Πως πήγα για Χριστουγεννιάτικο Bazaar και γύρισα χωρίς βρακί!

Ορίστε μια ξεχωριστή ανάμνηση που έμελε να σχηματιστεί ανεξίτηλα, εντελώς αναπάντεχα, ένα διόλου ξεχωριστό Σάββατο.

Ήταν ένα Σάββατο σαν όλα τα άλλα, αρχές Δεκεμβρίου 2024. Ο καιρός ήταν κάπως βροχερός, αλλά μπορούσες να περπατήσεις στο κέντρο της Αθήνας χωρίς ομπρέλα, ανεμπόδιστα θα έλεγε κανείς. Εκείνο το Σάββατο θα γινόταν ένα Χριστουγεννιάτικο bazaar και επί τη ευκαιρία, θα κάναμε και τη βόλτα μας να δουν οι μικρές το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Συντάγματος. Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι είναι ένα αρκετά κομψό δέντρο, με πολύ διακριτικό στολισμό, επομένως, όχι ικανό να εντυπωσιάσει τις μικρές.

Για όποιον δεν το γνωρίζει, η μόνιμη κατοικία μου είναι στα 20 χιλιόμετρα από το Κέντρο της Αθήνας, την οποία δεν θα έλεγα ότι αγαπώ ιδιαίτερα και οι βόλτες μου εκεί είναι μετρημένες στην παλάμη του ενός χεριού κάθε χρόνο. Ο επαρχιώτικος τρόπος ζωής των προαστίων μου ταιριάζει καλύτερα, νιώθω πολύ πιο άνετα να κυκλοφορώ απ’ ό,τι στο κέντρο και αν παρεξηγείσαι με αυτό, τότε σου εγγυώμαι ότι θα απολαύσεις παρακάτω τα όσα συνέβησαν. Από την άλλη, κι εγώ από την πλευρά μου δικαιώθηκα! Οπότε, θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Στρίβουμε στη Μητροπόλεως και μέχρι εκεί, μπορείς να πεις ότι είναι μια ευχάριστη, γραφική βόλτα, παρά τις διάφορες ενοχλητικές μυρωδιές και τις αγοραφοβικές μου τάσεις-τσίου. Μετά όμως, μπήκαμε στα στενά, με κατεύθυνση προς Πλάκα. Πίσω μου, περπατούν χέρι-χέρι η μητέρα μου με τη μεγαλύτερη κόρη μου και μπροστά εγώ, κρατώντας από το χέρι τη μικρή μου. Εκεί, σε αυτά τα στενά, βγάζω το κινητό από την τσάντα – ΜΕΓΙΣΤΟ ΛΑΘΟΣ- να τσεκάρω ένα επαγγελματικό μήνυμα, που κάπως τράβηξε την προσοχή μου πέραν του δέοντος, ώστε να μη βλέπω μπροστά μου κυριολεκτικά. Κι εκεί που είμαι σκυμμένη πάνω από το κινητό και προσπαθώ να απαντήσω με το ένα χέρι, με το άλλο να κρατήσω τη μικρή, το μπουφάν κρεμασμένο από τη χιαστή τσάντα κάπως άβολα…

… χάνεται η Γη κάτω από τα πόδια μου, γλιστράω με τον πιο παράξενο τρόπο και προσγειώνομαι στο στενό πεζοδρόμιο, αφού πρώτα έχω προσπαθήσει ανεπιτυχώς να γλιτώσω τη σαβούρα κάνοντας κόλπα αλά Mr.Bean. Κάτι γλιστράει κάτω από το παπούτσι και γλιστράει πολύ, αφού με τόση yoga και Pilates δεν κατάφερα να σταθώ όρθια. Δύο φορές προσπάθησα να γλιτώσω, δύο φορές κωλοχτύπησα κάτω, αλλά συνέχισε η πτώση, ώσπου ο πισινός μου, ντυμένος στα μπεζ, προσγειώνεται και κωλοκάθεται πάνω σε κάτι υδαρό και κρύο. Μαζί με εμένα, πέφτει και η μικρή με το γόνατο. Δεν χτυπάει καμιά μας, ωστόσο, η μυρωδιά είναι ξεκάθαρη και αφού σηκώνομαι χωρίς να κοιτάξω πάνω σε τι ακριβώς γλίστρησα, γυρίζω έντρομη στη μητέρα μου να ρωτήσω αν είναι αυτό που νομίζω. «Είναι εμετός;», τη ρωτάω. «Ναι, είναι εμετός», με διαβεβαιώνει.

