Μια εβδομάδα στον καναπέ, άραζα με κουβέρτα και άφθονο καφέ, βλέποντας απεγνωσμένα vampire diaries για να ξεχάσω σε τι χώρα ζω και πόσο πολύ άνεργη έχω μείνει! Επειδή νιώθω μεγάλη μοναξιά τελευταία, άναβα την τηλεόραση για να τρεμοπαίζει κάτι μεγαλύτερο από την οθόνη του υπολογιστή, αλλά την είχα στο Mute. Όταν τελείωσα τον 1ο κύκλο έσπασε η καφετιέρα μου… Προσπάθησα να μην κλάψω και τα κατάφερα… Η τηλεόραση στο mute πάντα. Την αφήνω να μιλήσει όταν κάνω δουλειές μέσα στο σπίτι, για να ακούω μια φωνή… Παθέτικ, ξέρω… Την ημέρα που τελείωσα και τους 3 κύκλους της σειράς, αποφάσισα να βγάλω το mute για να προσγειωθώ στην ελληνική πραγματικότητα. Πριν καν αγγίξω το τηλεκοντρόλ, η τηλεόραση άρχισε να μιλάει μόνη της! Την άφησα να παίζει κι άρχισα να κάνω δουλειές μέσα στο σπίτι, μέχρι που εκείνη σώπασε ξαφνικά! Δεν έδωσα σημασία, «καμιά διακοπή ρεύματος θα έγινε» σκέφτηκα αφελώς, διότι είχα αναμμένη την ηλεκτρική σκούπα. Την επόμενη ημέρα η ζωή μου ακόμη δεν είχε νόημα κι έτσι άνοιξα την τηλεόραση. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι η ένταση βρίσκεται στο μηδέν. «Μα δεν θυμάμαι να την έβαλα ποτέ στο μηδέν…», προβληματίστηκα για λίγο αλλά και πάλι δεν έδωσα σημασία. Κάνω να αυξήσω την ένταση… κι εκείνη δεν αυξάνει, όσο επίμονα κι αν πατάω το κουμπί, όσο κι αν αρνούμαι να πιστέψω ότι η τηλεόρασή μου έγινε κωφάλαλη και πάλι (το είχε πάθει η παλιά η σακαράκα…μα αυτή; Η τελευταίας τεχνολογίας ουάου τηλεόρασή μου;;;;). «Μμμμ…..», βγάζω διάγνωση, «θα φταίνε οι μπαταρίες του τηλεκοντρόλ!». Και πάω να αυξήσω την ένταση από τα κουμπάκια της οθόνης. Ο ήχος αρχίζει να παίρνει τα πάνω του καθώς πατάω το κουμπί και μόλις ξεκολλήσω το δάχτυλο, αρχίσει να μετράει αντίστροφα και σταδιακά πέφτει πάλι στο μηδέν. Αρπάζω το τηλεκοντρόλ σαν ξίφος star wars κι αρχίζω να το κοπανάω με λυσσάρα στο κεφάλι μου, στα έπιπλα, στους τοίχους… «Όχι πάλιιιιι!!!», ούρλιαζα κι έκλαιγα, γιατί για έναν άνεργο αυτό σημαίνει καταστροφή: Πρώτον, δεν έχεις λεφτά για επισκευή! Δεύτερον, δεν παλεύεται η σιωπή τόσες ώρες μοναξιάς στο σπίτι!!! Έπεσα στα τέσσερα, προσκύνησα την τηλεόραση, παρακάλεσα, έκλαιγα με λυγμούς… Τίποτα… κουφή και άλαλη και πάλι… Τρεις μέρες πέρασαν κι εγώ ακόμη πάνω από τον δαίμονα, να προσπαθώ να σταθεροποιήσω τον ήχο κι εκείνος να πέφτει. Να συνδέω και να ξεσυνδέω καλώδια… Να πατάω κουμπιά… Να αλλάζω μπαταρίες… Να κάνω ευχέλαιο… Τίποτα. Αποφασίζω να ανοίξω το ντί βι ντί και να επιχειρήσω να αυξήσω το volume με το τηλεκοντρόλ αυτού. Όχι απλά δεν κατάφερα τίποτα, αλλά τώρα, ξαφνικά, το ντί βί ντί, αγορασμένο από την Ελλάδα πολλά χρόνια πριν πάω για μεταπτυχιακό στη Γαλλία, και χωρίς ποτέ να έχω πειράξει τις ρυθμίσεις…αρχίζει να μου γράφει μηνύματα στην οθόνη στα γαλλικά. Και όχι δεν συνέδεσα ποτέ τα μηχανήματα με ίντερνετ αν αυτό σκέφτηκες (για κάποιο ιό). Απλά κάποιο φάντασμα κατοικεί στο σπίτι και μάλιστα είναι γαλλόφωνο, οπότε δεν αντέχει να ακούει ελληνοτούρκικη τίβί. Ναι φίλοι μου, ένα φάντασμα. Τουλάχιστον δεν είμαι πια μόνη…