Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό που θέλω να γράψω. Ίσως με το πως νιώθω, αλλά ούτε για αυτό μου έρχονται κατάλληλες λέξεις. Καλύτερα να μείνω στα γεγονότα. Η ιστορία του Τζέρι τελείωσε στο ίδιο μέρος, από όπου ξεκίνησε, εκεί που τον κράτησα για πρώτη φορά, εκεί τον κράτησα και για τελευταία φορά. Στο ενδιάμεσο, ζήσαμε μαζί για δεκατέσσερα χρόνια, σχεδόν τη μισή μου ζωή…
Για τη ζωή του Τζέρι σας έχω ήδη μιλήσει στο «Η πολυτάραχη ζωή ενός τετράποδου σελέμπριτι», όταν πριν από δύο χρόνια αρρώστησε και νόμιζα ότι θα τον χάσω. Είχε χάσει το μισό του βάρος, δεν έτρωγε για να μην κάνει εμετό… Το πάλεψα όταν όλοι μου έλεγαν ότι δεν σώζεται. Τον πήγαινα στη Σία* και του βάζαμε ορό και του έκανα αντιεμετικές ενέσεις στο σπίτι κάθε μέρα. Ύστερα άρχισε να τρώει δειλά δειλά και λίγο να καλυτερεύει. Κάναμε υπέρηχο κοιλίας, δεν υπήρχε όγκος. Υπήρχε όμως ένα διαλυμένο συκώτι. Πήρα ειδική κονσέρβα, δεν την καταδέχτηκε φυσικά, ήταν πολύ φίνα τα γούστα του για να φάει κάτι τέτοιο. Ο αιματοκρίτης είχε μηδενίσει, η κάποτε ροζ γλωσσίτσα του είχε γίνει άσπρη. Του έδινα ένα σιρόπι, απαίσιο σε εμφάνιση και μυρωδιά. Δυσανασχετούσε, αλλά του το έδινα. Ο Τζέρι συνήλθε σταδιακά και λίγο καιρό μετά, στο Petshop, συνάντησα τη Σία ενώ τον κρατούσα στην αγκαλιά μου. Εκείνη την εποχή έτρωγε μους για μικρά γατάκια, γιατί μόνο αυτό μπορούσε να φάει… «Πήρε μια μικρή παράταση…», είπε. «Δηλαδή πόσο; Έξι μήνες;», τη ρώτησα με αγωνία. Εκείνη κόμπιασε και μου έδωσε να καταλάβω ότι παραήμουν αισιόδοξη. «Αυτό το σκυλί, με αυτές τις εξετάσεις… Τι να πω! Από την αγάπη σου ζει και μόνο!». Αυτή την κουβέντα την κρατάω σαν φυλαχτό, γιατί αυτό θέλω να πιστεύω για τον εαυτό μου. Ότι αγάπησα αυτό το ζωάκι τόσο πολύ, που η αγάπη μου τελικά τον κράτησε ζωντανό για άλλα δύο χρόνια… και ότι το ήξερε. Με απασχολεί πολύ αν το ήξερε ότι τον αγαπάω, ειδικά στο τέλος.
Τι συνέβη στον Τζέρι μου; Δεν έχει μεγάλη σημασία για το πώς νιώθω, γέρικο σκυλί ήταν και κάποτε θα έφευγε. Κάθε ιστορία που έχω ακούσει είναι διαφορετική, κάποιες φορές πιο άδικη, κάποιες πιο φυσική. Ο πόνος είναι το ίδιο ασήκωτος. Ο Τζέρι, από μια φρικτή ωτίτιδα, την οποία δεν κατάφερε να ξεπεράσει ούτε με αντιβίωση, ούτε με τίποτα, έχασε την ακοή του από το ένα αυτί. Εικάζω ότι η μόλυνση προχώρησε και κάπως έτσι, δύο χρόνια μετά, λίγο πριν γεννήσω την κόρη μου, ένα πρωί διαπίστωσα ότι έχασε και το ένα του μάτι… Δεν είχε πια δόντια, μύριζε πολύ έντονα, βασικά ανυπόφορα, δεν τον πλησίαζε κανείς πια, ούτε η Ίντι, το άλλο μου σκυλάκι. Έχω πολλές τύψεις, όταν σκέφτομαι ότι ο Τζέρι δεν πατούσε ούτε το χώμα αν μπορούσε να το αποφύγει, πήγαινε πάντα από το πεζοδρόμιο κλπ κι είχε αναγκαστεί να υποφέρει αυτή τη «βρωμιά» του οργανισμού του, επειδή εγώ τον κράτησα με νύχια και με δόντια στη ζωή τόσο καιρό. Δεν ήμουν έτοιμη να πω το αντίο. Ήθελα να προλάβει να με δει «μαμά», νόμιζα ότι έχοντας ένα μωρό στην αγκαλιά μου, θα είναι πιο εύκολο να τον αποχωριστώ.
