά αξίζει τον κόπο, αλλά δεν ξέρω κι αν υπάρχει κάτι άλλο που να αξίζει τελικά σε αυτή τη ζωή.
Είμαι θυμωμένη, εξαντλημένη, πονεμένη. Και βαθιά ερωτευμένη με τις κόρες μου.
Καληνύχτα
Comments