top of page
  • Alexia Zed

Μπρούσκο Φάση 2019 - vol2


Σας έλεγα λοιπόν, ότι το πατρικό σπίτι του παππού δεν το είχα δει ποτέ από κοντά, παρά τις τόσες ιστορίες που είχα ακούσει για αυτό. Κι όμως, όταν βρέθηκα στο χωριό, μια μυστηριώδης παρόρμηση με οδήγησε σε ένα παλιό τούρκικο καλντερίμι, κρυμμένο από φυτά, κλαδιά, ξερά χόρτα... Και πίσω από το εγκαταλελλειμμένο σπίτι, υπήρχε ένα ακόμη πιο παλιό και πιο εγκαταλελλειμμένο που μου καρφώθηκε στο μυαλό αμέσως πως ήταν αυτό. "Αυτό είναι σου λέω! Είμαι σίγουρη!", είπα στον Πτι Κερ κάνοντας τον νίντζα και παλεύοντας με τα κλαδιά και τα αγκάθια για να φτάσω πιο κοντά.

Έβγαλα και το κινητό και απαθανάτιζα το σπίτι και δεν περιορίστηκα να το κοιτάω απ' έξω, που έγερνε σαν να ήθελε να μας πλακώσει, αλλά όρμισα και μέσα και το περπάτησα ούσα ατρόμητη μπρος στις πιθανότητες ολικής κατολίσθησης. Είχα πάντα την περιέργεια να μπω σε εγκαταλελλειμμένα σπίτια και πόσο μάλλον, όταν αυτό κάποτε άνηκε στην οικογένειά μου. Ήμουν πλέον ευχαριστημένη με την ανακάλυψή μου και έτοιμη να φύγω για τις παραλίες, όμως ο Πτι Κερ που πάντα διπλοτσεκάρει τα πάντα , δεν είχε πεισθεί ότι βρήκαμε, παραβιάσαμε και φωτογραφήσαμε το σωστό σπίτι.

"Πρέπει να σιγουρευτούμε ότι ήταν αυτό. Να βρούμε κάποιον να ρωτήσουμε...". Ε, και το οργώσαμε το χωριό, αλλά δεν βρίσκαμε άνθρωπο, μέχρι που πέσαμε σε μια γιαγιά, που ο άντρας της ήταν του χωριού και "ήξερε τους παλιούς". Η γιαγιά αποφάσισε να μας δείξει το σπίτι, για την ακρίβεια να μας περπατήσει μέχρι το σπίτι - που ήταν πράγματι αυτό που είχαμε βρει- παραβιάσει - φωτογραφήσει! Bingo! Ο Πτι Κερ δεν πίστευε στα μάτια του - ή μάλλον, πίστευε ότι έχω μεταφυσικές δυνάμεις και ίσως μιλώ με τους νεκρούς ή με το ίδιο το σπίτι. "Κληρονομιά; Κληρονομιά;", ρωτούσε η γιαγιά καθώς μας έδινε οδηγίες πως θα τρυπώσουμε από το καλντερίμι.

Αυτή τη φορά το εξερευνήσαμε λίγο πιο εξονυχιστικά, σίγουροι πλέον ότι σε αυτό το σπίτι μεγάλωσε ο παππούς μου. Πιθανώς να υπήρχε κι ένα πιο δυνατό συναίσθημα σε αυτή τη δεύτερη επίσκεψη, λίγα λεπτά αργότερα από την πρώτη. Γι' αυτό και δεν περιορίστηκα στις φωτογραφίες, αλλά έβγαλα και βίντεο, ανακαλύπτοντας με μια δεύτερη ματιά, ότι εκεί που περπατάω είναι ο δεύτερος όροφος και όχι ο πρώτος και ότι η σκάλα που έβλεπα να "κατεβαίνει" ήταν αυτή που σε όλες τις ιστορίες "ανέβαινε στα δωμάτια".

Φεύγοντας για δεύτερη φορά από το σπίτι αυτό, πετύχαμε και τον άνδρα της γιαγιάς "που ήξερε τους παλιούς" και ήθελε οπωσδήποτε να μας κεράσει τσικουδιές - αλίμονο! - και να μη σας τα πολυλογώ, φύγαμε μετά από κανένα δύωρο για το δωμάτιο και κατόπιν για την παραλία.

Την επόμενη ημέρα γνώρισα τουλάχιστον δέκα συγγενείς μου, φάγαμε μαζί (και φυσικά ήπιαμε τσικουδιές) και μαζί με εμένα, γνώρισαν και τον Πτι Κερ.

Ο Πτι Κερ κι εγώ σύντομα θα παντρευόμασταν, το να γνωρίσει "το σόι από την Κρήτη" σε άλλες εποχές θα φάνταζε τρομερή δοκιμασία. Ίσως φανταζόταν ξαδέλφια με την παραδοσιακή βράκα και μαχαίρες να κρέμονται από τα χέρια τους, αλλά εκτός ότι είμαστε γυναικοκρατούμενη οικογένεια, όλοι ήταν πρόσχαροι και χαμογελαστοί - και - τουλάχιστον μπροστά μας - δεν εμφάνισαν κανένα όπλο. Ο Πτι Κερ πήρε το κρητικό βάπτισμα και μέχρι το τέλος των διακοπών, πίστευε ότι είναι Κρητικός και γενικά μας είχε κολλήσει κι η τραγουδιστή προφορά και πολύ το είχαμε πιστέψει.

Οι παραλίες που επισκεφθήκαμε ήταν υπέροχες, με τα Φαλάσαρνα να κερδίζουν στην καρδιά μου το 1ο βραβείο. Ήταν από τις ωραιότερες διακοπές μας μακράν, αλλά τη μεγάλη διαφορά την έκαναν οι άνθρωποι που συναντήσαμε και γνωρίσαμε... Οι Λεβεντογιάννηδες στα Χανιά, οι συγγενείς μας στο Καστέλι, ο συγχωριανός του παππού, ο οποίος θυμόταν να λέει τα κάλαντα στην προ-γιαγιά μου και εκείνη να τον γεμίζει γλυκά και μελομακάρονα... Είναι από τις περιγραφές που σου μένουν στο μυαλό. Και ενώ δεν γνώρισα την προ-γιαγιά μου, στο μυαλό μου μυρίζει ζεστό ψωμί και μελομακάρονα...

Έμαθα ιστορίες αγάπης από τα παλιά, για ζευγάρια που ερωτεύτηκαν φροντίζοντας αντικριστούς κήπους, παντρεύτηκαν από τρελό έρωτα και πέθαναν στα γεράματά τους με λίγες ώρες διαφορά, γιατί όταν έφυγε το ταίρι τους, εκείνος που έμεινε στη ζωή δεν μπόρεσε να αντέξει τη μοναξιά του... Και ιστορίες ξακουστής ανδρείας, για άνδρες που μοίραζαν φαγητό στους φτωχούς και πέθαναν ηρωικά, αλλά και άδικα, στον πόλεμο...

Φύγαμε από την Κρήτη με ένα βουνό αλατσολιές και μια κούτα ξεροτήγανα "που αρέσουν του παππού", αλλά και τόσο γεμάτη καρδιά (και κοιλιά)...


15 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων

First name first

Thank you Alex 2023

bottom of page