Το μπεζ παντελόνι έχει ποτίσει με τον εμετό ενός αγνώστου και νιώθω την υγρασία του μέχρι τα κόκαλα. Από τη μυρωδιά, μου έρχεται αναγούλα αλλά πρέπει να φερθώ ψύχραιμα και να βρω μια λύση και γρήγορα. Καθαρίζω όπως όπως τη μικρή και η μητέρα μου εμένα. Θέλω να ξεγυμνωθώ επί τόπου, δεν κάνει τόσο κρύο άλλωστε. Αλλά πρέπει να υπομείνω την κατάσταση για λίγο ακόμα, γιατί δεν μπορώ να φύγω ξεβράκωτη. Φεύγω βολίδα με τη μικρή μου κόρη, να βγούμε στην Ερμού, με σκοπό να αγοράσουμε καινούργια παντελόνια στο πρώτο μαγαζί με ρούχα που θα βρίσκαμε μπροστά μας. Καθώς περνάνε τα λεπτά, αυτό παγώνει ακόμη περισσότερο πάνω μου και νομίζω ότι μπορούν να το δουν και να το μυρίσουν όλοι σε ακτίνα χιλιομέτρου.

Πράγματι, μπουκάρουμε στο πρώτο μαγαζί που βρίσκουμε μπροστά μας, αρπάζω ένα παντελόνι κι ένα παιδικό κολάν και στέκομαι στην ατελείωτη ουρά του καταστήματος έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Παράλληλα, η αναγούλα να συντροφεύει κάθε μου ανάσα.

Νιώθω ότι δεν αντέχω ούτε ένα λεπτό ακόμα πριν να τσιρίξω από τη σιχαμάρα και τότε αποφασίζω να μιλήσω στις μπροστινές μου, εξιστορώντας το πάθημά μου. Με πρωτοφανή ενσυναίσθηση και λύπηση συνάμα, μου δίνουν τη σειρά τους και φτάνω επιτέλους στο ταμείο. Πληρώνω όπως-όπως και μπαίνουμε κυριολεκτικά τρέχοντας στο δοκιμαστήριο να βάλουμε τα νέα ρούχα, όπου διαπιστώνω ότι έχει βραχεί μέχρι και το βρακί.

Ευτυχώς, η μικρή είναι ψύχραιμη και σχετικά ανέγγιχτη, με την αλλαγή κολάν, είναι σα να μη συνέβη ποτέ όλο αυτό. Εγώ όμως είναι αδύνατο να ξαναφορέσω το παντελόνι με τον εμετό, και να βγω έξω αναζητώντας επιπλέον κι ένα βρακί να φορέσω.

Πέταξα τη σακούλα με τα λεκιασμένα ρούχα στον πρώτο κάδο που βρήκα μπροστά μου και πήγα στο bazaar ξεβράκωτη, με το νέο παντελόνι, μια άκρως άβολη κατάσταση, αλλά τουλάχιστον στεγνή κατάσταση. Μου πήρε δύο μερόνυχτα να ξεπεράσω την αηδία και να πω, ότι τελικά, μέσα σε όλη αυτή την τραγωδία, γελούσαμε τόσο, ώστε να γίνει τελικά, μια «καλούτσικη» ιστορία να αφηγούμαι...