Είμαι «Αυτό το παιδί δεν θα σπουδάσει»

Δεν έχω ΔΕΠΥ, ούτε έχω διαγνωστεί με τίποτα σχετικό με τα μαθησιακά. Από όσο γνωρίζω, δεν ανήκω στο φάσμα, ούτε έχω διαγνωστεί με κάποιας μορφής δυσλεξία. Δεν ξέρουμε αν είχα κάτι, ή απλώς ήμουν ένα παιδάκι που δεν πολυγούσταρε το σχολείο. Όμως, η μαμά μου άκουσε πολλά! Είχα πάντα ένα πρόβλημα συγκέντρωσης ως μαθήτρια, που έγινε αντιληπτό από το νηπιαγωγείο κιόλας. Ξεκίνησα προνήπιο όταν ήμουν 3,5 ετών και συνεπώς, πήγα στην 1η Δημοτικού ακριβώς 5,5 ετών, αλλά δεν θα πω ότι αυτό αιτιολογεί τη μαθησιακή δυσκολία που αντιμετώπιζα.

Έκανα πολύ άσχημα γράμματα, ήμουν τρομερά ανορθόγραφη επίσης. Μάλιστα, απλές λέξεις που γράφονται με όμικρον και με γιώτα, εμένα μου άρεσε να τις γράφω περίπλοκα, με η,υ,ω. Λες κι έτσι, τις στόλιζα καλύτερα, τους έδινα βαθύτερο ήχο, μεγαλύτερη ένταση! Βαριόμουν τρομερά μέσα στην τάξη και αγανακτούσα αν είχα πολύ διάβασμα στο σπίτι. Ένιωθα ότι δεν αντέχω να ασχολούμαι τόσες ώρες με όλα αυτά, δεν μου φαίνονταν καθόλου ενδιαφέροντα. Στο μυαλό μου υπήρχε μια ομίχλη και στα αυτιά μου ένα βουητό. Μόνο η Έκθεση μου άρεσε, αλλά και πάλι, ξεχνούσα ποιος ήταν ο στόχος κι έγραφα σελίδες επί σελίδων τις απόψεις μου και ιστορίες που σκεφτόμουν έτσι, ξαφνικά! Ήμουν από τους λίγους, που δεν δυσκολευόμουν να φτάσω το κατώτερο όριο των λέξεων, αντιθέτως, έπρεπε να κόβω από παντού για να μην ξεπεράσω το ανώτερο όριο.

Το πρόβλημα της ορθογραφίας λύθηκε μόνο του, αυτόματα και σχεδόν σε μια νύχτα, όταν έπεσα σε πολύ ικανό φιλόλογο στην Α’ Λυκείου. Δεν μου έδωσε παραπάνω προσοχή από τους συμμαθητές μου, απλώς, ήταν μεταδοτικός και εξηγούσε πολύ καλά την Ετυμολογία στα Αρχαία. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον και ξαφνικά, άρχισε να μου φαίνεται λογικός ο τρόπος που γράφεις μια λέξη με σωστή ορθογραφία. Μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς, ήξερα πως γράφονται όλες οι λέξεις στα Ελληνικά, ακόμη και οι άγνωστες λέξεις. Μου είχε γίνει πραγματικά μια Αποκάλυψη!

Πριν από αυτό όμως, ένα απόγευμα σε ενημέρωση γονέων και κηδεμόνων, στην α’ Δημοτικού, κάλεσε τη μαμά μου η παιδοψυχολόγος του σχολείου για να της πει, ότι έχω σίγουρα δυσλεξία και ότι δεν θα μπορέσω να σπουδάσω. Αφενός, όλοι οι δυσλεκτικοί μπορούν να σπουδάσουν! Αφετέρου, πήγα θεωρητική και σπούδασα Δημοσιογραφία, γιατί εκεί ήταν η ξεκάθαρη κλίση μου, δεν είχα καμία δυσκολία στη γραπτή ή στην προφορική επικοινωνία.

Κάποια στιγμή, πήγα φροντιστήριο, να προετοιμαστώ για τις Πανελλήνιες της Β’ Λυκείου. Εκεί, ένας μαθηματικός είπε στη μαμά μου ότι δεν πρόκειται να εισαχθώ σε Πανεπιστήμιο. Αργότερα, είπε και στον μπαμπά μου, ότι είμαι σαν τον Τιτανικό, που δεν προλαβαίνει να στρίψει το τιμόνι, αφού το παγόβουνο ήταν ορατό.  

Όταν όμως μπήκα στη Γ’ Λυκείου και επιτέλους, υπήρχε κίνητρο, υπήρχε στόχος, υπήρχε μια και μόνο συγκεκριμένη σχολή για εμένα κι ήταν μονόδρομος, η εικόνα άλλαξε. Οι επιδόσεις μου τους κούφαναν όλους, σαν να κοιμόμουν 11 χρόνια στο θρανίο και ξαφνικά, ξύπνησα παντογνώστης. Στα μαθηματικά πράγματι δεν μπορούσα να βελτιωθώ πολύ, αλλά αυτό δεν με σταμάτησε από το να γράψω καλά στις Πανελλήνιες, να μπω με άνεση στη σχολή μου, να κάνω μεταπτυχιακό που είχε μεταξύ άλλων και έξαλλα μαθηματικά (και μάλιστα στα Γαλλικά, Παναγιά της Γουαδελούπης τι ήταν κι αυτό!) και να φτάσω όπου εγώ ήθελα. Στο ενδιάμεσο, από την α’ δημοτικού έως τις Πανελλήνιες, υπήρξαν κι άλλοι δάσκαλοι και καθηγητές που είπαν διάφορα για εμένα. Και λοιπόν;

Ως μαμά, για άλλη μια φορά, δεν έχω παρά να θαυμάσω τη δική μου μητέρα, που δεν έφυγε ποτέ κλαμένη από καμία ενημέρωση γονέων, ούτε πίστεψε ποτέ, ότι δεν θα καταφέρω να σπουδάσω, όπως της είπε κάποια κάποτε. Πάντα με υπερασπιζόταν σθεναρά, γιατί ήταν σίγουρη για εμένα. Δεν λέω, μπορεί πράγματι να εντοπίσουν οι δάσκαλοι κάτι στο παιδί σου, που ως γονιός δεν μπορείς να το δεις καθαρά. Αλλά, εμπειρικά, η μαμά μου κι εγώ, σας λέμε να πιστεύετε τα μάτια και τα αυτιά σας και να έχετε περισσότερη εμπιστοσύνη στα παιδιά σας. Στη μικρή μου έρευνα, βρήκα κι άλλους σαν εμένα, παιδιά που «δεν θα κατάφερναν να σπουδάσουν». Άλλοι πληγώθηκαν, άλλοι θύμωσαν, αλλά καθόλου τυχαία, κανείς δεν τα παράτησε!