Η Χουάνα προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι δεν φοβάται και ότι δεν αγχώνεται. Επαναλάμβανε στον εαυτό της τα λόγια της Προϊσταμένης, «τι αγχώνεσαι; Δεν θα γεννούσες κάποια στιγμή; Θα γεννούσες!». Ο χαβανέζος ιατρός είχε ντυθεί με πράσινη χειρουργική στολή και πηγαινοερχόταν πάνω κάτω στα χειρουργεία με τα χέρια ψηλά σαν προσευχή, μη μπορώντας να ακουμπήσει πουθενά αφότου τα είχε σαπουνίσει και ανέμενε τις νοσοκόμες να του φορέσουν τα γάντια. Ο αναισθησιολόγος, αγγλικής καταγωγής, έκανε χιούμορ σε αγγλικό στυλ και η Χουάνα γελούσε. Της Πατρικιάς δεν της φαινόταν τίποτα απ΄όλα αυτά αστείο, αλλά προφανώς το χαβανέζικο με το αγγλικό χιούμορ δεν διέφερε ποτέ. Αντιθέτως, εκείνη προσπαθούσε να εντοπίσει τον εραστή της, τον Διαβολοκουμπάρο, που όπως πάντα δεν είχε ιδέα για το σκηνικό που παιζόταν εκείνη την ημέρα, καθότι πετούσε χαρταετό.
Την ίδια στιγμή, ο άλλος κουμπάρος και η Σούτκεης έβαζαν στοίχημα που θα μοιάζει ο Χουανίνιο, ενώ ο Βάνγκος προσγειωνόταν στη Μαδρίτη κι είχε μόλις λίγα λεπτά για να προλάβει την πτήση του για Κωνσταντινούπολη. «Χόλα, αμίγο, ίο πρέπει πετάξει σούμπιτο Ατένα, γιατί Χουάνα μπεμπέ… τι να σου πω ρε μαλάκα μου τώρα, βιάζομαι, κάνε κάτι!», μάτωνε να συνεννοηθεί σε μια ευφάνταστη μίξη γλωσσών και ιδωμάτων. Τελικά η Πατρικιά κουμπαροσυγκουμπάρα κατάφερε να βρει τον Διαβολοκουμπάρο και άρχισε να του εξηγεί χαμηλόφωνα και χωρίς άγχος την κατάσταση – γιατί η Χουάνα άκουγε και έπρεπε να δείχνουν όλα υπό έλεγχο. «Ναι, είμαστε εδώ, ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για του χειρουργείο… Ε, έρχεται και ο Βάνγκος όπου να’ναι…». Αφού εξιστόρησε όλη την ημέρα μέχρι εκείνη την ώρα, ο Διαβολοκουμπάρος τη διέκοψε και τη ρώτησε αφηρημένος «Ποιος γεννάει;». Η Παστρικιά άστραψε και βρόντηξε. «Η Χουανίτα ρε άνθρωπε!», του το έκλεισε στα μούτρα και πλησίασε ξανά τη Χουάνα για να της κρατάει το χέρι.
Η επισκληρίδιος μόλις είχε ολοκληρωθεί και ο κρυόκωλος αναισθησιολόγος άρχισε να τεστάρει το σώμα της. «Αυτό το νιώθεις; Εδώ το νιώθεις; Εκεί το νιώθεις;» και η Χουάνα να λέει ψέματα ότι τα νιώθει όλα, είτε από φόβο, είτε για να κερδίσει χρόνο. Όταν τελικά σιγουρεύτηκαν ότι την έπιασε η αναισθησία, η Χουάνα εμφάνισε μια σπάνια παρενέργεια, κατά την οποία η γλώσσα και το μυαλό κολλάνε σε μια συγκεκριμένη ερώτηση. «Τι είπε στο τηλέφωνο ο Διαβολοκουμπάρος;», τι να πει και η Παστρικιά, ότι ο Διαβολοκουμπάρος δεν είχε πάρει πρέφα για τη φασούλα; Της απαντούσε αδιάφορα, «εεε, τι να πει, όλα καλά». Μα πραγματικά δεν υπήρχε τίποτα ενδιαφέρον γύρω από αυτή την ερώτηση, όμως η Χουάνα είχε κολλήσει. «Και για πες, τι είπε ο Διαβολοκουμπάρος;». Η Παστρικιά άργησε να καταλάβει ότι επρόκειτο για παρενέργεια, αφού ερωτήθη το ίδιο πράγμα δέκα φορές και η καισαρική κόντευε να τελειώσει, κατάλαβε ότι η Χουάνα είχε φάει κόλλημα. «Είναι αγόρι!», ξεφώνισε με έκπληξη ο γιατρός μόλις ο Χουανίνιο είδε το πρώτο φως της ζωής. «Καλέ, το ξέραμε αυτό!», είπε η Παστρικιά που από το ένα χέρι κρατούσε τη Χουάνα κι από την άλλη το κινητό για να φωτογραφήσει τις πρώτες στιγμές. Τότε η Χουάνα ξεκόλλησε και δεν ξαναρώτησε για το Διαβολοκουμπάρο, κι άρχισε να ρωτάει, «Είναι όμορφος; Ο Χουανίνιο είναι όμορφος; Ε; Είναι όμορφος;»….