Ίσως παραήμουν καλοχτενισμένη και στολισμένη για κηδεία. Μισώ τις κηδείες... Βοηθούν στη συνειδητοποίηση της απώλειας, αλλά τις μισώ. Μου αρέσει να φοράω μαύρα ρούχα, έχω πολλά. Στις κηδείες με πιάνει μια επιθυμία να βάλω ολόλευκα. Όχι επειδή μισώ τις κηδείες, αλλά επειδή με πιάνει ένα επαναστατικό πνεύμα -κι ίσως επειδή είχε 40 βαθμούς στο Φάληρο σήμερα. Κοιτούσα το δαχτυλίδι. Καθόλου πρέπον για κηδεία. Έβγαζε μάτι. Πολύ μεγάλο, πολύ αρχοντικό, μια μωβ πέτρα ΝΑ με το συμπάθιο. Το μαλλί πένα, ούτε κομμωτήριο να έχω πάει. Θα κακοφαινόταν σε κάποιον που ήμουν τόσο στολισμένη; Ούτε με ένοιαζε. Δυστυχώς δεν είχα τέλειο μανικιούρ. Έπρεπε να είναι τέλειο. Μισώ τις κηδείες σας το είπα; Ναι. Που λέτε, φορούσα κι ένα βραχιόλι σβαρόφσκι που μου το είχε πάρει δώρο σε κάποια γενέθλια. Γεμάτο αστραφτερές πέτρες, καθόλου πρέπον κι αυτό. Και το δαχτυλίδι από εκείνα τα καλά, αυτά που σου κληροδοτούν η μαμά σου, η θεία σου στην προκειμένη, η γιαγιά σου κλπ. Αμέθυστος, "κρατάει μακριά την κακή ενέργεια", είχε πει. Τα έβαλα όλα στην κηδεία. Όλα της τα δώρα. Τα κοσμήματα που λάτρευε να φοράει και να δωρίζει. Δεν θα μου έβγαινε ποτέ τόσο φυσικά όσο σε εκείνη να είμαι υπέρκομψη, αλλά έπρεπε να προσπαθήσω, έπρεπε να την αποχαιρετήσω έτσι. Μισώ τις κηδείες, σχεδόν όσο μισώ τους αποχαιρετισμούς.
Μισώ τις κηδείες γιατί θέλω να τους μαλώσω όλους. Αυτούς που περικυκλώνουν τη γιαγιά να της πουν λόγια που ούτε καταλαβαίνει εκείνη την ώρα, ούτε έχουν κανένα νόημα. Αφήστε τη να πάρει αέρα μη λιποθυμήσει. Αυτούς που κάνουν socializing έχοντας ξεχάσει για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί. Αυτούς που κάνουν καλύτερα από τους άλλους το σταυρό τους, ξέρουν τις προσευχές και θα ήθελαν να αρπάξουν το μικρόφωνο από τον παπά, αυτούς που θέλουν να φτάσουν πρώτοι, πιο μπροστά, πιο κοντά, νιώθουν ότι οφείλουν να πρωταγωνιστήσουν. Αυτούς που έρχονται, ενώ είναι ανεπιθύμητοι και το ξέρουν! Μισώ τις κηδείες γιατί πρέπει να πω "Συλλυπητήρια", μια λέξη τόσο κενή, που όταν με ακούω να το λέω νιώθω ότι δεν μπορώ καθόλου να το χρωματίσω με συναίσθημα, σαν να το λέω στα ιαπωνέζικα. Γιατί δεν σημαίνει τίποτα! Λυπάμαι! Δεν μπορώ να το πω καλύτερα, προτιμώ να μη το λέω καθόλου. Προτιμώ να πάρω τον φίλο μου μια αγκαλιά, να του κρατήσω το χέρι και να μην πούμε τίποτα από αυτά τα κοινότυπα. Μισώ τις κηδείες, γιατί όσο κι αν τις μισώ, με συγκινεί πάρα πολύ όταν βλέπω πόσοι πολλοί άνθρωποι, όχι οι κλασικοί χαρακτήρες σαν από βιβλίο που περιέγραψα παραπάνω, αγαπούσαμε τον ίδιο άνθρωπο, χωρίς να γνωριζόμαστε απαραίτητα μεταξύ μας.
