Πως κόντυνα 5 πόντους;

Και που λέτε, αποφάσισα κάπου το Νοέμβριο ότι ήρθε η στιγμή να αποκτήσω κι εγώ τη νέα ελληνική ταυτότητα. Αφενός, επειδή η ταυτότητά μου ήταν του 2003 και είναι καραληγμένη, δηλαδή πιο ληγμένη δεν πάει, αφετέρου, η νέα είναι ωραία, μαντζόβολη, χωράει καλύτερα στο πορτοφόλι και έδινε δυνατές πιθανότητες να μη βγω σαν γαμωτοκερατό μου, διότι στην παλιά ήμουν σαν κατάδικος. Έκλεισα το ραντεβού μου για 30 Ιανουαρίου, μια βαρετή ημέρα του Γενάρη δηλαδή, έτσι ώστε να της δώσω λίγη νοστιμιά.

Στο μεταξύ, δεν έχω ασχοληθεί με τη χαρτούρα και μεσολαβούν Χριστούγεννα, γιορτές, κοντεύω να ξεχάσω το ραντεβού στην αστυνομία. Έτσι, πολύ χαλαρά το είχα πάρει. Περνάει ο καιρός και φτάνουμε μια εβδομάδα πριν από το ραντεβού. Εύκολα εκδίδω τα παράβολα από το e-paravolo και πληρώνω με e-banking. Αρχίζω να ξεγελιέμαι ότι ζω πλέον σε ένα σύγχρονο κράτος, όλα γίνονται αυτόματα, εύκολα, γρήγορα, τι χαρά είναι αυτή καλέ;

Φτάνω στο Αστυνομικό Τμήμα, στην ώρα μου όπως πάντα. Το μαλλί πιασμένο πίσω, χωρίς μπιζουδάκια, έχω κάνει και no makeup makeup μου, έτοιμη να φωτογραφηθώ από τον policeman. Το τμήμα σε εξαθλίωση, όπως όλες οι δημόσιες υπηρεσίες. Είναι να απορεί κανείς, πως ένα νέο σχετικά κτίριο, σαν αυτό, έχει ήδη την όψη «δημόσιου» με όλες τις κακές έννοιες. Χαρτιά κολλημένα παντού, κολλημένα στραβά. Δηλαδή, πόσο δύσκολο είναι να υπάρχει ένας πίνακας ανακοινώσεων με πινέζες; Παραπέρα, μια κυρία να σφουγγαρίζει – μάταιος κόπος, το πάτωμα φαινόταν βρώμικο και κακοποιημένο, σαν ούτε βιτριόλι να μη μπορεί να βγάλει τους λεκέδες, τα σοβατεπί από άλλο ανέκδοτο – ανεξήγητο πως έγινε έτσι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Δύο παγκάκια – κανονικά παγκάκια που κάποτε θα ήταν σε κάποιο πάρκο ή πεζοδρόμιο – στην είσοδο του τμήματος, παριστάνουν την αίθουσα αναμονής! Δωματιάκια – δωματιάκια – κλειστοφοβικά κουτάκια τα γραφεία, με επίσης στραβοκολλημένα χαρτιά Α4 στην κακοποιημένη πόρτα, «Τμήμα Όπλων», «Ταυτότητες και άλλες 40 άσχετες αρμοδιότητες μεταξύ τους». Αν υπήρχε απόχρωση χρώματος «αστυνομικό λευκό», αυτό θα έλεγα ότι υπήρχε στους τοίχους. Έπιπλα ό,τι να’ ναι, καμία συνοχή μεταξύ τους, σα να τα μάζεψαν τυχαία ένα ένα από τους δρόμους, δίπλα από τα σκουπίδια. Πολύ θλιβερή εικόνα, ακόμη και για αστυνομικό τμήμα. Δηλαδή, εντάξει, δεν θα πέσει έξω το κράτος αν φροντίσει λίγο την καλαισθησία των δημόσιων υπηρεσιών! Τέλος πάντων. Μπαίνω μέσα.

