Οι ομορφότερες διακοπές μου & Baby Blues

Οι ομορφότερες διακοπές της ζωής μου είχαν λίγο πόνο, κράτησαν μόλις 4 ημέρες και 3 νύχτες και ενώ όταν ξεκινήσαμε ήμασταν δύο, επιστρέψαμε στο σπίτι μας τρεις! Αυτές ήταν οι υπέροχες ημέρες στο μαιευτήριο, που εύχομαι να μην ξεχάσω ποτέ, παρότι η ανάμνηση μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, κάτι όχι τόσο ευχάριστο στις ημέρες λοχίας που διανύω. Οι ορμόνες κάνουν πάρτι και μόλις πέσει ο ήλιος ανεξέλεγκτα δάκρυα φεύγουν από τα μάτια μου και όλα μοιάζουν ή πολύ συγκινητικά ή πολύ τραγικά, ενώ ταυτόχρονα γελάω μέσα στο δράμα μου με την κατάστασή μου. Πριν από το ταξίδι μου, είχα πάρει πολλές πληροφορίες από διάφορες φίλες-μαμάδες, όμως καμία δεν με προετοίμασε για αυτή την απέραντη θλίψη και μοναξιά που νιώθω αυτές τις ημέρες ξαφνικά, ενώ ταυτόχρονα ζω τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου! Ακούγεται παράλογο, αν δεν το έχεις ζήσει αληθινά δεν μπορείς να το καταλάβεις. Ακόμη κι αν το είχε πάρει κάπου το αυτί μου, ποτέ δεν θα πίστευα ότι θα συμβεί σε εμένα. Το ονομάζω «χαρούμενη θλίψη» και φεύγει μέρα με τη μέρα…

Όσον αφορά τώρα στο μαιευτήριο, ήξερα πολύ καλά τον προορισμό μιας που τυχαίνει να εργάζομαι στο χώρο αυτό, στις διοικητικές υπηρεσίες. Πάνω κάτω γνώριζα τους περισσότερους συναδέλφους τους οποίους αυτή τη φορά συνάντησα ως νοσηλευόμενη (και ημίγυμνη/γυμνή)! Από την εισαγωγή, την Παραλαβή, το Χειρουργείο, τους τραυματιοφορείς, τις μαίες, τις υπεύθυνες των ορόφων…

Κάποιους άλλους δεν τους γνώριζα πριν φροντίσουν εμένα και το μωρό μου, όπως για παράδειγμα τη Γεωργία με τα κόκκινα μαλλάκια από τον 5ο όροφο, που το 2ο δύσκολο βράδυ για εμάς, κι ενώ βρισκόταν στο τέλος της βάρδιάς της, με πολλή όρεξη, με πολύ γλυκό τρόπο, χωρίς να βιάζεται να φύγει ή να παρεξηγήσει την κακή μου διάθεση, έκατσε μαζί μας και βοήθησε να ταΐσουμε το μωρό, που είχε τις στραβές του. Ναι, το ξέρω ότι σκέφτεστε «δουλειά τους είναι», αυτό μας είπε κι η χαμογελαστή κοπέλα, όμως δεν κάνουν όλοι τη δουλειά τους με τόσο κέφι και σπάνια συναντάς ανθρώπους που έχουν στο σχόλασμα την ίδια διάθεση με την αρχή της βάρδιάς τους. Η φροντίδα που έλαβα από όλους τους, με έκανε να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο ομορφότερο μέρος του κόσμο, το πιο ασφαλές για εμένα και το μωρό… Με έκαναν να αγαπήσω την κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη… Και όταν αυτό τελείωσε μου κακοφάνηκε, όπως όταν σε ξυπνάνε από πολύ γλυκό όνειρο.

Το πρώτο βράδυ στο σπίτι λοιπόν, έκλαιγα συνέχεια, γιατί… μου έλειπε το μαιευτήριο! Παρότι πήραμε εξιτήριο μια ημέρα νωρίτερα, γιατί ήμασταν σε πολύ καλή υγεία (!), εγώ μέσα μου ήθελα να μείνω κι άλλο. Ένα βράδυ ακόμη… Ή δύο! Αν μπορούσα να φοράω κάθε μέρα το νυχτικάκι που είχα στο μαιευτήριο για το υπόλοιπο της ζωής μου θα το έκανα – τελικά αφού το φόρεσα στο σπίτι κι έκλαψα πάλι, πείστηκα να το βγάλω και να το φυλάξω – ώστε να μπορώ να το μυρίζω αργότερα σαν ανώμαλη.

Όταν ο Χάρης είναι τρυφερός, κλαίω. Όταν με λέει «μανούλα» κλαίω. Όταν πιάνω την κοιλιά μου και τη νιώθω πλέον άδεια, κλαίω. Όταν σκέφτομαι την κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά, τη Γεωργία από τον 5ο όροφο της ΡΕΑ, κλαίω. Κλαίω κι όταν λέω στον εαυτό μου ότι είναι ένα όμορφο μωρό, ότι όλα πήγαν καλά, ότι είμαι τυχερή. Κλαίω επειδή θα μεγαλώσει και δεν θα είναι πάντα τόσο μικρή όσο οι πρώτες στιγμές που την κράτησα, και κλαίω επειδή μέσα σε μια στιγμή στην κυριολεξία, απέκτησα ένα κομμάτι εαυτού που δεν υπήρχε λίγες ώρες πριν, χωρίς να συνειδητοποιήσω και να αποχαιρετήσω τον εαυτό μου χωρίς αυτό το κομμάτι, εκείνη που γνώριζα και αγαπούσα τα προηγούμενα 31 χρόνια. Αυτό επίσης με κάνει να κλαίω. Δεν θέλω να αλλάξω, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ένας διακόπτης που δεν ήξερες ότι υπάρχει σε χωρίζει από το πριν γίνεις μαμά και το τώρα που πλέον είσαι και θα είσαι για πάντα. Είναι ασύλληπτο! Πάνω που έχεις συνηθίσει να είσαι έγκυος για τόσους μήνες, η κοιλιά να μεγαλώνει, οι δυσκολίες να αυξάνονται κι εσύ να αγαπάς ακόμη περισσότερο τις κλωτσιές που έρχονται από εκεί μέσα… Ξαφνικά δεν είσαι πια έγκυος, δεν κλωτσάει κανείς και η εικόνα του μωρού που σου δίνουν στα χέρια δεν έχει καμία σχέση με ό,τι είχες ή δεν είχες φανταστεί – σαν να είναι άλλο μωρό από εκείνο που ζούσε μέσα στο σώμα σου τόσο καιρό. Πρέπει λοιπόν, να γνωριστείτε από την αρχή και αυτό φέρνει κλάμα επίσης – χαρούμενο κλάμα του τρελού που παράλληλα είναι θλιμμένος.

Πέρασε κιόλας η πρώτη εβδομάδα λοιπόν και η συγκίνησή μου έχει περιοριστεί σε 1-2 δάκρια τη μέρα, όταν της τραγουδάω Ρουβά «σ’έχω ερωτευτεί» κυρίως. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, προσπάθησα να το περιγράψω όσο πιο καλά γίνεται με λέξεις, γιατί η αλήθεια είναι, δεν περιγράφεται εύκολα.