Είμαι ένας αρκετά περίεργος άνθρωπος και χάρη στις περιέργειές μου, μου έρχονται στο μυαλό διάφορα topics για αυτό εδώ το μπλόγκ. Προφανώς, όπως μαρτυρά και ο τίτλος, θεωρώ τελείως σπαστική την ερώτηση "πως νιώθεις....;". Μου θυμίζει τους ξεφτιλισμένους ρεπόρτερ που πάνε στη χαροκαμένη μάνα, στον νεόνυμφο χήρο, στο τετραπληγικό ορφανό και σε κάθε λογής θύμα που του έχει συμβεί κάτι τραγικό, και το ρωτάνε πως νιώθει.
Η ίδια ερώτηση επαναλαμβάνεται αδιάφορα, λόγω αμηχανίας, βλέπε Κατερίνα Στικούδη κάθε δέκα λεπτά στο My Style Rocks. Πήρε η άλλη κακό βαθμό; Την είπαν σούργελο; Την εκθίασαν ως φάσιον άικον; Ξεμαλλιάστηκε οφ κάμερα με τη συμπαίκτρια; ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ.
Και τέλος, υπάρχει και άλλη μια κατηγορία, η καλοπροαίρετη, η τύπου "αχ έγινες μανούλα, πως νιώθεις;". Επειδή αναφέρω ότι γίνεται καλοπροαίρετα (θέλω να πιστεύω) θα παραλείψω το κομμάτι που νιώθω ότι θέλω να σου ρίξω μπουνιά στα μούτρα. Πως νιώθω; Νιώθω ότι βαριέμαι φοβερά αυτή την ερώτηση, ότι με εξαναγκάζει να πω το παραμύθι, "αχ πετάω στα σύννεφα, ξυπνάω τραγουδώντας, ξεχειλίζω από αγάπη, είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, βρήκα το νόημα της ζωής μου". Ή την άλλη κασέτα, "είμαι άυπνη πέντε μήνες, αλλά μετά μου χαμογελάει και τα ξεχνάω όλα...". ΌΧΙ, όχι και πάλι όχι. Επίσης, θεωρώ ότι κι αυτός που ρωτάει, δεν περιμένει στην πραγματικότητα απάντηση, απλά νιώθει μια υποχρέωση ή την αμηχανία να ρωτήσει.
Τώρα που το σκέφτομαι, πιθανό κι εγώ να σε έχω ρωτήσει "πως νιώθεις", επειδή μου φάνηκε παρηγορητικό, ή δεν έχουμε την οικειότητα να μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο χωρίς να μιλάμε.
Αλλά ας μείνω στο "αχ έγινες μανούλα πως νιώθεις". Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτή την αλλόκοτη ερώτηση. Καταρχήν, κανείς δεν είναι χαρούμενος 24 ώρες το 24ωρο. Τραγουδάω πολλές φορές μέσα στην ημέρα, γιατί είμαι χαρούμενη αλλά και γιατί είναι από τα λίγα παιχνίδια που μπορεί να καταλάβει ένα τόσο μικρό μωρό. Η ζωή μου είναι ευτυχισμένη, αλλά είχε νόημα και πριν, sorry not sorry, και πιστεύω ότι μπορείς να είσαι εξίσου ευτυχισμένος στη ζωή και χωρίς παιδί, βρίσκοντας άλλες χαρές και συγκινήσεις. Προφανώς και αγαπάω το παιδί μου και όσο περνάει ο καιρός δένομαι περισσότερο - ακόμη δεν έχω καταλάβει πως κάποιοι το παθαίνουν με το που το αντικρίσουν λες και τους πάτησαν κουμπί, ναι δηλαδή το αγαπάς αλλά καμία σχέση με το πως θα νιώθεις λίγους μήνες μετά. Υπάρχουν στιγμές που θέλω χρόνο για εμένα και το κάνω, κάνω διάλειμμα από τη μητρότητα και δεν έχω καθόλου τύψεις. Όσο καλά ή κακά κοιμάσαι, κάποια στιγμή το κλάμα του μωρού θα σε νευριάσει, θα σε κουράσει. Μπορεί η κούραση και ο θυμός να ξεσπάσουν (γι' αυτό οι περισσότεροι γονείς τον πρώτο καιρό τσακώνονται), μπορεί ακόμη και να φωνάξεις στο μωρό άθελά σου. Κάποια στιγμή θα θες να φύγεις και να μην ασχοληθείς, να μη το δεις και να μη το ακούσεις για κάποιες ώρες. