H σεξοβόμβα καθηγήτρια ήταν εν εξάλλω… Μας ξέχεζε όλους, υστερίαζε, επειδή δεν είχαμε εκτυπώσει την εργασία…
…. Η Φανή μου είπε ότι καταλαβαίνεις πότε το’χεις με μια γλώσσα, όταν αρχίζεις να ονειρεύεσαι σε αυτή τη γλώσσα εν προκειμένω τα γαλλικά… Εγώ διέκρινα τη βελτίωσή με εναλλακτικό τρόπο πάντως, όταν έβρισα πίσω την καθηγήτρια με μεγάλη ευκολία…! (πρώτο σοκ)
Γενικά, ο Δεκέμβριος ήταν νοστιμούλης. Το Χριστουγεννιάτικο χωριό στην πλατεία του Καπιτόλιου έγινε Must, όπως και το ζεστό κρασί… Τραγουδήσαμε με την Εμιλί κατά μεσής της πλατείας τα τραγούδια της Εντίθ Πιάφ. Γνώρισα τον Λουίς, τον Πορτογάλο καθηγητή, έμαθα πολλά, όπως για παράδειγμα ότι ο έρωτας είναι άμεσα συνδεδεμένος με την όσφρηση. ΄΄Ερωτευόμαστε άτομα που μας τραβάει η μυρωδιά τους». Του είπα τα σχέδιά μου για το μέλλον, ότι θέλω οπωσδήποτε να επιστρέψω στην Ελλάδα κι εκείνος γέλασε. «Κι αν ερωτευτείς Γάλλο και μείνεις στη Γαλλία; Και αν βρεις άντρα Κινέζο, και πας στην Κίνα; Ποτέ δεν ξέρεις…», εγώ το πνεύμα αντιλογίας βέβαια είπα «ποτέ!».Ποτέ μη λες ποτέ, αν και για τον Κινέζο δε νομίζω να πέσω στον έρωτά του και να μη με θέλει.
Τέλος πάντων, γύρισα Ελλάδα για τις διακοπές των Χριστουγέννων, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη που ξαναβρήκα τις παλιές μου συνήθειες, καταρχήν μου φαινόταν περίεργο να ζω σε κανονικό σπίτι! Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τις συζητήσεις των φίλων μου, δεν καταλάβαινα τι λένε… (σοκ νούμερο δύο) Ο σκύλος μου, μου έκανε μούτρα (σοκ νούμερο τρία), η κρίση ήταν εμφανής όπου κι αν πήγαινα, η μητέρα με εγκατέλειψε γιατί δεν άντεχε που έπαιζα πιάνο με τις ώρες, την έπιασε πονοκέφαλος!
Μια ώρα πριν το ρεβεγιόν, μίλησα τυχαία με την Αθηνά στο σκάιπ κι ανακάλυψα ότι είναι μόνη στην Τουλούζη (σοκάρα νούμερο τέσσερα). Μιλούσαμε δυο ώρες, έπρεπε να πάω για το δείπνο στον πατέρα μου αλλά δε μπορούσα να την αφήσω κιόλας. Ως συνήθως, φάγαμε στου πατέρα μου και στο τέλος της βραδιάς έφυγα πάλι μαλωμένη μαζί του (κανένα σοκ, είναι νορμάλ).
Στις 2 Ιανουαρίου η μητέρα με τον παππού μου με συνόδευσαν στο
Ελ. Βενιζέλος. Είχα ήδη εισιτήρια για Φεβρουάριο, οπότε ήμουν ευχαριστημένη (και πολύ ηλίθια, αλλά δεν το ήξερα ακόμα!). Βρήκα τη Φανή, ταξιδεύαμε μαζί. Η πτήση ήταν ατελείωτη, είχαμε αναμονή 4 ώρες στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών (σοκ νούμερο πέντε), ωστόσο είχαμε τόσα νέα να πούμε που δεν προλάβαμε να βαρεθούμε.
Να σημειώσω ότι μέσα στη βαλιτσάρα μου είχα ένα μπουκάλι ρακί. Όταν φτάσαμε στο Μπλανιάκ (αεροδρόμιο της Τολόζας) η βαλίτσα ήταν βρεγμένη (απανωτά σοκ). Πανικοβλήθηκα! Η Φανή ήταν σίγουρη πως είναι η ρακί… Αλλά όχι, η ρακί μεταφέρθηκε σώα κι αβλαβής, άλλωστε την είχα υποσχεθεί στους τζιτζιφιόγκους μου…
Η όμορφη εποχή στην Τουλούζη μόλις είχε ξεκινήσει… (σοκ σε εξέλιξη)