Ίσως το δυσκολότερο κείμενο που έχω κάτσει να γράψω ποτέ. Είναι όλα εδώ, μέσα στο κεφάλι μου. Τα αισθάνομαι πολύ έντονα, χωρίς όμως να πέφτουν υπότιτλοι για να μπορέσω να κάνω μια μετάφραση με ακρίβεια. Θα υποκριθώ ότι ακόμη με διαβάζει, εκείνη... η πιο φανατική μου αναγνώστρια. Αυτό ίσως με βοηθήσει να βρω τις λέξεις.
Έφτασε η στιγμή του γάμου. Η στιγμή που η απουσία της θα κάνει τόσο, μα τόσο πολύ θόρυβο. Αν το "γαμώτο" έκανε μπαμ, θα ακουγόταν σαν πυρηνική έκρηξη.
Ήθελα να εκφωνήσω αυτό το λόγο, για να το ακούσουν όλοι. Αλλά ξέρω ήδη ότι και χωρίς να βγάλω λόγο θα περάσω όλο το βράδυ προσπαθώντας να μην καταλάβουν όλοι ότι κλαίω. Βασικά, κλαίω από σήμερα κιόλας. Επίσης, δεν θα ήθελα να βάλει ο μισός γάμος τα κλάματα, οπότε είπα να το εκτονώσω με τον τρόπο που ξέρω καλύτερα, εδώ, στο παρατημένο μου blog, που θα το διαβάσουν αυτοί που πρέπει.
Το παιδί σου είναι το αριστούργημά σου. Το μεγαλύτερο, το τελειότερο, το σπουδαιότερο έργο της ύπαρξής σου. Ισχύει για όλες μας, για όλες τις μητέρες... Δεν είναι ξεκάθαρο ίσως πότε αυτό το έργο ολοκληρώνεται, αλλά σε διαβεβαιώ ότι πρόλαβε να το κάνει. Μπορεί κάποιοι να έχουν υπερήλικες γονείς, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους δηλαδή, να τους έχουν μαζί τους. Στις μεγάλες στιγμές τους θέλεις κοντά σου. Στην πραγματικότητα όμως, σε έχουν πλάσει ήδη και με κάποιο τρόπο, μέσα από εσένα, είναι πάντα μαζί σου, ακόμη κι αν έχουν φύγει από τη ζωή. Αν ψάξεις μέσα σου θα βρεις όλες τις απαντήσεις... Ξέρεις τι θα έλεγαν ή τι θα έκαναν και μπορείς να πάρεις πάντα τη συμβουλή τους, αποκωδικοποιώντας αυτή τη γνώση. Είναι ο δύσκολος δρόμος... Είναι ο δρόμος που πονάει και πληγώνει, αλλά και η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το "αριστούργημα" είναι ολοκληρωμένο. Είναι αυτό που πασχίζω κάθε ημέρα της ζωής μου να κάνω για τα παιδιά μου. Να δώσω όσα περισσότερα εφόδια μπορώ, να δώσω όσο περισσότερο από εμένα μπορώ, σαν παρακαταθήκη για το μέλλον, ώστε αν μια ημέρα, όπως στο γάμο τους, δεν ζω πια και δεν μπορέσω να είμαι εκεί... Να με νιώθουν κοντά τους. Μέσα στην καρδιά και στο μυαλό τους.
Είμαι σίγουρη ότι Εκείνη είχε φανταστεί αυτές τις στιγμές, γνωρίζοντας ότι ίσως και να μην είναι κοντά μας όταν συμβούν. Και πιστεύω ότι με το αόρατο πέπλο της αέναης αγάπης, τυλίγει μέχρι σήμερα και για πάντα, όχι μόνο εσένα, τον γιό της, αλλά και τη νύφη της και ό,τι δημιουργηθεί από εσάς τους δύο.
Από όταν έφυγε, απέκτησες πολλές μαμάδες... Τη μαμά μου, τη νονά σου, εμένα ακόμη! Και παρότι, ακόμη κι αν ήμασταν εκατό, πάλι δεν θα ήταν αρκετό... Φαντάσου έναν άνθρωπο που κάποτε του είπαν, ότι δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να πάει στην παραλία. Τότε, οι φίλοι του, του έφεραν σε βαζάκια λίγη άμμο, λίγη θάλασσα, κάποια κοχύλια... Είδαν μαζί φωτογραφίες, του μίλησαν για την παραλία αυτή, συζήτησαν όλοι μαζί για την κοινή εμπειρία τους, για τις κοινές τους μνήμες... Κι όποτε του έλειπε η παραλία, μπορούσε να ανοίξει τα βαζάκια για να πάρει λίγο από αυτό που χρειάζεται. Δεν είναι το ίδιο με το να περπατάς ξυπόλητος, ελεύθερος και χαρούμενος στην παραλία... Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο. Όμως να θυμάσαι... τα δικά σου βαζάκια έχουν μέσα αγάπη, φιλία και πολλή Σοφία! Κι εμείς, στα μάτια σου, ακόμη κι όταν εσύ δεν μπορείς να το δεις, βλέπουμε την παραλία.
Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, είπαμε "σ'αγαπώ" τόσες πολλές φορές. Ξέρω ότι το εννοούσαμε όλες, ακόμη κι όταν ακουγόταν σαν "φιλάκια τα λέμε". Όμως έχει σημασία να το λέμε όσες περισσότερες φορές προλαβαίνουμε σε αυτή τη ζωή... Οπότε κλείνω με αυτό: Σ'αγαπώ Κωνσταντίνε μου... Είμαι πάντα κοντά σου και ανυπομονώ να σε δω στα επόμενα βήματά σου, με τη δική σου οικογένεια.