Πιθανόν είχε και κάποιας μορφής σκυλίσια άνοια. Δεν παίζαμε, δεν καθόμασταν αγκαλιά, τα χάδια ήταν λίγα λόγω της κατάστασής του. Όμως όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος, έτρεξα στο κρεβατάκι του, τον σήκωσα και του είπα το μυστικό μου, ήταν ο πρώτος που το είπα, όπως και πολλά άλλα εδώ και 14 χρόνια! Δεν το ξέρει κανείς, αλλά στον Τζέρι μιλούσα όπως μιλάς σε έναν άνθρωπο και ένιωθα ότι με καταλαβαίνει. Έχω αδυναμία και στην Ίντι, αλλά είναι πιο σκυλίσια η συμπεριφορά της. Ακόμη και τώρα που πενθώ, δεν δείχνει τη συμπόνια που μου έδειχνε ο Τζέρι όποτε έκλαιγα. Ερχόταν και καθόταν πάνω μου και σκούπιζε τα δάκρυα με τα σκυλίσια φιλάκια του. Η Ίντι όταν κλαίω, τις περισσότερες φορές κρύβεται και αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια. Φυσιολογική αντίδραση σκύλου προφανώς, ή άλλος χαρακτήρας.
Μια ημέρα πριν τον κοιμίσουμε, τον έκανα μπάνιο πολύ απαλά, φαινόταν να ανακουφίζεται. Ύστερα του έδωσα διάφορες λιχουδιές, που δυστυχώς λίγες ώρες μετά έκανε εμετό. Το μόνο που απολάμβανε ίσως, πλέον, ήταν ο ήλιος. Την ημέρα της «τελικής πράξης», του ζήτησα συγνώμη αν δεν ήμουν όσο καλή του άξιζε, για όσες φορές τον παραμέλησα, του είπα πόσο πολύ τον αγαπάω και χωρίς να με εμποδίσει ούτε η μυρωδιά, ούτε ο φόβος για κάποια μόλυνση ή οτιδήποτε, τον φίλησα αμέτρητες φορές και τον χάιδευα χωρίς σταματημό μέχρι που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Η αναπνοή μας είχε συγχρονιστεί. Μετά από αυτό ήρθε το τέλος, η ταφή και ένας πόνος, όλος δικός μου. Δεν μπορώ να συνηθίσω στην απουσία του. Και βασικά, αυτή η απουσία είναι αρκετά ηχηρή προς το παρόν, παρότι ο Τζέρι για καιρό ήταν αθόρυβος και απών. Συνεχίζω να έχω τύψεις ότι τον ταλαιπώρησα καθυστερώντας να πάρω την απόφαση. Έχω και τύψεις επειδή την πήρα. Έχω τύψεις που δεν έκανα κάτι πιο «σπέσιαλ» για αποχαιρετιστήριο, κι έχω ένα κενό στην καρδιά μου, επειδή δεν ξέρω αν μπορεί να με συγχωρέσει και αν με αγαπούσε ούτως ή άλλως. Δεν μου αρέσει να κοροιδεύω τον εαυτό μου, αλλά αυτή τη φορά το έχω πραγματικά ανάγκη να πιστέψω, πρώτον ότι ο Τζέρι ήξερε πάντα ότι τον αγαπάω μέχρι το τέλος, ότι με συγχώρεσε για όλα όσα νομίζω ότι έφταιξα, ότι έζησε επειδή τον φρόντισα καλά, ότι είχε νόημα η ζωή του για τον περισσότερο χρόνο από αυτά τα δύο δύσκολα χρόνια, ότι κι εκείνος δεν ήθελε να μας αποχωριστεί νωρίτερα. Και δεύτερον, έχω ονειρευτεί με κάθε λεπτομέρεια έναν σκυλίσιο παράδεισο στον οποίο πλέον θα κατοικεί, ενώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει για εμάς τους ανθρώπους τέτοιο μέρος!
Όταν περάσει λίγο ο καιρός, θέλω να γράψω και το κείμενο που του αξίζει πραγματικά, όχι μόνο τα γεγονότα. Για την ώρα έχω κλειδώσει τα μέσα μου και μου είναι αδύνατο να τα βγάλω έξω μου…