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΚΕΙ... Δεν είμαι μόνο η μαμά της κόρης μου. Είμαι η σύντροφος του άντρα μου. Είμαι η φίλη για τις κολλητές μου. Είμαι η κόρη για τους γονείς μου και η αδελφή για τον αδελφό μου. Μου αρέσει να απολαμβάνω ένα ποτήρι κρασί το βράδυ, να δω μια καμένη σειρά στο Netflix, να κάνω το μποτέ μου, να πάω με το σκύλο μου βόλτα μόνοι μας και πέφτω στα πατώματα για χάδια και φιλιά και τα ρούχα μου γεμίζουν τρίχες. Και τα κάνω όλα αυτά, χωρίς τύψεις και χωρίς να αναιρείται ο ρόλος μου ως μητέρα. Νιώθω όπως πριν, είμαι εγώ, αυτή που ήξερα 32 χρόνια τώρα, δεν μεταλλάχθηκα και όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό, κάποιους τους ξενίζει όταν το λέω!
Να καταδικαστεί κοινωνικά, επιτέλους, αυτή η στερεοτυπική ερμηνεία της μητρότητας, όπου για να είσαι καλή μαμά, "πρέπει" {να θηλάζεις αποκλειστικά, να μην το αφήσεις ούτε για μια ώρα, να το λατρεύεις με το που το γεννήσεις, να ακυρώσεις όλη σου τη ζωή και τα θέλω σου βρίσκοντας μόνο εκεί το νόημα, να μην έχεις χρόνο για τον εαυτό σου και για να κοιμηθείς, γιατί μόνο έτσι θα μπορείς να αφηγηθείς πόσο καλή μάνα είσαι και πόσο δύσκολο είναι να αφοσιώνεσαι στο παιδί σου...κ.λπ.}. Γνώμη μου; Να μην αφοσιώνεστε μόνο στο παιδί σας, μην πέφτετε με τα μούτρα πάνω του και αφήσετε όλα τα άλλα, γιατί το πνίγεται. Και δεύτερον, το παιδί θέλει να έχει μια ευτυχισμένη γυναίκα για μαμά.
Πως νιώθεις; Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό, ας είμαστε ειλικρινείς. Για εμένα τουλάχιστον δεν υπάρχει.
Εκτός αν εννοείς συναίσθημα, πως πλέον όταν οδηγώ, μπορεί να φαίνεται ότι κάθομαι στη θέση του οδηγού, αλλά στην πραγματικότητα, βγαίνοντας έξω από το σώμα μου ωσάν υπερφυσική λειτουργία, "νιώθω" ότι κάθομαι στο πίσω κάθισμα δεξιά.
Αλλά όταν κρατάω στην αγκαλιά μου το παιδί μου, αντιλαμβάνομαι ότι η μαμά μου είναι ακόμη και θα είναι για πάντα 27 χρονών, ότι δεν ήξερε τίποτα ενώ εγώ πίστευα ότι ξέρει τα πάντα, ότι ήταν όπως εγώ τώρα και άρα έχω τις ίδιες πιθανότητες να γίνω εξίσου καλή μαμά με εκείνη, και να μην έχω καμία ανάγκη ή υποχρέωση να "νιώθω" και να αγαπάω όπως μας ποτίζουν όλη μέρα κι όλη νύχτα. Να μην αναφερθώ στα άθλια σκατοαρθράκια στο ίντερνετ που γεμίζουν ενοχές τις γυναίκες, ή τις "μανουλίτσες" που λέει η φίλη μου η Φαίη.
Καλή μαμά, είναι η ευτυχισμένη μαμά. Πως νιώθω; Ο εαυτός μου, ευτυχώς.