Μισώ τις κηδείες και για αυτό το λόγο, δεν πηγαίνω σε κηδείες παρά σπάνια. Πηγαίνω εκεί που νιώθω ότι ανήκω, ότι έχω θέση ανάμεσα στους συγγενείς ή είμαι η ίδια συγγενής. Σήμερα ήταν μια ατυχής, τέτοια σπάνια στιγμή. Ανάμεσα σε γνωστούς αγνώστους και μη, είδα τη θλίψη κι ένιωσα την απώλειά τους. Τους είδα να αγκαλιάζονται, τόσο διαφορετικά από όσο αγκαλιάζεσαι σε άλλες περιστάσεις. Άκουσα υπέροχα λόγια για τον άνθρωπό μας και κοίταζα το δαχτυλίδι μας. Όταν μου το έδωσε, είχε πει ότι θα το έδινε στην κόρη της αν είχε... Και αν κάποτε έχει μια νύφη, θα της έδινε κι εκείνης κάτι εξίσου καλό.
Μεγαλώνεις με πολλές μητέρες εν κατακλείδι. Η μαμά σου είναι μια και μοναδική, αλλά και η γιαγιά σου, η μητριά σου, η κολλητή της μαμάς σου, ενίοτε η νονά σου... Όλες μαζί είναι κι αυτές μαμάδες σου. Η σημερινή "εμπειρία", ήταν για εμένα ένας ύμνος για τη φιλία. Για το πόσο ισχυρούς δεσμούς χτίζουμε οι άνθρωποι με τους πραγματικούς μας φίλους, που γίνονται οικογένειά μας. Με παρηγορεί πολύ όταν βάζω τον εαυτό μου στη θέση αυτή, σε ένα φανταστικό σενάριο, όπου έχω φύγει από τη ζωή και οι κόρες μου έχουν τις κολλητές μου στο πλάι τους για πολλά χρόνια ακόμα... Με παρηγορεί επίσης πολύ, ενώ δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση το ανθρώπινο είδος, ότι η φιλία είναι μια ικανότητα του είδους μας που εκτιμώ πολύ βαθιά.
Μισώ τις κηδείες, γιατί με αναγκάζουν να ωριμάσω κάθε φορά και λίγο ακόμα. Η επαφή με το θάνατο έχει την τάση να σε μεγαλώνει... Κι όσο σε μεγαλώνει και σε μεγαλώνει, και σε μεγαλώνει κι άλλο, στο τέλος σε γερνάει. Κι αυτό είναι φυσιολογικό εν μέρει, γιατί κάποτε είσαι μεγάλος ηλικιακά και γιατί να μη το ονομάσουμε ως έχει; Κάποτε θα είσαι μια γριά κυρία Αλεξία. Και να σας πω, είναι το όνειρό μου, να καταφέρω να γεράσω. Γιατί σήμερα, ήταν μια κηδεία που μισώ να πηγαίνω, μια απώλεια πριν την ώρα της, όχι ξαφνική, αλλά πρώιμη, αν καταλαβαίνεις τη διαφορά.
Μεταξύ άλλων, εκτός από μια καλή φίλη, σχεδόν μαμά, με τον τίτλο της "Θείας" Σοφίας, έχασα και την πιο φανατική αναγνώστρια αυτού εδώ του μπλόγκ! Και παρότι είμαι σίγουρη ότι θα έχει καλύτερα πράγματα να κάνει το πνεύμα της (όπως είπε μια πολύ καλή της φίλη, πλέον είναι ΠΑΝΤΟΥ, με όλους μας), θα ήθελα να αφήσω σαν επίλογο την υπόσχεση, ότι θα έχω πάντα ένα μάτι να προσέχει και να στέκεται δίπλα στο "αριστούργημά της", όπως τον αποκαλούσε, τον αδελφό μου Κωνσταντίνο.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι τελείως τυχαία, τραβηγμένη από το κινητό μου σήμερα το πρωί.