Είμαι στο μενταλιτέ ένα ποντίκι, σε μορφή ανθρώπου, αλλά πιθανώς σε μέγεθος και skills ποντικού. Δεν είναι ξεκάθαρο αυτό, απλά το συμπεραίνω καθώς παρακολουθώ μια καφετέρια που είναι στημένη μέσα στην κουζίνα μου, από ένα ράφι της κουζίνας. Μια παρέα μυστήριων business men χωρίς μαλλιά, με κοστούμι, συνωμοτούν – ιδέα δεν έχω γιατί.
Δεν είμαι πια πάνω στο ράφι, περνάω από δίπλα τους και κλωτσάω έναν από αυτούς στο καλάμι. Φεύγω γρήγορα πιστεύοντας ότι δεν θα μου δώσουν σημασία για μια κλωτσιά. Εκ πρώτης, δεν αντιδρούν, αλλά λίγο μετά, με ψυχραιμία και με μειδίαμα δολοφόνου, σηκώνονται και αποφασίζουν – φαντάζομαι- να με βρουν για να με σκοτώσουν.
Μπαίνω στο αυτοκίνητό μου – που δεν είναι το αυτοκίνητο που στην πραγματικότητα οδηγώ εδώ και 13 χρόνια, αλλά δεν έχει σημασία. Πρέπει να σκεφτώ γρήγορα ένα κρησφύγετο, που ποτέ κανείς δεν θα με βρει. Το βρήκα! Θα πάω στο παλιό εξοχικό της οικογένειας του πατέρα μου που είναι μισο- εγκαταλελειμμένο και παράλληλα, έτοιμο να ξεκινήσουν εργασίες διότι έχει πουληθεί και θα ανακαινιστεί.
Επειδή πονηρή είμαι, παρκάρω λίγο παρακάτω για να μην εντοπίσουν από το αμάξι που κρύβομαι. Η μπαλκονόπορτα στο ισόγειο είναι ανοιχτή, κι εγώ αρχίζω να ψάχνω που θα κρυφτώ – δεν είμαι πια ποντίκι, αλλά κανονικός άνθρωπος σε αυτή τη φάση. Όροφο – όροφο ανοίγω πόρτες και ανακαλύπτω τα δωμάτια, τα οποία τα γνωρίζω όλα πολύ καλά, και φαίνεται να εγκαταλήφθηκαν 15 χρόνια πριν, αλλά εκτός από λίγη σκόνη και ακαταστασία, όλα είναι γνώριμα και μου προκαλούν μια ανακούφιση και παράλληλα μελαγχολία.
Σιγά σιγά ξεχνάω ότι με κυνηγάνε εκείνοι οι καραφλοί τύποι και απλά με πιάνει ενθουσιασμός να δω όλα τα δωμάτια. Με την ώρα αντιλαμβάνομαι ότι αυτά τα δωμάτια είναι χώροι από διάφορα σπίτια που ξέρω και όχι μόνο από αυτό, ενώ παράλληλα υπάρχει ένας ημιόροφος που είναι τελείως διαφορετικά διακοσμημένος – δεν έχω ξαναδεί τους χώρους του ποτέ – αυτό κατοικήθηκε πιο πρόσφατα σκέφτομαι, και πάνω στην ώρα μπαίνει του συνεργείο για την ανακαίνιση του κτιρίου.
Αποφασίζω να μην κρυφτώ, αλλά κατεβαίνω τη σκάλα και ετοιμάζομαι να πω ότι τους περίμενα για να τους δείξω το σπίτι. Να με περάσουν για εκπρόσωπο των ιδιοκτητών. Πέφτουμε μούρη με μούρη στη σκάλα, όλοι κάνουμε σαν να είναι τελείως φυσιολογικό που είμαι εγώ εκεί και λογικά φεύγω ανενόχλητη, γιατί μετά από αυτό ξύπνησα, αλλά χωρίς δυσφορία.
Αυτά έγιναν την προηγούμενη εβδομάδα. Διότι προχθές, ζούσα σε ένα πλοίο, που είχε προβλήτα σαν το λιμάνι στα Κουφονήσια, και ο Πτι Κερ έτρωγε ξηροκάρπια στην «ταράτσα», που ήταν το μοναδικό κατάστρωμα. Και είχαμε μια κόρη, που ήταν λίγων εβδομάδων, αλλά μιλούσε κανονικά και περπατούσε και πήγε να πέσει στη θάλασσα και όταν έγινε αυτό, εγώ μεταφέρθηκα σε κάποια προηγούμενη ζωή προφανώς, που είχα πέσει από το πλοίο στη θάλασσα και με έσωσε από τους καρχαρίες ένα πλεούμενο λεωφορείο. Όταν άνοιξαν οι πόρτες του λεωφορείου - και δεν μπήκαν μέσα νερά ως δια μαγείας - ήμουν γυμνή, αλλά δεν ντρεπόμουν. Με ντύσανε με σακούλες οι επιβάτες του λεωφορείου - αναπάντεχα ωραίο συνολάκι με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν. Και γενικά είχα καλή ψυχολογία παρά τα δεινά μου και που παραλίγο να με φάνε καρχαρίες, γιατί είχα καταλάβει ότι δεν είμαι εγώ αυτή που τα είχα πάθει όλα αυτά, αλλά μια άλλη που πριν από χρόνια νόμιζαν ότι αυτοκτόνησε πηδώντας από το κατάστρωμα - αδίκως νόμιζαν (ποιοι δεν ξέρω), διότι κατά λάθος έπεσε και σώθηκε στο τέλος. Μόνο εγώ ξέρω όλη αυτή την ιστορία.
...
Γενικά, θυμάστε που μετά τα γενέθλιά μου σταμάτησα να βλέπω όνειρα; Αυτό είχε συμβεί για πολύ μεγάλο διάστημα, μέχρι που άρχισα ξαφνικά να βλέπω όλες αυτές τις περίεργες ταινίες στον ύπνο μου…
Τα καλά νέα είναι ότι μετά τα 31 συνεχίζεις να ονειρεύεσαι τελικά… Τα κακά νέα είναι ότι το ταλέντο στη σκηνοθεσία θα πάει χαμένο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα ταλέντα μου.