Σήμερα θα σας μιλήσω για την πρώτη μου δουλειά, η πρώτη φορά που έβαλα σακάκι και πήγα για την πρώτη μου συνέντευξη και όλα όσα ακολούθησαν μετά από αυτό! Είναι μια ιστορία που μου φέρνει μεγάλο χαμόγελο, παρά τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει!
Ήταν φθινόπωρο του 2009 και ο Χάρης θα έμπαινε φαντάρος - άρα περισσότερος ελεύθερος χρόνος που έπρεπε να γεμίσω. Εγώ ήμουν ακόμη φοιτήτρια, εκκρεμούσε η πτυχιακή μου και ήθελα σαν τρελή να εργαστώ ως δημοσιογράφος, ένα όνειρο ζωής που έχτιζα από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου άλλωστε. Από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω, αλλά από πού;
Άνοιξα την εφημερίδα με τις μικρές αγγελίες και τα μάτια μου έτρεξαν απευθείας στον κλάδο «Δημοσιογραφία & ΜΜΕ». Δεν πίστευα στην τύχη μου, όταν είδα ότι ζητούν δημοσιογράφο χωρίς πολλές απαιτήσεις (δηλαδή να είναι νιάνιαρο αλλά με πολυετή εμπειρία ας πούμε, ή να έχει διδακτωρικό στο Χάρβαρντ και άλλα τέτοια γελοία που βρίσκουν οι τελειόφοιτοι στις αγγελίες εργασίας και τραβούν τα μαλλιά τους) και μάλιστα, ήταν πολύ κοντά στην περιοχή μου. Δεν έκανα δεύτερο τηλεφώνημα, δεν έψαξα τίποτα άλλο. Έπεισα τον εαυτό μου ότι θα πάρω αυτή τη δουλειά, ο κόσμος να χαλάσει.
Το πίστεψα. Με τεράστιο ενθουσιασμό πήγα στα γραφεία του Παλμού της Γλυφάδας, ντυμένη όσο σοβαρή μπορείς να είσαι στα 20 έτη με χίλια τσιμπιδάκια χωμένα στην αφάνα προσπαθώντας να τη συγκρατήσω, με απαλό μακιγιάζ, περιποιημένα νύχια και ό,τι άλλο θεωρούσα ότι θα με βοηθούσε να κάνω καλή εντύπωση! Ο εκδότης της εφημερίδας είχε την ηλικία του πατέρα μου και δεν φάνηκε να ενοχλήθηκε καθόλου που ήθελα απλώς να κάνω πρακτική και δεν είχα ιδέα που πάνε τα τέσσερα. Ήθελα μια ευκαιρία για να μάθω. Μου ζήτησε να γράψω κάτι, ένα δείγμα, το εξέτασε με την κόρη του – σημερινή Διευθύντρια της εφημερίδας και τελικά, με δέχτηκε! Μεγάλη κατάκτηση, έπιασα την πρώτη μου δουλειά, χωρίς παρακάλια, χωρίς βύσμα, χωρίς προϋπηρεσία και ήμουν υπερήφανη.
Πήγαινα κάθε μέρα με μεγάλη όρεξη και τα χέρια μου χόρευαν πάνω στο πληκτρολόγιο, πλημμύριζα λέξεις και ιδέες, ένιωθα γεννημένη για αυτό και μάθαινα κάθε μέρα κάτι καινούργιο. Ήμουν δημοσιογράφος σε τοπική εφημερίδα και είχα ένα δικό μου μισθό! Είχα ελευθερία να γράφω, όχι μόνο αυτά που πρέπει, αλλά και αυτά που θέλω. Άκουγα συχνά μπράβο από τους εργοδότες μου και ένιωθα σημαντική. Τα τονίζω αυτά τα πράγματα, γιατί έχουν περάσει δέκα χρόνια και αυτό το μπράβο το ειλικρινές, που σου γεμίζει την ψυχή, δεν το έχω ξανακούσει. Γιατί πέρασαν εννέα χρόνια με πολλές χαρές, αρκετές δουλειές, καλούτσικες δεν λέω, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται– για εμένα – με το να κρατάς στα χέρια σου το τεύχος της φυλλάδας ή του περιοδικού, με τα άρθρα σου, το χρονογράφημά σου ή το ρεπορτάζ σου. Να πιάνεις το χαρτί, να το μυρίζεις, να γυρίζεις σελίδα. Καλό και το ίντερνετ, αλλά φίλε δεν συγκρίνεται η περιπλοκότητα συναισθημάτων και αισθήσεων όταν δεις και πιάσεις κάτι δικό σου, τυπωμένο.
Είχα που λέτε ένα ντοσιέ και αρχειοθετούσα όλα τα τεύχη του ΠΑΛΜΟΥ και του ΠΑΛΜΟΡΑΜΑΤΟΣ που συμμετείχα – φυσικά το έχω ακόμη. Πίστευα τότε πως είναι μόνο η αρχή και ο εργοδότης μου με πείραζε και μου έλεγε ότι μια μέρα θα με διεκδικήσει από τη Le Monde… Φυσικά προδόθηκα από τα γεγονότα, την κρίση, τη χώρα και τον εαυτό μου και δεν συνέχισα στο επάγγελμα των ονείρων μου. Όμως είναι στ’ αλήθεια επάγγελμα; Είναι μόνο αυτό; Δεν το νομίζω… Η τρέλα αυτή είναι κάτι παραπάνω. Γι’ αυτό και θα με ακολουθεί πάντα, εγώ και το μελάνι σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε.
Σίγουρα όπως όλες οι δουλειές, η δουλειά μου στον ΠΑΛΜΟ είχε και ρουτίνα, κάποιες φορές και κούραση. Αλλά η πρώτη αγάπη είναι παντοτινή…