Το «όργανο» που θα με εξυπηρετούσε, ολόιδιος ο Χαρδαλιάς. Ο διπλανός του, βγαλμένος από το «Καλημέρα Ζωή», σίγουρα ανώτερός του, να λέει συνεχώς εξυπνάδες και να μη χάνει ευκαιρία να δείξει ότι είναι Προϊστάμενος. Ο Χαρδαλιάς- ιμιτασιόν, εμφανώς με σπασμένα ούμπαλα, του λέω μια χαριτωμενιά, τον κάνω να γελάσει λίγο. Συμπληρώνουμε διάφορα χαρτιά, για ακόμη μια φορά δημιουργείται μια μικρή ταραχή με τα πολλά ονόματα του πατέρα μου, που συνήθως δεν χωράνε κιόλας στα στενά κουτάκια των αιτήσεων. Τελειώνει κι αυτή η φάση με τα ονόματα και φτάνει η ώρα της φωτογράφησης. Το έχω προβάρει στον καθρέπτη, έχω δει tutorials από γνωστές Influencers που πρέπει να κοιτάς για να μην αλληθωρίσεις κλπ. Έχουν ένα σύστημα που εντοπίζει τα λάθη στις φωτογραφίες ή να τις εγκρίνει για να προχωρήσει η διαδικασία. «Οπ! Δεν το έχουμε, ξανά. Βρίσκει χαμόγελο», μου λέει ο πολίσμαν. Τι ήθελε και μου το είπε; Αρχίζω να χαμογελάω χωρίς να το θέλω, να φτάνει το χαμόγελο ως τα αυτιά, σε λίγο με πιάνει νευρικό γέλιο, δεν μπορώ να σταματήσω. Παίρνω λίγο το χρόνο μου και με τα πολλά καταφέρνω να βγάλω μια αγέλαστη φωτογραφία. Δεν σας κρατώ σε αγωνία, καλή βγήκε. Τώρα έμοιαζα με πρώην κατάδικος. Κι είναι τώρα να μετρήσει το ύψος μου…

Κορδώνομαι, τεντώνομαι, τόσο πιλάτες μην πάει χαμένο σκέφτηκα. Φουσκωμένη σαν παγώνι, ακούω να λέει μέσα από τα δόντια «1,65». Τι λες άνθρωπέ μου; Στη γαλλική ταυτότητα είμαι 1,70 του λέω. «Κανείς δεν γλιτώνει από τη βαρύτητα!», σχολιάζει. Έχει λυθεί κι αυτός τώρα και κάνει και χιουμοράκι. Μου ζητάει να βγάλω τα παπούτσια . Σαν αλλοτινός ιππότης, βάζει ένα Α4 να πατήσω πάνω για να με ξαναμετρήσει. «1,65 δες και μόνη σου», λέει. Αδύνατο να το δεχτώ, με τα πολλά, πείθεται να με γράψει 1,66.

Σε λίγο ο προϊστάμενος πετάγεται από την καρέκλα του κυνηγώντας μια αράχνη. Καταλήγει να την πιάσει με ένα Α4 σε σχήμα χωνιού. Τελικά το Α4 είναι το απόλυτο πολυεργαλείο, σκέφτηκα. Κάνει για σήμανση, κάνει για χαλί, κάνει για χωνί και για αραχνοπαγίδα.

Φεύγω και μια εβδομάδα μετά, έρχεται ειδοποίηση ότι η ταυτότητα είναι έτοιμη! Δευτέρα πρωί, πάω να την παραλάβω. Δέκα άτομα πριν από εμένα περιμένουν το ραντεβού τους και άλλοι τόσοι για παραλαβή της ταυτότητάς τους. Μετά τα πρώτα 40 λεπτά έφυγα και επέστρεψα τρεις εβδομάδες μετά. 750 λέξεις και κάτι μετά, σας λέω ότι αυτή ήταν η ιστορία, την πήρα, και τέλος.